Wyrok z dnia 2017-04-26 sygn. I CSK 639/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt I CSK 639/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2017 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Iwona Koper (przewodniczący)

SSN Marian Kocon

SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)

w sprawie z powództwa Z. spółki z o.o. w [...]

przeciwko G. Limited z siedzibą w T. (Wyspy Dziewicze)

o zapłatę,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 26 kwietnia 2017 r.,

skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...]

z dnia 10 marca 2016 r., sygn. akt I ACa …/15,

oddala skargę kasacyjną i zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 7200,00 (siedem tysięcy dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Powódka Z. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w [...] wniosła o zasądzenie od pozwanej G. Limited w T. (Wyspy Dziewicze) kwoty 750.000,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu tytułem dopłaty nałożonej na wspólników powodowej spółki uchwałą z dnia 11 sierpnia 2012 r.

Sąd Okręgowy w [...] wyrokiem z dnia 16 czerwca 2015 r. oddalił powództwo a Sąd Apelacyjny w [...] wyrokiem zaskarżonym skargą kasacyjną oddalił apelację powódki od tego orzeczenia i orzekł o kosztach procesu, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia i wnioski.

Wytwórnia […]” S.A. w [...] w dniu 14 lutego 2007 r. zawarła z powódka umowę, w której zobowiązała się sprzedać jej 100% udziałów w kapitale zakładowym; w celu zrealizowania tej umowy powódka musiała podwyższyć swój kapitał zakładowy.

Powodowa spółka została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 2 lutego 2006 r. Od dnia 22 marca 2006 r. jedynym jej wspólnikiem był H. A. dysponujący całym kapitałem zakładowym obejmującym 1000 udziałów. H. A. w dniu 21 czerwca 2006 r. sprzedał 475 udziałów pozwanej spółce, zachowują pozostałe 525 udziałów.

W dniu 15 marca 2007 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników spółki Z. podjęło uchwałę o podwyższaniu kapitału zakładowego z 50.000,00 zł do 2.966.900,00 zł przez ustanowienie - ponad 1.000 udziałów dotychczasowych -58.938 nowych udziałów o wartości 50 zł oraz o zmianie umowy spółki. H.A. umową z dnia 10 kwietnia 2007 r. sprzedał 25 udziałów posiadanych w pierwotnym kapitale zakładowym spółki Z. pozwanej, a następnie - po objęciu pozostałych udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym - umowami z dnia 23 kwietnia 2007 r. sprzedał po 360 udziałów S. D. i W. J. W tych ostatnich umowach nie określono, czy sprzedane udziały pochodzą z pierwotnego, czy z podwyższonego kapitału zakładowego spółki Z.. W dniu 26 kwietnia 2007 r. H.A. sprzedał 58.718 udziałów objętych w podwyższonym kapitale spółce S. O. Company.

Po podjęciu uchwały z dnia 15 marca 2007 r. osoby uznające siebie za wspólników Z. podjęły kolejne cztery uchwały: w dniu 15 października 2007 r. podwyższającą kapitał zakładowy spółki o kwotę 329.700,00 zł do łącznej kwoty 3.326.600 zł, w dniu 6 listopada 2007 r. podwyższającą kapitał zakładowy spółki o kwotę 66.500,00 zł do łącznej kwoty 3.393.100,00 zł, w dniu 16 kwietnia 2008 r. obniżającą kapitał zakładowy spółki o kwotę 2.150.000,00 zł do łącznej kwoty 1.243.100,00 zł oraz w dniu 16 listopada 2010 r. obniżającą kapitał zakładowy spółki o kwotę 620.000,00 zł do łącznej kwoty 623.100,00 zł.

Uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 15 marca 2007 r. oraz z dnia 15 października 2007 r. zostały zaskarżone do Sądu Okręgowego w [...], który stwierdził ich nieważność; wyrok dotyczący pierwszej uchwały uprawomocnił się w dniu 22 grudnia 2011 r., zaś drugiej - w dniu 7 listopada 2013 r.

W dniu 11 sierpnia 2012 r. Walne Zgromadzenie Wspólników spółki Z. podjęło uchwałę nakładającą na wspólników obowiązek wniesienia dopłat w wysokości 1.500,00 zł na każdy posiadany udział w terminie do 25 sierpnia 2012 r. Pozwana nie uczestniczyła w Zgromadzeniu; brali w nim udział: wspólnicy S. D. i W. T. oraz pełnomocnicy P. B. - reprezentujący wspólnika W. J. oraz T. P. -reprezentujący spółkę S. Za uchwałą oddano 8424 głosy; głosów wstrzymujących się i przeciwnych nie było.

Sąd Apelacyjny wskazał, że skoro udziały powodowej spółki utworzone w wyniku podwyższania kapitału zakładowego w dniu 15 marca 2011 r., które objął H.A., zostały - z mocy prawomocnego wyroku - unicestwione ze skutkiem ex tunc, to umowy sprzedaży tych udziałów zawarte w dniu 23 kwietnia 2007 r. nie mogą być uznane za ważne. S. D.i W. J. w chwili podejmowania uchwały stanowiącej podstawę dochodzonego roszczenia nie byli zatem wspólnikami spółki Z.; nie był nim również W. T. powołujący się na objęcie - na podstawie uchwały Zgromadzenia wspólników z dnia 6 listopada 2007 r. - 1.330 udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym powstałym z uwzględnieniem udziałów utworzonych skutecznie zaskarżoną uchwałą z dnia 11 sierpnia 2012 r. Stwierdzenie nieważności tej uchwały nakazuje uznać wszystkie uchwały podwyższające i obniżające kapitał zakładowy powodowej spółki, podjęte po 15 marca 2007 r., za wadliwe. Pozwana mogła - powołując się na art. 252 § 4 k.s.h. - podnieść zarzut wadliwości uchwały z dnia 11 sierpnia 2012 r. i zarzut ten należało uznać za usprawiedliwiony.

W skardze kasacyjnej, opartej na obu podstawach określonych w art. 398³ § 1 pkt 1 i 2 k.p.c., powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania. W ramach pierwszej podstawy kasacyjnej zarzuciła naruszenie:

- art. 252 § 1 i 4 w związku z art. 254 § 1 i 4 k.s.h. i art. 7 Konstytucji przez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że konsekwencją stwierdzenia nieważności uchwały z dnia 15 marca 2007 r. jest wadliwość wszystkich podjętych po tym dniu uchwał w przedmiocie podwyższenia i obniżenia kapitału zakładowego, mimo że nie zostały one skutecznie zaskarżone,

- art.. 387 § 1 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie wskutek przyjęcia, że zawarte między H.A. a S. D. i W. J. w dniu 23 kwietnia 2007 r. umowy sprzedaży udziałów były z mocy prawa w całości nieważne z uwagi na niemożliwość świadczenia,

- art. 252 § 4 k.s.h. w związku z art. 5 k.c. przez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że pozwana spółka w procesie o zapłatę z tytułu dopłat nałożonych na wspólników tej spółki uchwałą z dnia 11 sierpnia 2012 r. może podnosić zarzut nieważność (wadliwości) innych niezaskarżonych uchwał podwyższających i obniżających kapitał zakładowy, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów,

- art. 252 § 4 k.s.h. przez błędną wykładnię i przyjęcie, że pozwana w procesie o zapłatę z tytułu dopłat nałożonych na wspólników może podnieść zarzut nieważności uchwały z dnia 11 sierpnia 2012 r. oraz

- art. 58 k.c. w związku z art. 2 k.s.h. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że na podstawie tych przepisów są rozpatrywane zarzuty nieważności uchwały zgromadzenia wspólników podniesione z powołaniem się na art. 252 § 4 k.s.h.

Podstawę kasacyjną naruszenia przepisów postępowania skarżąca wypełniła zarzutami naruszenia art. 365 § 1 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. przez przyjęcie braku związania prawomocnym postanowienie Sądu Rejonowego w [...] z dnia 13 lutego 2012 r., oraz art. 328 § w związku z art. 391 § 1 i art. 387 § 2¹ k.p.c. przez niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku w odniesieniu do uznania wszystkich podwyższeń i obniżeń kapitału zakładowego dokonanych po dniu 15 marca 2007 r. za wadliwe.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwana wniosła o jej oddalenie.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty zostały oparte w głównej mierze na przekonaniu skarżącej, że pozwana, która nie zaskarżyła w ustawowym terminie uchwały Zgromadzenia Wspólników powodowej spółki z dnia 11 sierpnia 2012 r. stanowiącej źródło dochodzonego roszczenia w drodze powództwa o stwierdzenie jej nieważności, nie może w niniejszym procesie podnieść skutecznie zarzutu nieważności tej uchwały. Zapatrywanie to nie może być uznane za trafne.

Zgodnie z art. 252 § 4 k.s.h., upływ terminu do wytoczenia przez osoby lub organy spółki wymienione w art. 250 powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały wspólników sprzecznej z ustawa w terminie sześciu miesięcy od dnia otrzymania wiadomości o uchwale, jednakże nie później niż z upływem trzech lat od dnia powzięcia uchwały, nie wyłącza możliwości podniesienia zarzutu nieważności uchwały. Przepis ten nie wskazuje expressis verbis podmiotu uprawnionego do podniesienia przewidzianego w nim zarzutu; nie formułuje jednak w tym zakresie żadnych ograniczeń. Należy więc uznać, że z uprawnienia podniesienia zarzutu nieważności uchwały może skorzystać każdy, a więc zarówno podmiot uprawniony wymieniony w art. 250 k.s.h., jak i osoby trzecie.

W piśmiennictwie podkreśla się, że brak takiego rozwiązania - wobec wyłączenia stosowania art. 189 k.p.c. w sprawach o stwierdzenie nieważności uchwały wspólników oraz ograniczenia kręgu osób uprawnionych do wytoczenia tego powództwa - pozbawiłby osoby trzecie możliwości kwestionowania wadliwej uchwały w przypadku skierowania przeciwko nim roszczenia opartego na uchwale podjętej z naruszeniem prawa. Jednocześnie wyrażane jest - jako nie budzące wątpliwości - zapatrywanie, że na zarzut nieważności uchwały może powołać się podmiot uprawniony do wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały, po upływie terminu skorzystania z takiej możliwości.

W orzecznictwie został wyrażony pogląd, zgodnie z którym wspólnik nie może na podstawie art. 252 § 4 k.s.h. żądać stwierdzenia nieważności uchwały zgromadzenia wspólników spółki z ograniczona odpowiedzialnością, jeżeli - ze względu na upływ terminu określonego w art. 252 § 3 k.s.h. - nie jest dopuszczalne jej zaskarżenie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2011 r., I CSK 710/10, OSNC-ZD 2012, nr 3, poz. 53). Wbrew odmiennemu zapatrywaniu skarżącej, stanowisko zajęte w przytoczonym orzeczeniu nie pozostaje w sprzeczności z wnioskami wynikającymi z zaprezentowanej wyżej wykładni art. 252 k.s.h. Sąd Najwyższy podkreślił bowiem wyraźnie, że uprawnienie przewidziane w art. 252 § 4 k.s.h. nie może służyć wspólnikowi do ominięcia warunków prawnych usprawiedliwiających żądanie stwierdzenia nieważności uchwały. Konkluzja ta - na tle okoliczności, które dały asumpt do jej wyprowadzenia - zasługuje w pełni na aprobatę; odnosiła się ona bowiem do oceny zachowania wspólnika będącego powodem, powołującego się na zrzut przewidziany w art. 252 § 4 k.s.h. Nie ulega zaś wątpliwości, że zarzut ten nie może być wykorzystywany alternatywnie wobec powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały.

W piśmiennictwie trafnie zwrócono uwagę, że przyznanie każdemu prawa do podniesienia zarzutu nieważności uchwały sprzecznej z prawem nie jest równoznaczne z uznaniem, że w tym zakresie występuje skutek podobny do nieważności bezwzględnej. Podniesienie tego zarzutu nie powoduje bowiem, że określona uchwała zostanie potraktowana jako nieważna w całym obrocie prawnym; będzie ona pozbawiona skutków prawnych tylko wobec tego, kto podniósł zarzut, wobec zaś pozostałych podmiotów w dalszym ciągu pozostanie ważna. Należy więc uznać, że pozwany będący wspólnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością może - na podstawie art. 252 § 4 k.s.h. - bronić się zarzutem nieważności uchwały stanowiącej podstawę wytoczonego przeciwko niemu powództwa po upływie terminu do zaskarżenia tej uchwały. Wymieniony przepis nie wyłącza możliwości podnoszenia wadliwość innych czynności i uchwał warunkujących ważność uchwały stanowiącej podstawę powództwa.

Podniesione przez skarżącą zarzuty wadliwego zastosowania art. 252 § 1 i 4 w związku z art. 254 § 1 i 4 k.s.h. i art. 7 Konstytucji oraz błędnej wykładni art. 252 § 4 k.s.h. oparte na odmiennym – wadliwym - założeniu nie mogły zostać uznane za usprawiedliwione.

Chybiony okazał się również zarzut naruszenia art. 387 § 1 k.c. skonstruowany w oderwaniu od dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, w szczególności konsekwencji wynikających z prawomocnego wyroku stwierdzającego nieważność uchwały Zgromadzenia Wspólników z dnia 15 marca 2007 r. Skutkiem tego orzeczenia 58.939 udziałów utworzonych wspomniana uchwałą zostało unicestwionych ze skutkiem ex tunc, co - jak ustalił Sąd Apelacyjny - nie pozwoliło przyjąć, że na podstawie umów z dnia 23 kwietnia 2007 r. doszło do skutecznego przeniesienia przez H.A. udziałów na rzecz S. D. i W. J. ani do powstania. Niezależnie od tego należy zauważyć, że - według stanowiska Sądu Apelacyjnego - gdyby nawet przyjąć, ze S. D. i W. J. byli uprawnieni do głosowania na Zgromadzeniu Wspólników w dniu 11 sierpnia 2012 r., to dla rozstrzygnięcia sprawy nie miałoby to istotnego znaczenia, gdyż nie można z góry zakładać, że -mając świadomość dysponowania udziałami odpowiadającymi pierwotnej strukturze kapitałowej spółki - głosowaliby oni za przyjęciem kwestionowanej uchwały. Skarżąca nie podniosła zarzutu podważającego trafność powyższej oceny.

Na uwzględnienie nie zasługiwały zarzuty naruszenia art. 252 § 4 k.s.h. w związku z art. 5 k.c. oraz art. 58 k.c. w związku z art. 2 k.s.h. Powołanie się przez skarżącą w ramach pierwszego z wymienionych zarzutów wyłącznie na okoliczność, że pozwana nie zaskarżyła uchwały z dnia 6 listopada 2007 r., nie stanowi dostatecznej podstawy do uznania, że wytoczenie powództwa w sprawie niniejszej stanowi nadużycie prawa podmiotowego. Skarżąca nie podjęła również nawet próby wykazania, że dokonanie oceny zasadności powództwa wyłącznie przez pryzmat art. 252 k.s.h., z pominięciem art. 58 k.c. w związku z art. 2 k.s.h., miałoby wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Zamierzonego skutku nie mogły wywrzeć zarzuty wypełniające podstawę kasacyjną naruszenia przepisów postępowania.

Treść przywołane przez skarżącą postanowienia Sądu Rejonowego w [...] z dnia 13 lutego 2012 r., na podstawie którego S. D. i W. J. zostali ujawnieni w rejestrze przedsiębiorców jako wspólnicy powodowej spółki - wbrew odmiennemu zapatrywaniu skarżącej - nie wyłączała możliwości ustalenia przez Sąd Apelacyjny, że osoby te wspólnikami tymi nie były. Wpis do rejestru przedsiębiorców tworzy bowiem jedynie domniemanie - wzruszalne - że dane, których on dotyczy są prawdziwe. Skoro domniemanie to zostało obalone, zarzut naruszenia art. 365 § 1 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. należy uznać za bezzasadny.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, naruszenie art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. może usprawiedliwiać podstawę kasacyjną naruszenia przepisów postepowania jedynie wtedy, gdy braki w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia uniemożliwiają przeprowadzenie kontroli kasacyjnej. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie jest dotknięte takimi wadliwościami, gdyż w sposób zrozumiały wyjaśnia podstawę faktyczną i prawną rozstrzygnięcia.

Z tych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 398¹⁴ k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

kc

jw

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 12/2019

teza oficjalna

Pozwany będący wspólnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością może – na podstawie art. 252 § 4 k.s.h. – bronić się zarzutem nieważności uchwały stanowiącej podstawę wytoczonego przeciwko niemu powództwa po upływie terminu do zaskarżenia tej uchwały.

teza opublikowana w „Monitorze Prawniczym”

Przepis art. 252 § 4 k.s.h. nie wskazuje expressis verbis podmiotu uprawnionego do podniesienia przewidzianego w nim zarzutu; nie formułuje jednak w tym zakresie żadnych ograniczeń. Należy więc uznać, że z uprawnienia podniesienia zarzutu nieważności uchwały może skorzystać każdy, a więc zarówno podmiot uprawniony wymieniony w art. 250 k.s.h., jak i osoby trzecie.

Wspólnik nie może na podstawie art. 252 § 4 k.s.h. żądać stwierdzenia nieważności uchwały zgromadzenia wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jeżeli – ze względu na upływ terminu określonego w art. 252 § 3 k.s.h. – nie jest dopuszczalne jej zaskarżenie. Uprawnienie przewidziane w art. 252 § 4 k.s.h. nie może służyć wspólnikowi do ominięcia warunków prawnych usprawiedliwiających żądanie stwierdzenia nieważności uchwały.

teza opublikowana w „Glosie”

Przepis art. 252 § 4 k.s.h. nie wskazuje expressis verbis podmiotu uprawnionego do podniesienia przewidzianego w nim zarzutu; nie formułuje jednak w tym zakresie żadnych ograniczeń. Należy więc uznać, że z uprawnienia podniesienia zarzutu nieważności uchwały może skorzystać każdy, a więc zarówno podmiot uprawniony wymieniony w art. 250 k.s.h., jak i osoby trzecie.

Wspólnik nie może na podstawie art. 252 § 4 k.s.h. żądać stwierdzenia nieważności uchwały zgromadzenia wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jeżeli – ze względu na upływ terminu określonego w art. 252 § 3 k.s.h. – nie jest dopuszczalne jej zaskarżenie.

Uprawnienie przewidziane w art. 252 § 4 k.s.h. nie może służyć wspólnikowi do ominięcia warunków prawnych usprawiedliwiających żądanie stwierdzenia nieważności uchwały.

(wyrok z dnia 26 kwietnia 2017 r., I CSK 639/16, I. Koper, M. Kocon. G. Misiurek, niepubl.)

Omówienie

Dariusza Kulgawczuka i Jakuba Kutyły, Monitor Prawniczy 2019, nr 19, dodatek, s. 15

Komentatorzy nie ocenili omawianego orzeczenia.

Stwierdzili tylko, że przyznanie każdemu prawa do podniesienia zarzutu nieważności uchwały sprzecznej z prawem nie jest równoznaczne z uznaniem, iż w tym zakresie występuje skutek podobny do nieważności bezwzględnej. Podniesienie tego zarzutu nie powoduje, że określona uchwala zostanie potraktowana jako nieważna w całym obrocie prawnym; będzie ona pozbawiona skutków prawnych tylko wobec tego, kto podniósł zarzut, a wobec pozostałych podmiotów w dalszym ciągu pozostanie ważna.

Glosę opracowała D. Wajda (Glosa 2019, nr 1, s. 55), a omówienia dokonał także P. Popardowski (Rocznik Orzecznictwa i Piśmiennictwa z Zakresu Prawa Spółdzielczego oraz Prawa Spółek Handlowych 2018, s. 383). M.M.

**********************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 03/2019

Glosa

Dominiki Wajdy, Glosa 2019, nr 1, s. 55

Glosa jest częściowo aprobująca.

Wobec przesądzenia w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2013 r., III CZP 13/13 (OSNC 2016, nr 5, poz. 56), że wyrok stwierdzający nieważność uchwały ma charakter konstytutywny, powstaje – w ocenie autorki glosy – wątpliwość, kiedy można posłużyć się zarzutem przewidzianym w art. 252 § 4 k.s.h.

Glosatorka przeanalizowała stanowisko Sądu Najwyższego, który stwierdził, że art. 252 § 4 k.s.h. nie wskazuje expressis verbis podmiotu uprawnionego do podniesienia przewidzianego w nim zarzutu i nie formułuje w tym zakresie żadnych ograniczeń. Wobec tego należy uznać, że z uprawnienia podniesienia zarzutu nieważności uchwały może skorzystać zarówno podmiot wymieniony w art. 250 k.s.h., jak i osoby trzecie. Sąd Najwyższy za trafne uznał wyrażane w piśmiennictwie stanowisko, że przyznanie każdemu prawa do podniesienia zarzutu nieważności uchwały sprzecznej z prawem nie jest równoznaczne z uznaniem, iż w tym zakresie występuje skutek podobny do nieważności bezwzględnej. Podniesienie tego zarzutu powoduje, że uchwała będzie pozbawiona skutków prawnych tylko wobec tego, kto podniósł zarzut, zaś wobec pozostałych podmiotów pozostanie ona ważna.

W ocenie autorki glosy, pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w komentowanym wyroku jest trafny. Okoliczność, że osoby trzecie nie mają legitymacji do wniesienia pozwu o stwierdzenie nieważności uchwały, nie przesądza automatycznie dopuszczalności posłużenia się przez nie zarzutem nieważności uchwały. Podniesienie zarzutu stanowi instrument prawny o charakterze defensywnym, który umożliwia osobom trzecim obronę wtedy, gdyby spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wystąpiła na podstawie podjętej na zgromadzeniu uchwały z roszczeniem przeciwko osobie trzeciej. Istnienie takiego instrumentu prawnego ochrony praw osób trzeci należy uznać za rozwiązanie pożądane i słuszne.

Autorka glosy zwróciła także uwagę, że Sąd Najwyższy uznał, iż uprawnienie przewidziane w art. 252 § 4 k.s.h. nie może służyć wspólnikowi do ominięcia warunków prawnych, które usprawiedliwiają żądanie stwierdzenia nieważności uchwały. Wskazany zarzut nie może być wykorzystywany alternatywnie wobec powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały. Zdaniem Sądu Najwyższego,  pozwany będący wspólnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością może bronić się zarzutem nieważności uchwały stanowiącej podstawę wytoczonego przeciwko niemu powództwa po upływie terminu do zaskarżenia tej uchwały.

Glosatorka podkreśliła, że komentowany wyrok powoduje problemy interpretacyjne w razie zestawienia go z wnioskami płynącymi ze wskazanej uchwały składu siedmiu sędziów, w której Sąd Najwyższy przyjął, iż wyrok sądu stwierdzający nieważność sprzecznej z ustawą uchwały wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub uchwały walnego zgromadzenia spółki akcyjnej ma charakter konstytutywny, co oznacza konieczność uwzględniania w obrocie prawnym wadliwej uchwały tak długo, jak długo nie zostanie ona z niego wyeliminowana przez prawomocne orzeczenie sądu. W konsekwencji należałoby więc przyjąć, że wspólnik, odmiennie niż osoby trzecie, staje się – wbrew wyrażonej expressis verbis w przepisie woli ustawodawcy – pozbawiony możliwości posłużenia się zarzutem nieważności uchwały. Brak ograniczeń czasowych co do posłużenia się zarzutem przez osoby trzecie sprawia, że stają się one uprzywilejowane w porównaniu ze wspólnikami, co może budzić sprzeciw.

Tytułem podsumowania glosatorka stwierdziła, że komentowany wyrok kolejny raz uwidacznia negatywne konsekwencje płynące z przytoczonej uchwały składu siedmiu sędziów oraz ukazuje niedoskonałość rozwiązań prawnych przyjętych w art. 252 i 425 k.s.h. P.G.