Postanowienie z dnia 2018-11-09 sygn. V CZ 78/18

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt V CZ 78/18

POSTANOWIENIE

Dnia 9 listopada 2018 r.

Nie jest dopuszczalne wznowienie postępowania w przedmiocie wniosku o doręczenie wyroku sądu pierwszej instancji z uzasadnieniem (art. 399 k.p.c.).

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Marta Romańska (przewodniczący)

SSN Paweł Grzegorczyk (sprawozdawca) SSN Anna Kozłowska

w sprawie z powództwa L. S. przeciwko (…) Bank (…) S.A. w W.

o ustalenie,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 9 listopada 2018 r., zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w W.

z dnia 28 lutego 2018 r., sygn. akt II Cz (…),

1. oddala zażalenie;

2. przyznaje adwokat A. T. od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w W. kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset 00/100) złotych powiększoną o stawkę należnego podatku od towarów i usług tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi w postępowaniu zażaleniowym.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 28 lutego 2018 r. Sąd drugiej instancji -Sąd Okręgowy w W. odrzucił skargę powoda L. S. o wznowienie postępowania w sprawie zażalenia powoda na postanowienie Sądu Rejonowego w W. z dnia 17 października 2017 r., odrzucającego wniosek powoda o sporządzenie wyroku w formie pisemnej i doręczenie pisemne uzasadnienia wyroku. W skardze tej powód wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i skierowanie sprawy do rozpatrzenia przez Sąd pierwszej instancji w związku z nierozpoznaniem wszystkich wniosków dowodowych.

Sąd Okręgowy wskazał, że złożona skarga, jako skierowana przeciwko orzeczeniu niemerytorycznemu ani nieoparta na podstawie wskazanej w art. 399 § 2 k.p.c., podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna. W zażaleniu na to postanowienie powód zarzucił naruszenie art. 410 § 1 k.p.c. i wniósł o jego uchylenie w całości.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 399 k.p.c. skarga o wznowienie postępowania w trybie procesu przysługuje od wyroków kończących postępowanie w sprawie, a od postanowień kończących postępowanie w sprawie tylko wówczas, gdy została oparta na podstawie art. 401¹ k.p.c.

W okolicznościach sprawy, jak wynikało z petitum skargi, skarżący kwestionował nieprawidłowe - w jego ocenie - rozpoznanie jego wniosku o sporządzenie uzasadnienia i doręczenie wyroku Sądu pierwszej instancji - Sądu Rejonowego, ogłoszonego dnia 26 września 2017 r., złożonego pismem datowanym na dzień 19 września 2017 r. Wniosek ten został odrzucony, jako przedwczesny, postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 17 października 2017 r., a zażalenie na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 19 grudnia 2017 r.

W tym stanie rzeczy podzielić należało stanowisko, że skarga o wznowienie postępowania podlegała odrzuceniu jako skierowana przeciwko postanowieniom Sądów meriti, których przedmiotem było rozstrzygnięcie wniosku o sporządzenie uzasadnienia i doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem. Bez względu na przedmiot zaskarżenia, należało także dostrzec, że okoliczności podniesione w skardze nie odpowiadały tym, które zgodnie z art. 401-403 k.p.c. mogłyby wypełniać ustawowe podstawy wznowienia postępowania. Wbrew argumentacji zażalenia, w skardze brak było podstaw, aby uznać, że jej przedmiotem jest w istocie wyrok Sądu Rejonowego, oddalający wytoczone przez powoda powództwo, przeciwnie - z uzasadnienia skargi wynikało, że niedoręczenie odpisu wyroku powód traktuje jako przeszkodę do złożenia właściwego środka zaskarżenia („odwołania”) od tego wyroku.

W nawiązaniu do tej okoliczności, ubocznie należało zauważyć, że niezgłoszenie w terminie wniosku o doręczenie wyroku z uzasadnieniem nie stoi na przeszkodzie złożeniu apelacji, z tym że termin do jej złożenia biegnie wtedy od dnia, w którym upłynął termin do złożenia takiego wniosku (art. 369 § 2 k.p.c.). Stanowisko to odnosi się również do przypadku, w którym - jak w niniejszej sprawie - złożony wniosek o doręczenie wyroku z uzasadnieniem został uznany przez sąd za niedopuszczalny z racji przedwczesności (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2012 r., III CZ 39/12, niepubl., i z dnia 13 czerwca 2013 r., V CZ 21/13, OSNC 2014, nr 3, poz. 30).

Z tych względów, na podstawie art. 398¹⁴ w związku z art. 394¹ § 3 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.