Postanowienie z dnia 2016-05-10 sygn. II Cz 241/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II Cz 241/16

POSTANOWIENIE

K., dnia 10 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Wojciech Vogt

Sędziowie: SSO Barbara Mokras – spr.

SSO Marian Raszewski

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2016 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy egzekucyjnej z wniosku wierzyciela K. W.

z udziałem dłużnika (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.

na skutek skargi J. W.

na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w P. E. S. – postanowienie z dnia 22 września 2015 r. o wymierzeniu J. W. grzywny,
w sprawie o sygn. akt Km 1659/15

w przedmiocie zażalenia J. W. na postanowienie Sądu Rejonowego w Krotoszynie z dnia 22 lutego 2016 r., sygn. akt I Co 1194/15

p o s t a n a w i a :

oddalić zażalenie.

SSO Barbara Mokras SSO Wojciech Vogt SSO Marian Raszewski

Dnia 10 maja 2016 roku

Sygn. akt II Cz 241/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Krotoszynie oddalił skargę J. W. na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w P. E. S. w postaci postanowienia z dnia 22 września 2015 r. o wymierzeniu J. W. grzywny w wysokości 500,00 zł.

Od powyższego postanowienia J. W. wniósł zażalenie zaskarżając je w całości oraz wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie skargi na czynność komornika i uchylenie zaskarżonego postanowienia komornika, jak również zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Skarżący zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie:

1) art. 886 § l i 2 k.p.c. w zw. z art. 892 § 2 k.p.c. poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji zastosowanie pomimo braku ustaleń faktycznych wskazujących na dokonanie przez pracowników Banku (...) S.A. z siedzibą w W. niezgodnej z prawem wypłaty z zajętego rachunku bankowego,

2) art. 886 k.p.c. w zw. z art. 902 k.p.c. tj. przepisów dotyczących egzekucji z tzw. innych wierzytelności poprzez ich zastosowanie do egzekucji z wierzytelności z rachunku bankowego uregulowanej w art. 889 k.p.c. - (...) k.p.c.,

3) naruszenie art. 316 k.p.c. w zw. z 13 § 2 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji przyjęcie że Komornik uprawniony był do ukarania grzywną skarżącego, który w dniu wydania orzeczenia nie był już osobą kierująca Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W., ewentualnie alternatywnie naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nieodniesienie się do zarzutu powoda ukarania skarżącego grzywną pomimo, że w chwili orzekania przez Komornika Skarżący nie był osoba kierującą bankiem oraz poprzez nieodniesienie się do zarzutu braku wysłuchania skarżącego przed ukaraniem grzywną,

4) naruszenie art. 762 § 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, że komornik nie był zobowiązany do wysłuchania skarżącego przed ukaraniem grzywną ewentualnie alternatywnie naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nieodniesienie się do zarzutu powoda braku wysłuchania skarżącego przed ukaraniem grzywną.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 889 § 1 pkt 1 k.p.c. w celu dokonania egzekucji z wierzytelności z rachunku bankowego, komornik przesyła do oddziału lub innej jednostki organizacyjnej banku, w którym dłużnik posiada rachunek, zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnej dłużnika wynikającej z posiadania rachunku bankowego do wysokości należności będącej przedmiotem egzekucji wraz z kosztami egzekucyjnymi
i wzywa bank, aby nie dokonywał wypłat z rachunku bez zgody komornika do wysokości zajętej wierzytelności, lecz przekazał bezzwłocznie zajętą kwotę na pokrycie należności albo zawiadomił komornika w terminie siedmiu dni o przeszkodzie do przekazania zajętej kwoty.

Jak wynika z treści zawiadomienia z dnia 7 sierpnia 2015 r. o zajęciu rachunku bankowego i zakazie wypłat Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w P. E. S. (k. 19 – 20 akt Km 1659/15) tego rodzaju wezwanie zostało wystosowane do Banku (...) S.A. z siedzibą w W.. Z uwagi na bezskuteczność przedmiotowego wezwania, w dniu 28 sierpnia 2015 r. Komornik ponownie wezwał Bank do przekazania zajętej należności na rachunek komornika albo do zawiadomienia Komornika w terminie siedmiu dni o przeszkodzie w przekazaniu zajętej kwoty, tj. udzielenia wyjaśnień, z jakich powodów nie przekazano we właściwym terminie zajętej wierzytelności, jak również wskazania pracowników odpowiedzialnych za niewykonanie przez bank obowiązków w zakresie egzekucji, bądź w razie ich niewskazania – danych osobowych kierownika (dyrektora) banku, w terminie siedmiu dni od doręczenia niniejszego wezwania (k. 29 akt Km 1659/15). Wobec bezskuteczności tego wezwania, postanowieniem z dnia 22 września 2015 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w P. E. S. na mocy art. 886 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 892 § 2 k.p.c. ukarał Prezesa Zarządu Banku (...) S.A. z siedzibą w W. J. W. grzywną w wysokości 500,00 zł za niezłożenie w terminie wymaganego oświadczenia lub nieterminowego wykonania zajęcia (k. 31 akt Km 1659/15).

Należy przyznać rację skarżącemu, że art. 886 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 892 § 2 k.p.c. nie może stanowić podstawy prawnej ukarania pracownika banku grzywną za niezłożenie w terminie wymaganego oświadczenia i wyjaśnień. Jak słusznie bowiem wskazał skarżący, zgodnie z dyspozycją art. 892 § 2 k.p.c., przepisy art. 886 k.p.c., stanowiące podstawę wymierzenia grzywny pracodawcy za niedopełnienie obowiązków wynikających z zajęcia wynagrodzenia za pracę, stosuje się odpowiednio do pracowników banku winnych niezgodnego z prawem dokonania wypłaty z zajętego rachunku bankowego, w tym rachunku bankowego obejmującego wkład oszczędnościowy. Regulacja ta stanowi zatem „zawężenie” – w stosunku do art. 886 k.p.c. – katalogu zachowań pracowników banku, które uzasadniają ich odpowiedzialność za niewykonanie obowiązków wynikających z zajęcia rachunku bankowego, skutkującą możliwością ukarania ich grzywną (por. m.in. Kodeks postępowania cywilnego. Tom II. Komentarz. Art. 730 – 1217, pod red. prof. zw. dr hab. Janusza Jankowskiego, Rok wydania 2015, Wydawnictwo C. H. Beck, Wydanie 2, teza 3, za pośrednictwem Legalis).

W ocenie Sądu Okręgowego nie oznacza to jednak, że w rozpatrywanym przypadku brak jest podstawy do nałożenia na pracownika banku grzywny. Zdaniem Sądu Okręgowego tego rodzaju podstawy należy upatrywać w przepisie art. 762 § 1 i § 2 k.p.c. w zw. z art. 761 § 1 k.p.c., zgodnie z którymi organ egzekucyjny może żądać od uczestników postępowania złożenia wyjaśnień oraz zasięgać od m.in. banków informacji niezbędnych do prowadzenia egzekucji. Za nieuzasadnioną odmowę udzielenia organowi egzekucyjnemu wyjaśnień lub informacji przewidzianych w art. 761 k.p.c. albo za udzielanie informacji lub wyjaśnień świadomie fałszywych osoba odpowiedzialna może być na wniosek wierzyciela lub z urzędu ukarana przez organ egzekucyjny grzywną do dwóch tysięcy złotych. Jeżeli żądanie udzielenia wyjaśnień lub informacji skierowane było do osoby prawnej lub innej organizacji, ukaraniu grzywną podlega jej pracownik odpowiedzialny za udzielenie wyjaśnień lub informacji, a gdyby ustalenie takiego pracownika było utrudnione, ukaraniu podlega jej kierownik. Przed wydaniem postanowienia organ egzekucyjny wysłucha kierownika.

W opinii Sądu Okręgowego, uznanie, że powyższy przepis nie stanowi podstawy do nałożenia grzywny na pracowników banków odpowiedzialnych za niedopełnienie obowiązków wynikających z zajęcia rachunku bankowego, stanowiłoby niczym nieuzasadnioną lukę w prawie, mając na uwadze okoliczność, że możliwość nałożenia tego rodzaju grzywny istnieje w przypadku niedopełniania obowiązków wynikających z zajęcia wynagrodzenia (art. 886 k.p.c.), jak również z zajęcia innych wierzytelności (art. 902 k.p.c. w zw. z art. 886 k.p.c.). Nadto powodowałoby to, że nałożenie na bank obowiązków wynikających z zajęcia rachunku bankowego, o których mowa m.in. w dyspozycji art. 889 § 1 pkt 1 k.p.c. byłoby iluzoryczne, albowiem nieobwarowane żadną sankcją prawną za ich niewykonanie, a w konsekwencji uniemożliwiałoby lub znacznie utrudniało skuteczne przeprowadzenie tego rodzaju egzekucji.

Nie można przy tym uznać za słuszny zarzut skarżącego, że przeciwko nałożeniu na skarżącego grzywny przemawia brak jego wysłuchania przez Komornika, wymagany przez przepis art. 762 § 2 in fine k.p.c. Przedmiotowe wysłuchanie może być bowiem także pisemne. Tymczasem, jak wskazano wyżej, w dniu 28 sierpnia 2015 r. Komornik ponownie wezwał Bank do przekazania zajętej należności na rachunek komornika albo do zawiadomienia Komornika w terminie siedmiu dni o przeszkodzie w przekazaniu zajętej kwoty, tj. udzielenia wyjaśnień, z jakich powodów nie przekazano we właściwym terminie zajętej wierzytelności, jak również wskazania pracowników odpowiedzialnych za niewykonanie przez bank obowiązków w zakresie egzekucji, bądź w razie ich niewskazania – danych osobowych kierownika (dyrektora) banku, w terminie siedmiu dni od doręczenia niniejszego wezwania. Należy zatem uznać, że poprzez wystosowanie tego pisma Komornik umożliwił skarżącemu wysłuchanie (w formie pisemnej), z której to możliwości skarżący nie skorzystał, a zatem nie może z braku tego wysłuchania wywodzić korzystnych dla siebie skutków prawnych.

Nie można także podzielić zarzutu skarżącego, że Komornik nie był uprawniony do nałożenia na skarżącego grzywny, albowiem w dniu wydania w tym przedmiocie postanowienia skarżący nie sprawował już funkcji Prezesa Zarządu Banku (...) S.A. z siedzibą w W., pomimo tego, że nadal był ujawniony w tej roli w KRS. Na poparcie tych twierdzeń skarżący nie przedłożył bowiem żadnych dokumentów, które potwierdzałyby tego rodzaju okoliczność, mimo ciążącego na nim w tym zakresie obowiązku, wynikającego z dyspozycji art. 6 k.c. Tym samym należy uznać, że przedmiotowy zarzut nie został przez skarżącego udowodniony i – jako taki – nie mógł odnieść skutku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że wszystkie zarzuty skarżącego nie zasługiwały na uwzględnienie i - w konsekwencji tego - nie znalazł podstaw do reasumpcji zaskarżonego postanowienia.

Dlatego, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c., orzeczono , jak w sentencji postanowienia.

SSO Barbara Mokras SSO Wojciech Vogt SSO Marian Raszewski