Uchwała z dnia 2018-01-30 sygn. III CZP 98/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt III CZP 98/17

UCHWAŁA

Dnia 30 stycznia 2018 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)

SSN Władysław Pawlak (sprawozdawca)

SSN Maria Szulc

Protokolant Katarzyna Bartczak

w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzycieli Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w T. oraz Banku Polska Kasa Opieki S.A.

w Warszawie

przeciwko dłużnikowi O.C.

o świadczenie pieniężne,

w przedmiocie zarzutów wierzyciela Banku Polska Kasa Opieki S.A. w Warszawie przeciwko planowi podziału sumy uzyskanej z egzekucji sporządzonego

26 kwietnia 2016 r. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w T. na skutek zażalenia wierzyciela Banku Polska Kasa Opieki S.A. w Warszawie na postanowienie Sądu Rejonowego w T. z 15 grudnia 2016 r., po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym

w dniu 30 stycznia 2018 r.

zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy w G. postanowieniem z dnia 19 września 2017 r.,

"Czy egzekwowane koszty egzekucyjne ustalone w innym postępowaniu egzekucyjnym korzystają z zaspokojenia w pierwszej kategorii przewidzianej w art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c.?"

podjął uchwałę:

Koszty egzekucji należne komornikowi sądowemu, ustalone prawomocnym postanowieniem, nie korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia przewidzianego w art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c. w innym postępowaniu egzekucyjnym.

UZASADNIENIE

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w T. wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi O.C. w celu wyegzekwowania kosztów egzekucyjnych ustalonych prawomocnym postanowieniem w sprawie egzekucyjnej Km …/14 prowadzonej z wniosku wierzyciela Powszechnej Kasy Oszczędności BP S.A. w Warszawie, a w której postępowanie zostało umorzone na wniosek wierzyciela (art. 825 § 1 pkt 1 k.p.c.).

W dniu 11 marca 2015 r. Komornik Sądowy w sprawie Km …/15 dokonał zajęcia samochodu Jeep Grand Cherokee, zawiadamiając Bank Polska Kasa Opieki S.A. w Warszawie, na rzecz którego samochód ten był obciążony zastawem rejestrowym.

Z kolei sprawa Km …/15 została zarejestrowania przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w T. na skutek wniosku wierzyciela Banku Polska Kasa Opieki S.A. w Warszawie z dnia 25 marca 2015 r. o zwolnienie zajętego samochodu Jeep Grand Cherokee, z powołaniem się na uprawnienia wynikające z zastawu rejestrowego. Pismem z dnia 10 kwietnia 2015 r. Bank Polska Kasa Opieki S.A. w Warszawie oświadczył, iż uczestniczy w podziale sumy uzyskanej z licytacyjnej sprzedaży przedmiotowego samochodu w sprawie Km …/15, z której uzyskano kwotę 8 600 zł. Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2016 r. wydanym w sprawie Km …/15, Komornik Sądowy sporządził plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji i kwotę 8 592 zł przekazał na poczet ustalonych prawomocnie w sprawie Km …/14 kosztów egzekucyjnych. Zarzuty wierzyciela Banku Polska Kasa Opieki S.A. w Warszawie zostały oddalone postanowieniem Sądu Rejonowego w T.. Sąd pierwszej instancji uznał, że dochodzone koszty egzekucyjne powstałe w innej sprawie korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia stosownie do art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c., który jest przepisem szczególnym w rozumieniu art. 20 ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów.

Rozpoznając zażalenie Banku Polska Kasa Opieki S.A. w Warszawie, Sąd Okręgowy w G. powziął wątpliwości, które wyraził w przedstawionym do rozstrzygnięcia zagadnieniu prawnym. W uzasadnieniu powołał się na występujące w tej materii rozbieżności poglądów w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz w piśmiennictwie prawniczym.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Uregulowana w art. 390 § 1 k.p.c. instytucja pytań prawnych, jako odstępstwo od konstytucyjnej zasady niezawisłości orzeczniczej sędziów, w sprawowaniu swojego urzędu, którzy podlegają jedynie Konstytucji oraz ustawom (art. 178 ust. 1 Konstytucji), wymaga ścisłej wykładni (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1999 r., III CZP 62/98, OSNC 1999, nr 10, poz. 166). Dlatego też udzielenie odpowiedzi na zagadnienie prawne, które prowadzi do merytorycznego związania sądu drugiej instancji w zakresie sposobu interpretacji danego zagadnienia (art. 390 § 2 k.p.c.), jest uzasadnione jedynie wtedy, gdy zachodzi rzeczywista potrzeba wyjaśnienia poważnych wątpliwości o decydującym znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy oraz pozostaje z tym rozstrzygnięciem w związku przyczynowym. W rozpoznawanej sprawie zachodzi potrzeba udzielenia odpowiedzi na przedstawione przez Sąd drugiej instancji zagadnienie prawne, a to przede wszystkim z uwagi na występujące w orzecznictwie i doktrynie prawniczej rozbieżności poglądów, przy braku pogłębionej analizy jurydycznej uzasadniającej przyjęcie określonego stanowiska w tej kwestii.

Koszty postępowania egzekucyjnego są regulowane w kodeksie postępowania cywilnego oraz w ustawie dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, j. t. Dz. U. 2017, poz. 1277, ze zm., dalej u.k.s.e.). Zgodnie z art. art. 770 k.p.c. dłużnik zwraca wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji. Koszty ściąga się wraz z egzekwowanym roszczeniem. Koszty egzekucji ustala komornik, jeżeli przeprowadzenie egzekucji należy do niego. Stosownie do art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c. z kwoty uzyskanej z egzekucji, koszty egzekucyjne podlegają zaspokojeniu w pierwszej kolejności.

Terminologia stosowana przez ustawodawcę nie jest konsekwentna. Dotyczy to np. różnic między kosztem lub kosztami egzekucji (art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c. oraz art. 770 k.p.c.), a kosztami egzekucyjnymi według art. 979 § 1 i 2 k.p.c. oraz art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c. Z porównania przywołanych przepisów wynika, że pojęcia te są używane zamiennie, co usprawiedliwia przekonanie, iż chodzi o należności tego samego rodzaju, czyli o koszty postępowania egzekucyjnego, względnie koszty egzekucyjne. Z kolei w art. 34 u.k.s.e. jest mowa o kosztach działalności egzekucyjnej komornika, które jak wynika z art. 35 u.k.s.e., pokrywa się z uzyskanych opłat egzekucyjnych oraz o wydatkach gotówkowych poniesionych w toku egzekucji (art. 39 ust. 1 u.k.s.e.).

Koszty postępowania egzekucyjnego obejmują koszty należne organowi egzekucyjnemu od podmiotu zobowiązanego do ich poniesienia (np. jak w tej sprawie opłata egzekucyjna, o której mowa w art. 49 ust. 2 u.k.s.e. i wydatki -art. 39 u.k.s.e.) oraz koszty należne wierzycielowi od dłużnika (np. poniesione przez wierzyciela opłaty egzekucyjne - art. 49a ust. 1, art. 53a ust. 1 u.k.s.e., wydatki z art. 39 ust. 1 i 2 w zw. z art. 40 ust. 1 u.k.s.e., czy koszty zastępstwa prawnego).

Stosowane przez ustawodawcę nazewnictwo dla określenia kosztów egzekucyjnych, nie daje odpowiedzi na pytanie, czy w każdej sytuacji koszty postępowania egzekucyjnego korzystają z przywileju pierwszeństwa zaspokojenia, o którym stanowi art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c., zwłaszcza, gdy są one egzekwowane w innej sprawie, niż ta, w której zostały prawomocnie ustalone.

Sprawa, w której doszło do sporządzenia planu podziału wyegzekwowanej sumy (Km …/15), dotyczyła egzekucji z rzeczy obciążonej zastawem rejestrowym. Dla kolejności zaspokojenia w relacji do kosztów postępowania egzekucyjnego kwestia ta nie ma jednak przesądzającego znaczenia, bowiem art. 20 ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów (tekst. jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1278; dalej: „u.z.r.r.z.”), stanowi, iż wierzytelność zabezpieczona zastawem rejestrowym podlega zaspokojeniu z przedmiotu tego zastawu z pierwszeństwem przed innymi wierzytelnościami, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Takim przepisem szczególnym jest art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c., co wynika także z art. 1025 § 1 pkt 5 k.p.c. w zw. z art. 20 u.z.r.r.z.

W dotychczasowym orzecznictwie, Sąd Najwyższy ubocznie, przy okazji rozstrzygania innych zagadnień prawnych związanych z kosztami egzekucyjnymi wypowiadał się dwukrotnie w kwestii, której dotyczy przedstawione przez Sąd Okręgowy pytanie prawne. W uzasadnieniu uchwały z dnia 8 marca 2013 r., III CZP 1/13 (OSNC 2013 nr 12, poz. 136), wskazał, że prawo egzekwowania kosztów bezskutecznej egzekucji w ponownym postępowaniu wszczętym na podstawie tego samego tytułu wykonawczego jest dopuszczalne, tak samo, jak i możliwość wszczęcia egzekucji obejmującej wyłącznie koszty takiego postępowania, jeżeli dłużnik dobrowolnie spłacił zadłużenie z wyjątkiem kosztów egzekucji. Koszty te nadal korzystają z uprzywilejowanej kolejności zaspokojenia (art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c.). Natomiast w drugim judykacie, Sąd Najwyższy stwierdził, że przy analizie prawidłowości planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji do pierwszej kategorii zaspokojenia zaliczają się jedynie koszty egzekucji powstałe w tym postępowaniu egzekucyjnym, w którym uzyskano sumę przeznaczoną do podziału. Dlatego wierzyciel, który nie skierował egzekucji do nieruchomości, a jedynie przyłączył się do podziału sumy uzyskanej z tej egzekucji (art. 1036 k.p.c.), nie może domagać się zaspokojenia kosztów wyłożonych w toku innej egzekucji z nieruchomości (jako kosztów egzekucyjnych), co odnosi się odpowiednio także do należności komornika z tytułu opłat ustalonych w innych egzekucjach (por. postanowienie z dnia 8 listopada 2006 r., III CZP 81/06, nie publ.).

Przedstawione zagadnienie prawne odnosi się do kosztów egzekucyjnych należnych komornikowi sądowemu. W związku z tym, dalsze rozważania prawne muszą uwzględniać ten aspekt zagadnienia prawnego. W stanie faktycznym sprawy, sporne koszty egzekucyjne, powstały na skutek wszczętej z wniosku wierzyciela Powszechnej Kasy Oszczędności BP S.A. w Warszawie egzekucji (Km …/14), w której postępowanie zakończyło się umorzeniem na wniosek wierzyciela i w związku z tym Komornik Sądowy ustalił należną opłatę egzekucyjną na podstawie art. 49 ust. 2 u.k.e.s. oraz poniesione wydatki, które nie zostały pokryte. Założenie nowej sprawy (Km …/15) w celu wyegzekwowania tych kosztów miało charakter formalny, wynikający z przepisów § 9 ust. 3 i § 21 ust. 1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie określenia szczegółowych przepisów o biurowości i ewidencji operacji finansowych kancelarii komorniczych (j. t. Dz. U. z 2014 r., poz. 1625).

Zasadą jest, że w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego świadczenia. Opłatę tę ściąga od dłużnika proporcjonalnie do wysokości wyegzekwowanego świadczenia (art. 49 ust. 1 i 1a u.k.s.e.). Natomiast w razie umorzenia postępowania w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania (art. 49 ust. 2 u.k.s.e.). W celu pobrania tej opłaty, komornik wydaje postanowienie, w którym wzywa dłużnika do uiszczenia należności z tego tytułu w terminie 7 dni od dnia doręczenia. Postanowienie po uprawomocnieniu się podlega wykonaniu w drodze egzekucji bez zaopatrywania w klauzulę wykonalności (art. 49 ust. 3 u.k.s.e.).

Z przedstawionych przepisów wynika, że ustawodawca na gruncie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji rozróżnia sytuację, w której prowadzona jest przez wierzyciela egzekucja świadczeń pieniężnych i wówczas koszty egzekucyjne w postaci należnej komornikowi opłaty stosunkowej ściąga się od dłużnika proporcjonalnie do wysokości wyegzekwowanego świadczenia, od sytuacji, w której dochodzi do umorzenia postępowania na wniosek wierzyciela. Wówczas, jeśli doszło do wyegzekwowania części świadczenia, pobierana jest opłata stosunkowa proporcjonalnie do wyegzekwowanego świadczenia, a od niewyegzekwowanej części świadczenia w związku z umorzeniem postępowania na wniosek wierzyciela, jest pobierana druga część opłaty, z tym że ta część nie jest już ściągana z egzekwowanego na rzecz wierzyciela świadczenia, lecz na podstawie odrębnego postanowienia stanowiącego tytuł wykonawczy. Rozróżnienie egzekwowania kosztów egzekucji wraz z egzekwowanym świadczeniem od egzekwowania ustalonych prawomocnym postanowieniem kosztów postępowania egzekucyjnego w innym postępowaniu egzekucyjnym, aniżeli to, w którym było egzekwowane świadczenie, w związku z którym te koszty powstały, daje się wyprowadzić także z przepisu art. 770 zd. 2 k.p.c., który stanowi, że koszty ściąga się wraz z egzekwowanym roszczeniem.

Z uprzywilejowania w zakresie pierwszeństwa zaspokojenia korzystają tylko te koszty postępowania egzekucyjnego (w tym należne komornikowi sądowemu opłaty stosunkowe i wydatki), które zostały wyegzekwowane w sprawie egzekucyjnej, w której było egzekwowane roszczenie pieniężne na rzecz wierzyciela. Potwierdzeniem tej konstatacji są przepisy regulujące podział sumy uzyskanej z egzekucji. Zgodnie z art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c., z kwoty uzyskanej z egzekucji zaspakaja się w pierwszej kolejności koszty egzekucyjne. Chodzi tutaj o koszty egzekucyjne powstałe w sprawie, w której został sporządzony plan podziału i które spowodowały podjęcie czynności egzekucyjnych, prowadzących do uzyskania sumy podlegającej podziałowi. Koszty postępowania egzekucyjnego mają charakter akcesoryjny w stosunku do egzekwowanego świadczenia. Uprzywilejowanie kosztów postępowania egzekucyjnego w planie podziału sumy uzyskanej z egzekucji, ustawodawca łączy z efektywnością egzekucji świadczenia pieniężnego na rzecz wierzyciela, w następstwie czynności egzekucyjnych, które wygenerowały te koszty, co jest szczególnie eksponowane w art. 49 ust. 1 i 1a u.k.s.e. Inaczej rzecz ujmując, koszty egzekucyjne korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia, wtedy, gdy są pokrywane z sum wyegzekwowanych w postępowaniu egzekucyjnym, w którym te koszty powstały. W konsekwencji, o przywileju egzekucyjnym nie decyduje stosowana przez ustawodawcę nazwa na określenie kosztów egzekucyjnych należnych wierzycielowi i komornikowi sądowemu, lecz sposób ich egzekwowania, tj. wraz z egzekwowanym na rzecz wierzyciela świadczeniem pieniężnym określonym w tytule wykonawczym. W sprawie, w której postępowanie egzekucyjne zostało umorzone na wniosek wierzyciela nie jest już egzekwowane na jego rzecz to świadczenie, a zatem komornik sądowy nie ma już substratu, z którego mógłby ściągnąć opłatę stosunkową. Należy zauważyć, że przepisy dotyczące kosztów egzekucyjnych należnych komornikowi w sprawach o świadczenie pieniężne są bardziej restrykcyjne od przepisów regulujących koszty postępowania egzekucyjnego należne wierzycielowi. Mianowicie, komornik może je pobierać proporcjonalnie do wyegzekwowanego świadczenia, czyli jeśli nie wyegzekwuje świadczenia w jakiejkolwiek części, to nie jest uprawniony do ściągnięcie opłaty stosunkowej. Natomiast w odniesieniu do wierzyciela może się zdarzyć, że wyegzekwowana kwota, ze względu na jej wysokość, zostanie w całości zaliczona na poczet poniesionych przez niego kosztów egzekucyjnych (art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c.).

Egzekucja ograniczona do kosztów egzekucyjnych należnych komornikowi sądowemu jest prowadzona na podstawie innego tytułu, niż będący podstawą wszczęcia postępowania egzekucyjnego, w którym koszty te powstały. Wówczas odpada uzasadnienie dla uprzywilejowanego traktowania kosztów postępowania egzekucyjnego, których poniesienie, z perspektywy nowego postępowania, nie przyczyniło się do uzyskania sumy podlegającej podziałowi. Oczywiście, tzw. nowe koszty egzekucyjne, czyli powstałe w związku z egzekucją tzw. starych kosztów postępowania egzekucyjnego (ustalonych prawomocnie w innym postępowaniu egzekucyjnym, w którym jednak nie zostały wyegzekwowane), będą korzystały z pierwszeństwa zaspokojenia przy podziale sumy uzyskanej z egzekucji na zasadach ogólnych (art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c.). Z art. 46 ust. 2 u.k.s.e. wynika, że do wartości egzekwowanego świadczenia, stanowiącej podstawę ustalenia opłaty, nie wlicza się kosztów toczącego się postępowania egzekucyjnego, a zatem a contrario do wartości egzekwowanego świadczenia wlicza się egzekwowane samodzielnie koszty postępowania egzekucyjnego ustalone w innym postępowaniu egzekucyjnym. Rzecz jasna, w celu wyegzekwowania kosztów egzekucyjnych powstałych w ramach innego postępowania egzekucyjnego zakończonego jego umorzeniem, mogą powstać również wydatki, o których stanowi art. 39 ust. 1 u.k.s.e, jako element kosztów egzekucyjnych należnych komornikowi sądowemu.

Z tych względów Sąd Najwyższy podjął uchwałę na podstawie art. 390 § 1 k.p.c.

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 07-08/2019

Koszty egzekucji należne komornikowi sądowemu, ustalone prawomocnym postanowieniem, nie korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia przewidzianego w art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c. w innym postępowaniu egzekucyjnym.

(uchwała z dnia 30 stycznia 2018 r., III CZP 98/17, B. Ustjanicz, W. Pawlak, M. Szulc, OSNC 2019, nr 1, poz. 5; BSN 2018, nr 1, s. 8; MoP 2018, nr 4, s. 171; R.Pr., Zeszyty Naukowe, 2018, nr 1, s. 165)

Glosa

Macieja Klonowskiego, Przegląd Prawa Egzekucyjnego 2018, nr 12, s. 75

Glosa ma charakter krytyczny.

W ocenie glosatora, przedmiotowa uchwała została podjęta wbrew literalnej treści art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c., przy jednoczesnym braku dostatecznego uzasadnienia systemowego i aksjologicznego. Zdaniem autora, uchwała może też mieć niekorzystne konsekwencje dla funkcjonowania systemu egzekucji sądowej.      

Glosator przedstawił wiele argumentów zmierzających do wykazania, że nie powinny być różnie traktowane koszty egzekucyjne dochodzone przez komorników na własną rzecz i koszty należne wierzycielom, bez względu na moment ich poniesienia i kategorię. Nie zaaprobował tezy, że koszty postępowania egzekucyjnego mają charakter akcesoryjny w stosunku do wyegzekwowanego świadczenia. Wskazał, że stanowisko to oparte jest na założeniu, iż koszty te powinny być egzekwowane wyłącznie z egzekwowanym świadczeniem, którego Sąd Najwyższy nie uzasadnił.

Według glosatora, można na gruncie przepisów kodeksu postępowania cywilnego bronić poglądu odmiennego, zgodnie z którym po zakończeniu postępowania egzekucyjnego niewyegzekwowane koszty egzekucyjne nabierają charakteru samoistnego. Za przyjęciem tego poglądu przemawia przede wszystkim  art. 770¹ k.p.c., zgodnie z którym prawomocne postanowienie komornika w przedmiocie kosztów podlega wykonaniu bez potrzeby zaopatrywania go w klauzulę wykonalności.

Według glosatora, z przedstawionego w uzasadnieniu uchwały wywodu nie wynika też, dlaczego przez sam fakt dochodzenia powstałych wcześniej kosztów egzekucji w odrębnym postępowaniu miałoby odpadać uzasadnienie dla uprzywilejowania tych kosztów. W jego ocenie, prawidłowy jest pogląd przeciwny; przez sam fakt, że komornikowi nie udało się wyegzekwować należnych mu kosztów w postępowaniu, w którym powstały, należności te nie zmieniają swego charakteru,  pozostając niezaspokojonym przez nierzetelnego dłużnika zobowiązaniem mającym związek z prowadzoną egzekucją. Glosator podkreślił, że mogą wystąpić sytuacje, których Sąd Najwyższy nie rozważył, gdy egzekucja przez komornika należnych mu opłat w ogóle nie będzie możliwa w sprawie, w której powstały, np. gdy jedynym majątkiem dłużnika jest nieruchomość położona poza rewirem komornika, który prowadził egzekucję świadczeń niepieniężnych.

Glosę opracował także M. Ćwikła (Studenckie Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2018, nr 38, s. 141). Uchwałę omówił T. Zembrzuski w opracowaniu „Zakres pierwszeństwa zaspokojenia kosztów egzekucji należnych komornikowi sądowemu w planie podziału sumy uzyskanej z egzekucji” (MoP 2018, nr 15, s. 819). A.D.

***********************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 01/2019

Glosa

Mariusza Ćwikły, Studenckie Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2018, nr 38, s. 141

Glosa ma charakter krytyczny.

Autor wskazał, że komentowana uchwała dotyczy kwestii pobierania przez komornika sądowego kosztów egzekucyjnych w innym postępowaniu egzekucyjnym po ich prawomocnym ustaleniu. Podniósł, że w podziale sumy uzyskanej z egzekucji sporadycznie zdarza się, że suma uzyskana z egzekucji w pełni zaspokaja należności wszystkich wierzycieli, co prowadzi do zakończenia wszystkich postępowań egzekucyjnych. Wskazał, że kodeks postępowania cywilnego przyjmuje zasadę uprzywilejowania należności uczestniczących w podziale, co odzwierciedla art. 1025 k.p.c.

Glosator nie podzielił stanowiska zajętego przez Sąd Najwyższy, że koszty egzekucji należne komornikowi sądowemu, ustalone prawomocnym postanowieniem, nie korzystają z pierwszeństwa przewidzianego w art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c. w innym postępowaniu egzekucyjnym. Podniósł, że wymieniony przepis nie powinien budzić żadnych wątpliwości interpretacyjnych dotyczących definicji kosztów egzekucyjnych. Zaznaczył, że obecna terminologia dotycząca kosztów egzekucji nie jest konsekwentna. Różnice w pojęciach występują pomiędzy kosztem lub kosztami egzekucji (art. 1027 § 1 pkt 1 i art. 770 k.p.c.) a kosztami egzekucyjnymi według art. 979 § 1 i 2 oraz art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c. Zdaniem glosatora, z analizy wymienionych przepisów wynika, że ustawodawca używa tych pojęć zamiennie, co usprawiedliwia przekonanie, iż oba przepisy, tj. art. 1025 § 1 pkt 1 i art. 770 k.p.c. dotyczą należności tego samego rodzaju.

Konkludując stwierdził, że w jego ocenie koszty egzekucyjne dotyczące należności na rzecz komornika i samego wierzyciela lub profesjonalnego pełnomocnika, ustalone prawomocnym postanowieniem, nie tracą waloru kosztów w innych postępowaniu egzekucyjnym i korzystają z pierwszeństwa w zaspokojeniu na mocy art. 1025 § 1 pkt 1 k.p.c.

Glosę opracował także M. Klonowski (PPE 2018, nr 12, s. 75 – omówienie niebawem). Uchwałę omówił T. Zembrzuski w opracowaniu „Zakres pierwszeństwa zaspokojenia kosztów egzekucji należnych komornikowi sądowemu w planie podziału sumy uzyskanej z egzekucji” (MoP 2018, nr 15, s. 819). K.G.