Wyrok z dnia 2018-08-23 sygn. II GSK 1267/18

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Maria Jagielska Sędzia NSA Joanna Zabłocka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Spółki A od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 listopada 2017 r. sygn. akt III SA/Kr 1171/17 w sprawie ze skargi Spółki A na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [..] czerwca 2016 r. nr [..] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych kat. A tj. o zawartości alkoholu do 4,5% oraz piwa 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [..] z dnia [...] kwietnia 2016 r., nr [...]; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie na rzecz Spółki A kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 29 listopada 2017 r. sygn. akt III SA/Kr 1171/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę A. sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie (SKO) z dnia [...] czerwca 2016 r. w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych kat. A, tj. o zawartości alkoholu do 4,5% oraz piwa.

Z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że orzekał on w następującym stanie sprawy:

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r. na podstawie art. 162 §1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 18 ust. 12 pkt 5 lit. b i ust. 12 b ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi z dnia 26 października 1982 r. (Dz. U. z 2015 r., poz. 1286 ze zm., dalej: ustawa o wychowaniu w trzeźwości, ustawa) Prezydent Miasta [...] stwierdził wygaśnięcie z dniem [...] marca 2016 r. decyzji - zezwolenia z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] na sprzedaż napojów alkoholowych kat. A tj. o zawartości alkoholu do 4,5% oraz piwa, przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, jakim jest sklep spożywczo - przemysłowy zlokalizowany w K., ul. [...] – stacja paliw, wydanego dla Spółki z o. o. A., z powodu niedokonania opłaty za korzystanie z powyższego zezwolenia w 2016 roku, w wymaganym terminie do 31 stycznia 2016 r.

Organ wyjaśnił, że wygaśnięcie zezwolenia nastąpiło z powodu nie dokonania w terminie do dnia 31 stycznia 2016 r. opłaty I raty należności za korzystanie w 2016 r. z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych oraz niewpłacenia naliczonej opłaty dodatkowej w pełnej wysokości. Wyjaśnił przy tym, że strona wpłaciła 315 zł zamiast ustalonych decyzją administracyjną 945 zł oraz, że opłaty dokonano w dniu 2 marca 2016 roku, a zatem po ustawowym terminie. Wedle strony opłata dodatkowa została wniesiona w prawidłowej wysokości, bowiem należało ją obliczać jako 30% raty opłaty, a nie 30% całości opłaty podstawowej.

Po rozpoznaniu odwołania strony, SKO decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r. na podstawie art. 18 ust. 12 pkt 5a i 5b w zw. z art. 111 ust. 4, 5 i ust. 7, art. 18 ust. 12a i 12b ustawy o wychowaniu w trzeźwości oraz art. 162 § 1 pkt 1 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że w dniu [...] lutego 2016 r. Prezydent Miasta [...] decyzją naliczył dodatkową opłatę w wysokości 945 zł za korzystanie z zezwolenia, którą Przedsiębiorca miał wpłacić do 1 marca 2016 r. w celu uniknięcia wygaśnięcia posiadanego zezwolenia. Do dnia 1 marca 2016 r. nie dokonano wpłaty dodatkowej w kwocie 945 zł. Zamiast tego na rachunku bankowym Gminy Miejskiej [...] zaksięgowano kwotę 315 zł tytułem "opłaty dodatkowej do zezwolenia [...],[...],[...] - 1 rata 2016 [...]".

Wskazał, iż wartość opłaty rocznej dla przedsiębiorcy z tytułu posiadanych zezwoleń wynosi 3 150 zł, a wartość opłaty dodatkowej 945 zł. Strona, jeżeli nie zgadzała się z wysokością opłaty, miała prawo ją zakwestionować w drodze złożenia odwołania do SKO w Krakowie, jednakże odwołania takiego nie wniosła. Istotą orzeczenia decyzji z dnia [...] lutego 2016 roku, było ustalenie wartości opłaty dodatkowej, a nie ustalenie mechanizmu jej naliczenia. Treść decyzji nie budzi wątpliwości, ustala ona opłatę w określonej wysokości i jest to kwota 945 zł. SKO nie podzieliło zdania odwołującej sugerującego, że zinterpretowanie ostatecznej decyzji administracyjnej jako błędu pracownika, pozwala na uwolnienie się od skutków działania niezgodnego z sentencją tej decyzji.

SKO nie zgodziło się z twierdzeniem organu I instancji, że przedsiębiorca, w wymaganym ustawowo terminie do dnia 1 marca 2016 r. nie dokonał żadnej wpłaty z tytułu opłaty dodatkowej. A. sp. z o.o. dołączyła do akt sprawy potwierdzenie przelewu na konto Urzędu Miasta [...] kwoty 315 zł. z dnia 1 marca 2016 r. Przy ustalaniu terminu opłat za wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, jak też opłaty dodatkowej o której mowa w art. 18 ust. 12b ustawy, jako należności publicznoprawnych, przy poleceniu przelewu bankowego istotną jest data wpłacenia kwoty opłaty w oddziale banku, a taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie.

SKO podkreśliło, że skutek wygaśnięcia zezwolenia wynika wprost z treści przepisu art. 18 ust. 12b ustawy i jest konsekwencją zaniechania przez stronę wykonania nałożonego przez ustawę obowiązku. Oznacza to, że zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych staje się bezprzedmiotowe. W takim przypadku, zgodnie z treścią art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 18 ust. 12 pkt 5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, należy stwierdzić wygaśnięcie zezwolenia, a w przypadku wygaśnięcia zezwolenia z mocy prawa organ administracji nie ma prawnej możliwości dokonywania oceny przyczyn niedokonania opłaty lub niezłożenia oświadczenia o wartości sprzedaży alkoholu w wymaganym ustawą terminie, czy też przywrócenia terminu do wniesienia przedmiotowej opłaty, gdyż ustawodawca takiej możliwości nie przewidział. Ustawodawca łączy skutek prawny polegający na wygaśnięciu ważności zezwolenia z samym faktem niedokonania opłaty w terminach ustawowych lub niezłożenia w terminie oświadczenia o wartości sprzedaży.

Na powyższe rozstrzygnięcie A. Sp. z o.o. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

Zarzuciła między innymi, że w przedmiotowym postępowaniu została naruszona zasada swobodnej oceny dowodów, albowiem decyzja nie jest zgodna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz nie uwzględnia całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Nadto wskazała, że w decyzji, Prezydent Miasta [...] wprowadził stronę w błąd używając określenia raty opłaty powiększonej o 30%, co było sprzeczne z dalszymi wyliczeniami, które spółka A. Sp. z o. o. potraktowała jako oczywistą omyłkę urzędnika. Określenie raty opłaty powiększonej o 30% tej opłaty stoi w sprzeczności z dalszą treścią decyzji z dnia [...] lutego 2016 r. a w związku z wątpliwościami w interpretacji zmienionych przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie sposób przyjąć toku takiego rozumowania. Takie sytuacje podważają zaufanie obywateli do organów Państwa, a przede wszystkim są instrumentami stwarzającymi naruszanie przepisów prawa, co jest niedopuszczalne w świetle Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2017r., poz. 1369 ze zm., dalej p.p.s.a.) oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku WSA wskazał, że stan faktyczny sprawy jest niesporny i nie budzi wątpliwości – został ustalony przez organy w sposób prawidłowy, skarżąca nie kwestionuje ustaleń. Sporna w sprawie jest natomiast kwestia, czy skarżąca wnosząc dodatkową opłatę za sprzedaż napojów alkoholowych w ustawowo określonym terminie wynikającym z art. 18 ust. 12b ustawy o wychowaniu w trzeźwości, tj. w dniu 1 marca 2016 r. uiściła tę dodatkową opłatę w należytej wysokości. Skarżąca twierdzi bowiem, że opłata dodatkowa wynosi 315 złotych tj. 30 % uiszczonej raty opłaty, natomiast organ uznał, że wysokość opłaty dodatkowej wynosi 945 złotych. Skarżąca dokonała opłaty podwyższonej w kwocie 315 złotych. Spór dotyczy więc interpretacji przepisu art. 18 ust. 12 pkt. 5 lit. b) w związku z art. 111 ust. 2 ustawy.

W sprawie niesporne jest, że skarżąca nie dokonała w przepisanym terminie, tj. do dnia 31 stycznia 2016 r. opłaty za zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych. Opłata ta wynosiła łącznie za sprzedaż poszczególnych rodzajów napojów 3 150 złotych (k. 36 akt adm.), skarżąca uiściła I ratę tj. 1050 złotych z przekroczeniem ustawowego terminu. W powyższym stanie faktycznym zaszła więc podstawa do skorzystania z możliwości dokonania opłaty (raty opłaty) w terminie wynikającym z przepisu art. 18 ust. 12 b ustawy. Przewiduje on możliwość uiszczenia opłaty za korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w późniejszym niż 31 stycznia kolejnego roku terminie, jednakże pod warunkiem uiszczenia w terminie opłaty dodatkowej w wysokości 30% opłaty.

Niesporne w sprawie jest, że decyzją z dnia [...] lutego 2016 r. Prezydent Miasta [...] ustalił wartość opłaty dodatkowej dla skarżącej, w związku z niedokonaniem w ustawowym terminie tj. do dnia 31 stycznia 2016 r. opłaty za sprzedaż napojów alkoholowych, ustalając wartość tej opłaty na kwotę 945 złotych, tj. 30% opłaty rocznej, która wynosiła 3150 złotych. Organ wskazał, że opłatę dodatkową należy wnieść w terminie do dnia 1 marca 2016 r. Jak ustalił organ decyzja powyższa jest ostateczna, skarżąca nie wniosła od niej odwołania.

WSA stwierdził, że stan faktyczny sprawy uprawnia do stwierdzenia, że skarżąca, chcąc nadal prowadzić sprzedaż alkoholu winna była uiścić opłatę dodatkową do dnia 1 marca 2016 r. Pierwsza bowiem rata opłaty, tj. 1 050 zł została już uiszczona, jednak z przekroczeniem ustawowego terminu, tj. po dniu 31 stycznia 2016 r., ale w "kolejnym" możliwym terminie, tj. do dnia 1 marca 2016 r. Skarżąca uiściła opłatę dodatkową w kwocie 315 złotych w dniu 1 marca 2016 r., to jest w terminie.

Zdaniem skarżącej brzmienie przepisu art. 18 ust. 12b ustawy wskazuje, że opłata dodatkowa wnoszona na podstawie tego przepisu wynosi 315 złotych, co stanowi 30% raty opłaty. Ponieważ skarżąca uiściła I ratę opłaty w kwocie 1 050 złotych, to 30% należnej opłaty, którą winna była wnieść do 1 marca wynosi 315 złotych. Skarżąca powołała się w swojej argumentacji na treść decyzji z dnia [...] lutego 2016 r., która jej zdaniem jest niejasna i wprowadziła skarżącą w błąd.

WSA poglądu skarżącej nie podzielił, podzielił natomiast stanowisko organu, które jest zgodne z brzmieniem przepisu art. 18 ust. 12b ustawy. Z przepisu tego wprost wynika, że w przypadku niedopełnienia w terminie obowiązku dokonania opłaty w wysokości określonej w art. 11 ust. 2 i 5 zezwolenie wygasa z upływem 30 dni od dnia upływu terminu dopełnienia tego obowiązku, jeżeli przedsiębiorca w terminie 30 dni od dnia upływu terminu do dokonania opłaty nie wniesie raty opłaty określonej w art. 11 ust. 2 albo 5, powiększonej o 30% tej opłaty. Jest w nim więc mowa o 30-tu procentach opłaty a nie o 30-tu procentach raty opłaty.

WSA wskazał, że opłata za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych jest opłatą roczną, a jedynie jest ona wnoszona w trzech równych ratach. Dolegliwość związana z przekroczeniem terminu uiszczenia opłaty rocznej odnosi się więc do wysokości opłaty rocznej, nie zaś do wysokości raty. Słusznie zdaniem Sądu I instancji SKO podkreśliło, że w przypadku, gdyby ustawodawcy chodziło o opłatę dodatkową w wysokości 30% raty (a nie opłaty), to wówczas w przepisie nie użyto by określenia: "tej opłaty". Ustawodawca operuje dwoma odrębnymi pojęciami, które przekładają się w przypadku skarżącej na konkretne kwoty – "opłata" i "rata opłaty". Opłata to kwota wynikająca z regulacji zawartej w art. 111 ustawy wnoszona za korzystanie z zezwolenia przez okres roku lub okres, o którym mowa w ar. 111 ust. 8 ustawy, natomiast rata jest częścią opłaty rocznej (lub proporcjonalnej), wnoszoną w terminach, o których mowa w art. 111 ust. 8 ustawy. Wysokość opłaty dodatkowej odnosi się wyłącznie do pojęcia "opłaty" a nie "raty". Zdaniem WSA także treść rozstrzygnięcia Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2016 r. w przedmiocie ustalenia opłaty dodatkowej dla skarżącej w związku z niedokonaniem w ustawowym terminie tj. do dnia 31 stycznia 2016 r. opłaty za zezwolenia (....). nie może nasuwać żadnych wątpliwości - organ ustalił wartość opłaty dodatkowej w wysokości 945 złotych i wskazał w jakim terminie należy ją uiścić. Także z uzasadnienia ww. decyzji nie wynika, wbrew twierdzeniom skargi, że opłata dodatkowa to 30% raty opłaty czyli 315 złotych. W treści uzasadnienia tej decyzji również wskazano na wysokość opłaty dodatkowej, tj. 945 złotych. Nie zachodzi więc sytuacja, w której skarżąca została wprowadzona w błąd i nie jest zasadny zarzut skargi, iż Kolegium błędnie ustaliło wysokość opłaty dodatkowej.

A. sp. z o.o. zaskarżyła powyższy wyrok skargą kasacyjną, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez:

- oczywistą sprzeczność pomiędzy sentencją wyroku a jego uzasadnieniem, albowiem w sentencji wskazano, że przedmiotem rozstrzygnięcia jest wygaśnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych kat. C tj. o zawartości alkoholu powyżej 18%, zaś uzasadnienie zawiera wywody dotyczące decyzji Prezydenta Miasta [...] odnośnie wygaśnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych kategorii A tj. o zawartości alkoholu do 4,5% oraz piwa (naruszenie art. 138 oraz 141 § 4 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi),

- wydanie orzeczenia sprzecznie z zalegającymi w aktach sprawy dokumentami, to jest decyzją Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2016 r., w której wskazano, że wartość opłaty dodatkowej wynosi 945 zł za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych kategorii ABC tj. o zawartości alkoholu do 4,5% alkoholu oraz piwa, powyżej 4,5% do 18% z wyjątkiem piwa i powyżej 18%, a więc łącznie za wszystkie rodzaje zezwoleń, co nie pozwala na jednoznaczne ustalenie, czy wpłata dokonana przez skarżącego 315 zł nie była wystarczająca do ustalenia, że przynajmniej co do jednej z kategorii skarżący dokonał opłaty wystarczającej do ustalenia, że pozwolenie w takiej kategorii nie wygasło (naruszenie art. 133 §1 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 111 w zw. z art. 18 ust. 12 pkt 5 lit "b" i ust. 12b ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że przy rozłożeniu na raty opłaty, rozłożeniu na raty nie ulega opłata dodatkowa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie, choć nie wszystkie jej zarzuty posiadają uzasadnione podstawy.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Z akt sprawy nie wynika, by zaskarżone orzeczenie zostało wydane w warunkach nieważności, której przesłanki określa art. 183 § 2 ww. ustawy.

Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz na kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie wskazanym w zarzutach przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach powołanych podstaw kasacyjnych

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) lub na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2).

W rozpoznanej sprawie zarzuty skargi kasacyjnej zostały sformułowane w ramach obu podstaw kasacyjnych.

Pozbawiony usprawiedliwionych podstaw jest pierwszy z zarzutów, to jest zarzut naruszenia przepisów postępowania - art. 138 i 141 § 4 p.p.s.a., w którym autor skargi kasacyjnej zarzuca oczywistą sprzeczność pomiędzy sentencją wyroku a jego uzasadnieniem, polegającą na tym, że przedmiotem rozstrzygnięcia jest wygaśnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych kat. C, to jest o zawartości alkoholu powyżej 18%, a uzasadnienie dotyczy decyzji o wygaśnięciu zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych kategorii A, to jest o zawartości alkoholu do 4,5% oraz piwa. Zarzut ten jest pozbawiony usprawiedliwionych podstaw ponieważ postanowieniem z dnia 29 grudnia 2017 r. WSA w Krakowie dokonał na podstawie art. 156 § 1 p.p.s.a. sprostowania oczywistej omyłki w treści wyroku, w ten sposób, że w miejsce słów "kat. C tj. o zawartości alkoholu powyżej 18%" postanowił wpisać słowa " kat. A tj. o zawartości alkoholu do 4,5% oraz piwa".

Za uzasadniony Naczelny Sąd Administracyjny uznał drugi z zarzutów naruszenia przepisów postępowania, to jest zarzut naruszenia art. 133 § 1 p.p.s.a. Jak prawidłowo zauważył autor skargi kasacyjnej, ze znajdującej się w aktach sprawy decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2016 r., w której ustalono wysokość opłaty dodatkowej w kwocie 945 zł wynika, że jest to wysokość opłaty dodatkowej za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych kategorii A, B i C, to jest o zawartości alkoholu: do 4,5% oraz piwa, powyżej 4,5% do 18% z wyjątkiem piwa i powyżej 18 %. Wysokość opłaty dodatkowej została więc ustalona łącznie za trzy rodzaje zezwoleń otrzymanych przez skarżącą Spółkę.

Skarżąca kasacyjnie zarzuciła, że łączne ustalenie opłaty dodatkowej za trzy rodzaje zezwoleń nie pozwoliło na jednoznaczne ustalenie czy dokonana przez skarżącą Spółkę wpłata w wysokości 315 zł nie była wystarczająca do stwierdzenia, że przynajmniej co do jednej z kategorii zezwoleń opłata została wniesiona w wysokości wystarczającej do ustalenia, że w takiej kategorii zezwolenie nie wygasło.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego okoliczność ta była i jest możliwa do ustalenia, natomiast orzekające w sprawie organy próby takiej nie podjęły, a Sąd I instancji tego braku postępowania nie dostrzegł.

Pominięcie tej wynikającej z akt sprawy okoliczności stanowi naruszenie przepisu art. 133 p.p.s.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy i stanowiło podstawę uchylenia zaskarżonego wyroku.

NSA uznał, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona i na podstawie art. 188 p.p.s.a rozpoznał skargę.

Rozpoznając skargę Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak – odmiennie niż przy rozpoznawaniu skargi kasacyjnej - związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, iż z akt sprawy wynika, że skarżąca uzyskała trzy zezwolenia (trzy decyzje administracyjne) na sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży: o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa, powyżej 4,5% do 18% alkoholu z wyjątkiem piwa i o zawartości powyżej 18 % alkoholu.

W decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] stycznia 2016 r. ustalono wysokość opłaty za korzystanie z każdego z ww. zezwoleń odrębnie, wskazując równocześnie, że razem jest to kwota 3 150 zł.

Wydanie ww. zezwoleń w formie trzech odrębnych decyzji znajduje uzasadnienie w treści art. 18 ust. 3 ustawy, który stanowi, że zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych wydaje się oddzielnie na poszczególne wymienione w punktach 1 – 3 rodzaje napojów alkoholowych, w zależności od zawartości alkoholu. Ustawa określa również wysokość opłat wnoszonych za korzystanie z poszczególnych zezwoleń na sprzedaż alkoholu (art. 111 ust. 2 i ust. 5 ustawy). Żaden z przepisów ustawy nie przewiduje ustalenia opłaty łącznie za różne rodzaje zezwoleń. Również przepis art. 18 ust. 12b ustawy przewidujący możliwość nie wygaśnięcia zezwolenia w przypadku wniesienia w określonym terminie opłaty powiększonej o 30% tej opłaty, odnosi się do konkretnych zezwoleń i opłat za każde zezwolenie i w konsekwencji do 30% opłaty dodatkowej za zezwolenie, a nie za sumę opłat od kilku zezwoleń.

Nie podlega kontroli sądowowadministracyjnej w tym postępowaniu decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2016 r., w której ustalona została wartość opłaty dodatkowej za wszystkie trzy zezwolenia łącznie. Jednak treść tej decyzji i wynikające z niej konsekwencje mają wpływ na rozstrzygnięcia zapadające w rozpoznanej sprawie i nie mogą zostać pominięte.

Jak wynika z akt sprawy, w wyniku nieuiszczenia całej kwoty opłaty dodatkowej ustalonej przez Prezydenta Miasta [...] w decyzji z dnia [...] lutego 2016 r. wszczęte zostały trzy postępowania w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji – zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych i wydane zostały przez Prezydenta Miasta [...] trzy decyzje stwierdzające wygaśnięcie tych zezwoleń. SKO w Krakowie utrzymało w mocy te decyzje. WSA w Krakowie z przyczyn formalnych odrzucił skargi od decyzji w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych kat. B i C (co NSA wiadome jest z urzędu), a w niniejszym postępowaniu rozpoznał i oddalił skargę na decyzję w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji na sprzedaż napojów alkoholowych kat. A.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę wniesioną na decyzję SKO w Krakowie z dnia [...] czerwca 2016 r. uznał, że decyzja ta oraz poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2016 r. stwierdzająca wygaśnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych kat. A, zostały wydane z naruszeniem art. 7 k.p.a. oraz art. 18 ust. 12b ustawy o wychowaniu w trzeźwości, ponieważ stwierdzenie wygaśnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych zostało dokonane bez sprawdzenia czy uiszczona przez stronę dodatkowa opłata została uiszczona w wysokości odpowiadającej 30% opłaty od tego zezwolenia.

Powracając do oceny zarzutów skargi kasacyjnej NSA stwierdza, że pozbawiony usprawiedliwionych podstaw jest zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 11 w związku z art. 18 ust. 12 pkt 5 lit.b i ust. 12b ustawy o wychowaniu w trzeźwości, polegającą na przyjęciu przez Sąd I instancji, że przy rozłożeniu na raty opłaty, rozłożeniu na raty nie ulega opłata dodatkowa.

Stosownie do art. 18 ust. 12 pkt 5 lit.b ustawy zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży wygasa w przypadku niedopełnienia obowiązku dokonania opłaty określonej w art. 111 ust. 2 i 5 ustawy, to jest opłaty za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych.

W myśl art. art. 18 ust. 12b ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 12 pkt 5 lit. b, zezwolenie wygasa z upływem 30 dni od dnia upływu terminu dopełnienia obowiązku dokonania opłaty w wysokości określonej w art. 111 ust. 2 i 5, jeżeli przedsiębiorca w terminie 30 dni od dnia upływu terminu do dokonania czynności określonej w ust. 12 pkt 5 lit. b nie wniesie raty opłaty określonej w art. 111 ust. 2 albo 5, powiększonej o 30% tej opłaty.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, iż z przepisu art. 18 ust. 12b ustawy wprost wynika, że chodzi o wniesienie opłaty określonej w art. 111 ust. 2 i 5 powiększonej o 30% tej opłaty, a nie o 30% raty opłaty. Trafnie również zauważył WSA, że ustawodawca posługuje się dwoma odrębnymi pojęciami: "opłata" i "rata opłaty". Opłata to kwota za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych. Wysokość opłat została ustalona w ust. 2 i 5 art. 111 ustawy w zależności od tego czy roczna wartość sprzedaży napojów alkoholowych przez przedsiębiorcę w danym punkcie przekroczyła w roku poprzednim kwoty określone w ust. 5. Opłata dodatkowa stanowi więc 30% kwoty określonej w ww. ust. 2 lub ust. 5.

Podkreślić należy, że art. 111 ust. 7 ustawy przewiduje wnoszenie opłaty, o której mowa w ust. 1 czyli opłaty za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych w trzech równych ratach i nie przewiduje takiej możliwości dla wnoszenia opłaty dodatkowej, o której mowa w art. 18 ust. 12b ustawy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni przywołanych przepisów.

Prezydent Miasta [...] rozpoznając sprawę ponownie weźmie pod uwagę przedstawione wyżej stanowisko NSA.

Z przedstawionych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i na podstawie art. 188 p.p.s.a. rozpoznał skargę, a uznając, że zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja zostały wydane z naruszeniem przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przepisów postępowania, na podstawie, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) uchylił decyzje organów obu instancji.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. oraz art. 203 pkt 1 w zw. z art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.