Postanowienie z dnia 2007-01-29 sygn. III KK 381/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KK 381/06

Postanowienie SN z dnia 29 stycznia 2007 r.

Przewodniczący: Sędzia D. Rysińska

Sąd Najwyższy w sprawie Z. W. B. skazanego z art. 159 k.k. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 2 k.p.k. w dniu 29 stycznia 2007 r. kasacji, wniesionej przez obrońcę od wyroku Sądu Apelacyjnego w L. z dnia 4 kwietnia 2006 r., sygn. akt II AKa 62/06 zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 12 grudnia 2005 r., sygn. akt II K 105/05

postanowił:

oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;

zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego;

zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. K. - Kancelaria Adwokacka w L. kwotę 732,00 (siedemset trzydzieści dwa) zł, w tym 22% podatku VAT, z tytułu sporządzenia i wniesienia kasacji.

Uzasadnienie

Wniesiona kasacja okazała się bezzasadna w stopniu przemawiającym za jej oddaleniem na posiedzeniu w trybie określonym przepisem art. 535 § 2 k.p.k. Za takim rozstrzygnięciem przemawiają również wywody pisemnej odpowiedzi na kasację, przedłożonej Sądowi Najwyższemu przez prokuratora i doręczonej stronie skarżącej, do których należy w tym miejscu odesłać, w znacznej mierze je akceptując.

Dodatkowo należy wskazać, że sformułowany w kasacji zarzut obrazy prawa materialnego opiera się na oczywistym wręcz nieporozumieniu. Powyższe wynika, w pierwszej kolejności, z prostego porównania stanowiska obrońcy prezentowanego w apelacji i obecnie w kasacji. Domagając się w apelacji uznania (na podstawie zarzutów obrazy przepisów prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych wyroku), że oskarżony Z. B. nie działał z zamiarem pozbawienia życia S. K. a dopuścił się jedynie udziału w pobiciu pokrzywdzonego, używając przy tym niebezpiecznego narzędzia w postaci noża i powodując powierzchowną ranę ciętą szyi o długości około 10 cm, obrońca wnioskował o zmianę wyroku i przypisanie mu przestępstwa kwalifikowanego z art. 159 w zw. z art. 157 § 2 k.k. Gdy sąd odwoławczy, podzielając zarzuty apelacji, wyeliminował z opisu przypisanego oskarżonemu czynu znamiona przestępstwa określonego w art. 13 § 1 w zw. z art. 148 § 1 i art. 11 § 2 k.k., zaś za podstawę prawną jego skazania przyjął art. 159 k.k. (uznając, że przepis ten oddaje całą zawartość kryminalną rozważanego czynu zabronionego a odpowiedzialność oskarżonego także na podstawie art. 157 § 2 k.k. jest wyłączona na zasadzie lex consumens derogat legi consumpte), obrońca domaga się obecnie w kasacji stwierdzenia, że przypisane oskarżonemu przestępstwo winno zostać zakwalifikowane wyłącznie na podstawie art. 157 § 2 k.k., z pominięciem kwalifikacji art. 159 k.k. Uzasadniając swój pogląd, skarżący nie odnosi się jednak w jakikolwiek sposób ani do przyjętych ustaleń sprawy, w myśl których Z. B., używając noża, wziął wspólnie i w porozumieniu z inną osobą udział w pobiciu pokrzywdzonego, ani do wszechstronnych rozważań Sądu Apelacyjnego w przedmiocie wyłączania wielości ocen przy uwzględnieniu zawartości treściowej znamion typów określonych w przepisach art. 158 § 1, art. 159, art. 157 § 1 i w art. 157 § 2 k.k. oraz ładunku ich społecznej szkodliwości (zob. s. 12-14 pisemnych motywów wyroku), lecz tylko przywołuje wskazaną zasadę konsumpcji (która jego zdaniem winna działać odwrotnie) podnosząc, że "w sytuacji zaistnienia przestępstwa noszącego znamiona zarówno przestępstwa formalnego (za takie autor traktuje czyn określony w art. 159 k.k. - uwaga SN), jak i materialnego (skutkowego), nie można - dokonując subsumcji - pominąć faktu zaistnienia określonego skutku".

Z powyższego wynika zatem, że skarżący nie dość, że w swych wywodach pominął najistotniejsze dla oceny prawnej elementy stanowiska Sądu Apelacyjnego, ale nadto zinterpretował je opacznie, wychodząc z całkowicie błędnego założenia, jakoby czyn określony w art. 159 k.k. był przestępstwem formalnym. Dostrzeżenie przez obrońcę, że czyn polegający na udziale w pobiciu jest jednak bez wątpienia przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia (jaki to skutek Sąd Apelacyjny przypisał działaniu sprawców - zob. s. 13 motywów) lub uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 k.k., prawdopodobnie miałoby wpływ na treść jego stanowiska, jakie w ostateczności - w sposób oczywiście bezzasadny - zaprezentował w kasacji.

Stwierdzając zatem, że podjęta przez obrońcę próba zakwestionowania subsumcji przypisanego Z. B. działania pod przepis art. 159 k.k. okazała się całkowicie chybiona, zaś do prowadzenia dalszych rozważań, czy ustalony czyn wypełniał nadto znamiona przestępstwa opisanego w art. 157 § 2 k.k. nie uprawnia nie tylko argumentacja kasacji, ale i kierunek wniesionej skargi, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.