Wyrok z dnia 2019-04-05 sygn. IV SA/Wr 516/18

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosława Rozbicka - Ostrowska Sędziowie Sędzia WSA Lidia Serwiniowska (spr.) Sędzia WSA Wanda Wiatkowska - Ilków Protokolant starszy asystent sędziego Anna Rudzińska po rozpoznaniu na rozprawie w Wydziale IV w dniu 5 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi P. T. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] czerwca 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego oddala skargę w całości.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2018 r. ([...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. po rozpatrzeniu odwołania P. T. C. (dalej: skarżący, strona, odwołujący się) od wydania z upoważnienia Prezydenta W., decyzji Starszego Administratora w Zespole Dłużników Alimentacyjnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. z dnia [...] maja 2018 r. ([...]) o odmowie umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego osobom uprawnionym E. T. C. oraz A. T. C., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium Odwoławcze przytoczyło następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2017 r. ([...]) przyznano świadczenie z funduszu alimentacyjnego na osobę uprawnioną, do ukończenia 18. roku życia, w kwocie 500 zł miesięcznie na okres od 1 listopada 2017 r. do 31 maja 2018 r., na córkę strony E. T. C.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r. ([...]) A. T. C. przyznano świadczenie z funduszu alimentacyjnego na osobę uprawniona w wieku od 18 lat do ukończenia 25 roku życia w kwocie 500 zł miesięcznie na okres od 1 listopada 2017 r. do 30 września 2018 r.

Pismem z dnia 1 lutego 2018 r. skarżący zwrócił się do organu pierwszej instancji z wnioskiem o umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego. W uzasadnieniu wniosku i w kolejnym swym piśmie z dnia 6 marca 2018 r. wskazał, że zachorował i popadł w długi, zaczął więc płacić alimenty w niższej kwocie. Poinformował, że córka, na którą płaci alimenty, pomimo jego próśb nie pomogła mu w codziennych sprawach oraz, że uczy się bardzo słabo. Jego zdaniem, mogła podjąć pracę po zdaniu matury, już od lipca 2018 r. Oświadczył, że od listopada 2017 płaci więcej niż 1/2 kwoty alimentów. W związku ze swoim stanem zdrowia i brakiem dochodów nie jest w stanie płacić więcej. Wraz z pismem z dnia 6 marca 2018 r. przedłożył dowody wpłat kwot alimentów. Oświadczył, iż nie osiąga dochodów ze swojej działalności i poważnie choruje.

Zaskarżoną decyzją organu pierwszej instancji odmówiono umorzenia należności z tytułu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego osobom uprawnionym, E. i A. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że nie znaleziono podstaw do umorzenia zadłużenia, którego kwota wynosi 3679,60 zł. Wskazano, iż zwrócono się do Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. z prośbą o przeprowadzenie wywiadu środowiskowego ze stroną. Z przekazanych informacji wynika, że strona prowadzi wspólne gospodarstwo domowe ze swoją żoną. Małżeństwo posiada rozdzielność majątkową. Skarżący złożył oświadczenie, że jego działalność gospodarcza ( [...]) nie przynosi żadnych dochodów. Strona posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności ustalonym do 31 grudnia 2018 r. Wskazano, że strona nie zwróciła się do sądu o zniesienie lub zmniejszenie obowiązku alimentacyjnego. Stwierdzono, że umorzenie należności ma charakter wyjątkowy i powinno mieć miejsce tylko w szczególnie uzasadnionym przypadku. Podkreślono, że zobowiązania alimentacyjne rodziców wobec dzieci mają charakter obligatoryjny, a strona nie pozostaje w tak trudnej sytuacji, w której umorzenie należności jest uzasadnione. Zdaniem organu pierwszej instancji nie jest wykluczona możliwość podjęcia pracy przez stronę, skoro działalność gospodarcza nie przynosi dochodów.

Skarżący wniósł odwołanie od tej decyzji. W odwołaniu wskazał, że założenie sprawy sądowej jest bardzo kosztowne. Podkreślił, że płaci, ile może. Stara się pracować, [...]. W ubiegłym roku znalazł się w szpitalu z podejrzeniem raka. Nadal choruje. Stwierdził, że nie wie, do jakiej pracy ma iść, skoro będzie miał [...] lat i ma wykształcenie [...]. Dodał, że nikt nie chce go zatrudnić. Zaoferował, że może podjąć pracę przy [...] organizowanych przez miasto. Podkreślił, że spotyka się z bezdusznym traktowaniem w urzędach, a jego prośby są wyłącznie oddalane.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2018, poz. 554), zwanej dalej "ustawą", dłużnik alimentacyjny jest zobowiązany do zwrotu organowi właściwemu wierzyciela należności w wysokości świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego osobie uprawnionej, łącznie z ustawowymi odsetkami. Stosownie do art. 27 ust. 3 ustawy należności przypadające od dłużnika alimentacyjnego z tytułu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego podlegają ściągnięciu wraz z odsetkami w drodze egzekucji sądowej na podstawie przepisów o egzekucji świadczeń alimentacyjnych, z uwzględnieniem przepisów ustawy.

W art. 30 ust. 2 ustawy przewidziano uprawnienie dla właściwego organu administracji do umorzenia kwot z tytułu wypłaconych osobie uprawnionej świadczeń z funduszu alimentacyjnego. W myśl tego przepisu organ właściwy wierzyciela może na wniosek dłużnika alimentacyjnego umorzyć jego należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty, uwzględniając sytuację dochodową i rodzinną.

Z treści tego przepisu wynika więc, że umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego następuje w ramach uznania administracyjnego (organ "może"). Jednocześnie ustawodawca nie wskazuje ścisłych przesłanek tego umorzenia, posługując się pojęciem ogólnym ("uwzględniając sytuację dochodową i rodzinną"). W tym stanie prawnym organ administracji, działając w granicach uznania administracyjnego, zanim podejmie rozstrzygnięcie, ma obowiązek - zgodnie z zasadą prawdy materialnej, wyrażoną w art. 7, w związku z art. 77 § 1 i art. 80 kodeksu postępowania administracyjnego - podjąć wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, przez co rozumie się zebranie w sposób wyczerpujący i rozpatrzenie całego materiału dowodowego, a także ocenę na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

Orzekając w ramach uznania administracyjnego, organ winien zbadać, czy sytuacja dłużnika zwracającego się o umorzenie wymaga zastosowania ulgi. Skoro ustawodawca wymaga, aby mieć wzgląd na sytuację dochodową i rodzinną, to przyjąć trzeba, że umorzenie nienależnie pobranych świadczeń powinno być stosowane jedynie w uzasadnionych przypadkach. Nakłada się tym samym na organ właściwy obowiązek zbadania, czy przedmiotowy wniosek rzeczywiście dotyczy przypadku uzasadnionego. Podkreślić jednak należy, że to na dłużniku spoczywa obowiązek wskazania i wykazania okoliczności, które przemawiają za koniecznością zastosowania umorzenia należności (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 13 czerwca 2017 r" II SA/Łd 1030/16, LEX nr 2313991).

W tym miejscu należy także przywołać wyrok Sądu Najwyższego (również dotyczący instytucji umorzenia należności), gdzie Sąd wskazał, że zasadą jest egzekwowanie należności, natomiast ich umorzenie może nastąpić wyjątkowo tylko w sytuacjach szczególnych. Również brak stałych dochodów i związana z tym trudna sytuacja materialna, nie były w ocenie Sądu szczególną okolicznością w rozumieniu omawianego przepisu (wyrok z dnia 17 października 2006 r., III UK 77/06, OSNP 2007/21-22/326). Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że wydając decyzję o charakterze uznaniowym organ jest związany nie tylko przepisem, ale i celem ustanowionego przepisu oraz normami etycznymi. Uznanie administracyjne nie pozwala zatem organowi na dowolność w załatwieniu sprawy, ale jednocześnie nie nakazuje mu spełnienia każdego żądania obywatela (por. wyrok z dnia 9 marca 2006 r., IOSK 1267/05, LEX nr 198275).

Oceniając rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, należało zbadać, czy nie nosi ono cech dowolności. Kolegium stwierdza, że zaskarżona decyzja takiej wady nie ma. Organ pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i prawidłowo zastosował przepisy prawa, należycie uzasadniając treść swojego rozstrzygnięcia. Zgromadził pełny materiał dowodowy, a potem dokonał wnikliwej analizy sytuacji rodzinnej i dochodowej strony, uwzględnił sytuację życiową, trudną sytuację materialną, stan zdrowia, potencjalne możliwości zarobkowe skarżącego. Organ odwoławczy podziela wnioski wynikające z dokonanych ustaleń, że w rozpatrywanej sprawie brak podstaw do całkowitego umorzenia kwot należności z tytułu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego. Kolegium przyznaje, że zaległa kwota przy odpowiednim zaplanowaniu i wysiłku jest możliwa do spłaty. Jakkolwiek sytuacja odwołującego się wg jego twierdzeń jest trudna, to nie można jej nadać cech wyjątkowości na tle innych tego typu przypadków. Skarżący jest osobą w sile wieku. Z dokumentacji nie wynika, że jego stan zdrowia wyklucza możliwość zatrudnienia. Wprawdzie w aktach znajduje się dokumentacja medyczna, z której wynika, że strona jest osobą schorowaną, z dokumentów tych nie wynika jednak, iż strona jest osobą niezdolną do pracy. Kolegium nie widzi powodu, by obowiązek utrzymania dzieci strony przerzucać na społeczeństwo, podczas gdy żyje i może pracować ich ojciec. Jak wskazano w uzasadnieniu przywołanego wyżej wyroku WSA w Łodzi z dnia 13 czerwca 2017 r., "Zły stan zdrowia nie może stanowić samodzielnej przesłanki umorzenia należności. Podobnie jest z bezrobociem. Ten fakt również nie może przesądzać o konieczności umorzenia należności".

Oceniając argumenty odwołania, trudno uznać, że mogą one zdecydowanie zmienić sposób patrzenia na sprawę. Kolegium stwierdza stanowczo, że umorzenie należności powinno mieć miejsce tylko wówczas, gdy sytuacja dochodowa i rodzinna strony nie pozwala na wywiązanie się z tego obowiązku. Stan taki powinien być jednak efektem czynników obiektywnych, na które odwołujący się nie ma wpływu. Jeśli dłużnik nie osiąga dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej, to może znaleźć pracę odpowiednią do swoich możliwości i finansowych potrzeb. Podstawą umorzenia zadłużenia nie może być także odmowa udzielenia stronie pomocy przez córkę.

Dodać należy, iż w przypadku decyzji uznaniowych organ administracyjny zobowiązany jest wyważyć słuszny interes obywatela i interes społeczny. O istnieniu ważnego interesu strony nie decyduje jej subiektywne przekonanie, lecz obiektywne kryteria, zgodne z powszechnie aprobowaną hierarchią wartości. Natomiast przez interes społeczny (publiczny) rozumie się dyrektywę postępowania nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy, sprawność działania aparatu państwowego, korektę błędnych decyzji itd. (wyrok NSA z dnia 21 maja 2003 r., III SA 2752/01, LEX 145004).

Konkludując należy stwierdzić, że wykładnia art. 27 ust. 1 ustawy prowadzi do wniosku, że w pierwszej kolejności organ zobowiązany jest do dochodzenia zwrotu nienależnie pobranych świadczeń, a zastosowanie ulgi przewidzianej w art. 30 ust. 2 ustawy uzależnione jest - w drugiej kolejności - przede wszystkim od wystąpienia w sytuacji dochodowej i rodzinnej dłużnika wyjątkowych okoliczności, przez które należy rozumieć sytuację finansową rodziny, w tym możliwości zarobkowe wszystkich jej członków, skoro rozważeniu podlega umorzenie należnych kwot. Należy więc oceniać obiektywną możliwość spłaty zadłużenia, uwzględniając przy tym okoliczności jego powstania, a także biorąc pod uwagę zdarzenia zaistniałe po powstaniu zadłużenia, które z przyczyn niezależnych od dłużnika uniemożliwiałyby spłatę należności. Zdaniem Kolegium, tego rodzaju okoliczności w rozpatrywanej sprawie nie występują.

Warto także zauważyć, że ustawodawca przewidział w art. 30 ust. 2 ustawy różne ulgi, z których najdalej idącą jest umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości. W ocenie Kolegium, w rozpatrywanej sprawie rezygnacja z domagania się spłaty należności w całości byłaby przedwczesna. Zgodnie bowiem z art. 30 ust. 2 ustawy organ może na wniosek dłużnika alimentacyjnego umorzyć jego należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty. Odmowa umorzenia zadłużenia w całości wraz z odsetkami nie zamyka stronie drogi do wystąpienia z wnioskiem o umorzenie częściowe, rozłożenie na raty lub odroczenie terminu płatności należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, tak by raty i terminy płatności dawały realną możliwość wywiązania się ze spłaty zadłużenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie zaległości alimentacyjnych wraz z odsetkami. Wskazał, że jego córki są pełnoletnie i nadal się uczą ale osiągają niskie oceny. Podał, że pomimo trudnej sytuacji życiowej, zadłużenia, ciężkiej choroby odmówiono mu umorzenia należności. W decyzji poradzono mu aby wystąpił do sądu o obniżenie alimentów. Zasięgał informacji w sądzie, gdzie powiedziano mu, że alimenty w wysokości po 500 zł nie są wysokie i sądy nie obniżają alimentów w takiej kwocie.

Podkreślił, że jest [...] i może zarobkować jedynie w tym zawodzie. Dodał, że przeszedł operację. Nadmienił, że przesłał Prezydentowi W. płytę [...] i poprosił o zatrudnienie. Płyta jednak została odesłana i nie otrzymał żadnej propozycji zarobkowania. Uważa, że jego córki nadużywają swoich praw.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując poczynione w zaskarżonej decyzji ustalenia i towarzyszącą im argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) stanowi, że kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., dalej p.p.s.a.) sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, zgodnie z art. 145 § 1 tejże ustawy, aby wyeliminować obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny, konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia przepisów prawa materialnego, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo też do naruszenia przepisów prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania albo stwierdzenia nieważności decyzji.

Dokonując oceny legalności zaskarżonych decyzji sąd bada czy decyzja nie narusza prawa materialnego oraz czy została wydana w prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu.

Podstawą materialnoprawną rozstrzygnięć administracyjnych podjętych w badanej sprawie były przepisy ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów.

Zgodnie z jej art. 30 ust. 2 organ właściwy wierzyciela może na wniosek dłużnika alimentacyjnego umorzyć jego należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty, uwzględniając sytuację dochodową i rodzinną. Umorzenie należności następuje w drodze decyzji administracyjnej (art. 30 ust. 3).

Z treści tego unormowania wynika uznaniowy charakter decyzji wydawanych na jego podstawie, na co zresztą trafnie zwróciło uwagę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia. Tym samym wybór sposobu załatwienia wniosku strony o umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego należy do organu, który, w ramach uznania administracyjnego, rozstrzyga w sprawie. Wydanie decyzji przez organ musi zostać poprzedzone wyjaśnieniem okoliczności sprawy w zakresie sytuacji dochodowej i rodzinnej wnioskodawcy, do czego w sposób wyraźny obliguje organ administracji cytowany wyżej art. 30 ust. 2 ustawy oraz jej analizą, z zachowaniem wymogów proceduralnych przewidzianych w k.p.a., co wynika także z art. 25 wskazanej ustawy.

Organ administracji powinien zatem nie tylko poczynić ustalenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.), zgromadzonego i zbadanego w sposób wyczerpujący (art. 77 § 1 k.p.a.), a więc przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku wydania decyzji o przekonującej treści (art. 11 k.p.a.), ale także załatwić sprawę, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 k.p.a.). Organ powinien więc rozważyć szczegółowo kwestie istnienia bądź nieistnienia w konkretnej sprawie szczególnych okoliczności uzasadniających skorzystanie z omawianej instytucji oraz okoliczności uzasadniające zakres jej ewentualnego zastosowania, co następnie winno znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji. W orzecznictwie sądowym nie budzi natomiast wątpliwości, iż sądowa kontrola uznania administracyjnego jest ograniczona wyłącznie do oceny tego, czy w sprawie zachodzą warunki materialnoprawne, uzasadniające skorzystanie przez organ administracji z przysługujących mu uprawnień oraz, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, z zachowaniem przepisów procedury administracyjnej.

Zdaniem Sądu materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy nie daje podstaw do stwierdzenia, iż wskazanym wyżej powinnościom wtoku postępowania administracyjnego uchybiono. Podanie skarżącego zostało bowiem rozpatrzone przy uwzględnieniu jego sytuacji dochodowej i rodzinnej przedstawionej przez niego, a wyciągniętych na tej podstawie wniosków nie można uznać za dowolne. Z oświadczeń skarżącego wynikają wszystkie istotne informacje o jego sytuacji rodzinnej, materialnej i zdrowotnej.

Zauważyć jednakże należy, iż umorzenie należności dłużnika alimentacyjnego na podstawie omawianego przepisu powinno mieć miejsce tylko wówczas, gdy sytuacja dochodowa i rodzinna zobowiązanego uniemożliwia mu wywiązanie się z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Stan taki winien być jednak skutkiem czynników obiektywnych, tj. takich, na które zobowiązany (nie miał) wpływu, gdyż tylko takie przesłanki mogą uzasadniać umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego (zob. wyrok Wojewódzkiej Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 31 maja 2011 r., II SA/Bk 728/10, publ. CBOSA).

Z materiału aktowego sprawy wynika, że skarżący (ur. [...] r.) prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną. Małżonkowie posiadają rozdzielność majątkową. Skarżący prowadzi działalność gospodarczą ([...]), która jak twierdzi, nie przynosi żadnych dochodów. Legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności ustalonym do dnia 31 grudnia 2018 r. Dokumentacja medyczna wykazuje wprawdzie, że skarżący jest osobą schorowaną, natomiast z dokumentacji nie wynika, że stan jego zdrowia wyklucza możliwość zatrudnienia. Skarżący nie wystąpił do Sądu o zniesienie lub zmniejszenie obowiązku alimentacyjnego.

Mając na względzie powyższe ustalenia, podzielić należy pogląd organów obu instancji, iż wskazywane okoliczności nie uzasadniają uwzględnienia żądania umorzenia omawianych należności. Nie są to bowiem okoliczności pozwalające na wyjątkowe potraktowanie skarżącego i uwzględnienie jego żądania w oparciu o art. 30 ust. 2 ustawy.

Wskazywane przez skarżącego w sprawie okoliczności, nie czynią jego sytuacji wyjątkową oraz nie mogą stawiać go w sytuacji uprzywilejowanej w stosunku do innych dłużników alimentacyjnych.

Reasumując stwierdzić należy, że organy administracji, w rozpatrywanej sprawie przedstawiły swoje stanowisko w sposób wyczerpujący i logiczny. Ponadto należy mieć na uwadze fakt, że wszelkiego rodzaju zwolnienia z obowiązku alimentacyjnego (lub świadczeń z nim związanych) mają charakter wyjątkowy i jako takie, zgodnie z ogólnymi regułami interpretacyjnymi, powinny być interpretowane w sposób ścisły a nie rozszerzający. W związku z tym umorzenie powinno mieć miejsce tylko wówczas, gdy sytuacja dochodowa zobowiązanego lub jego rodziny nie pozwala mu na wywiązanie się z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Sytuacja taka, jak już wyżej wskazano, nie zachodzi w okolicznościach niniejszej sprawy.

Podkreślić należy, iż działające w imieniu państwa organy administracji publicznej nie mogą pochopnie umarzać należności, gdyż sytuacja materialna dłużnika może w przyszłości ulec zmianie w wyniku podjęcia płatnej pracy bądź zaistnienia innych zdarzeń powodujących przysporzenie w majątku dłużnika. Zatem trudna sytuacja materialna dłużnika w dacie orzekania w przedmiocie umorzenia należności nie musi oznaczać umorzenia owych należności. Pouczyć też należy skarżącego, że na wniosek skarżącego organ może odroczyć termin spłaty zobowiązania lub ustanowić spłatę zobowiązania w ratach uwzględniając możliwości płatnicze wnioskodawcy.

W tym stanie rzeczy, na postawie art. 151 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji wyroku.