Wyrok z dnia 2008-10-22 sygn. V KK 111/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KK 111/08

 

W Y R O K

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2008 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

                    SSN Piotr Hofmański (przewodniczący)

                    SSN Zygmunt Stefaniak (sprawozdawca)

                    SSA del. do SN Jolanta Śpiechowicz

                    Protokolant Barbara Kobrzyńska

przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Beaty Mik

w sprawie A. M.

uniewinnionego od popełnienia czynów: z art. 284 § 2 k.k., art. 272 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 272 k.k.,

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie

w dniu 22 października 2008 r.,

kasacji na niekorzyść wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w G.

z dnia 23 listopada 2007 r., sygn. akt IV Ka (...)

zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G.

z dnia 4 kwietnia 2007 r., sygn. akt VIII K (...)

- uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w G. do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.

U Z A S A D N I E N I E

M. oskarżony został o to, że:

I. w listopadzie 2003 r. w P. przywłaszczył sobie powierzone mu przez B. M. właściciela firmy P. z siedzibą w G. rzecz ruchomą w postaci samochodu ciężarowego marki Mercedes E 280 numer rejestracyjny (...) wartości 50.000,00 na szkodę firmy P.

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.

II. w dniu 10 marca 2004 r. w S. dokonując przerejestrowania samochodu marki Mercedes E 280 z numeru rejestracyjnego (...) na numer rejestracyjny (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy poprzez podstępne wprowadzenie w błąd na podstawie sfałszowanej faktury zakupu oraz pełnomocnictwa przez osobę upoważnioną do dokonania takiej czynności oraz wystawienie dokumentu w postaci dowodu rejestracyjnego na ten pojaz

tj. o czyn z art. 273 § 1 k.k. i 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

III. w dniu 13 sierpnia 2004 r. w G. usiłował wyłudzić poświadczenie nieprawdy przez Sąd Okręgowy w G. poprzez złożenie w sądzie wcześniej wypełnionego weksla bez tytułu prawnego służącego jako podstawa faktyczna powództwa cywilnego z dnia 22lipca 2004 r. dokonanego w celu zaboru samochodu marki Mercedes oraz majątku firmy P.

tj. o czyn z art. 272 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 4 kwietnia 2007 r., sygn. akt VII K (...), oskarżony A. M. uznany został za winnego:

- popełnienia czynu opisanego w punkcie I z tą zmianą, że w opisie czynu w miejsce wyrazu „powierzone” wstawił wyraz „powierzaną” i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył karę roku pozbawienia wolności i 20 (dwadzieścia) stawek dziennych grzywny, określając wysokości jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych,

- popełnienia czynu w ten sposób, że w dniu 10 marca 2004 r. w S. w Starostwie Powiatowym przedłożył sfałszowaną fakturę VAT Nr (...) świadczącą o tym, że nabył samochód marki Mercedes Benz E 280 numer rejestracyjny (...) od P. Sp. z o. o. w G., przez co wprowadził w błąd upoważnionego pracownika Starostwa Powiatowego i wyłudził od niego poświadczenie nieprawdy co do własności pojazdu w dowodzie rejestracyjnym, co stanowi występek z art. 272 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

- popełnienia czynu w ten sposób, że w dniu 13 sierpnia 2004 r. w G. poprzez złożenie w Sądzie Okręgowym w G. pozwu z dołączonym do niego uprzednio wypełnionym wekslem niezupełnym w chwili wystawienia, mimo braku faktycznej i prawnej podstawy roszczenia usiłował wyłudzić od tego Sądu w postępowaniu nakazowym wszczętym na skutek ww. pozwu – sygn. akt I Nc (...) – poświadczenie nieprawdy w nakazie zapłaty, że pozwani D. M. i B. M. mają mu zapłacić solidarnie kwotę 55.000 zł. z ustawowymi odsetkami od 1 maja 2004 r. oraz kosztami postępowania tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 272 k.k. i za to na podstawie art. 272 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Jednocześnie w miejsce kar jednostkowych na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 k.k. wymierzył karę łączną (jednego) roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby lat 3 (trzech).

Od tego orzeczenia apelacje wnieśli obrońcy A. M. i tak:

1. adw. S. W. zarzucił:

„1. na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na:

1. a) uznaniu, że na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oskarżonemu A. M. można przypisać winę w popełnieniu przestępstw z art. 284 § 2 k.k., 272 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,
2. b) niewyjaśnieniu sprzeczności pomiędzy treścią faksu (pisma) z dnia 11 lutego 2006 r. od firmy D. skierowanego do Sądu (k. 405) a treścią dokumentów przekazanych do Sądu przez firmę D. dotyczących zawartych przez spółkę P. umów leasingowych, w szczególności zaś treścią umowy leasingowej z dnia 15 lutego 2000 r. dotyczącej samochodu Mercedes Benz E 280 oraz treścią ogólnych warunków umów leasingowych,
3. c) niewyjaśnieniu sprzeczności pomiędzy treścią zeznań pokrzywdzonego B. M. świadków: D. M., E. M., H. K. a treścią dokumentów – umowy leasingowej z dnia 15 lutego 2000 r. dotyczącej samochodu Mercedes Benz E 280 oraz treścią ogólnych warunków umów leasingowych, treścią deklaracji do weksla in blanco z dnia 9 kwietnia 2004 r., a także treścią wyjaśnień oskarżonego A. M., świadka A. M., a także sprzeczności w zeznaniach świadka A. O.,
4. d) niewyjaśnienia okolicznosci i wątpliwości, na które zwrócił uwagę oskarżony w swoim piśmie do Sądu z dnia 20 lutego 2007 r. (zatytułowanym Wniosek dowodowy), a złożonym na rozprawie w dniu 21 lutego 2007 r.,
5. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania:
6. a) w szczególności art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez dowolną i jednostronną, a także wbrew zasadzie domniemania niewinności (przez rozstrzygnięcie wątpliwości wynikających z zebranego materiału dowodowego na niekorzyść oskarżonego), interpretację zgromadzonych w sprawie dowodów, a zwłaszcza wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków i treści dokumentów – umowy leasingowej z dnia 15 lutego 2000 r. dotyczącej samochodu Mercedes Benz E 280 oraz treści ogólnych warunków umów leasingowych. Niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, poprzez pominięcie wniosków dowodowych obrońców zgłoszonych na rozprawie w dniu 28 marca 2007 r. (obrońcy adw. Ś.) oraz części wniosków dowodowych zgłaszanych w piśmie procesowym (adw. W.) z dnia 10 stycznia 2007 r.,
7. b) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie dlaczego Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego, jego żony oraz świadków H. K. i E. M. oraz dlaczego odmówił takiej wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, świadka A. M., częściowo świadka H. T., a także w jakiej części i dlaczego właśnie w tej części uznał za wiarygodne zeznanie świadka A. O. tj. zgodnie z tym co zeznał na rozprawie w dniu 25 stycznia 2006 r. (k. 399-400), czy też zgodnie z tym co zeznał na rozprawie w dniu 3 stycznia 2007 r. (k.501-503).,
8. c) art. 371 § 1 k.p.k. poprzez przeprowadzenie uzupełniającego przesłuchania D. M. na rozprawie w dniu 3 stycznia 2007 r. po jej wcześniejszej nieobecności na sali rozpraw podczas przesłuchania pokrzywdzonego,” i dlatego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w G.
9. adw. J. Ś. zarzucił:

„1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na przyjęciu, że oskarżony A. M. dopuścił się zarzucanych mu czynów pomimo poważnych wątpliwości w tym względzie

2. obrazę przepisów postępowania w postaci art. 4 k.p.k., 5 § 2 k.p.k., 7 k.p.k., 167 k.p.k. i 170 k.p.k. poprzez jednostronną i dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, orzekaniu wbrew zasadzie domniemania niewinności i rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, interpretację zeznań świadka A. O. wbrew przyjętym zasadom doświadczenia życiowego, a nadto niewyjaśnienie oczywistej sprzeczności w treści pism firmy leasingowej co do zabezpieczenia umowy leasingu i oddalenie w tym względzie wniosku dowodowego obrony”

i dlatego wniósł:

1. o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego A. M. od zarzucanych mu czynów ewentualnie
2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy w G., wyrokiem z dnia 23listopada 2007 r., sygn. akt IV Ka (...) zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Od tego orzeczenia Sądu odwoławczego kasację na niekorzyść wniósł prokurator i zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, mogące mieć i mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności:

1. obrazę przepisów art. 457 § 3 k.p.k. i art.424 k.p.k. – polegającą na sporządzeniu uzasadnienia wyroku w sposób nieodpowiadający nawet minimalnym standardom wynikającym z tych przepisów, całkowitym braku ustaleń stanu faktycznego i braku wskazania w należytym stopniu, czym kierował się wskazany wyżej sąd wydając orzeczenie diametralnie zmieniające zaskarżony wyrok skazujący Sądu pierwszej instancji, co uniemożliwia praktycznie prześledzenie i ocenę prawidłowości toku rozumowania Sądu odwoławczego, które doprowadzić go miało do dokonania odmiennych ustaleń faktycznych niż ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy w G., a w konsekwencji do wydania wyroku uniewinniającego oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów;

2) obrazę przepisu art. 7 k.p.k. – poprzez:

1. a) oczywiście błędną ocenę i powierzchowną analizę materiału dowodowego i poczynienie – na podstawie części ujawnionych w sprawie dowodów, ocenianych nadto w sposób dowolny, bez uwzględnienia zasad prawidłowego i logicznego rozumowania, oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – wprawdzie nikłych, ale równocześnie oczywiście błędnych ustaleń faktycznych w zakresie samego faktu wystawienia weksla in blanco na potrzeby firmy leasingowej i rzeczywistej daty zwrócenia tego weksla, skutkujących wadliwym przekonaniem Sądu odwoławczego o niewinności oskarżonego A. M.,
2. oparcie się przez Sąd odwoławczy w zakresie orzeczenia o niewinności oskarżonego głównie (a w zasadzie wyłącznie) na błędnej informacji zawartej w piśmie z dnia 24.10.2007 r., udzielonej temu sądowi przez firmę D. Sp. z o. o. w W., z której wynikało, m. in., że weksel i deklarację wekslową miano odesłać firmie P. Sp. z o. o. z siedzibą w G. w dniu 19.01.2006 r. i przeoczenie, że treści tego pisma (karta 674) przeczy treść zapisów w wydruku z bazy komputerowej wymienionej na wstępie firmy (karta 676), z których to zapisów jednoznacznie wynika, iż fakturę i weksel zwrócono do klienta (tj. do firmy P. Sp. z o. o. z siedzibą w G.) w dniu 18.08.2003 r., zaś w dniu 19. 01. 2006 r. zwrócono jedynie kluczyki do samochodu;
3. c) uwzględnienie okoliczności przemawiających wyłącznie na korzyść oskarżonego, z pominięciem szeregu dowodów obciążających i okoliczności dla niego niekorzystnych, wskazanych przez Sąd pierwszej instancji, co w konsekwencji doprowadziło do zmiany wyroku skazującego A. M. za popełnienie przypisanych mu czynów, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, oceniony z uwzględnieniem dyrektyw wskazanych ww. przepisie, a w szczególności należyta ocena całokształtu zgromadzonych dowodów, uzasadnia twierdzenie, iż A. M. popełnił te przestępstwa.
4. obrazę przepisu art. 5 § 2 k.p.k. – z uwagi na bezpodstawne zastosowanie w przedmiotowej sprawie reguły in dubio pro reo , wynikające z błędnego przekonania Sądu odwoławczego, że w sprawie występują niedające się usunąć wątpliwości, które należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, w sytuacji, gdy powzięte przez ten sąd wątpliwości nie mają charakteru nieusuwalnych i są jedynie rezultatem wybiórczej, niepełnej, powierzchownej i wręcz dowolnej oceny dowodów,

i dlatego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku, zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 04 kwietnia 2007 r., sygn. akt VII K (...) i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w G. do ponownego rozpoznania.

W pisemnej odpowiedzi na kasację obrońca A. M. – adw. S. W. wniósł o oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja jest zasadna.

Przypomnieć należy, że Sąd Okręgowy w G. przystępując do merytorycznego rozpoznania apelacji obrońców oskarżonego, postanowił z urzędu, na podstawie art. 452 § 2 k.p.k. uzupełnić przewód sądowy, zwracając się do firmy D. Sp. z o. o. w W. o wyjaśnienie, „czy w sprawie umowy leasingowej Nr (...) zawartej z firmą P. Sp. z o. o. pozostała jakakolwiek dokumentacja wskazująca na to, iż wraz z umową leasingową składamy był przez leasingobiorcę B. M. weksel in blanco wraz z poręczeniem żony i deklaracją wekslową in blanco, a nadto, czy potwierdzają to dokumenty firmy, w tym dokumenty zakończenia leasingu i zwrotu dokumentów do firmy P.”. W tym celu Sąd odwoławczy przesłał kserokopię pisma z dnia 1 lutego 2006. r. S. K. z Departamentu Kończenia Umów i Remarketingu D. Sp. z o. o. wraz z prośbą o wyjaśnienie „na podstawie jakich dokumentów sporządzono to pismo, albowiem pismo z dnia 16 lutego 2007 r. przesłane do Sądu Rejonowego w G. nie zawierało informacji, czy do umowy leasingu składany był weksel i deklaracja wekslowa, zaś z treści ww. pisma z dnia 1lutego 2006 r., że weksel był złożony”.

Z odpowiedzi na powyższe wynika, że weksel odesłano w dniu 19.01 2006 r., zaś z załączników stanowiących integralną część tej odpowiedzi – w formie wydruków z bazy komputerowej - że weksel wraz z deklaracją wekslową przesłano firmie P. Sp. z o.o. w G. w dwóch terminach, a mianowicie – w dniu 18 lutego 2003 r. i w dniu 19 stycznia2006 r. (k. 676).

Sąd Okręgowy w G. wyjątkowo ważkie znaczenie dla oceny zasadności zarzutów stawianych oskarżonemu nadał właśnie dacie 19 stycznia 2006 r., gdyż przypisał jej przymiot nadzwyczajnego dowodu, uzasadniającego uniewinnienie oskarżonego od wszystkich przypisanych mu przestępstw. Potwierdzeniem tego są wywody Sądu Okręgowego z zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a mianowicie, że: „weksel złożony do umowy leasingowej Nr (...) nie mógł być przedmiotem przestępstwa określonego w pkt III części wstępnej zaskarżonego wyroku, do którego miało dojść w dniu 13 sierpnia 2004 r. Powiązane z tym czynem jest pełnomocnictwo, którego pokrzywdzony B. M. miał udzielić oskarżonemu. Powiązanie ciągu zdarzeń związanych z przedmiotowym wekslem, celem udzielenia pełnomocnictwa, czynności sprawczych oskarżonego zmierzającego do odzyskania swojego długu prowadzą do poważnych wątpliwości w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu, a opisanych w punktach I i II zaskarżonego wyroku. Uszczegółowienie ustaleń Sądu Rejonowego przed Sądem Okręgowym doprowadziło do uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego. W żaden sposób nie przeczy temu opinia biegłego dopuszczona w sprawie. W powstałych wątpliwości wobec całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego nie da się usunąć. Nie można też ich interpretować na niekorzyść oskarżonego” (str. 14 uzasadnienia).

Przywołanie uzasadnienia w zakresie w jakim odnosi się ono do realiów sprawy w całości, pozwala lepiej zrozumieć wywody prokuratora dotyczące zarzutu kasacyjnego o obrazie przepisów art. 457 § 3 k.p.k. i art. 424 k.p.k. polegającej na sporządzeniu uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego w sposób nieodpowiadający nawet minimalnym standardom wynikającym z tych przepisów(...).

Z treści tego uzasadnienia wynika bowiem, że do zmiany orzeczenia doszło nie dlatego, że Sąd odwoławczy odmiennie ocenił zgromadzony materiał dowodowy, lecz dlatego, że w postępowaniu odwoławczym, dopuścił on na podstawie art. 452 § 2 k.p.k. nowy dowód, który okazał się dowodem najistotniejszym – prowadzącym do uniewinnienia oskarżonego A. M. od wszystkich przypisanych mu czynów.

W orzecznictwie i piśmiennictwie podkreśla się, że dowody, które na podstawie art. 452 § 2 k.p.k. przeprowadzi Sąd odwoławczy, mają zawsze charakter jedynie dowodów uzupełniających materiał zgromadzony przed Sądem pierwszej instancji, a ich celem jest przede wszystkim weryfikacja zarzutów podniesionych w środku odwoławczym. Mogą one bądź potwierdzać zarzuty, bądź też potwierdzać zasadność ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd pierwszej instancji. Jeżeli jednak znaczenie dowodów przeprowadzonych w sprawie, w trybie art. 452 § 2 k.p.k. jest tak duże, że dopiero na ich podstawie można skutecznie podważyć ustalenia faktyczne poczynione przez sąd orzekający, wówczas wydanie przez Sąd odwoławczy orzeczenia reformatoryjnego nie jest wskazane, gdyż naruszałoby to zasady instancyjności i bezpośredniości (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2005 r., sygn. akt III KK 276/04 OSNKW 2005/6/55). Podejmowane czynności dowodowe przez Sąd drugiej instancji nie mogą prowadzić do ukształtowania w postępowaniu odwoławczym podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, co do istoty sprawy, odmiennej od uznanej za udowodnioną przez Sąd pierwszej instancji, gdyż to w konsekwencji pozbawiłoby stronę prawa do zaskarżenia orzeczenia, a przez to nastąpiłoby unicestwienie konstytucyjnej gwarancji strony – art. 78 Konstytucji RP. Jeśli jednak przeprowadzone przez Sąd odwoławczy dowody wskazywałyby na nietrafność ustaleń faktycznych poczynionych w zaskarżonym wyroku i na potrzebę ponowienia przewodu sądowego, to w takim wypadku Sąd odwoławczy nie powinien kontynuować postępowania i wydać orzeczenie reformatoryjne, a powinien zwrócić sprawę Sądowi orzekającemu.

W rozpoznawanej sprawie, na temat zwrotu przez firmę D. Sp. z o. o. w W. weksla in blanco złożonego do umowy leasingowej Nr (...) zeznawali: B. M., D. M., E. M. i A. O. i z zeznań tych świadków wynika, że leasingodawca wspomniany weksel przesłał księgowemu firmy P. E. M. jeszcze przed przekazaniem tej firmy A. M. i że, weksel ten wraz z pieczątkami firmy, wiosną 2004 r. przekazany został oskarżonemu.

Takie ustalenia poczynił Sąd pierwszej instancji. W tym stanie rzeczy Sąd odwoławczy orzekając odmiennie, zobligowany był podobnie jak Sąd pierwszej instancji, szczegółowo wskazać, które fakty uznał za udowodnione, jak jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych. Uzasadnienie tego Sądu winno zatem zawierać szczegółowe wskazanie przesłanek wydania tego orzeczenia przez wyczerpujące, wszechstronne odniesienie się do wszystkich faktów i okoliczności mających znaczenie w sprawie, a więc powinno ono odpowiadać wymogom określanym w art. 424 § 1 k.p.k., bowiem w sytuacji, gdy Sąd odwoławczy orzeka odmiennie co do istoty, to w tym zakresie zastępuje on zaskarżone orzeczenie swoim własnym rozstrzygnięciem.

Tak jednak w rozpoznawanej sprawie Sąd odwoławczy nie uczynił, czym rażąco naruszył, nie tylko przywołany wyżej przepis, lecz również art. 457 § 3 k.p.k.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że zgodnie z treścią art. 457 § 3 k.p.k. Sąd odwoławczy rozpoznający sprawę musi swój wyrok uzasadnić stosownie do reguł przewidzianych w tym przepisie, przez podanie czym się kierował wydając takie a nie inne orzeczenie, w szczególności zaś musi umotywować przyczyny odrzucenia (akceptacji) zarzutów i wniosków apelacji, a stanowisko w tym względzie nie może ograniczyć do lakonicznych powierzchownych i ogólnikowych stwierdzeń. Uzasadnienie, o którym mowa musi być zrozumiałe dla każdego kto je czyta, tak aby wiedział jakie racje legły u podstaw rozstrzygnięcia sądu odwoławczego (vide np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2006 r., sygn. akt: III KK 45/06, OSNKwSK 2006/1/2013). Tymczasem uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje takie właśnie wady, tj. lakoniczność, powierzchowność oraz ogólnikowość stwierdzeń, czego najdobitniejszymi przykładami są twierdzenia, że:

- „weksel złożony do umowy leasingowej Nr (...) nie mógł być przedmiotem przestępstwa określonego w pkt. III”,

- „ciąg zdarzeń związanych z przedmiotowym wekslem, celem udzielenia pełnomocnictwa, czynności sprawczych oskarżonego zmierzającego do odzyskania swojego długu prowadzą do poważnych wątpliwości w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu, a opisanych w punktach I i II zaskarżonego wyroku”,

- „uszczególnienie ustaleń Sądu Rejonowego przed Sądem Okręgowym doprowadziło do uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego”,

- „powstałych wątpliwości wobec całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego nie da się usunąć. Nie można też ich interpretować na niekorzyść oskarżonego”.

Tak sporządzone uzasadnienie jest oczywiście niezrozumiałe, bowiem nie wykazuje czym kierował się Sąd odwoławczy wydając wyrok uniewinniający.

Przypomnieć należy, że rozważania sądu meriti, jak również dokonana przez ten sąd ocena materiału dowodowego była obszerna i bardzo szczegółowa. W tej sytuacji należało oczekiwać, że „odpowiedź” sądu odwoławczego również będzie odpowiedzią wnikliwą, wszechstronną i szczegółową. Niestety uzasadnienie Sądu Okręgowego w G. razi arbitralnością oraz lakonicznością, czego najlepszymi przykładami są twierdzenia, że: „dowody zgromadzone przez Sąd rejonowy są niepełne, a w konsekwencji ich oceny nie można było uznać za prawidłową” (s.5 uzasadnienia), czy też, że „zarzut naruszenia przepisu art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k. jest zasadny”. (s.11 uzasadnienia). Logicznym następstwem wspomnianych naruszeń byłoby uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Tak się jednak nie stało.

Podkreślenia wymaga również to, że powoływanie w uzasadnieniu wyroku nawet najtrafniejszych judykatów, bez odniesienia zawartych w nich poglądów do konkretnych okoliczności sprawy, wcale nie świadczy o rozważeniu dotyczącego tej problematyki zarzutu lecz uzasadnia jedynie twierdzenie o pobieżnej i niepełnej kontroli apelacyjnej.

Reasumując powyższe dowody stwierdzić należy, że zarzut kasacji wskazujący na rażącą obrazę przepisów postępowania art. 457 § 3 k.p.k. i art. 424 k.p.k. należy uznać za oczywiście zasadny. Charakter i waga tego uchybienia jest tego rodzaju, że musiał on zostać uznany za mogący mieć istotny wpływ na treść wyroku. Rażąco uproszczony sposób sporządzenia uzasadnienia przez Sąd Odwoławczy uniemożliwia przeprowadzenie kontroli kasacyjnej i jednocześnie świadczy o tym, że kontrola Sądu Okręgowego nie odpowiadała wymaganiom określonym w art. 433 § 2 k.p.k. Konsekwencją tego stanu rzeczy jest konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w G. do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.

Tak więc rozpoznanie kasacji w zakresie zarzutu obrazy przepisów postępowania - art. 457 § 3 k.p.k. i art. 424 k.p.k. okazało się wystarczające do wydania orzeczenia przez Sąd Najwyższy a w związku z tym, rozpoznanie pozostałych zarzutów opisanych w pkt 2 i 3 kasacji prokuratora byłoby przedwczesne - art. 436 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.

Sąd odwoławczy procedując powtórnie, wnikliwie rozważy wszystkie zarzuty i wnioski zawarte w apelacjach obrońców A. M., bacząc by wydane w tym przedmiocie rozstrzygnięcie zgodne było z wymogami określonymi w art. 457 § 3 k.p.k.

Dlatego też orzeczono, jak wyżej.