Wyrok z dnia 2005-10-04 sygn. V KK 211/05

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KK 211/05

W Y R O K

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2005 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Tomasz Grzegorczyk (spr. - przewodniczący)

SSN Wiesław Kozielewicz

SA del. do SN Jerzy Grubba

Protokolant Wanda Ciszewska

przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Aleksandra Herzoga

w sprawie T. S. i G. L.

oskarżonych z art. 158 § 1 w zb. z art. 157 § 1 i 11 § 2 k.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie

w dniu 4 października 2005 r.,

kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Ś.

z dnia 29 listopada 2004 r., sygn. akt VI K (...)

uchyla zaskarżony wyrok w części odnoszącej się do T. S. i G. L. i przekazuje sprawę w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w Ś. do ponownego rozpoznania.

U Z A S A D N I E N I E

L. i T. S. wraz z czterema innymi osobami stanęli pod zarzutem popełnienia w dniu 18 czerwca 2004 r. w Ś. przestępstwa z art. 158 § 1 k.k., przy czym wobec tych dwóch pierwszych podejrzanych czyn im zarzucany zakwalifikowano w zbiegu z art. 157 § 1 i w zw. z art. 11 § 2 k.k. W dniu 15 września 2004 r. Prokurator Rejonowy w Ś. skierował do Sądu Rejonowego w Ś. wnioski o warunkowe umorzenie postępowań przeciwko wszystkim sześciu podejrzanym. Sąd zaś, po wyłączeniu i skierowaniu na rozprawę wniosku wobec jednego ze współpodejrzanych, z powodu jego uprzedniej karalności, wobec pozostałych, w tym i w stosunku do G. L. i T. S., wyrokiem na posiedzeniu z dnia 29 listopada 2004 r. (VI K (...)) umorzył warunkowe postępowanie karne na okres próby 2 lat. Orzeczenie to uprawomocniło się bez zaskarżania 5 grudnia 2004 r. W maju 2005 r. kasację na niekorzyść G. L. i T. S. wywiódł od tego orzeczenia Prokurator Generalny, podnosząc zarzut obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 11 § 2 i 3 k.k. oraz art. 66 § 2 k.k., polegający na warunkowym umorzeniu wobec nich postępowania pomimo braku ku temu przesłanek, gdyż zrzucono im czyn z art. 158 § 1 w zb. z art. 157 § 1 k.k., a więc zagrożony karą przekraczającą 3 lata pozbawienia wolności, a nie istniały w sprawie okoliczności wskazane w art. 66 § 3 k.k., które pozwalałyby na takie rozstrzygnięcie przy zagrożeniu karą do 5 lat pozbawienia wolności.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna w oczywistym stopniu. W opisach czynów zarzucanych obu oskarżonym, których dotyczy kasacja, wyraźnie wskazano, że każdy z nich, biorąc udział w bójce, w której różne osoby doznały różnych obrażeń ciała, jednocześnie sam spowodował u innej osoby obrażenia, które naruszyły czynności jej ciała na okres powyżej 7 dni, stąd czyny tych oskarżonych kwalifikowano kumulatywnie z art. 158 § 1 w zb. z art. 157 § 1 k.k. i w zw. z art. 11 § 2 k.k., podczas gdy u pozostałych uczestników bójki - jedynie z art. 158 § 1 k.k. Taka kwalifikacja była w pełni prawidłowa, gdyż przyjmuje się, że jeżeli uczestnik bójki, w której człowiek narażony był na utratę życia lub ciężki uszczerbek na na zdrowiu, spowodował umyślnie naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia innej osoby na czas powyżej 7 dni, to czyn jego, dla pełnej charakterystyki prawno-karnej, powinien być kwalifikowany jako jedno przestępstwo określone właśnie w powołanych wyżej przepisach (zob. wyrok SN z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 243/00, OSNKW 2003, nr 5-6, poz. 51).

Zakwalifikowanie czynu także z art. 157 § 1 k.k. oznacza, że jest to przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 5, podczas gdy zgodnie z art. 66 § 2 k.k. warunkowe umorzenie postępowania jest możliwe tylko wobec sprawców przestępstw zagrożonych karą nieprzekraczającą 3 lat pozbawienia wolności. W związku z powyższym nie jest zrozumiałe, dlaczego prokurator wystąpił w sprawie tych podejrzanych z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania karnego. Sąd zaś orzekając nie zmienił opisu czynów oskarżonych i wprawdzie w kwalifikacji prawnej powołał jedynie art. 158 § 1 k.k., ale z jednoczesnym odwołaniem się do art. 11 § 3 k.k., który ma zastosowanie jedynie przy kwalifikacji kumulatywnej. Z akt sprawy nie wynika też, aby spełnione były ewentualnie przesłanki z art. 66 § 3 k.k., który pozwala na warunkowe umorzenie postępowania wobec sprawców przestępstw zagrożonych karą do 5 lat pozbawienia wolności, w razie pojednania się pokrzywdzonego ze sprawcą oraz naprawienia bądź uzgodnienia przez sprawcę sposobu naprawienia szkody. Protokoły przesłuchań tych osób wskazują bowiem na wzajemne pomawianie, przeczą zatem jakiemukolwiek pojednaniu. W istocie w sprawie brak było podstaw do stosowania na posiedzeniu instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Doszło więc w oczywisty sposób do obrazy prawa materialnego, a to art. 66 § 2 k.k., a także art. 11 § 2 i 3 k.k., na skutek pominięcia przez sąd w kwalifikacji art. 157 § 1 k.k. i nieuwzględnienia przewidzianego w tym przepisie zagrożenia, eliminującego możliwość warunkowego umorzenia postępowania.

Tym samym wyrok ten nie może się ostać. Dlatego Sąd Najwyższy orzeczenie to w stosunku do G. L. i T. S. uchylił, przekazując ich sprawę Sądowi Rejonowemu w Ś. do ponownego rozpoznania. Sąd ten dysponując wnioskiem prokuratora o warunkowe umorzenie, jako skargą wszczynająca postępowanie sądowe, powinien teraz postąpić stosownie do art. 341 § 2 k.p.k., a podnieść tu należy, że wskazana w § 2 art. 341 k.p.k. niezasadność warunkowego umorzenia, jako powód skierowania sprawy na rozprawę, to m.in. brak in concreto przesłanek (warunków) stosowania tej instytucji, określonych w art. 66 k.k. (zob. np. P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek. Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2004, t. II, s. 284, T. Grzegorczyk. Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Kraków 2005, s. 869). Skierowanie sprawy na rozprawę nie wyklucza następnie warunkowego umorzenia postępowania w wyniku rozprawy, jeżeli w toku przewodu sądowego ustalone zostanie istnienie warunków do takiego umorzenia (art. 414 k.p.k.).

Mając to wszystko na uwadze orzeczono jak w wyroku.