Wyrok z dnia 2018-09-05 sygn. I GSK 1801/18

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zajda Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz (spr.) Sędzia del. WSA Piotr Kraczowski po rozpoznaniu w dniu 5 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 2 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1369/15 w sprawie ze skargi J. R. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia [...] września 2015 r., nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od J. R. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego; 3. oddala wniosek Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w Warszawie o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyrokiem z 2 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1369/15, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) oddalił skargę J. R. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z [...] września 2015 r. utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika I Urzędu Skarbowego w Gliwicach z [...] sierpnia 2015 r., uznające zarzuty skarżącej za nieuzasadnione.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że organ egzekucyjny działając na podstawie art. 34 § 1 i 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r. poz. 1619 ze zm., dalej: ustawa egzekucyjna, u.p.e.a.), przekazał zgłoszone zarzuty wierzycielowi celem zajęcia stanowiska w sprawie. Wierzyciel po ponownym rozpoznaniu sprawy postanowieniem z 25 czerwca 2015 r. uznał zarzut błędu co do osoby zobowiązanej oraz nieistnienie obowiązku za nieuzasadniony. Postanowienie to stało się ostateczne. Organ egzekucyjny będąc związany stanowiskiem wierzyciela w sprawie zarzutów wniesionych na podstawie art. 33 § 1 pkt 1-5 i 7 ustawy egzekucyjnej, nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia istnienia podstaw do uwzględnienia zarzutu i do obalenia w tym trybie stanowiska wierzyciela. Związanie organu egzekucyjnego stanowiskiem wierzyciela w kwestii zasadności zarzutów zgłoszonych w postępowaniu oznacza, że przed organem egzekucyjnym nie bada się ponownie zasadności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Tym samym w ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia art. 33 § 1 pkt 1 i 4 ustawy egzekucyjnej. Nie uchybiono również przepisowi art. 34 § 4 tej ustawy, który określa rodzaje rozstrzygnięć organu egzekucyjnego w sprawie zgłoszonych zarzutów. Postanowienie organu nadzoru jest zatem prawidłowe i nie narusza prawa.

Sąd wskazał, że z akt sprawy wynika, iż przedmiotowy tytuł wystawiony został przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny i spełnia przepisane prawem warunki, w tym opisane w art. 27 § 1 pkt 7 ustawy egzekucyjnej, skoro zawiera datę wystawienia, podpis i nazwisko oraz stanowisko służbowe osoby upoważnionej do działania w imieniu wierzyciela, a nadto opatrzony został pieczęcią urzędową. Przepisy prawa regulujące wystawienie tytułu wykonawczego nie definiują charakteru czy sposobu nakreślenia ("czytelny lub nieczytelny") podpisu składanego przez wierzyciela lub osobę upoważnioną, jedynie wymagają pieczątki z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego co pozwala na identyfikację osoby składającej taki podpis. Wierzyciel potwierdził, że widniejący w tytule wykonawczym podpis należy do osoby, której dane wynikają z pieczątki tam użytej.

Skoro skarżąca nie przedstawiła żadnych dowodów czy okoliczności uzasadniających zarzut dotyczący błędu co do osoby zobowiązanej, zaś jej twierdzenie o niedopuszczalności egzekucji z uwagi na brak kompetencji Funduszu do wystawienia spornego tytułu wykonawczego pozostaje w sprzeczności z przepisem art. 91 ust. 1 ustawy, który kompetencję taką Funduszowi przyznaje, to tym samym zarzuty przedstawione przez zobowiązaną były bezpodstawne. Podobnie nie miał uzasadnienia zarzut dotyczący mocy prawnej tego tytułu, w tym z uwagi na brak podpisu osoby upoważnionej do jego wystawienia czy brak pieczęci, gdyż pieczęć taka i podpis z pieczątką odpowiedniej treści widnieją na przedmiotowym tytule wykonawczym. Chybiony był również zarzut dotyczący naruszenia przepisów postępowania albowiem zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwalał na jej stanowcze rozstrzygnięcie, zaś ocena zebranych dowodów nie była dowolna i pozwalała na rzetelne ustalenie stanu faktycznego.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku skarżąca wniosła o jego zmianę poprzez uchylenie i uwzględnienie żądań zawartych w skardze, ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instnacji. Wyrokowi zarzucono naruszenie:

przepisów postępowania mogącego mieć wpływ na treść wydanego wyroku - art. 151 p.p.s.a. poprzez bezzasadne przyjęcie, iż zaskarżone postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa,

przepisów postępowania - art. 33 § 1 pkt 4 i 6 u.p.e.a. poprzez nieuwzględnienie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach zarzutu dotyczącego błędu co do osoby zobowiązanej oraz niedopuszczalności egzekucji administracyjnej w niniejszej sprawie, a to z uwagi na fakt, że Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny nie ma kompetencji do wystawienia tytułu wykonawczego, a wystawiony przez niego tytuł wykonawczy nr [...] nie ma mocy prawnej, albowiem został wystawiony przez nieuprawniony do tego organ;

przepisów postępowania - art. 26 w zw. z art. 27 w zw. z art. 72 u.p.e.a. poprzez wszczęcie egzekucji przeciwko stronie Skarżącej i zajęcie jej wynagrodzenia za pracę w sytuacji gdy wystawiony tytuł wykonawczy nie ma mocy prawnej, ponieważ nie zawiera wszystkich elementów niezbędnych przewidzianych przepisami art. 27 u.p.e.a.;

przepisów postępowania - art. 6 i art. 7 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie okoliczności faktycznych sprawy mających dla niej kluczowe znaczenie i całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co w efekcie doprowadziło do naruszenia podstawowych zasad postępowania administracyjnego, a to zasady prawdy obiektywnej, praworządności oraz słusznego interesu obywateli;

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik postępowania Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w Warszawie wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Wobec jej oddalenia uzasadnienie wyroku zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej (art. 193 zd. drugie p.p.s.a.).

Stosownie do art. 183 § 1 zd. pierwsze p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, o której mowa w § 2 tego przepisu.

W rozpoznawanej sprawie przesłanki nieważności postępowania nie wystąpiły, natomiast wnosząca skargę kasacyjną podniosła zarzut naruszenia przepisów postępowania, a więc zgodnie z art. 174 pkt 2 i art. 176 § 1 pkt 2 p.p.s.a. była zobowiązana do wskazania przepisów o charakterze procesowym (z podaniem konkretnej jednostki redakcyjnej), wyjaśnienia, na czym polega to naruszenie oraz wykazania, że mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a więc taki, że gdyby do niego nie doszło, to rozstrzygnięcie w sprawie byłoby innej treści.

Wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła Sądowi I instancji naruszenie art. 6 i art. 7 k.p.a. przez akceptację braku wyjaśnienia przez organ kluczowych dla sprawy okoliczności oraz całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także naruszenie art. 33 § 1 pkt 4 i 6, art. 26 w zw. z art. 27 i art. 72 u.p.e.a. przez nieuwzględnienie przez organ zarzutu co do braku dopuszczalności egzekucji administracyjnej, błędu co do osoby zobowiązanej, nieistnienia zobowiązania oraz co do wystawienia niekompletnego tytułu wykonawczego przez nieuprawniony do tego podmiot, tj. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (dalej: Fundusz). Strona podniosła również, że mimo wielokrotnych wniosków z jej strony organ nie dopuścił dowodu z kopii dowodu osobistego J. K., co pozwoliłoby na identyfikację osoby, która podpisała tytuł wykonawczy.

Podniesione przez wnoszącą skargę kasacyjną zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Dokonując ich rozpoznania należało wziąć po uwagę przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 392 ze zm., dalej: ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych), regulującej m.in. zasady zawierania i wykonywania umów obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz sposób kontroli spełnienia obowiązku zawarcia umów ubezpieczeń i konsekwencje niespełnienia tego obowiązku (art. 1), a także przepisy u.p.e.a., regulującej sposób postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych od wykonania ciążących na nich obowiązków oraz sposób prowadzenia przez organy egzekucyjne postępowania i stosowania przez nie środków przymusu służących doprowadzeniu do wykonania lub zabezpieczenia wykonania obowiązków (art. 1).

W myśl przepisów ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych Fundusz, jest instytucją wykonującą zadania określone w ustawie. Fundusz jest właściwy w zakresie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych w związku z kontrolą spełnienia obowiązku zawierania umów obowiązkowych ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 2, a więc m.in. umów w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (art. 96 ust. 1 i 2).

Obowiązek ubezpieczenia uważa się za spełniony, jeżeli została zawarta umowa ubezpieczenia, na podstawie której osoba obciążona tym obowiązkiem korzysta z ochrony ubezpieczeniowej, a czas trwania i zakres tej ochrony odpowiadają przepisom ustawy lub odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych wprowadzających obowiązek ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego nie może obejmować ubezpieczeniem okresu poprzedzającego zawarcie tej umowy. Ustalenia spełnienia lub nieistnienia obowiązku ubezpieczenia można dochodzić przed sądem powszechnym (art. 10 ust. 1, 1a i 2).

Posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę ubezpieczenia obowiązkowego OC najpóźniej w dniu rejestracji pojazdu mechanicznego, z wyjątkiem pojazdów historycznych, ale nie później niż z chwilą wprowadzenia pojazdu do ruchu (art. 29 ust. 1 pkt 1).

Jeżeli osoba kontrolowana nie okaże dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy ubezpieczenia obowiązkowego lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, organ przeprowadzający kontrolę, o ile nie ma informacji z centralnej ewidencji pojazdów potwierdzającą zawarcie tej umowy, zawiadamia o tym Fundusz w terminie 14 dni od dnia przeprowadzenia lub zakończenia kontroli (art. 87 ust. 1 i 1a).

Osoba, która nie spełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, zgodnie z warunkami tego ubezpieczenia określonymi w ustawie, jest obowiązana wnieść opłatę, w wysokości określonej według zasad wskazanych w ustawie (art. 88).

Po przeprowadzeniu kontroli przez Fundusz lub po otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa w art. 87, Fundusz wzywa osoby obowiązane do zawarcia umowy ubezpieczenia do uiszczenia, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania, opłaty, o której mowa w art. 88 ust. 1, albo do przedstawienia dokumentów potwierdzających spełnienie w roku kontroli obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W przypadku przedstawienia dokumentów opłaty nie pobiera się. Opłata staje się wymagalna następnego dnia po upływie terminu, o którym mowa wyżej, jeżeli zobowiązany nie udokumentował zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, zgodnie z warunkami tego ubezpieczenia określonymi w ustawie, lub nie wniósł powództwa do sądu powszechnego (art. 90 ust. 1, 3 i 4).

Do egzekucji opłaty za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z tym, że tytuł wykonawczy wystawia Fundusz. Egzekucję tę stosuje się, jeżeli:

1) należność z tytułu opłaty wynika z wezwania do zapłaty, o którym mowa w art. 90 ust. 1, w stosunku do którego zobowiązany nie wystąpił z powództwem do sądu powszechnego, zgodnie z art. 10 ust. 2, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania do zapłaty, albo

2) sąd ustalił prawomocnym orzeczeniem istnienie obowiązku ubezpieczenia.

Od postanowień wydanych przez Zarząd Funduszu w toku postępowania egzekucyjnego w administracji służy odwołanie do Rady Funduszu (art. 91 ust. 1, 2 i 3).

Natomiast w myśl przepisów u.p.e.a. tytuł wykonawczy powinien zawierać: oznaczenie wierzyciela; wskazanie imienia i nazwiska lub firmy zobowiązanego i jego adresu, a także określenie zatrudniającego go pracodawcy i jego adresu, jeżeli wierzyciel posiada taką informację; treść podlegającego egzekucji obowiązku, podstawę prawną tego obowiązku oraz stwierdzenie, że obowiązek jest wymagalny, a w przypadku egzekucji należności pieniężnej - także określenie jej wysokości, terminu, od którego nalicza się odsetki z tytułu niezapłacenia należności w terminie, oraz rodzaju i stawki tych odsetek; wskazanie zabezpieczenia należności pieniężnej hipoteką przymusową albo przez ustanowienie zastawu skarbowego lub rejestrowego lub zastawu nieujawnionego w żadnym rejestrze, ze wskazaniem terminów powstania tych zabezpieczeń; wskazanie podstawy prawnej pierwszeństwa zaspokojenia należności pieniężnej, jeżeli należność korzysta z tego prawa i prawo to nie wynika z zabezpieczenia należności pieniężnej; wskazanie podstawy prawnej prowadzenia egzekucji administracyjnej; datę wystawienia tytułu, podpis, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe osoby upoważnionej do działania w imieniu wierzyciela; pouczenie zobowiązanego o skutkach niezawiadomienia organu egzekucyjnego o zmianie miejsca pobytu; pouczenie zobowiązanego o przysługującym mu w terminie 7 dni prawie zgłoszenia do organu egzekucyjnego zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego; klauzulę organu egzekucyjnego o skierowaniu tytułu do egzekucji administracyjnej; wskazanie środków egzekucyjnych stosowanych w egzekucji należności pieniężnych; datę doręczenia upomnienia, a jeżeli doręczenie upomnienia nie było wymagane, podstawę prawną braku tego obowiązku (art. 27 § 1 pkt 1 - 14).

Organ egzekucyjny jest zobowiązany zbadać z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej, natomiast nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym (art. 29 § 1).

Podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być: wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku; odroczenie terminu wykonania obowiązku albo brak wymagalności obowiązku z innego powodu, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnej; określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, o którym mowa w art. 3 i 4 ustawy; błąd co do osoby zobowiązanego; niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym; niedopuszczalność egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego; brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 ustawy; zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego; prowadzenie egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny; niespełnienie w tytule wykonawczym wymogów określonych w art. 27 ustawy, a w zagranicznym tytule wykonawczym - wymogów określonych w art. 102 ustawy o wzajemnej pomocy (art. 33 § 1 pkt. 1 – 10).

Zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 § 1 pkt 1-7, 9 i 10 u.p.e.a., organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 § 1 pkt 1-5 i 7 u.p.e.a., stanowisko wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążące (art. 34 § 1).

Z przedstawionej powyżej regulacji wynika zatem, że Fundusz był uprawniony i jednocześnie zobowiązany do ustalenia i egzekwowania opłaty za niedopełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego OC, a także do wystawienia tytułu wykonawczego i przekazania go do realizacji organowi egzekucyjnemu. Natomiast organ egzekucyjny był zobowiązany do przyjęcia i realizacji tego tytułu, zbadania go pod względem formalnym oraz do uzyskania stanowiska Funduszu co do zasadności podniesionych przez zobowiązaną zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że 25 kwietnia 2013 r. wobec J. S.(obecnie R.) Fundusz wystawił tytuł wykonawczy z tytułu opłaty za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC za 2012 r. Organ ustalił, że wnosząca skargę kasacyjną jako posiadacz samochodu osobowego (według Centralnej Ewidencji Pojazdów) nie zawarła w okresie od pierwszej rejestracji pojazdu, tj. od 29 lutego 2012 r. do 8 marca 2012 r. umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC, jak też nie uiściła, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania, stosownej opłaty, ani też nie wniosła powództwa do sądu powszechnego w sprawie ustalenia spełnienia lub nieistnienia obowiązku ubezpieczenia. Odpis tytułu został doręczony zobowiązanej 27 lutego 2014 r. wraz z zawiadomieniem o zajęciu wynagrodzenia z 29 stycznia 2014 r.

W tej sytuacji nie można uznać za zasadne twierdzeń wnoszącej skargę kasacyjną, co do nieprawidłowej realizacji tytułu wykonawczego. Z okoliczności sprawy wynika bowiem, że zaistniały zarówno podmiotowe jak i przedmiotowe przesłanki do wystawienia tytułu wykonawczego. Tytuł wykonawczy zawiera też wszystkie konieczne elementy, w tym pieczęć wraz z podpisem osoby upoważnionej do jego wystawienia. Jak wskazał Fundusz w odpowiedzi na skargę kasacyjną przedmiotowy tytuł w części "B", w pozycji 29 – 35 zawierał informacje przewidziane w art. 27 § 1 pkt 3 u.p.e.a., a w części "D", w pozycji 52 dane przewidziane w art. 27 § 1 pkt 7 u.p.e.a., z których m.in. wynika, że tytuł wykonawczy z 25 kwietnia 2013 r. został podpisany przez upoważnioną przez Zarząd Funduszu osobę J. K. pełniącą funkcję zastępcy dyrektora. Należy też zauważyć, że kwestia podpisania tytułu wykonawczego przez "nieuprawnioną osobę", jak zauważył Sąd I instancji, nie była podnoszona na etapie postępowania przed organem egzekucyjnym. W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ potwierdził ten fakt, wskazując, że zobowiązana nie składała żadnych wniosków dowodowych w tym zakresie. Tym bardziej niezrozumiałe jest podniesienie w skardze kasacyjnej zarzutu nawiązującego w swojej treści do tej kwestii.

Z powyższych względów za niezasadne należało uznać stanowisko wnoszącej skargę kasacyjną co do błędu osoby zobowiązanej, nieistnienia obowiązku objętego tytułem wykonawczym, braku kompetencji po stronie Funduszu do wystawienia przedmiotowego tytułu wykonawczego, jak też to, że tytuł wykonawczy nie zawierał niektórych koniecznych elementów.

Nadmienić też należy, że rozpoznając zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej organ był związany stanowiskiem wierzyciela, który zarówno w I jak i II instancji potwierdził istnienie obowiązku objętego tytułem wykonawczym z 25 kwietnia 2013 r.

Podsumowując, za niezasadny należało uznać zarzut naruszenia wskazanych w petitum skargi kasacyjnej przepisów u.p.e.a. oraz k.p.a.

Skarga kasacyjna została oparta na nieusprawiedliwionych podstawach kasacyjnych.

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.). Na koszty postępowania składa się wynagrodzenia pełnomocnika organu w kwocie 360 zł. Natomiast w punkcie 3 wyroku oddalono wniosek uczestnika postępowania Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, bowiem przepisy art. 204 pkt 1 i 2 p.p.s.a., regulujące zwrot kosztów postępowania kasacyjnego w razie oddalenia skargi kasacyjnej, nie przewidują zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz uczestnika postępowania (por. postanowienie NSA z 5 grudnia 2012 r., sygn. akt II GSK 887/12).