Uchwała z dnia 2011-01-21 sygn. III CZP 125/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt III CZP 125/10

Uchwała

z dnia 21 stycznia 2011 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

Sędzia SN Jacek Gudowski (przewodniczący, sprawozdawca)

Sędzia SN Grzegorz Misiurek

Sędzia SN Irena Gromska-Szuster

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Stowarzyszenia "T.L." w P. przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej "J." w J. o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolony, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 21 stycznia 2011 r. zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Apelacyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 21 października 2010 r.:

„Czy określony w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) charakter działalności spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych wyłącza te podmioty z kręgu przedsiębiorców, to jest tych podmiotów, które mogą być stronami w sprawach gospodarczych, o których mowa w art. 479¹ § 2 pkt 4 k.p.c.?"

podjął uchwałę:

Spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa utworzona i działająca na podstawie ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 479² § 1 k.p.c.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2009 r. Sąd Okręgowy w Warszawie – w sprawie z powództwa Stowarzyszenia "T.L." w Poznaniu przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej w J. – uznał za niedozwolone postanowienia wzorca umowy „Regulamin antykryzysowej linii pożyczkowej (ALP)” o określonej treści i zakazał stronie pozwanej wykorzystywania ich w obrocie z konsumentami. W motywach wyroku Sąd Okręgowy ustalił m.in., że strona pozwana prowadzi działalność gospodarczą.

W apelacji strony pozwanej znalazł się m.in. zarzut naruszenia art. 479¹ § 2 pkt 4 k.p.c. przez przyjęcie, że jest ona przedsiębiorcą i w związku z tym ma legitymację procesową w sprawie o uznania postanowień wzorca umowy za niedozwolone. Przy jej rozpoznawania Sąd Apelacyjny w Warszawie powziął poważne wątpliwości, którym dał wyraz w przedstawionym do rozstrzygnięcia zagadnieniu prawnym.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Definiując sprawę gospodarczą, ustawodawca określił ją w art. 479¹ § 1 k.p.c. jako sprawę ze stosunków cywilnych między przedsiębiorcami w zakresie prowadzonej przez nie działalności gospodarczej, przy czym w § 2 dopełnił to określenie i wymienił te rodzaje spraw, które wprawdzie nie spełniają wymagań stawianych w § 1, ale są rozpoznawane w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych z mocy arbitralnego ustanowienia. Tak więc, zgodnie z art. 479¹ § 2 pkt 4 k.p.c., sprawami gospodarczymi rozpoznawanymi w postępowaniu odrębnym unormowanym w dziale IVa tytułu VII księgi pierwszej k.p.c. są także m.in. sprawy przeciwko przedsiębiorcom o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone.

Kryterium kwalifikującym te sprawy do postępowania odrębnego w sprawach gospodarczych jest – obok przedmiotu sporu (por. art. 479³⁶ k.p.c. w związku z art. 384 i nast. k.c.) – występowanie po stronie pozwanej przedsiębiorcy, a więc podmiotu spełniającego wymagania definicji określonej w art. 479² § 1 k.p.c., nawiązującej wprost do definicji przedsiębiorcy zawartej w prawie cywilnym, tj. w art. 43¹ k.c. Wynika z niej, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna albo jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. W tej sytuacji rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy zależy przede wszystkim od tego, czy spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe prowadzą działalność gospodarczą, jest bowiem oczywiste, że nie dotyczy ich działalność zawodowa, definiowana w piśmiennictwie jako działalność specjalistyczna – wykonywana najczęściej w ramach tzw. wolnych zawodów – podejmowana zazwyczaj przez osoby fizyczne w ramach określonej profesji, a więc w sposób kwalifikowany (najczęściej bardzo wysoko), zorganizowany i fachowy, z zachowaniem zasad sztuki oraz szczególnej staranności.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 ze zm. – dalej: „u.s.k.o.k.”), kasa jest spółdzielnią, do której – w zakresie nieuregulowanym odmiennie – stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (jedn. tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848 ze zm. – dalej: „Pr.spółdz.”). Celem kasy – zgodnie z art. 3 u.s.k.o.k. – jest gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia, przy czym działalność kasy jest działalnością niezarobkową. Właśnie niezarobkowy – w taki sposób kwalifikowany przez ustawodawcę – charakter działalności kasy spowodował powstanie wątpliwości w doktrynie oraz rozbieżności w orzecznictwie; legł także u podłoża zagadnienia przedstawionego do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Podejmując to zagadnienie należy podkreślić, że skoro kasa oszczędnościowo-kredytowa jest spółdzielnią, to – zgodnie z art. 1 i 67 Pr.spółdz. – prowadzenie działalności gospodarczej jest podstawowym przedmiotem jej działania oraz racją bytu prawnego; działalność ta jest prowadzona w interesie członków na zasadach rachunku ekonomicznego, w celu zapewnienia im korzyści. Oceniając ten aspekt działalności spółdzielni na przykładzie spółdzielni mieszkaniowych, które – podobnie jak kasy oszczędnościowo-kredytowe – prowadzą działalność gospodarczą tzw. bezwynikową, nieobliczoną na zysk (art. 208 Pr.spółdz.; obecnie art. 4-6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, jedn. tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 ze zm.) – Sąd Najwyższy uznał, że w zakresie działalności ukierunkowanej na szeroko pojęte zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych swoich członków muszą być traktowane na rynku tak samo jak inni przedsiębiorcy działający bezpośrednio w celu osiągnięcia zysku (por. np. uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 117/91, OSNCP 1992, nr 5, poz. 65, uchwały z dnia 25 czerwca 1991 r., III CZP 53/91, „Biuletyn SN” 1991, nr 6, s. 5 i z dnia 26 kwietnia 2002 r., III CZP 21/02, OSNC 2002, nr 12, poz. 149 oraz wyroki z dnia 18 grudnia 1996 r., II CKN 28/96, OSNC 1997, nr 4, poz. 44 i z dnia 12 marca 2004 r., II CK 53/03, nie publ.; odmiennie, ale bez poparcia w innych orzeczeniach, wyrok z dnia 7 grudnia 1990 r., II CR 462/90, OSP 1992, nr 3, poz. 69 oraz postanowienie z dnia 29 kwietnia 1998 r., III CZP 7/98, OSNC 1998, nr 11, poz. 188).

Sąd Najwyższy wyjaśnił przy tym, że działalnością gospodarczą jest także działalność niezarobkowa, zmierzająca jedynie do pokrywania własnymi dochodami ponoszonych kosztów. W działalności, w której dominuje podporządkowanie regułom ekonomicznym, motyw zysku (zarobku) zastępowany jest motywem racjonalnego (ekonomicznego) gospodarowania, co oznacza zamiar uzyskania maksymalnego efektu – niekoniecznie zysku – przy danym nakładzie środków albo zamiar minimalnego zużycia tych środków w celu wykonania wyznaczonego zadania. W konsekwencji, działalność spółdzielni mieszkaniowych, dostosowana do ich specyficznych zadań, choć nieprowadzona w celu zarobkowym, lecz podporządkowana nadrzędnej zasadzie gospodarności, mieści się w pojęciu działalności gospodarczej (por. uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 117/91 oraz uchwały z dnia 30 listopada 1992 r., III CZP 134/92, OSNCP 1993, nr 5, poz. 79, z dnia 6 sierpnia 1996 r., III CZP 84/96, OSNC 1996, nr 11, poz. 150 oraz z dnia 11 maja 2005 r., III CZP 11/05, OSNC 2006, nr 3, poz. 48). Należy zaznaczyć, że w piśmiennictwie oraz w obrocie za działalność gospodarczą uważa się także tzw. działalność non for profit lub non profit, skupioną głównie na wspieraniu dobra publicznego lub prywatnego (w tym na realizacji własnych celów statutowych), oderwaną od celu zarobkowego.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące spółdzielni mieszkaniowych, ugruntowane w ciągu ostatniego dwudziestolecia i niebudzące żadnych istotnych wątpliwości, można bez zastrzeżeń odnieść do spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych, które – podobnie jak te spółdzielnie – są spółdzielniami o szczególnym charakterze, wyznaczanym specjalnymi celami działalności. Domeną kas jest działanie na rzecz członków w celu zaspokajania ich interesów majątkowych przez oferowanie im prostych, łatwych w obsłudze i tanich narzędzi finansowych, a więc na warunkach korzystniejszych niż proponują banki komercyjne (np. udzielanie nisko oprocentowanych pożyczek i kredytów lub wysoko oprocentowanych lokat i rachunków oszczędnościowych). Ten szczególny cel działalności kas jest bardzo bliski celom spółdzielczości, w tym wypadku realizacji idei samopomocy finansowej, wykluczającej motyw zysku, jego osiągnięcie bowiem mogłoby nastąpić wyłącznie kosztem członków. Nie może budzić wątpliwości, że podobnie jak w wypadku spółdzielni mieszkaniowych, kasy działają w myśl zasady racjonalnego gospodarowania, w sposób właściwy dobremu gospodarzowi, a więc racjonalnie, a nieosiąganie zysku (zarobku) wynika z charakteru realizowanych przez nie zadań i ustawowo określonego celu działalności.

Zawarta w art. 3 ust. 2 u.s.k.o.k. gwarancja niezarobkowego charakteru działalności kas – uzupełniona regulacją zawartą w art. 16 – dyktowana jest więc przede wszystkim dążeniem do ochrony interesów członków oraz do zachowania przez kasy ich spółdzielczego charakteru, a zatem nie stanowi argumentu na rzecz tezy, że kasy nie prowadzą działalności gospodarczej. W piśmiennictwie trafnie w związku z tym podniesiono, że ustawa o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, stanowiąca lex specialis w stosunku do ustawy – Prawo spółdzielcze, nie wyłączyła kas z kręgu przedsiębiorców, lecz jedynie zredukowała pojęcie prowadzonej przez nie działalności gospodarczej o przesłankę zarobkowego charakteru.

Prowadzenie przez kasy działalności gospodarczej sankcjonował zresztą sam prawodawca w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 listopada 2001 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. Nr 138, poz. 1550; por. w szczególności załącznik do tego rozporządzenia). Takie same wnioski należy wysnuć z nowej ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych uchwalonej dnia 5 listopada 2009 r., która nie weszła jeszcze w życie, gdyż Prezydent skierował ją w dniu 30 listopada 2009 r. do Trybunału Konstytucyjnego; w tej ustawie niezarobkowy charakter przypisano tylko działalności Kasy Krajowej (art. 57 ust. 1), a z dokonanej tą ustawą zmiany art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.), polegającej na dodaniu do tego przepisu klauzuli, że uzyskania zezwolenia wymaga także wykonywanie działalności gospodarczej prowadzonej przez spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, wynika jasno, że działalność kas jest uznawana przez ustawodawcę za działalność gospodarczą. Należy przy tym podkreślić, że czynności wykonywane przez kasy są czynnościami bankowymi, które znamionują działalność gospodarczą (art. 3 ust. 1a u.s.k.o.k.; por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2007 r., IV CSK 342/06, „Prawo Bankowe” 2007, nr 9, s. 9).

W tym stanie rzeczy, skoro działalność kas spełnia pozostałe wymagania przypisywane działalności gospodarczej, a więc stałość i powtarzalność czynności, zawodowość, działanie we własnym imieniu oraz uczestnictwo w obrocie gospodarczym, to wszystkie cechy konstrukcyjne przedsiębiorcy przewidziane w art. 479² § 1 k.p.c. należy uznać za spełnione.

Z tych względów Sąd Najwyższy podjął uchwałę, jak na wstępie.

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 04/2013

Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa utworzona i działająca na podstawie ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 479² § 1 k.p.c.

(uchwała z dnia 21 stycznia 2011 r., III CZP 125/10, J. Gudowski, I. Gromska-Szuster, G. Misiurek, OSNC 2011, nr 10, poz. 107; BSN 2011, nr 1, s. 8; MoPr.Bank. 2011, nr 7–8, s. 26)

Glosa

Filipa Czuchwickiego, Gdańskie Studia Prawnicze – Przegląd Orzecznictwa 2012, nr 2, poz. 5

Glosa ma charakter aprobujący.

Komentator podzielił stanowisko Sądu Najwyższego, że cel działania kas oszczędnościowo-kredytowych wyłącza motyw działania w celu osiągnięcia zysku. Przeciwstawił niezarobkowy charakter działalności kas zarobkowemu charakterowi działania przedsiębiorców. Zgodził się z twierdzeniem Sądu Najwyższego, że kasa jest szczególnego rodzaju spółdzielnią, a prowadzenie działalności gospodarczej jest cechą każdej spółdzielni. Podniósł, że w stosunku do działalności wykonywanej przez SKOK powinno się używać nowego pojęcia – niezarobkowej działalności gospodarczej, która cechuje się zorganizowaniem i ciągłością oraz brakiem zarobkowego charakteru. W konkluzji uznał, że działalność gospodarcza kas jest działalnością gospodarczą na gruncie prawa prywatnego, ale nie jest działalnością gospodarczą na gruncie prawa publicznego.

*************************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 09/2012

Glosa

Jerzego Pawła Naworskiego, Glosa 2012, nr 3, s. 37

Glosator zaaprobował uchwałę, natomiast poddał krytyce jej uzasadnienie jako przerastające potrzeby argumentacji.

W ocenie glosatora, spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe są w sposób oczywisty przedsiębiorcami w rozumieniu art. 43¹ k.c. i art. 479² §1 k.p.c., gdyż ich działalność oparto o zasadę racjonalnego gospodarowania, zbędny był zatem trud Sądu Najwyższego w wykazywaniu tej tezy.

Glosator, wbrew ocenie Sądu Najwyższego i aprobującym ją poglądom piśmiennictwa, stwierdził, że brak w art. 43¹ k.c. definicji działalności gospodarczej powoduje konieczność sięgania do art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a to oznacza, że nie jest nią działalność prowadzona nie w celu (z zamiarem) zarobkowym. W jego opinii u podstaw każdej działalności o charakterze gospodarczym leży pojęcie „zysk”, stanowiąc jej istotę i sens, toteż niepodobna mówić o działalności gospodarczej prowadzonej nie w celach zarobkowych. W efekcie glosator odrzucił tezę, wedle której dla uznania określonej działalności za gospodarczą wystarczy dążenie do jej racjonalizacji, według założeń rachunku ekonomicznego.

Uchwałę omówił także M. Bączyk w „Przeglądzie orzecznictwa” (Monitor Prawa Bankowego 2012, nr 2, s. 47).