Wyrok z dnia 2018-08-07 sygn. I OSK 1801/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędziowie: Sędzia NSA Czesława Nowak- Kolczyńska (spr.) Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński Protokolant starszy asystent sędziego Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 marca 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 89/16 w sprawie ze skargi K. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 24 marca 2016 r. oddalił skargę K. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] 2015 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji.

Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Wójt Gminy [...] decyzją z [...] 2014 r. przyznał świadczenie z funduszu alimentacyjnego dla osoby uprawnionej - W. A. w wysokości 500 zł miesięcznie na okres od 1 października 2014 r. do 30 września 2015 r.

K. A. wniósł o wznowienie postępowania zakończonego powyższą decyzją wskazując, że pomimo bycia stroną postępowania został pozbawiony możliwości uczestniczenia w postępowaniu, jak również wniesienia odwołania, gdyż decyzja o przyznaniu świadczenia z funduszu alimentacyjnego nigdy nie została mu doręczona. Jednocześnie wskazał, że organ wydając tę decyzję pominął okoliczność, że organizacja społeczna zobowiązała się przekazywać miesięcznie 600 zł na rzecz W. A., tytułem bieżących i zaległych świadczeń alimentacyjnych, spełniając tym samym obowiązek alimentacyjny K. A. Od maja 2014 r. kwota ta jest przekazywana uprawnionemu.

Wójt Gminy [...] postanowieniem z [...] 2014 r. wznowił postępowanie w sprawie, a następnie decyzją z [...] 2015 r. odmówił uchylenia decyzji z [...] 2014 r. Organ ustalił, że na konto komornika wpłynęło

w październiku 2014 r. - 3.600 zł, z czego do GOPS przekazał 2.956,14 zł,

w listopadzie - 600 zł, z czego do GOPS przekazane zostało 520,87 zł, podobnie w grudniu, styczniu i lutym 2015 r. Zatem, w ocenie organu, nieprawdziwe jest twierdzenie strony, że od maja 2014 r. kwota 600 zł była przekazywana uprawnionemu. Kierując się treścią ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2012 r. poz. 1228 ze zm.), w szczególności art. 9 ust. 1, ust. 2, art. 10 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 - 4, organ przyznał świadczenie alimentacyjne z funduszu na rzecz W. A., gdyż komornik nie wystawił zaświadczenia o tym, że egzekucja świadczeń alimentacyjnych stała się skuteczna.

Organ uznał, że nie ma podstaw do wstrzymania wypłaty świadczenia na rzecz uprawnionego. Co miesiąc, począwszy od października 2014 r., z wyrównaniem od maja 2014 r. przekazywana jest kwota 600 zł do Kancelarii Komorniczej na poczet alimentów, jednak komornik nie "traktuje" tych wpłat, jako spłatę alimentów bieżących, lecz zalicza wpłaty na poczet zaległych świadczeń alimentacyjnych, do których spłat K. A. został zobowiązany decyzjami z [...] 2012 r. oraz z [...] 2013 r.

K. A. wniósł odwołanie od powyższej decyzji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze [...] decyzją z [...] 2015 r. utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy [...]. Kolegium wskazało, że w aktach sprawy znajduje się informacja Komornika Sądowego o stanie egzekucji i przyczynach jej bezskuteczności z dnia [...] 2015 r. Ponadto w materiale dowodowym sprawy znajdują się potwierdzenia przelewu na rzecz W. A. tytułem bieżących świadczeń alimentacyjnych: kwoty 600 zł z dnia [...] 2014 r., kwoty 1200 zł z dnia [...] 2014 r., kwoty 600 zł z dnia [...] 2014 r., kwoty 2400 zł z dnia [...] 2014 r. Jak wynika z przekazów zwrotnych, kwoty te nie zostały podjęte przez W. A. W aktach sprawy znajdują się też potwierdzenia przelewów dokonanych na rachunek Komornika Sądowego, tytułem bieżących alimentów: kwoty 2.400 zł (z dnia [...] 2014 r.), 1.200 zł (z dnia [...] 2014 r.), 600 zł (z dnia [...] 2014 r.), 600 zł (z dnia [...] 2014 r.), 600 zł (z dnia [...] 2015 r.), 600 zł (z dnia [...] 2015 r.). Wobec powyższego organ stwierdził, że wywody strony zawarte w odwołaniu co do wpłaty świadczeń na rzecz uprawnionego w kwocie 600 zł miesięcznie, nie znajdują potwierdzenia w aktach sprawy. Tak też twierdzenia dotyczące regulowania kwot świadczeń alimentacyjnych przez organizację społeczną. Z akt sprawy wynika jednoznacznie, że kwoty świadczeń alimentacyjnych były wpłacane w okresie od października 2014 r. do lutego 2015 r. na rachunek Komornika Sądowego.

Kolegium wskazało, że zasady zaliczania zapłaty oraz kolejności spłaty długów uregulowane zostały w art. 451 Kodeksu cywilnego, a ponadto, że z pisma Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej z dnia [...] 2014 r. wynika, że strona postępowania zalega wobec wierzyciela alimentacyjnego na kwotę 159.924,17 zł. Z tego względu Komornik Sądowy zalicza w pierwszej kolejności dokonywane wpłaty na poczet zaległych świadczeń alimentacyjnych, do których zapłaty K. A. został zobowiązany stosownymi decyzjami.

Skargę na powyższą decyzję złożył K. A.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za nieuzasadnioną. Sąd uznał za trafną ocenę, że zaistniała podstawa do wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją z dnia [...] 2014 r. z uwagi na pozbawienie skarżącego udziału w sprawie dotyczącej przyznania świadczenia z funduszu alimentacyjnego na rzecz osoby uprawnionej - W. A. Wynika to z faktu, że wydanie przez właściwy organ decyzji o przyznaniu świadczeń z funduszu alimentacyjnego, nakłada na dłużnika nowe obowiązki w rozumieniu art. 28 k.p.a. Konsekwencją wydania decyzji przyznającej prawo do świadczenia alimentacyjnego jest bowiem postępowanie kończące się adresowaną do dłużnika alimentacyjnego decyzją administracyjną o obowiązku zwrotu przez dłużnika alimentacyjnego wypłaconych należności (art. 27 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów). W postępowaniu tym organ ocenia tylko, czy wydano w przeszłości decyzję pozytywną dla wierzyciela i czy doszło do wypłaty świadczenia z funduszu alimentacyjnego. Dłużnik nie może wówczas zasłaniać się faktem, że wykonał zobowiązanie alimentacyjne w sposób, który nie wywołał stanu bezskuteczności egzekucji. Ponadto obowiązek doręczenia dłużnikowi alimentacyjnemu decyzji o przyznaniu świadczenia z funduszu alimentacyjnego wynika z art. 20 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów.

W konsekwencji powyższego Sąd stwierdził, że skarżący jako dłużnik alimentacyjny jest stroną postępowania w sprawie ustalenia uprawnień do świadczeń z funduszu alimentacyjnego na rzecz osoby uprawnionej, a co za tym idzie w odniesieniu do jego osoby została spełniona przesłanka wymieniona w treści art.145 § 1 pkt.4 k.p.a. Decyzja wydana zatem w tym przedmiocie z pominięciem jego udziału w sprawie zapadła z naruszeniem prawa.

Przechodząc do badania merytorycznego sprawy Sąd uznał, że wbrew zarzutom skargi przeprowadzone postępowanie nie wykazało, by wyszły na jaw nowe dowody lub okoliczności faktyczne, istniejące w dniu wydania decyzji przyznającej W. A. świadczenie z funduszu alimentacyjnego w wysokości 500 zł w okresie od 1.10.2014 r. do 30.09.2015 r., które organowi nie były znane. Z akt sprawy wynika bezspornie, że Komornik prowadzący postępowanie egzekucyjne przedłożył pismo z dnia [...] 2014 r. jednoznacznie wskazujące, że egzekucja jest wobec skarżącego bezskuteczna. Analogiczne pismo Komornik skierował do akt także w dniu [...] 2015 r. Jakkolwiek organ egzekucyjny począwszy od października 2014 r. odnotował szereg wpłat szczegółowo omówionych w treści zaskarżonej decyzji, które otrzymywał od Kancelarii Adwokackiej pełnomocnika K. A. (wg. oświadczenia wpłaconych przez organizację społeczną) na poczet należnych uprawnionemu alimentów, jednakże stosownie do treści art. 28 ust.1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, zaliczał je w pierwszej kolejności na poczet zaległych świadczeń alimentacyjnych, najwcześniej wypłaconych z funduszu, do spłaty których skarżący został zobowiązany decyzjami z dnia [...] 2012 r. oraz z dnia [...] 2013 r. Zadłużenie K. A. objęte analizowanym obecnie obowiązkiem alimentacyjnym obejmuje bowiem kwotę blisko 160 tyś. zł.

Tym samym Sąd uznał za gołosłowne twierdzenia skarżącego jakoby dokonywane były jakiekolwiek wpłaty na rachunek uprawnionego. Przeciwnie, kancelaria pełnomocnika skarżącego dokonywała wpłat na rachunek komornika, który został jednoznacznie wskazany przez uprawnionego do alimentacji jako właściwy do dokonywania wszystkich kolejnych wpłat. Z akt sprawy wynika, że wpłacone sumy po potrąceniu kosztów organ egzekucyjny zwrócił GOPS. Na konto wierzyciela nie zostały natomiast przelane żadne kwoty. Powyższe - zdaniem Sądu - oznacza, że błędne jest stanowisko zawarte w skardze, że wpłaty dokonane przez kancelarię prawną reprezentującą dłużnika doprowadziły do zwiększenia dochodu W. A. w rozumieniu art. 9 ust. 2 ustawy. Bez znaczenia jest przy tym, czy należności te pochodziły z majątku dłużnika czy też innego podmiotu. Za kwoty skutecznie wyegzekwowane należy bowiem uznać wszystkie sumy przekazane organowi egzekucyjnemu co do których nie istnieją wątpliwości, że stanowią wykonanie obowiązku alimentacyjnego dłużnika alimentacyjnego na poczet alimentów. Taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Jej potwierdzeniem są pisma pełnomocnika skarżącego kierowane zarówno do komornika, jak i do akt administracyjnych na potwierdzenie tytułu dokonywanych wpłat.

Jednocześnie Sąd uznał za usprawiedliwiony zarzut naruszenia przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze [...] art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 151 § 2 k.p.a. poprzez brak stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa, przy jednoczesnym zastosowaniu przez ten organ art. 146 § 2 k.p.a.

Z akt sprawy wynika jednakże, że organy wznowiły przedmiotowe postępowanie zakończone decyzją z dnia [...] 2014 r. z uwagi na fakt, że K. A. nie brał w nim udziału pomimo posiadania indywidualnego interesu prawnego. W następstwie powyższego - zdaniem Sądu - ocenić należy, że tym samym decyzja przyznająca W. A. świadczenie z funduszu alimentacyjnego zapadła z naruszeniem prawa. Jednocześnie organy obu instancji wyjaśniły szczegółowo w uzasadnieniach wydanych przez siebie orzeczeń, jakie okoliczności zdecydowały o odmowie jej uchylenia pomimo zaistniałej wadliwości. W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, powyższe uchybienie pozostaje zatem, w ocenie Sądu, bez wpływu na prawidłowość dokonanego rozstrzygnięcia.

Z powyższych względów Sąd I instancji, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), oddalił skargę.

W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku K. A., reprezentowany przez adwokata, podniósł następujące zarzuty:

1. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 135 i art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nierozpoznanie wszystkich zarzutów skargi, przejawiające się w braku jakiegokolwiek odniesienia do podnoszonego w granicach zarzutu określonego w pkt 2b petitum skargi kasacyjnej, znaczenia oświadczenia woli złożonego przez W. A., co do numeru rachunku bankowego, na który świadczenie alimentacyjne powinno być dokonane, które to oświadczenie woli może być w każdym czasie odwołane;

2. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. przejawiające się w oddaleniu skargi na decyzję wydaną z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, tj.:

a) art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 146 § 2 k.p.a. w zw. z "art. 145 § 1 pkt 4" przez jego zastosowanie i błędne uznanie, że w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej, podczas gdy z uwagi na poniżej wymienione uchybienia, w wyniku wznowienia postępowania organ powinien wydać decyzję rozstrzygającą o istocie spawy, zgodnie z treścią art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a.;

b) art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. przez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności pominięcie faktu stałego uiszczania świadczeń alimentacyjnych na rzecz W. A. od maja 2014 r. przez organizację społeczną za pośrednictwem Kancelarii, a tym samym zwiększenie dochodu, o jakim mowa w art. 9 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, o kwotę 600 zł miesięcznie nieodpowiadającą wysokości dochodu, jaki uprawnia do pobierania świadczeń z funduszu alimentacyjnego,

które to naruszenia doprowadziły do:

3. naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 28 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów poprzez uznanie, że kwota przekazywana na rzecz uprawnionego, na wskazany przez niego rachunek bankowy jest tożsama z kwotą o jakiej mowa w ww. przepisie, tj. "kwotą uzyskaną z egzekucji od dłużnika alimentacyjnego", podczas gdy środki przekazywane na rzecz uprawnionego nie pochodzą z egzekucji od dłużnika alimentacyjnego.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi poprzez jej uwzględnienie i uchylenie zaskarżonej decyzji organu administracji w całości oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Ponadto wniesiono o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania.

Na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2018 r. pełnomocnik skarżącego kasacyjnie przedstawiła decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] 2018 r. o uchyleniu decyzji z [...] 2014 r. i ustaleniu prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego od [...] 2015 r. oraz decyzję tego organu z dnia [...] 2018 r. o uznaniu za nienależnie pobrane świadczenie wypłacone na W. A. w okresie od [...] 2015 r. do [...] 2015 r. W związku z przedstawionymi decyzjami wniosła o umorzenie postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należało uznać, że brak było podstaw do umorzenia postępowania sądowego w niniejszej sprawie w trybie przewidzianym w art. 189 p.p.s.a. Podniesione na rozprawie okoliczności nie czyniły bowiem bezprzedmiotowym postępowanie prowadzone przed Sądem I instancji. Podobnie, brak było podstaw do zastosowania trybu z art. 161 p.p.s.a. do umorzenia postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym z mocy art. 193 p.p.s.a.

Przechodząc do rozpoznania skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga ta nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Na wstępie zaznaczyć trzeba, że myślą przewodnią ustawodawcy wyrażoną w preambule do ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów było m.in. wspieranie osób znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej z powodu niemożności wyegzekwowania alimentów, co należy łączyć z działaniami zmierzającymi do zwiększenia odpowiedzialności osób zobowiązanych do alimentacji.

Przedstawiając zatem powody, dla których nieskutecznymi okazały się zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej należy wyraźnie podkreślić, że warunkiem ubiegania się przez osobę uprawnioną (wierzyciela) o pomoc państwa w trybie tej ustawy jest niemożność wyegzekwowania alimentów. Utworzony fundusz alimentacyjny pozwala dostarczać środki utrzymania osobom, które nie są w stanie samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb. Ubiegając się zatem o pomoc, wnioskujący powinien przedstawić zaświadczenie organu prowadzącego postępowanie egzekucyjne (komornika lub sądu) o bezskuteczności egzekucji zawierające informację o stanie egzekucji, przyczynach jej bezskuteczności oraz o działaniach podejmowanych w celu wyegzekwowania zasądzonych alimentów (art. 3 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów). W myśl art. 27 ust. 7 ww. ustawy, informację o przyznaniu osobie uprawnionej świadczenia z funduszu alimentacyjnego oraz o obowiązku zwrotu wraz z odsetkami należności z tytułu wypłacanych świadczeń oraz informację o wysokości zobowiązań dłużnika alimentacyjnego wobec Skarbu Państwa z tytułu świadczeń wypłaconych osobie uprawnionej, organ właściwy wierzyciela przekazuje dłużnikowi alimentacyjnemu oraz organowi właściwemu dłużnika. Dodatkowo - w myśl art. 27 ust. 7a ustawy - organ właściwy wierzyciela przekazuje organowi właściwemu dłużnika informacje o zobowiązaniach wynikających z tytułów ujętych w art. 28 ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy. Podkreślić należy, że art. 27 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów statuuje bezwzględny obowiązek dłużnika alimentacyjnego zwrotu organowi właściwemu wierzyciela należności w wysokości świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego osobie uprawnionej, łącznie z ustawowymi odsetkami. W przypadku braku wywiązania się z tego obowiązku dochodzi do wszczęcia postępowania egzekucyjnego, w wyniku którego wyegzekwowane środki są zaliczane na poczet należności zgodnie z kolejnością określoną w art. 28 ust. 1 tej ustawy.

Przepis art. 28 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów - poprzez odwołanie do art. 1025 § 1 k.p.c. - nakazuje w pierwszej kolejności zaspokoić koszty egzekucyjne (art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c.), następnie: należności z tytułu świadczeń z funduszu alimentacyjnego wypłaconych osobie uprawnionej na podstawie ustawy; należności powstałe z tytułu zaliczek alimentacyjnych wypłaconych osobie uprawnionej na podstawie ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej; należności wierzyciela alimentacyjnego; należności likwidatora funduszu alimentacyjnego powstałe z tytułu świadczeń alimentacyjnych wypłaconych na podstawie ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym - do ich całkowitego zaspokojenia. Dopiero potem zaspokojeniu podlegają należności określone w art. 1025 § 1 pkt 2-10 k.p.c. Kolejność ustalona w art. 28 ust. 1 i 2 zostaje również zachowana w sytuacji, gdy wyegzekwowane od dłużnika alimentacyjnego kwoty przekazywane są przez organ egzekucyjny organowi właściwemu wierzyciela i następnie przez ten organ zaspokajane (art. 27 ust. 9 i 11 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów).

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy kluczową kwestią pozostawała nie tyle prawidłowość przyjętej przez organ kolejności zobowiązań podlegających zaspokojeniu, ile możliwość wykorzystania trybu wskazanego w art. 28 ust. 1 ww. ustawy w warunkach rozpoznawanej sprawy. Pełnomocnik skarżącego kasacyjnie wskazuje bowiem, że przekazywana w imieniu dłużnika alimentacyjnego comiesięcznie, począwszy od września 2014 r., kwota wynika z realizacji zobowiązania alimentacyjnego, nie pochodzi natomiast z egzekucji. Tym samym, zdaniem skargi kasacyjnej, nie została spełniona podstawowa przesłanka warunkująca możliwość zaspokojenia należności powstałych z tytułu wypłaty udzielonych świadczeń.

Z twierdzeniem tym nie sposób się zgodzić. Procedura przyznania świadczenia z funduszu alimentacyjnego opiera się na informacji o bezskuteczności prowadzonej wobec dłużnika alimentacyjnego egzekucji. Podejmowane przez organ egzekucyjny czynności mają więc na celu przymuszenie zobowiązanego do wykonania nałożonego obowiązku. Z tego też względu przystąpienie przez zobowiązanego do realizacji obowiązku po wszczęciu postępowania egzekucyjnego będzie zawsze uznawane za pozytywny efekt prowadzonej egzekucji. Wpłaty dokonywane na konto komornika tytułem zasądzonych alimentów zostały zatem zasadnie przez organ uznane za kwoty uzyskane z egzekucji od dłużnika alimentacyjnego, do których odnosi się art. 28 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów. Nie może temu zaprzeczyć przywoływana w skardze kasacyjnej okoliczność, iż wymagane bieżące kwoty były począwszy od maja 2014 r. przekazywane na rachunek bankowy wskazany przez uprawnionego do alimentów. Zmiana w tym zakresie oświadczenia uprawnionego, do której odwołuje się skarga kasacyjna, jest okolicznością hipotetyczną, nie może więc stać się punktem odniesienia dla dokonywanych rozważań, jak i argumentem dla przyjęcia, że nie został spełniony warunek dysponowania przez organ prowadzący postępowanie egzekucyjne "kwotą uzyskaną z egzekucji od dłużnika alimentacyjnego".

Powyższe świadczy o braku usprawiedliwienia dla podnoszonego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia przepisu prawa materialnego.

Odmawiając słuszności podnoszonym w skardze kasacyjnej zarzutom naruszenia przepisów postępowania należy podkreślić, że wpłacane przez dłużnika należności będące efektem prowadzonych czynności egzekucyjnych, nie powodowały zwiększenia dochodu uprawnionego do alimentów, o którym mowa w art. 9 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów. Stanowiły bowiem kwotę podlegającą zaliczeniu na poczet wypłaconych uprzednio świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Nie sposób zatem uznać za usprawiedliwiony zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. związany z pominięciem przez Sąd, że zaskarżona decyzja została wydana bez wyjaśnienia powyższej kwestii.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał również, że przy rozpoznawaniu sprawy Sąd I instancji nie naruszył art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez pominięcie, iż kontrolowana decyzja została wydana z naruszeniem art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 146 § 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Podzielić należy stwierdzenie Sądu, że organy wnikliwie rozważyły wszystkie okoliczności sprawy, co doprowadziło do zasadnego przekonania, iż w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.

Nieuzasadnionym pozostawał również zarzut naruszenia art. 135 i art. 141 § 4 p.p.s.a. Stwierdzić należy, że kontrola legalności zaskarżonej decyzji została przez Sąd I instancji dokonana z należytą starannością, przy rozważeniu istotnych argumentów skargi. Uzasadnienie wyroku zawiera wszystkie elementy określone art. 141 § 4 p.p.s.a. Brak natomiast szczegółowych rozważań dotyczących znaczenia oświadczenia woli złożonego przez W.A. co do numeru rachunku bankowego, na który świadczenie alimentacyjne powinno być dokonane, nie wpływa w sposób istotny na prawidłowość zaskarżonego wyroku wobec zaprezentowanej powyżej wykładni przepisów prawa znajdujących zastosowanie w tej sprawie.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, wobec czego podlegała oddaleniu, o czym orzeczono na podstawie art. 184 p.p.s.a.