Postanowienie z dnia 2006-02-13 sygn. II PK 282/05

sygn. akt II PK 282/05
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Wagner
w sprawie z powództwa H. M.
przeciwko [. ..] Bank Polski Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.
o zadośćuczynienie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 lutego 2006 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Apelacyjnego w W.
z dnia 12 maja 2005 r., sygn. akt III APa ...104,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
UZASADNIENIE
H. M. zaskarżyła skargą kasacją wyrok Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 12
maja 2005 r., oddalający jej apelację od wyroku Sądu Okręgowego — Sądu Pracy
w W. z dnia 21 kwietnia 2004 r., XII P ../03, oddalającego powództwo o
zadośćuczynienie. Wskazując jako podstawy skargi kasacyjnej naruszenie prawa
materialnego, a to: art. 23 k.c. — poprzez wyrażenie błędnego poglądu, że „pozwany
nie naruszył dóbr osobistych powódki w postaci zdrowia i czci zwalniając ją z pracy
w trybie art. 52 KP”, art. 24 k.c. — poprzez przyjęcie, że działanie strony pozwanej
nie było bezprawne, art. 448 k.c. — poprzez wyrażenie stanowiska, że „powódce nie
należy się zadośćuczynienie za doznaną krzywdę spowodowaną naruszeniem jej
dóbr osobistych”, art. 300 k.p. — przez przyjęcie, że w rozpoznawanej sprawie nie
mają zastosowania przepisy Kodeksu cywilnego, art. 77 w związku z art. 31

Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - poprzez przyjęcie, że naruszenie dóbr
osobistych powódki „nie stanowiło naruszenia jej godności osobistej i w
konsekwencji jej roszczenie nie zasługuje na ochronę prawną”, oraz art. 52 § 1 pkt
1 k.p.  - poprzez wyrażenie poglądu, że zastosowanie powołanego przepisu nie
nosi cech działania bezprawnego, a także naruszenie przepisów postępowania, a
mianowicie art. 328 § 2 k.p.c. — przez niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku i
art. 233 § 1 k.p.c. — poprzez przyjęcie, że „bezprawne pozbawienie powódki przez
okres trzech lat pracy i zarobkowania przez pozwanego nie wyrządziło powódce
żadnej krzywdy, co nie jest zgodne z zasadami logicznego rozumowanie i
doświadczenia życiowego”, jej pełnomocnik wniósł o „uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania” oraz o zasądzenie od
strony pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów zastępstwa według norm
przepisanych. Jego zdaniem, rozpoznanie skargi
kasacyjnej uzasadnia
występowanie istotnego zagadnienia prawnego oraz potrzeba dokonania wykładni
przepisów budzących poważne wątpliwości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989 k.p.c., Sąd Najwyższy może odmówić przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania, jeżeli w sprawie nie występuje istotne zagadnienie
prawne, nie istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a także gdy
skarga kasacyjna jest oczywiście bezzasadna, chyba że zaskarżone orzeczenie
narusza oczywiście prawo albo zachodzi nieważność postępowania.
Przedmiotem rozpoznawanej sprawy była ocena zasadności wywodzonego
przez H. M. roszczenia o zadośćuczynienie z tytułu naruszenia przez pracodawcę
jej dóbr osobistych poprzez rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Powołane w skardze kasacyjnej przepisy Kodeksu cywilnego — art. 23, art. 24 i art.
448, Kodeksu pracy — art. 300 i art. 52 § 1 pkt 1, oraz Kodeksu postępowania
cywilnego — art. 233 § 1 i art. 328 § 2 — zostały dostatecznie wyjaśnione zarówno w
doktrynie, jak i w orzecznictwie. Nie budzą one wątpliwości i nie wywołują
rozbieżności w orzecznictwie sądów. W sprawie nie występuje zagadnienie prawne,
które stanowiłoby problem prawny, tym bardziej istotny, mający znaczenie
precedensowe dla innych podobnych spraw i wymagający ingerencji Sądu
Najwyższego. Sąd ten wielokrotnie wypowiadał się w kwestii naruszenia dóbr
osobistych pracowników oraz relacji przepisów prawa pracy do przepisów Kodeksu
cywilnego. Podkreślał zwłaszcza, że przepisy Kodeksu cywilnego, w tym także te,
które przewidują ochronę dóbr osobistych, nie mogą prowadzić do zanegowania,
czy wręcz unicestwienia sensu unormowań zawartych w Kodeksie pracy, które w
sposób wyczerpujący wyliczają roszczenia pracownika w razie wadliwego
rozwiązania z nim umowy o pracę. Rozwiązanie stosunku pracy przez pracodawcę
(nawet wadliwe) wyklucza możliwość stosowania przepisów prawa cywilnego o
ochronie dóbr osobistych (art. 23 k.c., art. 24 k.c. i art. 448 k.c.), chyba że w
związku z tym rozwiązaniem pracodawca naruszy dobro osobiste pracownika poza
zakresem stosunku pracy, podejmując działania nie mieszczące się w
ukształtowanej przez ustawodawcę formie i treści czynności prawnej rozwiązującej
stosunek pracy (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada
2000 r., I PKN 537/00, OSNP 2002 nr 11, poz. 269).
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy, stosownie do art. 3989 § 2
k.p.c., orzekł jak w sentencji.