Wyrok z dnia 2012-01-13 sygn. I CSK 176/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt I CSK 176/11

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2012 r.

Przewidziana w art. 709¹⁵ k.c. odpowiedzialność korzystającego wobec finansującego ma charakter kontraktowej odpowiedzialności odszkodowawczej.

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Hubert Wrzeszcz (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Józef Frąckowiak

SSN Kazimierz Zawada

Protokolant Anna Matura

w sprawie z powództwa BGŻ Leasing Spółki z o.o.

przeciwko Marianowi G.

o zapłatę,

po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 13 stycznia 2012 r.,

skargi kasacyjnej strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego

z dnia 19 listopada 2010 r.,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 31 maja 2010 r. Sąd Rejonowy– po rozpoznaniu zarzutów od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym – oddalił powództwo o zapłatę 62 426,39 zł z ustawowymi odsetkami i orzekł o kosztach procesu.

Sąd ustalił, że w dniu 11 września 2008 r. powodowa Spółka zawarła z Marianem G. umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem była suszarnia do ziarna „Drzewicz SC-545”, rok produkcji 2008, o wartości netto 45 942,54 CHF. Integralną część umowy stanowiły Ogólne warunki umów leasingu operacyjnego (dalej: „Ogólne warunki”). W celu zabezpieczenia roszczeń wynikających z umowy pozwany wystawił tego samego dnia weksel gwarancyjny in blanco, opatrzony klauzulą „bez protestu”, i wydał go finansującemu.

Zgodnie z deklaracją wekslową z dnia 11 września 2008 r. powódka miała prawo, w wypadku naruszenia warunków zawartej przez strony umowy, wypełnić weksel w każdym czasie na sumę odpowiadającą pełnemu zobowiązaniu finansowemu wobec niej, wynikającemu z umowy leasingu, opatrzyć weksel datą płatności według swojego uznania i zawiadomić korzystającego o wypełnieniu weksla w określony sposób.

Powołując się na § 14.2 lit. d Ogólnych warunków, pismem z dnia 30 kwietnia 2009 r. powódka wypowiedziała umowę leasingu z powodu zaległości powstałych na skutek niepłacenia opłat leasingowych oraz „pozostałych należności” i wezwała pozwanego do zapłaty zaległych opłat leasingowych oraz zafakturowanych wynikających z umowy należności w kwocie 8 936,79 zł wraz z odsetkami w wysokości 144,94 zł. Ponadto zażądała od pozwanego – na podstawie § 14.3 Ogólnych warunków – zapłaty odszkodowania w kwocie równej sumie wszystkich pozostałych do końca okresu leasingu opłat leasingowych, pomniejszonych o korzyści, jakie uzyskała na skutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy leasingu, tj. kwoty 36 240,45 CHF. We wspomnianym piśmie powódka wskazała, że  wszystkie wymienione należności, powiększone o odsetki karne, należy zapłacić w terminie 3 dni od otrzymania pisma, nie później niż do dnia 7 maja 2009 r. i poinformowała, że umowa leasingu ulega rozwiązaniu z upływem trzeciego dnia od otrzymania wypowiedzenia.

Pismem z dnia 9 grudnia 2009 r. powódka zawiadomiła pozwanego, że dokonała – w związku z wypowiedzeniem umowy i odebraniem przedmiotu leasingu – ostatecznego rozliczenia umowy i wezwała pozwanego do zapłaty 62 426,39 zł (przedstawiając wyliczenie tej kwoty) w terminie do 16 grudnia 2009 r. Wymienione pismo pozwany otrzymał dnia 15 grudnia 2009 r.

W dniu 21 grudnia 2009 r. powódka wypełniła weksel gwarancyjny na kwotę 62 426,39 zł. płatną w dniu 28 grudnia 2009 r. Tego samego powiadomiła o tym pozwanego i wezwała go do wykupu weksla. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

Podkreślając, że stanowiący podstawę wydania nakazu zapłaty weksel gwarancyjny nie został puszczony w obieg, Sąd Rejonowy uznał, że pozwanemu w sprawie przysługują zarzuty dotyczące zarówno weksla, jak i stosunku podstawowego. Zdaniem Sądu umowa leasingu będąca źródłem roszczeń zabezpieczonych wekslem ze względu na § 14.3 Ogólnych warunków, stanowiących integralną część leasingu, jest niezgodna z prawem, ponieważ przewidziane tym paragrafie należne finansującemu odszkodowanie, w kwocie równej sumie pozostałych do końca okresu leasingu opłat leasingowych, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy, jest nieskuteczne, ponieważ konstrukcyjnie odpowiada karze umownej w rozumieniu art. 483 § 1 k.c. Tymczasem zastrzeżenie kary umownej jest niedopuszczalne w celu naprawienia szkody spowodowanej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania pieniężnego. Sąd uznał, że niezgodna z prawem jest także deklaracja wekslowa, sporządzona na podstawie zawartej przez strony umowy leasingu i Ogólnych warunków umowy, ponieważ odwołuje się ona do niezgodnego z prawem postanowienia umowy i stanowiących jej integralną część Ogólnych warunków.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy zmienił wyrok sądu pierwszej instancji w ten sposób, że zawartemu w punkcie pierwszym merytorycznemu rozstrzygnięciu nadał brzmienie: „Uchyla nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 23 marca 2010 r. i oddala powództwo”, a ponadto oddalił apelację w pozostałej części i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sąd odwoławczy podzielił jedynie podniesiony na rozprawie apelacyjnej zarzut apelującej, że Sąd Rejonowy z naruszeniem art. 496 k.p.c. nie uchylił w wyroku wydanego w postępowaniu nakazowym nakazu zapłaty. W pozostałym zakresie apelację powódki, aprobując ustalenia faktyczne i ocenę prawną Sądu pierwszej instancji, uznał za nieuzasadnioną. Sąd nie podzielił stanowiska apelującej, że dochodzone roszczenie stanowiło w istocie realizację przewidzianego w art. 709¹⁵ k.c. uprawnienia finansującego. Postanowienie § 14.3 Ogólnych warunków należało – zdaniem Sądu – uznać za nieważne, ponieważ jest ono sprzeczne z art. 709¹⁵ k.c. (art. 58 § 1 k.c.). Zatem zobowiązanie umowne, na którym było oparte dochodzone roszczenie, nie istnieje. W konsekwencji nie istnieje także zobowiązanie wekslowe.

W skardze kasacyjnej, opartej na pierwszej podstawie, pełnomocnik powódki zarzucił naruszenie art. 709¹⁵ i 483 § 1 k.c. oraz art. 10 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282, dalej: „Pr. wek.”). Powołując się na te podstawy, wniósł o uchylenie zaskarżonego i uwzględnienie powództwa albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zarzut naruszenia przez błędną wykładnię art. 709¹⁵ k.c. wiąże się z zakwestionowaniem przyjętej przez Sąd nieważności § 13.3 Ogólnych warunków, stanowiącego integralną część umowy leasingu, z powodu jego sprzeczności z przytoczonym przepisem prawa. Dla oceny tego zarzutu istotne znaczenie ma charakter przewidzianej w art. 709¹⁵ k.c. odpowiedzialności korzystającego.

Kwestia charakteru prawnego opartej na tym przepisie odpowiedzialności korzystającego wobec finansującego za skutki wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu z przyczyn, za które ponosi odpowiedzialność korzystający, była przedmiotem rozważań w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2010 r., I CSK 685/09 (OSNC 2011, nr 5, poz. 58) i z dnia 9 września 2010 r., I CSK 641/10 (OSN-ZD 2011, nr 2, poz. 35). Wyjaśniono, że wspomniana odpowiedzialność ma charakter odpowiedzialności kontraktowej. Zgodnie z ogólnym założeniem odpowiedzialności odszkodowawczej, odszkodowanie ma przywrócić stan, w jakim znajdowałby się poszkodowany, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę, nie może ono jednak przewyższać szkody powstałej w majątku poszkodowanego (art. 362 § 2 k.c.). Aby zatem odszkodowanie nie przewyższało szkody, której rozmiar ustala się przez porównanie stanu, w jakim poszkodowany rzeczywiście się znalazł na skutek zdarzenia wyrządzającego szkodę, z tym stanem, w jakim znajdowałby się, gdyby zdarzenie to nie nastąpiło, należy przy ustalaniu szkody uwzględnić uzyskane przez poszkodowanego korzyści, czyli zastosować compensatio lucri cum damno (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2010 r., III CZP 7/10, niepubl.). Zaliczenie korzyści na poczet szkody uzależnia się od tego, aby korzyść i szkoda były następstwem tego samego zdarzenia. Choć bywa wyrażane także odmienne zapatrywanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2002 r., II CKN 727/99, niepubl.), nie jest konieczne, aby między uzyskaniem korzyści a zdarzeniem powodującym szkodę zachodził związek przyczynowy, wystarczy, że zdarzenie powodujące szkodę stanowiło conditio sine qua non uzyskania korzyści. Wymaga się także, aby korzyść podlegająca zaliczeniu na poczet szkody zaspakajała te same interesy poszkodowanego, do których zaspokojenia zmierza odszkodowanie.

Przedstawione ogólne założenie odpowiedzialności odszkodowawczej - jak wyjaśniono w przytoczonych wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2010 r. I CSK 685/09 i I CSK 641/09 – znalazło także wyraz w art. 709¹⁵ k.c. Przewidziana w tym przepisie zapłata finansującemu przez korzystającego – w razie wypowiedzenia umowy przez finansującego na skutek okoliczności, za które korzystający ponosi odpowiedzialność – wszystkich przewidzianych w umowie a nie zapłaconych rat ma na celu przywrócenie takiego stanu, w jakim finansujący znajdowałby się, gdyby korzystający należycie wykonał umowę leasingu i nie dał powodu do jej przedwczesnego zakończenia. Pełni ona zatem funkcję odszkodowania za szkodę poniesioną przez finansującego wskutek naruszenia przez korzystającego umowy leasingu z powodów, za które on odpowiada (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2008 r., I CSK 354/07, OSNC-ZD 2008, nr 4, poz. 116). Ze względu na to, że pełna kwota ustalonych w umowie, a nie zapłaconych rat mogłaby przewyższać szkodę powstałą w majątku finansującego, a więc przekraczać przewidziane w art. 361 § 2 k.c. granice dopuszczalnej wysokości odszkodowania, w art. 709¹⁵ k.c. przewidziano pomniejszenie kwoty umówionych a nie zapłaconych rat o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek zapłaty rat przed umówionym terminem i rozwiązania umowy leasingu.

Rozumiany w przedstawiony sposób przepis art. 709¹⁵ k.c. nie daje podstaw - co trafnie zarzuciła skarżąca - do uznania, że § 14.3 Ogólnych warunków, stanowiący integralną część umowy leasingu, jest nieważny z powodu sprzeczności z art. 709¹⁵ k.c. Przytoczony paragraf reguluje, tak jak art. 709¹⁵ k.c., kontraktową odpowiedzialność odszkodowawczą. Przewidziany w nim sposób uregulowania zobowiązania korzystającego do zapłaty finansującemu przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat merytorycznie nie różni się od unormowania ustawowego; co więcej, należna finansującemu suma z tytułu tych rat została przez strony nazwana odszkodowaniem. Zatem zarzut skarżącej, że Sąd na skutek błędnej wykładni art. 709¹⁵ k.c. uznał wspomniany § 14.3 za nieważny należało uznać za uzasadniony.

Skarżąca trafnie zakwestionowała też stanowisko Sądu Odwoławczego, będące konsekwencją zaaprobowania poglądu Sądu pierwszej instancji, że w § 14.3 Ogólnych warunków, stanowiących integralną część umowy, strony zastrzegły na rzecz finansującego karę umowną z naruszeniem art. 483 § 1 k.c., ponieważ przewidziały ją na wypadek naprawienia szkody powstałej na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania pieniężnego. Rację ma skarżąca, że wynikające z przytoczonego paragrafu uprawnienie finansującego do żądania od korzystającego odszkodowania – w kwocie równej sumie wszystkich pozostałych do końca okresu obowiązywania umowy leasingu opłat leasingowych, pomniejszonych o korzyści, jakie powód uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy – nie stanowi w rozumieniu art. 483 § 1 k.c. kary umownej. Zapłata wynikających z zawartej przez strony umowy leasingu a nieuiszczonych rat ma na celu przywrócenie takiego stanu, w jakim finansujący znajdowałby się, gdyby korzystający należycie wykonał umowę leasingu i nie dał podstaw do jej przedterminowego zakończenia. Przewidziane w umowie uprawnienie do żądania tej zapłaty ma na celu także ochronę interesu finansującego związanego ze swoiście kredytowym charakterem jego świadczenia i ryzykiem, jakie ponosi on, wykładając pieniądze na nabycie rzeczy dla korzystającego. Omawiane uprawnienie finansującego nie stanowi dodatkowego zobowiązania korzystającego wobec finansującego i odpowiada unormowaniu zawartemu w art. 709¹⁵ k.c., przewidującemu – jak wyjaśniono wyżej – kontraktową odpowiedzialność odszkodowawczą. Argumentów przeciwko trafnie zakwestionowanemu przez skarżącą stanowisku Sądu dostarcza także judykatura Sądu Najwyższego, w której wykluczono kwalifikowanie przewidzianego w umowie obciążenia korzystającego obowiązkiem zapłacenia finansującemu – w razie wypowiedzenia przez niego umowy na skutek okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność korzystający - przewidzianych w umowie leasingu, a nieuiszczonych rat jako zastrzeżenia kary umownej (por. wyroki Sąd Najwyższego z dnia 8 listopada 2007 r., I CSK 205/07 niepubl. i z dnia 15 lutego 2008 r., I CSK 354/07). Wyrażonego o orzecznictwie poglądu w omawianej kwestii nie podważa wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2006 r. IV CSK 154/06 (OSNC 2007, nr 7-8, 117). Przyjęta w tym orzeczeniu możliwość skutecznego zastrzeżenia, na podstawie art. 483 k.c., kary umownej w razie niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków przez korzystającego, dotyczy bowiem – co nie ma miejsca w sprawie – wypadku odstąpienia od umowy leasingu.

Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji wyroku (art. 398¹⁵ § 1 k.p.c. oraz art. 108 § 2 w związku z art. 398²¹ k.p.c.).