Postanowienie z dnia 2001-07-12 sygn. III KZ 39/01

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

POSTANOWIENIE Z DNIA 12 LIPCA 2001 R.

III KZ 39/01

Strony występujące w postępowaniu poprawczym mogą wnieść kasację, w warunkach określonych w art. 520 k.p.k., od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego, w razie orzeczenia wobec nieletniego środka poprawczego – umieszczenia w zakładzie poprawczym, nie tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., ale także podnosząc zarzut innego rażącego naruszenia prawa jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść prawomocnego orzeczenia.

Przewodniczący Sędzia SN: W. Kozielewicz. Prokurator Prokuratury Krajowej: J. Piechota.

Sąd Najwyższy w sprawie nieletniego Sławomira N. wobec którego orzeczono umieszczenie w zakładzie poprawczym, po rozpoznaniu zażalenia Czesława N. – ojca nieletniego, na postanowienie Sądu Okręgowego w Z. z dnia 20 marca 2001 r., w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do złożenia wniosku o doręczenie odpisu wyroku sądu odwoławczego wraz z uzasadnieniem w celu wniesienia kasacji, po wysłuchaniu Prokuratora p o s t a n o w i ł zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

U Z A S A D N I E N I E

Sąd Okręgowy w Z. wyrokiem z dnia 8 grudnia 2000 r. utrzymał w mocy, zaskarżony przez obrońcę nieletniego Sławomira N., wyrok Sądu Rejonowego w B. z dnia 31 maja 2000 r., mocą którego wobec tego nieletniego za popełnienie czynów karalnych orzeczono umieszczenie w zakładzie poprawczym.

W dniu 28 grudnia 2000 r. ojciec nieletniego Czesław N. złożył wniosek o przywrócenie mu terminu do złożenia wniosku o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem w celu wniesienia kasacji.

Sąd Okręgowy w Zamościu postanowieniem z dnia 20 marca 2001 r. odmówił Czesławowi N. ojcu nieletniego Sławomira N. przywrócenia terminu do złożenia wniosku o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem. W dniu 28 marca 2001 r. Czesław N. skierował do Sądu Najwyższego pismo nazwane „wnioskiem”, które zostało uznane przez Sąd Okręgowy w Z. za zażalenie na w/w postanowienie tego Sądu i przedstawione do rozpoznania Sądowi Najwyższemu.

Sąd Najwyższy zważył co następuje:

Przed podjęciem decyzji co do złożonego zażalenia należy najpierw rozważyć kwestię dopuszczalności kasacji strony od wyroku sądu odwoławczego utrzymującego w mocy wyrok sądu pierwszej instancji, w którym orzeczono wobec nieletniego środek poprawczy w postaci umieszczenia w zakładzie poprawczym. Rozstrzygnięcie tej kwestii ma zasadnicze znaczenie dla niniejszego postępowania, gdyż w przypadku przyjęcia, iż stronie kasacja od takiego wyroku nie przysługuje, bezprzedmiotowym staje się wszczęte postępowanie w zakresie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o doręczenie stronie odpisu wyroku z uzasadnieniem celem wniesienia kasacji.

Na gruncie stanu prawnego istniejącego do 1 września 2000 r. przyjmowano, że strona miała prawo do wniesienia kasacji od wyroków wydanych w postępowaniu poprawczym toczącym się w instancji odwoławczej na podstawie kodeksu postępowania karnego (por. P. Górecki, Postępowanie poprawcze w sprawach nieletnich, Gdańsk 1997, s. 212-216).

Ustawą z dnia 20 lipca 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy – Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego oraz ustawy – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 62, poz. 717), która weszła w życie właśnie 1 września 2000 r., zasadniczo ograniczono klasę orzeczeń zaskarżalnych kasacją przez strony, jedynie do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania (art. 523 § 2 k.p.k.), oraz wyroków uniewinniających lub umarzających postępowanie z przyczyn wskazanych w art. 17 § 1 pkt 3 i 4 k.p.k. oraz z powodu niepoczytalności, chyba że w kasacji podniesiono zarzut wymieniony w art. 439 § 1 k.p.k. Przepis art. 523 § 2 k.p.k. można zatem odczytać tak, że zawarte w nim ograniczenie możliwości wniesienia kasacji na korzyść oparte jest na kryterium surowości kary wymierzonej prawomocnym wyrokiem. Wniesienie zatem kasacji możliwe jest tylko w wypadku gdy została orzeczona kara surowa. Za taką ustawodawca uznał karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania (por. W. Grzeszczyk, Kasacja w sprawach karnych z uwzględnieniem noweli do k.p.k. z 20 lipca 2000 r. Komentarz. Piśmiennictwo. Orzecznictwo. Wzory pism, Kraków 2001, s. 83). Konieczność zaś zachowania symetrii rozwiązań uzasadniała ograniczenie dopuszczalności kasacji stron na niekorzyść oskarżonego (por. S. Zabłocki, Nowela do k.p.k. z dnia 20 lipca 2000 r. Komentarz, Warszawa 2000, s. 152).

Tak interpretując przepisy art. 523 § 2 i § 3 k.p.k. należałoby dojść do wniosku, iż strony mogą wnieść kasację tylko i wyłącznie od wyroków wymienionych w tych przepisach i tylko pod określonymi w nich warunkami odnoszącymi się do kierunku kasacji, chyba że chodzi o kasację wniesioną z powodu uchybień o jakich mowa w art. 439 k.p.k. (por. art. 523 § 4 k.p.k.).

W orzecznictwie pojawił się również pogląd, iż możliwe jest przyjęcie, że ograniczenia dopuszczalności kasacji stron, wymienione w art. 523 § 2 i § 3 k.p.k., dotyczą jedynie wyroków rozstrzygających w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego, nie mają zaś zastosowania gdy przedmiotem postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem sądu odwoławczego jest inna kwestia (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2001 r., III KZ 1/01 nie publ.).

Oczywistym wydaje się, że zaaprobowanie tego ostatniego stanowiska oznaczałoby, w realiach niniejszej sprawy, przyjęcie iż strona – rodzic nieletniego, ma prawo wnieść kasację od wyroku sądu odwoławczego wydanego w postępowaniu poprawczym, gdyż takim wyrokiem nie rozstrzyga się przecież o odpowiedzialności karnej nieletniego, a jedynie o odpowiedzialności za popełniony przez nieletniego czyn karalny.

Do wniosku o przysługującym stronie prawie do wniesienia kasacji w niniejszej sprawie, i to nie tylko w przypadku uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., należy dojść także podzielając wypowiedzi, które wskazują iż art. 523 § 2 i 3 k.p.k. ogranicza regułę określoną w art. 519 zd. pierwsze k.p.k., a zatem, że trzeba te przepisy interpretować we wzajemnym powiązaniu z uwzględnieniem także art. 520 k.p.k. (P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek: Kodeks postępowania karnego, Suplement do tomu II. Komentarz pod red. P. Hofmańskiego, Warszawa 2000, s. 103-104).

Otóż przyjęty w ustawie z dnia 28 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. Nr 35, poz. 228, ze zm.) model postępowania odwoławczego jest rezultatem funkcjonowania dwóch trybów postępowań rozpoznawczych przed sądem rodzinnym, a mianowicie postępowania poprawczego, opartego na przepisach k.p.k., oraz postępowania opiekuńczo-wychowawczego opartego na przepisach k.p.c. O tym czy postępowanie odwoławcze toczy się na podstawie przepisów k.p.c. czy k.p.k. decyduje, zgodnie z treścią art. 59 § 1 upn, rodzaj zastosowanego wobec nieletniego środka oraz żądanie (wniosek) zawarte w środku odwoławczym (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 1984 r., VI KZP 7/84, OSNKW 1984, z. 11-12, poz. 111, K. Gromek, Komentarz do ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, Warszawa 2001 r., s. 326-329).

Nie budzi wątpliwości, iż od orzeczenia sądu drugiej instancji orzekającego w stosunku do nieletniego środek wychowawczy kasacja jest dopuszczalna (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 1998 r. II CKN 771/97, OSNC 1998, z. 10, poz. 168, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1998 r. I CKN 939/97, Prok. i Pr. 1999, z. 11-12, poz. 37,, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 1998 r., I CKN 195/98, Prok. i Pr. 1999, z. 11-12, poz. 33). Czyli kasacja jest dopuszczalna jeżeli postępowanie odwoławcze toczyło się na podstawie przepisów k.p.c., a także, jeżeli toczyło się na podstawie przepisów k.p.k. a w drugiej instancji nie uwzględniono apelacji zawierającej wniosek o orzeczenie środka poprawczego, lub uwzględniono apelację złożoną od orzeczenia mocą którego zastosowano środek poprawczy i zmieniono to orzeczenie przez zastosowanie środka wychowawczego.

Brak jest zdaniem Sądu Najwyższego racji, które nakazywałyby przyjąć bardzo restrykcyjną wykładnię art. 523 § 2 k.p.k., iż skoro w tym przepisie jest mowa wyłącznie o wyrokach „skazujących na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania”, a w postępowaniu toczącym się w niniejszej sprawie wobec nieletniego orzeczono środek poprawny, a nie taką karę, to tylko z tego względu kasacja nie jest, poza wyjątkami wymienionymi w art. 523 § 4 k.p.k., dopuszczalna. Taka formali-styczna wykładnia wspomnianego przepisu, nie uwzględniałaby faktu, iż na gruncie ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich umieszczenie w za-kładzie poprawczym jest najsurowszym pozakarnym środkiem zapobiegania i zwalczania przestępczości nieletnich. Byłoby zatem swoistym paradoksem gdyby dokonując interpretacji przepisów o kasacji od orzeczeń wydanych w sprawach nieletnich przyjąć, że kasacja przysługuje jedynie od orzeczenia sądu drugiej instancji w przypadku orzeczenia środka wychowawczego (stosuje się wówczas przepisy k.p.c.), zaś nie ma uprawnienia do wniesienia kasacji strona, poza wyjątkiem z art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k., gdy zapadł prawomocny wyrok sądu drugiej instancji, mocą którego orzeczono, bądź utrzymano w mocy, najsurowszy środek przewidziany w upn (umieszczenie w zakładzie poprawczym).

Kierując się przedstawionym wyżej rozumowaniem Sąd Najwyższy uznał, iż strony występujące w postępowaniu poprawczym mogą wnieść kasację, w warunkach określonych w art. 520 k.p.k., od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego, w razie orzeczenia wobec nieletniego środka poprawczego – umieszczenia w zakładzie poprawczym, nie tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., ale także podnosząc zarzut innego rażącego naruszenia prawa jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść prawomocnego orzeczenia.

Przechodząc do rozpoznania zarzutów z zażalenia należy stwierdzić, iż nie można ich podzielić.

Powszechnie w orzecznictwie przyjmuje się, iż uregulowanie zawarte w art. 126 § 1 k.p.k. obowiązujące w kwestii przywrócenia terminu, wymaga istnienia przyczyn usprawiedliwiających dokonanie przez stronę czynności procesowej po upływie terminu. Do przyczyn tych powołany przepis zalicza wystąpienie okoliczności „niezależnych” od strony, a więc takich, których strona nie mogła usunąć i dokonać wymaganej przez prawo czynności we właściwym czasie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1997 r., V KZ 28/97, Prok. i Pr. 1997, z. 6, poz. 9).

W doktrynie zauważa się, iż przywrócenie terminu nie nastąpi zarówno wówczas gdy strona umyślnie nie dotrzymała terminu, jak i wówczas gdy niezachowanie terminu jest wynikiem niedbalstwa albo lekkomyślności strony (por. J. Grajewski, L. Paprzycki, Kodeks postępowania karnego z komentarzem, Sopot 2000, s. 205).

W niniejszej sprawie jak trafnie wykazał Sąd Okręgowy w Z., w obszernym uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 marca 2001 r., nie możemy w żadnym wypadku zasadnie mówić, iż ojciec nieletniego Sławomira N. z niezależnych od siebie okoliczności uchybił (i to znacząco) terminowi zawitemu do złożenia wniosku o doręczenie mu odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem w celu złożenia kasacji.