Wyrok z dnia 2023-10-31 sygn. II SA/Bk 522/23

Wymóg posiadania „nienagannej opinii”, o której mowa w art. 26 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2021 r., poz. 1995 z późn. zm.) to wymóg posiadania opinii pozytywnej o charakterze kwalifikowanym, opartej na analizie wszystkich okoliczności składających się na sytuację życiową i zawodową kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej i która to analiza w całokształcie nie ujawnia informacji budzących zastrzeżenia co do osoby opiniowanej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Lemańska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Grzegorz Dudar, asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk, , po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 31 października 2023 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi A.C. na postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Białymstoku z dnia 23 maja 2023 r. nr N.III.633.769.2023.AF w przedmiocie opinii o osobie posiadającej wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej oddala skargę

I. Zaskarżonym postanowieniem z 23 maja 2023 r. nr N.III.633.769.2023.AF Komendant Wojewódzki Policji w Białymstoku (dalej: KWP) utrzymał w mocy postanowienie Komendanta Miejskiego Policji w Białymstoku (dalej: KMP) z 17 kwietnia 2023 r. nr TE.630.58.2023.WM o wydaniu negatywnej opinii o A.C. (dalej: skarżący) jako osobie posiadającej wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej.

Postanowienia wydano w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

II. 1. W piśmie z 30 stycznia 2023 r. KWP działając na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia Dz. U. z 2021 r., poz. 1995, dalej: u.o.o.m.) zwrócił się do KMP o sporządzenie w formie postanowienia opinii o skarżącym jako osobie posiadającej wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej.

2. Postanowieniem z 17 kwietnia 2023 r. KMP wydał opinię negatywną. Jej powodem było ustalenie, że 26 sierpnia 2021 r. skarżący został zatrzymany przez pracownika ochrony za linią kas w sklepie sieci "B." w miejscowości H. w związku z kradzieżą alkoholu (art. 119 § 1 kodeksu wykroczeń). Skarżącego ukarano mandatem karnym kredytowanym w kwocie 200 zł. Organ wskazał nadto, że skarżący posiada opinię pozytywną w miejscu zamieszkania, nie przebywał w Izbie Wytrzeźwień w B., nie stwierdzono aby utrzymywał kontakty z elementem przestępczym, zaś IV Komisariat Policji w B. nie prowadzi w stosunku do niego żadnych postępowań przygotowawczych ani w sprawach o wykroczenia. Jednak z racji wykonywania zawodu pracownika ochrony zachowanie skarżącego związane z popełnieniem wykroczenia budzi uzasadnione wątpliwości co do rzetelnego wykonywania ustawowego obowiązku ochrony mienia. Nie daje to rękojmi postępowania zgodnego z normami prawnymi i społecznymi. Jest to zachowanie naganne, niegodne pracownika ochrony, popełnione w pełnej świadomości i przemawiające za tym, że sprawca kierował się niskimi pobudkami, aby dokonać kradzieży butelki alkoholu.

3. Zażalenie na powyższe postanowienie złożył skarżący. Zarzucił:

I. rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy:

1) art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. przez nienależyte wyjaśnienie stanu faktycznego oraz niezebranie i nierozpatrzenie całości materiału dowodowego w sprawie oraz niepodanie w uzasadnieniu przyczyn i przesłanek, którymi kierował się organ wydając negatywną opinię;

2) art. 8 k.p.a. przez jego niezastosowanie i prowadzenie przez organ sprawy w sposób niejasny, nieklarowny, bez wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych sprawy i nieprzeprowadzenie kluczowych dowodów w sprawie, mimo obowiązku podejmowania wszelkich kroków zmierzających do wyjaśnienia sprawy i działania w sposób budzący zaufanie obywateli do państwa;

II. błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na wynik postępowania polegający na bezzasadnym przyjęciu, że skarżący dopuścił się występku kradzieży, podczas gdy był to pierwszy i ostatni raz, gdy skarżący zachował się w ten sposób, nie popełnił przestępstwa, a więc nie może to rzutować na bardzo dobrą opinię skarżącego z ostatnich 13 lat pracy jako ochroniarz, która to praca jest jego jedynym źródłem utrzymania;

III. rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 26 ust. 3 pkt 6 u.o.o.m. w związku z art. 106 k.p.a. przez ich nieprawidłową wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie wskutek tego, że organ wydając postanowienie oparł się na jednostkowej sytuacji, za którą to skarżący już poniósł konsekwencje, a który to czyn w jego ocenie nie stanowił "występku kradzieży", a więc nie powinien on rzutować na całokształt wzorowej opinii

w kontekście dotychczasowej trzynastoletniej kariery jako pracownika ochrony.

Zdaniem strony błędnie oceniono jego osobę, z pominięciem okoliczności istotnych dla tej oceny, bez uwzględnienia całokształtu dowodów, zgodnie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekroczono tym samym granice swobodnej oceny dowodów. Rozstrzygnięcie oparto tylko o fakt popełnienia przez skarżącego wykroczenia – kradzieży butelki alkoholu. Było to jedyne wykroczenie jakie popełnił w życiu, za które bardzo żałuje. Natomiast zawód certyfikowanego pracownika ochrony wykonuje od 13 lat, jest to jego jedyne źródło dochodu i stanowi podstawę utrzymania rodziny. Na jego korzyść przemawia też to, że posiada nieposzlakowaną opinię zarówno w środowisku pracowników ochrony, pracodawców jak i wśród bliskich, rodziny i sąsiadów. Jest osobą powszechnie lubianą, uczciwą, nigdy nie był karany. Nie rozumie oparcia negatywnej opinii wyłącznie o jeden, wstydliwy incydent, za który poniósł już konsekwencje.

4. Postanowieniem z 15 maja 2023 r. KMP dokonał sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej. Zwrot "Występek..." rozpoczynający zdanie w drugim akapicie dziewiątego wiersza postanowienia z 17 kwietnia 2023 r., zastąpiono prawidłowym słowem, tj. "Wykroczenie ...".

5. Zaskarżonym postanowieniem z 23 maja 2023 r. KWP utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji w sprawie negatywnej opinii. W ocenie organu odwoławczego do podtrzymania tego stanowiska uprawnia analiza całości materiału dowodowego, który stawia skarżącego w złym świetle, a to stanowi przeszkodę do posiadania wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, pomimo posiadania pozytywnego wizerunku w miejscu zamieszkania. Jak wyjaśnił KWP ustawodawca w art. 26 ust. 3 pkt 6 u.o.o.m. nie określił kryteriów, którymi winien kierować się organ Policji przy wydawaniu opinii. Komendant Wojewódzki wskazał na jej cel i charakter powierzonych zadań. Powołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego (z 17 grudnia 2003 r., sygn. akt S 15/02), w którym stwierdzono, że z uwagi na specyfikację wykonywanej pracy przez pracownika ochrony, powinien on odznaczać się szczególną przejrzystością, a osoby go wykonujące powinny być transparentne i uczciwe. Jeśli podstawowym zadaniem kwalifikowanego pracownika ochrony jest zapewnienie bezpieczeństwa osób

i powierzonego mienia przed działaniami osób naruszających prawo, to na pozytywną opinię nie zasługuje ten kto popełnia takie czyny. KWP podkreślił, że co prawda czyn skarżącego był wykroczeniem, jednak różnica pomiędzy przestępstwem kradzieży a wykroczeniem ma charakter wyłącznie formalny i ustanowiono ją na podstawie wartości mienia będącego przedmiotem czynu (500 zł).

KWP nie zakwestionował pozytywnej opinii skarżącego w miejscu zamieszkania, jak i innych okoliczności charakteryzujących jego sytuację życiową, w tym ustalenia o nieprzebywaniu w Izbie Wytrzeźwień, braku postępowań przygotowawczych czy w sprawach o wykroczenia, braku związków ze światem przestępczym. Wskazał, że powyższe jak i jednostkowość wykroczenia, którą ustalono, nie mogą przeważyć i skutkować wydaniem opinii pozytywnej, bowiem strona dopuściła się czynu, któremu powinna zapobiegać jako pracownik ochrony. Zdaniem też KWP na fakty wydania opinii negatywnej ma wpływ to, że jeszcze nie doszło do zatarcia skazania.

6. Skargę do sądu administracyjnego wniósł A.C.. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił:

1) rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. przez nienależyte wyjaśnienie stanu faktycznego oraz niezebranie i nierozpatrzenie całości materiału dowodowego w sprawie, niepodanie w uzasadnieniu przyczyn i przesłanek, którymi kierował się organ wydając negatywną opinię, podczas gdy opinię oparto na jednym zarzucie, jednostkowo popełnionym wykroczeniu;

b) art. 8 k.p.a. przez jego niezastosowanie i prowadzenie przez organ sprawy w sposób niejasny, nieklarowny, bez wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych sprawy i nieprzeprowadzenie kluczowych dowodów w sprawie, podczas gdy organ administracji zobowiązany jest do podejmowania wszelkich kroków zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i powinien prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębić zaufanie obywateli do państwa;

2) błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na wynik postępowania, polegający na bezzasadnym przyjęciu, że skarżący dopuścił się występku kradzieży w sytuacji, gdy w jego ocenie zachował się

w sposób bezmyślny, po raz pierwszy i ostatni, ale nie popełnił żadnego przestępstwa jak próbuje się błędnie mu zarzucić, a jedynie skromne wykroczenie, które nie może skutkować na jego bardzo dobrą opinię oraz całokształt 13-letniego stażu pracy jako ochroniarza, która to praca jest jedynym źródłem dochodu i bez której sobie nie poradzi;

3) rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 26 ust. 3 pkt 6 u.o.o.m. w związku z art. 106 k.p.a. przez ich nieprawidłową wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie, podczas gdy organ wydając negatywną opinię oparł się o jednostkową sytuację - popełnione wykroczenie, za które skarżący poniósł konsekwencje, a który to czyn nie stanowił "występku kradzieży", w związku z czym nie powinien rzutować na całokształt wzorowej opinii dotychczasowej 13-letniej kariery jako pracownika ochrony, osoby przyjaznej, uczynnej, udzielającej się społecznie oraz powszechnie szanowanej za nieskazitelność charakteru i szlachetność, którymi to cechami na co dzień skarżący się kieruje.

Skarżący powtórzył argumentację przedstawioną w zażaleniu dotyczącą dowolności ustaleń faktycznych organu, który to zarzut znajduje – w jego ocenie - potwierdzenie w niekompletnym oraz nie w pełni rozpatrzonym materiale dowodowym. Organ nie wyjaśnił w ocenie skarżącego w sposób należyty stanu faktycznego, oparł swoje rozstrzygnięcie jedynie na fakcie popełnienia wykroczenia, za które skarżący bardzo żałuje. Nie wzięto pod uwagę jego nieposzlakowanej opinii zarówno w środowisku pracowników ochrony jak i pracodawców oraz bliskich, rodziny i sąsiadów. Poniósł już odpowiedzialność zarówno moralną jak i prawną za popełniony czyn.

7. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

III. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Kontrola legalności przeprowadzona przez sąd w sprawie niniejszej wykazała, że organy nie dopuściły się naruszeń prawa materialnego ani procesowego, które to naruszenia miałyby wpływ na wynik sprawy.

IV. Materialnoprawną podstawą zaskarżonego postanowienia jest art. 26 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2021 r., poz. 1995, dalej: u.o.o.m.), zgodnie z którym na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wpisuje się osobę, która m.in. posiada nienaganną opinię wydaną przez właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania komendanta powiatowego (rejonowego, miejskiego) Policji, sporządzoną na podstawie aktualnie posiadanych przez Policję informacji albo - w przypadku obywatela innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz obywatela polskiego zamieszkałego na terenie tych państw - przez organ odpowiedniego szczebla i kompetencji tych państw, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby. Stosownie do art. 26 ust. 5 opinię, o której mowa w ust. 3 pkt 6, wydaje się nie rzadziej niż co 3 lata, w formie postanowienia, na które służy zażalenie.

Przepisy u.o.o.m. w kontekście pojęcia "nienaganna opinia" nie określają kryteriów, jakimi powinien kierować się organ opiniujący osobę posiadającą wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony. Lukę tę uzupełnia orzecznictwo sądów administracyjnych, z którego wynika, że organ opiniujący przeprowadza dowody tylko i wyłącznie na okoliczność nienagannej opinii, a okoliczność tę ocenia dokonując analizy będących w jego dyspozycji dokumentów oraz informacji o zachowaniu się osoby opiniowanej w różnych środowiskach, w tym w stosunkach rodzinnych, sąsiedzkich, zawodowych, według ustawowego przymiotu "nienaganności". Opinia ta nie może być zbiorem opinii z różnych sfer życia opiniowanego, lecz ma być efektem oceny zebranych faktów w oparciu o ustawowe kryterium, którym jest "nienaganność" (por.m.in. wyrok NSA z 4 lutego 2009 r., II GSK 1066/08, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podkreślić trzeba, że "nienaganna opinia" to nie jest tylko "opinia pozytywna". Przymiotnik użyty przez ustawodawcę wyraźnie nakierowuje organ do przyjęcia, iż posiadanie opinii nienagannej musi być sumą dokonanej oceny zachowania konkretnej osoby na różnych płaszczyznach życia, w których to jego postawa, stosunek do innych ludzi oraz dóbr prawem chronionych będzie oceniony pozytywnie. Biorąc pod uwagę zakres uprawnień kwalifikowanego pracownika ochrony oraz zaufanie jakie jest w nim pokładane, powinien się on odznaczać szczególną przejrzystością, transparentnością i uczciwością. Nieuzasadnione pozostaje stanowisko, że niewłaściwe postępowanie skarżącego w jednej z dziedzin życia może być rekompensowane jego nienaganną czy bardzo dobrą opinią w innych dziedzinach. Przy ocenie spełnienia znamion pojęcia "nienaganności" zachowania kwalifikowanego pracownika ochrony, istotny jest też cel wydawanej opinii, co oznacza, że nie można nie wziąć pod uwagę charakteru powierzonych mu zadań (np. ochrona przed niezgodnym z prawem działaniem osób trzecich, czy odpowiedzialność za powierzone mienie). Zgodnie z brzmieniem art. 2 pkt. 5 u.o.o.m. przez ochronę mienia należy rozumieć działania zapobiegające przestępstwom

i wykroczeniom przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz niedopuszczające do wstępu osób nieuprawnionych na teren chroniony. Właściwe wywiązywanie się z tych obowiązków wymaga zatem w pierwszej kolejności przestrzegania prawa, a ponadto właściwych działań

w sytuacjach konfliktowych, prawidłowych i adekwatnych reakcji na różne czynniki

i zagrożenia (por. wyrok NSA z 29 września 2011 r., II GSK 963/10). Idąc dalej, skoro podstawowym zadaniem kwalifikowanego pracownika ochrony jest zapewnienie bezpieczeństwa osób i powierzonego mienia przed działaniami osób naruszających prawo, to na nienaganną opinię nie zasługuje ten, kto sam takie czyny popełnia (por. wyroki NSA: z 4 lutego 2009 r., II GSK 1066/08; z 17 maja 2007 r., II GSK 1/07). W konsekwencji budziłoby wątpliwości wystawienie nienagannej (a więc nie tylko pozytywnej) opinii kwalifikowanemu pracownikowi ochrony, który – mimo braku zastrzeżeń do jego zachowania w innych dziedzinach życia (rodzinnego, sąsiedzkiego, zawodowego) - dopuszcza się jednak umyślnego czynu zabronionego przeciwko mieniu. Organy Policji pierwszej oraz drugiej instancji prawidłowo oceniły, że popełnienie takiego czynu dyskwalifikuje skarżącego jako osobę, którą można obdarzyć niezbędnym w tym przypadku zaufaniem, a w konsekwencji której można wystawić "nienaganną opinię".

V. Skarżący w treści skargi wskazał, że popełnił "jedyne wykroczenie"

w swoim życiu, za które bardzo żałuje i podkreślił jednocześnie, że jest to jedynie "wykroczenie" a nie "występek kradzieży". Argumentacja ta nie może jednak podważyć legalności zaskarżonego postanowienia, bowiem w istocie w sytuacji skarżącego nie można mówić o "nienaganności opinii". Co prawda popełniony 26 sierpnia 2021 r. czyn sankcjonowanym mandatem karnym wypełnia przesłanki wykroczenia a nie kradzieży, ale jest to rozróżnienie jedynie formalne zależne od wartości mienia będącego przedmiotem tego czynu – granica 500 zł (co trafnie zauważył organ). Natomiast stronę podmiotową kradzieży cechuje umyślność i w zasadzie zamiar bezpośredni, kierunkowy - cel przywłaszczenia animus rem sibi habendi (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z 23 listopada 2006 r., II KK 186/06, OSNwSK 2006/1, poz. 2247). Skarżący został ukarany karą grzywny, która co prawda została wykonana, ale nie zmienia to faktu, że skarżący dopuścił się czynu, który był nakierowany przeciwko dobru, do ochrony którego powołany jest jako kwalifikowany pracownik ochrony (mienie). Nie ma tutaj znaczenia, że mienie to nie należało do podmiotu, na rzecz którego skarżący świadczył usługi jako pracownik ochrony, czy że skarżący posiada nienaganną opinię w środowisku pracy, bliskich lub sąsiadów. Umyślność związana z czynem skarżącego i charakter tego czynu wyklucza możliwość przypisania mu "nienagannej opinii" o jakiej mowa w art. 26 ust. 3 pkt 6 u.o.o.m., co prawidłowo wskazały organy obydwu instancji. Jeszcze raz sąd podkreśla, że wymóg posiadania "nienagannej opinii" z art. 26 ust. 3 pkt 6 u.o.o.m., to wymóg posiadania opinii pozytywnej o charakterze kwalifikowanym, opartej na analizie wszystkich okoliczności składających się na sytuację życiową i zawodową kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej i która to analiza w całokształcie nie ujawnia informacji budzących zastrzeżenia co do osoby opiniowanej.

VI. Dostrzec wypada, że do zatarcia ukarania, na mocy art. 46 ust.

1 k.w. dochodzi po upływie 2 lat od wykonania, darowania lub przedawnienia wykonania kary. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby skarżący po zatarciu ponownie starał się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony.

Zdaniem sądu, działania KMP oraz KWP w związku z tym nie są krzywdzące dla skarżącego, dokonane zostały w oparciu o właściwą interpretację obowiązujących przepisów prawa materialnego, a także nie prowadzą do podwójnego ukarania skarżącego za ten sam czyn. Nie można także twierdzić, że wymogi w zakresie nienaganności, przejrzystości etc. dotyczące charakteru, określone przez przepisy prawa w przypadku osób wykonujących zawody wymagające szczególnego zaufania stanowią podwójną karę dla kogoś, kto taki zawód wykonuje i ma pełną świadomość wymagań, jakie sformułowane są względem jego osoby. Regulacje te mają na celu ochronę dóbr takich jak zdrowie, mienie i prawa osób trzecich, które w przypadku zawodów takich jak kwalifikowany pracownik ochrony powierzane są osobom reprezentującym te zawody w pełnym zaufaniu do ich osoby. Taki stan rzeczy ma także na celu ochronę porządku publicznego oraz zaufania do instytucji państwa w zakresie zwalczania potencjalnych zagrożeń dotyczących dóbr, do ochrony których powołane są konkretne zawody.

VII. Reasumując stwierdzić trzeba, że organy Policji obydwu instancji prawidłowo dokonały subsumcji przepisów prawa materialnego wydając negatywną opinię na temat skarżącego jako kwalifikowanego pracownika ochrony w związku z wykroczeniem, którego dopuścił się przeciwko dobru, do ochrony którego powinien podchodzić ze szczególną starannością.

Sąd nie stwierdza również naruszeń przepisów prawa procesowego, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przeprowadzono wyczerpujące postępowanie dowodowe wymagane w tego typu sprawach. Nie doszło więc do naruszenia reguł wynikających z art. 7, art. 77 § 1 k.p.a. zobowiązujących do zgromadzenia wszechstronnego materiału dowodowego. Dowody zostały ocenione w ich całokształcie, zatem zachowano regułę wynikającą z art. 80 k.p.a. Organy, wbrew opinii skarżącego, prawidłowo oceniły jego postawę na różnych płaszczyznach życia, gdzie w oparciu o negatywny wynik oceny dotyczącej przestrzegania przepisów prawa odnoszących się do dobra, na które szczególnie powinien zwracać uwagę jako kwalifikowany pracownik ochrony (mienie) uznano, że nie spełnia on tym samym przesłanek do uznania jego postępowania za "nienaganne". Stanowisko organów zostało wyczerpująco uzasadnione zgodnie

z dyspozycją art. 107 § 3 k.p.a. Sąd nie stwierdza uchybienia realizacji celu jaki przyświeca art. 8 k.p.a., tj. obowiązkowi prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, kierując się zasadami proporcjonalności, bezstronności i równego traktowania.

Należy odnotować z akceptacją wyrażoną przez skarżącego skruchę wywołaną autorefleksją. Nie zmienia to jednak faktu, że ocena organów oparta na całokształcie sytuacji, w jakiej znalazł się skarżący, nie jest dowolna, arbitralna i niewynikająca z okoliczności sprawy. Zarzuty skargi nie są w stanie jej podważyć.

VIII. Dlatego sąd skargę oddalił na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym stosownie do treści art. 119 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.), bowiem zaskarżone zostało postanowienie, na które przysługuje zażalenie.