Postanowienie z dnia 2018-05-18 sygn. II SA/Rz 970/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie: Przewodniczący – Sędzia WSA Paweł Zaborniak po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2018 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu S.S. od postanowienia referendarza sądowego z dnia 18 kwietnia 2018 r. II SA/Rz 970/17 w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi S.S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania - p o s t a n a w i a - zmienić postanowienie referendarza sądowego z dnia 18 kwietnia 2018 r. sygn. akt II SA/Rz 970/17 i zwolnić S.S. od połowy wpisu od skargi.

Uzasadnienie

Skarżący S.S. zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie o przyznanie mu prawa pomocy obejmującego zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z jego skargi na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...].

Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2018 r. sygn. akt II SA/Rz 970/17 referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Uzasadniając powyższe, referendarz sądowy wskazał, że mimo istnienia okoliczności stawiających skarżącego w trudnej sytuacji bytowej, tj. ogłoszenia jego upadłości i w konsekwencji zamieszkiwania "u znajomych", skarżący jest w stanie zaspokajać swoje potrzeby mieszkaniowe, a ponadto uzyskuje stały dochód, który wielokrotnie przewyższa wielkość wpisu od skargi. Ponadto zauważył, że okoliczność kradzieży bagażu z odzieżą i okularów, na którą powoływał się we wniosku S.S. nie została przez niego w żaden sposób uprawdopodobniona. Z wyliczeń dokonanych przez referendarza sądowego wynika, że skarżący przy miesięcznym stałym dochodzie w wysokości ok. 1 500 zł jest w stanie ponieść koszty sądowe w zainicjowanej przez siebie sprawie.

W złożonym do tut. Sądu od powyższego postanowienia sprzeciwie, S.S. podniósł, że mieszka obecnie w wynajmowanym mieszkaniu oraz nie posiada żadnego majątku ani oszczędności. Wskazał, że jego miesięczne wydatki, w tym koszt najmuj mieszkania – 600 zł, opłaty za media – 250 zł, leki, wizyty lekarskie i rehabilitacyjne – 400 zł oraz żywność – 350 zł, przekraczają miesięczny budżet, jakim dysponuje w kwocie 1 500 zł. Nadmienił, że z uwagi na zły stan zdrowia oraz liczne choroby jest całkowicie niezdolny do pracy i tylko dzięki pomocy osób zaufanych jest w stanie "domknąć miesięczny budżet".

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 260 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm. – dalej: "P.p.s.a."), rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. W sprawach takich wniesienie sprzeciwu wstrzymuje wykonalność zarządzenia lub postanowienia, a Wojewódzki Sąd Administracyjny orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu.

Skarżący ubiega się o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych (art. 245 § 3 P.p.s.a.). W myśl zatem art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. jego obowiązkiem było wykazanie, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Stosownie do treści art. 252 § 1 P.p.s.a., osoba wnioskująca o przyznanie prawa pomocy jest obowiązana podać we wniosku dokładne dane obrazujące jej sytuację rodzinną i majątkową. W sytuacji, gdy przedstawione okoliczności faktyczne są niewiarygodne lub niekompletne, wspomniany wyżej obowiązek nie jest wypełniony.

Dokonując analizy wniosku skarżącego oraz biorąc pod uwagę argumentację zawartą we wniesionym sprzeciwie Sąd uznał, że zachodzą przesłanki do zwolnienia wnioskodawcy od połowy wpisu od skargi.

Zauważyć wprawdzie należy, że do wniosku o przyznanie prawa pomocy S.S. nie dołączył żadnych dowodów potwierdzających okoliczności tam wskazane, a zatem referendarz sądowy nie miał możliwości rzetelnej oceny sytuacji finansowej wnioskodawcy. Jednakże do złożonego sprzeciwu wnioskodawca załączył dokumenty, tj. zaświadczenie o wysokości pobieranej renty policyjnej, potwierdzenie złożenia zawiadomienia o kradzieży, na którą to okoliczność powołał się we wniosku, faktury za zakup leków na kwotę blisko 400 zł oraz dokumentację medyczną. Przy uwzględnieniu wszystkich udokumentowanych wydatków wnioskodawcy na zaspokojenie niezbędnych potrzeb bytowych, Sąd doszedł więc do wniosku, że jego żądanie zasługuje częściowo na uwzględnienie.

Z wniosku oraz przedstawionej dokumentacji wynika, że S.S. posiada stałe źródło dochodu, jakim jest renta policyjna w wysokości 2 947,96 zł, z której po potrąceniu syndyka zostaje mu kwota 1 500 zł. Jest osobą schorowaną, która na poczet kosztów leczenia przeznacza znaczną część w/w kwoty, o czym świadczą załączone do sprzeciwu faktury dokumentujące zakup leków oraz załączona dokumentacja lekarska. Wskazane przez wnioskodawcę wydatki przeznaczane na zaspokojenie podstawowych potrzeb bytowych, związane z wyżywieniem, leczeniem, czy utrzymaniem mieszkania są wiarygodne. Wnioskodawca uprawdopodobnił ponadto okoliczność wspomnianej we wniosku kradzieży, załączając potwierdzenie złożenia na komisariacie policji zawiadomienie o tym fakcie. Uznać zatem należy, że powyższe naraziło go na dodatkowe nieplanowane wydatki.

Należy jednak zauważyć, że dokumentacja przedłożona przez wnioskodawcę jedynie częściowo obrazuje jego sytuację finansową. We wniosku skarżący podał, że jest osobą bezdomną, mieszka "u znajomych", a za wynajem mieszkania płaci 600 zł, jednakże nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie tej okoliczności.

Mając na uwadze całokształt przedstawionych okoliczności uznano, że adekwatnym do ustalonej sytuacji finansowej strony jest przyznanie jej częściowego zwolnienia od kosztów sądowych poprzez zwolnienie z obowiązku uiszczenia połowy wpisu od skargi.

Z tych też względów, Sąd na podstawie art. 260 § 1 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.