Wyrok z dnia 2018-10-04 sygn. III SA/Gd 437/18

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak Sędziowie: Sędzia WSA Alina Dominiak (spr) Sędzia WSA Jolanta Sudoł Protokolant Asystent Sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2018 r. sprawy ze skargi G. K. i H. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 10 kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej rozgraniczenia nieruchomości 1.uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 14 grudnia 2017 r. nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] na rzecz skarżących G. K. i H. K. solidarnie 200 ( dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 10 kwietnia 2018 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze – po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy - utrzymało w mocy swoją decyzję z dnia 14 grudnia 2017 r. nr [...], stwierdzającą nieważność decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015r. nr [...] w sprawie rozgraniczenia nieruchomości - działki nr [...], obręb [...], gmina, KW [...], stanowiącej własność Gminy , a nieruchomościami przyległymi do niej: działką nr [...], obręb [...], KW [...], działką nr [...], obręb [...], KW [...], działką nr [...], obręb [...], KW [...] - stanowiącymi własność H. i G. K., działką nr [...], obręb [...], KW [...], stanowiącą własność Gminy , w części obejmującej rozgraniczenie pomiędzy działką nr [...] a działkami nr [...] i [...].

W sprawie zaistniały następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Decyzją z dnia 26 marca 2015r. nr [...] Wójt Gminy orzekł o rozgraniczeniu nieruchomości - działki nr [...], obręb [...], gmina , KW [...], stanowiącej własność Gminy , a nieruchomościami przyległymi do niej: działką nr [...], obręb [...], KW [...], działką nr [...], obręb [...], KW [...] oraz działką nr [...], obręb [...], KW [...]- stanowiącymi własność H. i G. K., a także działką nr [...], obręb [...], KW [...], stanowiącą własność Gminy .

Wnioskiem z dnia 13 kwietnia 2015r. G. i H. K. wnieśli o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa , albowiem dotyczy sprawy rozstrzygniętej już ostateczną decyzją Wójta Gminy z dnia 20 grudnia 2012 r. nr [...] .

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku prawomocnym wyrokiem z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. akt III SA/Gd 306/17, uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 16 lutego 2017 r. nr [...], utrzymującą w mocy własną decyzję z dnia 2 sierpnia 2016 r. nr [...], którą organ umorzył postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie rozgraniczenia nieruchomości. Sąd uznał, że stanowisko organu o bezprzedmiotowości postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015 r. jest nieprawidłowe z uwagi na treść art. 156 k.p.a. oraz istnienie przedmiotu postępowania. Sąd wskazał na naruszenie przepisów postępowania poprzez całkowite pominięcie sygnalizowanej przez skarżących okoliczności wydania przez Wójta Gminy ostatecznej decyzji z dnia 3 marca 2009 r. orzekającej o rozgraniczeniu nieruchomości uregulowanej w KW [...] dla działki nr [...] oraz KW [...] dla działki nr [...], prowadzonej przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w K., oznaczonej jako działka o nr ewidencyjnym [...] i [...], obręb [...] gm. , będących własnością G. i H. K., a nieruchomościami przyległymi do nich, tj. KW [...] oznaczonymi jako działki nr [...] i [...], obręb [...], będącymi własnością Gminy. Przedmiot rozstrzygnięcia w części pokrywał się z rozstrzygnięciem zawartym w decyzji z dnia 26 marca 2015 r. (a także z częścią rozstrzygnięcia zawartego w decyzji z dnia 20 grudnia 2012 r.), a organ okoliczności tej nie wyjaśnił. Sąd zajął też stanowisko, że konsekwencją przekazania sprawy rozgraniczeniowej do sądu powszechnego (co dotyczy także decyzji z dnia 20 grudnia 2012 r.), jest utrata bytu prawnego takiej decyzji. Sprawa o rozgraniczenie jest prowadzona bowiem w jednym postępowaniu, obejmującym obligatoryjny etap administracyjny i fakultatywny etap sądowy – wywołany żądaniem strony niezadowolonej z ustalenia przebiegu granicy. Z perspektywy administracyjnego etapu postępowania istotne jest, że ustawodawca nie przewidział możliwości złożenia odwołania od wydanej decyzji rozgraniczeniowej. W sprawach o rozgraniczenie mamy do czynienia z odstępstwem od zasady dwuinstancyjności. Regulacja ta przesądza o tym, że administracyjne postępowanie rozgraniczeniowe ma charakter jednoinstancyjny, a zatem nie odwołanie (w rozumieniu przepisów k.p.a.), ale wniosek strony niezadowolonej (w rozumieniu p.g.k.) uruchamia dalsze postępowanie w sprawie. Z momentem złożenia przez skarżących wniosku z dnia 3 stycznia 2013 r. jednoinstancyjne postępowanie administracyjne zakończyło się, jednak skuteczne złożenie wniosku w przywołanym trybie ustawowym wywołuje nie tylko przekazanie sprawy do etapu postępowania sądowego, ale także to, że decyzja o rozgraniczeniu traci moc i przestaje obowiązywać. Decyzja taka traci moc wiążącą z datą wpływu do organu żądania przekazania sprawy sądowi w zakresie objętym tym żądaniem (a nie z chwilą przekazania akt sprawy sądowi przez organ), a skutek anulacyjny w takim wypadku dotyczy tej części decyzji o rozgraniczeniu, która jest objęta żądaniem przekazania sprawy sądowi, natomiast w części nie objętej tym żądaniem decyzja staje się ostateczna. Utrata mocy wiążącej decyzji oznacza, że nie uzyskuje ona procesowych i materialnoprawnych skutków decyzji ostatecznej. Sąd nie podzielił natomiast poglądu, że decyzja o rozgraniczeniu traci moc wiążącą tylko w sytuacji, gdy w następstwie wniosku strony niezadowolonej z rozgraniczenia sąd powszechny nada sprawie bieg i wyda orzeczenie o rozgraniczeniu, zaś w przypadku gdy dojdzie do umorzenia postępowania sądowego decyzja staje się ostateczna. Decyzja Wójta Gminy z dnia 20 grudnia 2012 r. z momentem złożenia przez skarżących wniosku o rozpoznanie sprawy rozgraniczeniowej przez sąd powszechny przestała istnieć w obrocie prawnym, w zakresie objętym treścią tego wniosku. Z tego też powodu organ rozpoznając ponownie sprawę i oceniając prawidłowość decyzji z dnia 26 marca 2015 r. w świetle jej zgodności z art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. – winien także ustalić treść złożonego przez skarżących żądania przekazania Sądowi Rejonowemu w K. sprawy o rozgraniczenie, zakończonej decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r., co pozwoli na określenie, w jakiej części decyzja z dnia 20 grudnia 2012 r. utraciła swój byt prawny, a w jakiej stała się decyzją ostateczną, co z kolei pozwoli organowi należycie rozpoznać wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z 26 marca 2015 r.

Na skutek ponownego rozpatrzenia wniosku skarżących Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 14 grudnia 2017 r. stwierdziło nieważność decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie rozgraniczenia nieruchomości – działki nr [...], obręb [...], gmina , KW [...], stanowiącej własność Gminy , a nieruchomościami przyległymi do niej: działką nr [...], obręb [...], KW [...], działką nr [...], obręb [...], KW [...], działką nr [...], obręb [...], KW [...], stanowiącymi własność H. i G. K., działką nr [...], obręb [...], KW [...], stanowiącą własność Gminy , w części obejmującej rozgraniczenie pomiędzy działką nr [...], a działką nr [...] i [...].

Organ ustalił, że Wójt Gminy ostateczną decyzją z dnia 3 marca 2009 r. nr [...] orzekł o rozgraniczeniu nieruchomości – działki nr [...], działki nr [...] , stanowiących własność skarżących, a nieruchomościami przyległymi do nich – działką nr [...] i nr [...], stanowiących własność Gminy .

Następnie Wójt Gminy decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. nr [...] orzekł o rozgraniczeniu nieruchomości – działki nr [...] , stanowiącej własność Gminy , a nieruchomościami: działką nr [...] , nr [...], nr [...], nr [...] , nr [...] , nr [...], nr [...]. Skarżący, na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne , wnioskiem z dnia 3 stycznia 2013 r. wystąpili o przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w K. w celu uchylenia decyzji z dnia 20 grudnia 2012 r. dotyczącej rozgraniczenia działki nr [...].

Postanowieniem z dnia 30 października 2014 r. Sąd Rejonowy w K. umorzył postępowanie w sprawie rozgraniczenia, bowiem Wójt Gminy jako podstawę przekazania sprawy wskazał art. 34 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Sąd stwierdził, że Wójt Gminy powinien przekazać sprawę z żądaniem G. i H. K..

Po przekazaniu sprawy na skutek wniosku skarżących, postanowieniem z dnia 17 listopada 2016 r. sygn. akt [...] Sąd Rejonowy w K. umorzył postępowanie.

Decyzją z dnia 26 marca 2015 r. Wójt Gminy orzekł o rozgraniczeniu nieruchomości – działki nr [...], obręb [...], gmina , stanowiącej własność Gminy , a nieruchomościami przyległymi do niej: działką nr [...], obręb [...], działką nr [...], obręb [...], działką nr [...], obręb [...] - stanowiącymi własność H. i G K., działką nr [...], obręb [...] - stanowiącą własność Gminy .

Samorządowe Kolegium Odwoławcze rozpoznając wniosek skarżących o stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015 r. stwierdziło, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie ma wątpliwości, że decyzja Wójta Gminy z dnia 20 grudnia 2012 r. w związku z przekazaniem sprawy do sądu utraciła moc wiążącą. Z momentem skutecznego złożenia wniosku o rozpoznanie sprawy rozgraniczeniowej przez sąd powszechny cała decyzja przestała istnieć w obrocie prawnym, wobec czego na mocy tej decyzji w ogóle nie doszło do rozgraniczenia. Jednak w obrocie prawnym pozostaje ostateczna decyzja Wójta Gminy z dnia 3 marca 2009 r. , która dotyczy rozgraniczenia między działką [...] a działkami [...] i [...], o rozgraniczeniu których rozstrzyga także decyzja z dnia 26 marca 2015 r. Z uwagi na tożsamość przedmiotu sprawy obejmującej działki , a także tożsamość podstawy prawnej , stan faktyczny oraz prawa i obowiązki stron uznać należy, że decyzja z dnia 26 marca 2015 r. w części dotyczącej rozgraniczenia miedzy działką nr [...] a działką [...] i [...] dotknięta jest wadą nieważności , o której mowa w art. 1[...] § 1 pkt 3 k.p.a.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżący zarzucili , że należało stwierdzić nieważności decyzji z dnia 26 marca 2015 r. w całości, bowiem decyzja ta została wydana, mimo że Wójt Gminy nie przekazał formalnie sądowi powszechnemu ich wniosku, zgłoszonego w trybie art. 33 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne o przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w K. w związku z wydaniem przez Wójta Gminy decyzji z dnia 20 grudnia 2012 r. Wójt Gminy , mimo otwartej drogi sądowej, podjął kolejne rozgraniczenie, co jest sprzeczne ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uchwale 7 sędziów SN z dnia 30 października 2014 r. , sygn. akt [...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 10 kwietnia 2018 r. nr [...], utrzymało w mocy decyzję z dnia 14 grudnia 2017 r.

Organ odwoławczy, po przedstawieniu stanu faktycznego sprawy, podzielił w całości stanowisko zajęte w decyzji z dnia 14 grudnia 2017 r. Wskazał, że od chwili złożenia przez strony wniosku o przekazanie sprawy sądowi powszechnemu organ administracji publicznej nie był właściwy do rozstrzygnięcia sprawy, która została rozstrzygnięta decyzją z dnia 20 grudnia 2012r. i faktycznie nie podejmował w tym zakresie żadnych czynności. Jednakże decyzja z dnia 26 marca 2015r. nie została wydana w toku postępowania zakończonego wydaniem decyzji z dnia 20 grudnia 2012r., ale w wyniku wszczęcia przez Wójta Gminy w dniu 27 listopada 2014r. kolejnego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego wydaniem przedmiotowej decyzji z dnia 26 marca 2015r. Żaden przepis ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie ogranicza możliwości prowadzenia postępowań rozgraniczeniowych tylko do jednego takiego postępowania oraz nie zabrania organom administracji publicznej wszczęcia kolejnego postępowania rozgraniczeniowego w sytuacji, gdy przed sądem powszechnym toczy się postępowanie z wniosku o przekazanie sprawy rozgraniczeniowej stron niezadowolonych z rozgraniczenia nieruchomości, będącego wynikiem innego, wcześniejszego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego decyzją o rozgraniczeniu nieruchomości, z którą strony się nie zgodziły. Takiego "automatyzmu" w ograniczeniu kompetencji organu administracji w przypadku wcześniejszego zakwestionowania decyzji w przedmiocie rozgraniczenia nie dostrzegł też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, kontrolując decyzje SKO z dnia 2 sierpnia 2016r. oraz z dnia 16 lutego 2017r. Ponadto w wyniku złożenia przez skarżących wniosku z dnia 3 stycznia 2013r. nie doszło do rozgraniczenia nieruchomości, bowiem Sąd, postanowieniem z dnia 18 listopada 2016r., sygn. akt [...], umorzył postępowanie. SKO uznało, że brak jest podstaw do kwestionowania prawa Wójta Gminy do wszczęcia postępowania rozgraniczeniowego i wydania będącej przedmiotem niniejszego postępowania decyzji z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie rozgraniczenia nieruchomości. Jednocześnie SKO stwierdziło, że przedmiotowa decyzja wydana została z rażącym naruszeniem art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. w części, w jakiej orzeka o rozgraniczeniu pomiędzy działką nr [...] stanowiącą własność G. i H. K., a działkami nr [...] i [...], stanowiącymi własność Gminy , z uwagi na fakt, iż sprawa rozgraniczenia pomiędzy tymi działkami rozstrzygnięta została ostateczną decyzją z dnia 3 marca 2009r. nr [...].

G. i H. K. wnieśli skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 10 kwietnia 2018 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, wnosząc o jej uchylenie oraz uchylenie decyzji jej poprzedzającej. Zarzucili naruszenie przepisów postępowania oraz wadliwe stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015 r. jedynie w części , mimo że jest ona nieważna w całości. Zarzucili, że złożenie wniosku o przekazanie sprawy rozgraniczeniowej sądowi uniemożliwiało wydanie decyzji rozgraniczeniowej, a kwestionowane decyzje dopuszczają rozgraniczenie pomijające drogę sądową. Swoją argumentację poparli stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uchwale 7 sędziów SN z dnia 30 października 2014 r. , sygn. akt [...]. Zarzucili także, że postanowienie Sądu Rejonowego w K. z dnia 30 października 2013 r. sygn. akt [...] nie dawało podstaw do wszczęcia kolejnego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego kwestionowaną decyzją z dnia 26 marca 2015 r. Z kolei postanowienie Sądu Rejonowego w K. z dnia 17 listopada 2016 r. sygn. akt [...] nie może być brane pod uwagę przez SKO przy orzekaniu o ważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015 r. , bowiem winno ono oceniać dowody w oparciu o stan obowiązujący do dnia wydania decyzji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2017r., poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga jest zasadna.

Niniejsza sprawa dotyczyła oceny ważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015r. nr [...] w sprawie rozgraniczenia nieruchomości - działki nr [...], stanowiącej własność Gminy , a nieruchomościami przyległymi do niej: działką nr [...], działką nr [...], działką nr [...] - stanowiącymi własność H. i G. K., działką nr [...] - stanowiącą własność Gminy .

Kwestie rozgraniczenia nieruchomości normuje ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne ( Dz.U z 2010 r., Nr 193, poz. 1287 ze zm.), zwana dalej "ustawą".

Zgodnie z art. 29 ust. 3 ustawy , rozgraniczenia nieruchomości dokonują wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) oraz, w wypadkach określonych w ustawie, sądy.

W myśl art. 30 ust. 1 ustawy, wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) przeprowadzają rozgraniczenie nieruchomości z urzędu lub na wniosek strony.

Zgodnie z art. 33 ust.1 ustawy, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wydaje decyzję o rozgraniczeniu nieruchomości, jeżeli zainteresowani właściciele nieruchomości nie zawarli ugody, a ustalenie przebiegu granicy nastąpiło na podstawie zebranych dowodów lub zgodnego oświadczenia stron.

Przepis art. 33 ust. 3 ustawy stanowi, że strona niezadowolona z ustalenia przebiegu granicy może żądać, w terminie 14 dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie, przekazania sprawy sądowi.

Zgodnie z art. 34 ust. 3 ustawy, sąd rozpatruje sprawy o rozgraniczenie nieruchomości w trybie postępowania nieprocesowego.

W niniejszej sprawie tak organ, jak i Sąd działał w warunkach związania oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania, wyrażonymi w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. akt III SA/Gd 306/17 ( art. 153 p.p.s.a.).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w wykonaniu wytycznych zawartych w powyższym wyroku ustaliło, że decyzja Wójta Gminy z dnia 20 grudnia 2012 r. w związku z przekazaniem sprawy do sądu w całości utraciła moc wiążącą. Skarżący bowiem, jak wynika z akt sprawy, w dniu 3 stycznia 2013 r. zażądali – w myśl art. 33 ust. 3 ustawy - przekazania sprawy sądowi.

Jednak - niezależnie od powyższego - zgodzić się należy ze skarżącymi, że Wójt Gminy nie mógł wszcząć i prowadzić postępowania rozgraniczeniowego, które zakończyło się wydaniem kwestionowanej decyzji z dnia 26 marca 2015 r. , w części dotyczącej rozgraniczenia działek, objętych decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. Z chwilą zażądania przez skarżących przekazania sprawy sądowi powszechnemu sprawa rozgraniczenia konkretnych działek - objętych decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. - znalazła się bowiem w kognicji sądu powszechnego.

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w uchwale 7 sędziów, z dnia 30 października 2014 r. ( publ. OSNC 2015/3/27), które to stanowisko - choć uchwała dotyczyła innego problemu (wnioskodawcy w postępowaniu rozgraniczeniowym) – jest istotne przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy. Sąd Najwyższy wskazał, że ze względu na przedmiot postępowania w sprawach o rozgraniczenie oraz charakter stosunków prawnych stanowiących podstawę określenia przebiegu granic nieruchomości, sprawy o rozgraniczenie należą do spraw z zakresu prawa cywilnego. Zgodnie z art. 2 § 1 k.p.c., do rozpoznawania tych spraw powołane są co do zasady sądy powszechne, jednak rozpoznawanie spraw o rozgraniczenie zostało uregulowane w sposób szczególny, przez przyjęcie konstrukcji wyłączającej czasowo dopuszczalność drogi sądowej. W art. 33 ust. 3 ustawy, który stanowi, że strona postępowania administracyjnego niezadowolona ze sposobu ustalenia przebiegu granicy dokonanego w tym postępowaniu może żądać przekazania sprawy sądowi – ustawodawca użył zwrotu "przekazanie sprawy". Uznał tym samym, że sprawa o rozgraniczenie jest prowadzona w odpowiednim dla niej jednym postępowaniu, obejmującym obligatoryjny etap administracyjny i fakultatywny etap sądowy. W takim ujęciu postępowanie sądowe stanowi kolejny etap rozpoznawania sprawy i jego wszczęcie prowadzi do kontynuowania postępowania prowadzonego wcześniej w trybie administracyjnym. Skorzystanie przez stronę postępowania administracyjnego z możliwości żądania przekazania sprawy sądowi należy uznać za czynność otwierającą drogę sądową w sprawie o rozgraniczenie konkretnie oznaczonych nieruchomości. Istnienie przesłanki procesowej w postaci drogi sądowej w sprawie o rozgraniczenie, będące wynikiem zgłoszenia żądania przekazania sprawy sądowi, wyłącza dokonanie w takiej sprawie rozgraniczenia w trybie administracyjnym. Zakończenie postępowania bez merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy otwierałoby możliwość wystąpienia ponownie z wnioskiem o rozgraniczenie nieruchomości, zgodnie z zasadami określonymi w Prawie geodezyjnym i kartograficznym.

W niniejszej sprawie, w czasie wydania przez Wójta Gminy decyzji z dnia 26 marca 2015 r., sprawa rozgraniczenia nieruchomości objętych decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. nie była zakończona i należała do kognicji sądu powszechnego, bowiem Wójt Gminy nie przekazał niezwłocznie sprawy sądowi zgodnie z żądaniem skarżących z dnia 3 stycznia 2013 r., a uczynił to dopiero po wydaniu decyzji z dnia 26 marca 2015r.

W tej sytuacji Wójt Gminy nie mógł dokonać kwestionowaną decyzją rozgraniczenia tych nieruchomości, które objęte były żądaniem skarżących o przekazanie sprawy sądowi, bowiem kognicja w tym zakresie należała wówczas do sądu powszechnego. Czyniąc tak rażąco naruszył przepisy art. 33 ust. 3 i art. 34 ust. 3 ustawy. Nie ma przy tym znaczenia, że sąd rozgraniczenia na skutek żądania skarżących z dnia 3 stycznia 2013 r. nie dokonał, ani też, że postępowanie o rozgraniczenie, na skutek którego wydano decyzję z dnia 20 grudnia 2012 r. oraz postępowanie o rozgraniczenie, na skutek którego wydano decyzję z dnia 26 marca 2015 r. , nie były tą samą "sprawą", jak też że nie dotyczyły dokładnie tych samych nieruchomości. Tak długo bowiem, jak kognicja w sprawie rozgraniczenia konkretnych nieruchomości objętych decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. należała do sądu powszechnego, nie było możliwe rozgraniczenie tych samych nieruchomości na drodze administracyjnej. Stanowisko powyższe nie stoi w sprzeczności ze stanowiskiem zaprezentowanym w prawomocnym wyroku WSA w Gdańsku z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. akt III SA/Gd 306/17 - Sąd ten w omawianym zakresie się nie wypowiadał, czyniąc rozważania dotyczące innego aspektu sprawy. Tak więc, w ocenie Sądu obecnie rozpatrującego sprawę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze wadliwie uznało, że nie zaistniały przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 26 marca 2015 r. , określone w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., czyli że decyzja nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Odnosząc się do kwestii uznania w zaskarżonych decyzjach przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia

26 marca 2015 r. w części zauważyć należy - nie kwestionując co do zasady , że decyzja ta jest dotknięta nieważnością, bowiem sprawa rozgraniczenia pomiędzy niektórymi działkami objętymi tą decyzją rozstrzygnięta została ostateczną decyzją z dnia 3 marca 2009r. - że Samorządowe Kolegium Odwoławcze wadliwie skonstruowało treść swojej decyzji z dnia 14 grudnia 2017 r., zaakceptowaną decyzją z dnia 10 kwietnia 2018 r. W decyzji z dnia 14 grudnia 2017 r. organ stwierdził bowiem, że stwierdza nieważność decyzji z dnia 26 marca 2015r. w części obejmującej rozgraniczenie "pomiędzy działką nr [...], a działką [...] i [...]", gdy tymczasem decyzja z 2015 r. nie rozgranicza działki [...] i działki [...], a działki te – co wynika z map znajdujących się w aktach administracyjnych - nie leżą obok siebie i nie mają wspólnej granicy.

Z powyższych względów Sąd, stwierdzając naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 135 p.p.s.a. uchylił obie zaskarżone decyzje.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ będzie miał na uwadze powyższe stanowisko Sądu, jak też dokładnie przeanalizuje treść wszystkich decyzji Wójta Gminy – z 2009, 2012 i z 2015 roku – w celu wydania prawidłowego rozstrzygnięcia i prawidłowego skonstruowania swojej decyzji.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a.