Postanowienie z dnia 2011-09-08 sygn. III CZ 40/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt III CZ 40/11

POSTANOWIENIE

Dnia 8 września 2011 r.

Nieznajomość przepisów przez stronę reprezentowaną przez zawodowego pełnomocnika nie stanowi podstawy do przywrócenia terminu do złożenia zażalenia.

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)

SSN Jan Górowski (sprawozdawca)

SSN Bogumiła Ustjanicz

w sprawie ze skargi K. B. o wznowienie postępowania

w sprawie z wniosku K. B. przy uczestnictwie Skarbu Państwa - Dyrektora Izby

Skarbowej w K., Ośrodek Zamiejscowy w N.,

o stwierdzenie nabycia spadku po Z. I.

zakończonej prawomocnym postanowieniem

Sądu Okręgowego

z dnia 2 września 2003 r.,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 8 września 2011 r.,

zażalenia K. B.

na postanowienie Sądu Okręgowego

z dnia 5 maja 2011 r.,

1. odrzuca zażalenie w części dotyczącej oddalenia wniosku o przywrócenie terminu, a w pozostałym zakresie zażalenie oddala,

2. zasądza od K. B. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 5 maja 2011 r. Sąd Okręgowy w punkcie 1 oddalił wniosek uczestniczki o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 9 lutego 2011 r., a w punkcie 2 odrzucił zażalenie uczestniczki na to postanowienie jako wniesione po terminie.

Zażaleniem z dnia 5 maja 2011 r. skierowanym wobec punktu 1 i 2 postanowienia, uczestniczka wniosła o jego uchylenia, zarzucając sądowi przyjęcie błędnego poglądu prawnego. Pełnomocnik uczestniczki wskazał, iż nie posiada ona wiedzy prawniczej, a fakt, że była ona reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, który nie wniósł stosownego środka nie może stanowić podstawy odmowy przywrócenia terminu.

W odpowiedzi na zażalenie Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa wniosła o jego oddalenie i przyznanie jej kosztów postępowania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie uczestniczki nie zasługuje na uwzględnienie, a w zakresie, w jakim dotyczy ono punktu pierwszego zaskarżonego postanowienia podlega ono odrzuceniu jako niedopuszczalne.

Zgodnie z art. 394¹ § 2 k.p.c., zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje tylko na te postanowienia sądu drugiej instancji, które kończą postępowanie w sprawie, zaś postanowienie oddalające wniosek o przywrócenie terminu nie należy do grupy orzeczeń tego rodzaju. Z tych względów i wobec treści art. 394¹ § 2 k.p.c., od postanowienia Sądu drugiej instancji oddalające wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie o odrzuceniu zażalenia nie służy zażalenie.

W pozostałej natomiast części zażalenie należało oddalić, ponieważ Sąd Okręgowy trafnie odrzucił zażalenie jako spóźnione wobec prawidłowo ocenionej bezzasadności wniosku uczestniczki o przywrócenia terminu do złożenia tego zażalenia. W judykaturze jednolicie przyjęto, iż błąd profesjonalnego pełnomocnika w zakresie stosowania prawa, nie może stanowić podstawy do żądania przywrócenia terminu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2008 r. IV CZ 92/08, LEX nr 590281). Takiej podstawy nie stanowi również brak wiedzy pełnomocnika w zakresie możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie o odrzuceniu zażalenia. Taka postawa pełnomocnika, którego konsekwencje działań i zaniechań ponosi bezpośrednio strona przez niego reprezentowana, świadczą o niedochowaniu należytej staranności i dbałości o interesy strony w rozumieniu art. 168 § 1 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2008 r., IV CZ 38/0, Lex nr 794012; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2009 r., I UZ 12/09, OSNP 2011 Nr 3-4, poz. 42).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 398¹⁴ w zw. z art. 394¹ k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.

Sąd Najwyższy zasądził od uczestniczki na rzecz Skarbu Państwa -Prokuratorii Generalnej Skarbu państwa kwotę 120 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego przed Sądem Najwyższym, stosownie do treści § 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.