Wyrok z dnia 2024-07-11 sygn. II GSK 518/24

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Sędzia NSA Małgorzata Rysz (spr.) Sędzia del. WSA Grzegorz Dudar po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prokuratora Okręgowego w Krakowie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 października 2023 r. sygn. akt III SA/Kr 1001/23 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w Krakowie na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] kwietnia 2023 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia opiniującego wniosek o zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (dalej: "WSA", "Sąd pierwszej instancji") wyrokiem z 19 października 2023 r. sygn. akt III SA/Kr 1001/23, po rozpoznaniu skargi Prokuratora Okręgowego w [...] (dalej: "skarżący", "Prokurator") na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] (dalej: "SKO", "organ") z [...] kwietnia 2023 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia, oddalił skargę.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

Postanowieniem z [...] grudnia 2021 r., Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w [...] (dalej: "GKRPA") pozytywnie zaopiniowała wniosek FHU N. [...] na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających do 4,5% zawartości alkoholu oraz piwa przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży; punkt sprzedaży [...], [...].

Wyrokiem z 3 grudnia 2021 r., sygn. akt III SA/Kr 841/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy [...]

z [...] września 2018 r. nr [...] w sprawie ustalenia maksymalnej liczby zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, jak również w miejscu sprzedaży na terenie Gminy [...], natomiast wyrokiem z 25 listopada 2021 r., sygn. akt III SA/Kr 863/21, orzekł

o stwierdzeniu nieważności uchwały Rady Gminy [...] z [...] września 2018 r.,

nr [...] w sprawie zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych na terenie Gminy [...]

W związku z treścią powołanych orzeczeń Prokurator wniósł sprzeciw od postanowienia Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w [...] z [...] grudnia 2021 r. wskazując, że zostało wydane z naruszeniem art. 18 ust. 3a ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2021 r. poz. 1119 ze zm., dalej: "u.w.t."), tj. na podstawie nieistniejących wówczas w obiegu prawnym powyższych uchwał Rady Gminy [...] w. Prokurator wskazywał, że stwierdzenie nieważności uchwał wywołuje skutek ex tunc.

SKO w [...] postanowieniem z [...] lutego 2023 r. odmówiło stwierdzenia nieważności postanowienia.

Po rozpoznaniu wniosku Prokuratora o ponowne rozpatrzenie sprawy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] postanowieniem z [...] kwietnia

2023 r. utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu skargi Prokuratora Okręgowego w [...] na powyższe postanowienie stwierdził, że nie jest ona zasadna i podlega oddaleniu. Jako podstawę prawną wyroku Sąd powołał art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634, dalej: "p.p.s.a.").

W ocenie Sądu pierwszej instancji stwierdzenie nieważności przez sąd administracyjny aktu prawa miejscowego, stanowiącego podstawę prawną wskazaną w rozstrzygnięciu administracyjnym, nie stanowiło automatycznie o konieczności następczego stwierdzenia nieważności tego rozstrzygnięcia. W konkretnej sprawie dotyczącej wzruszenia aktu prawnego niezbędne było, zdaniem Sądu, ustalenie czy rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie istniejącej ówcześnie i nieusuniętej do dnia orzekania podstawie prawnej (art. 18 ust. 3a u.w.t.) oraz zbadanie pozostałych okoliczności uzasadniających wzruszenie aktu prawnego, w szczególności

z uwzględnieniem zasady stabilności obrotu prawnego, zasady ochrony praw nabytych oraz zasady trwałości decyzji ostatecznych.

W zakresie interpretacji przepisu art. 147 § 2 p.p.s.a. Sąd uznał, że już literalna wykładnia tego przepisu prawa wskazuje, że stwierdzenie nieważności aktu prawa administracyjnego nie powoduje automatycznego stwierdzenia nieważności rozstrzygnięcia indywidualnego.

Powołując się na stanowiska przedstawiane w literaturze przedmiotu, WSA podkreślił, że mając na względzie nadzwyczajność trybów weryfikacji decyzji, które stanowią wyjątek od zasady trwałości decyzji administracyjnych, przepis art. 147 § 2 p.p.s.a. należało interpretować ściśle poprzez dyrektywy wykładni językowej

w zakresie zwrotu "podlegają wzruszeniu". Nieważność aktu prawa miejscowego nie oznacza więc automatycznej nieważności aktu prawnego podjętego na jego podstawie.

Stwierdził, że art. 147 § 2 p.p.s.a. jest przepisem szczególnym, który reguluje zasady wpływu na indywidualne rozstrzygnięcia wyeliminowania aktów prawnych

z obrotu przez sąd administracyjny. W procedurach administracyjnych zostały przewidziane jedynie zasady wznowienia postępowania na skutek stwierdzenia niezgodności z Konstytucją aktów prawnych przez Trybunał Konstytucyjny lub wydania orzeczenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (art. 145a

i art. 145aa k.p.a. oraz art. 240 § 1 pkt 8 i pkt 11 Ordynacji podatkowej).

Sąd pierwszej instancji wskazał także, w odpowiedzi na stanowisko Prokuratora odwołujące się do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego

z 13 listopada 2012 r., sygn. I OPS 2/12, że uchwała ta w ogóle nie ma zastosowania w sprawie, ponieważ nie dotyczy sytuacji regulowanej przepisem szczególnym

(art. 147 § 2 p.p.s.a.) i nie rozważano w niej wykładni art. 147 § 2 p.p.s.a., tj. wpływu stwierdzenia nieważności aktu prawa miejscowego na wydane decyzje (postanowienia) administracyjne w sprawach indywidualnych.

Skargę kasacyjną wniósł Prokurator, który zaskarżył wyrok w całości i na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. zarzucił naruszenie:

1. prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy poprzez niewłaściwą kontrolę legalności działalności administracji publicznej, a w konsekwencji błędną wykładnię prawa materialnego, a to art. 3 § 1 i § 2 pkt 2 w zw. z art. 147

§ 1 p.p.s.a. i z art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 735 z p. zm. - dalej: "k.p.a.") oraz z art. 18 ust. 3a) ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu

w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r.,

poz. 1119 ze zm. - dalej: "u.w.t.") poprzez błędne przyjęcie, że pomimo stwierdzenia nieważności uchwał Rady Gminy [...] w sprawie zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych na terenie gminy oraz w sprawie ustalenia maksymalnej liczby zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych będących podstawą prawną ww. postanowienia GKRPA, to w momencie wydania przez tą komisję zaskarżonego postanowienia, nadal obowiązywały powołane wyżej uchwały rady gminy gdyż dopiero później zostały one uznane za nieważne przez sąd administracyjny, podczas gdy, wobec konieczności zastosowania w tym przypadku fikcji prawnej - uchwały te, z uwagi na swą wadliwość, nigdy nie weszły do obiegu prawnego, co winno skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonego postanowienia;

2. prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy poprzez niewłaściwą kontrolę legalności działalności administracji publicznej, a w konsekwencji błędną wykładnię prawa materialnego, a to art. 3 § 1 i § 2 pkt 2 w zw. z art. 147

§ 2 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie, że użyte w tym przepisie pojęcie wzruszenie należy interpretować wąsko - jako: zmianę lub uchylenie podczas gdy brak jest podstaw prawnych do wyłączenia z niego - również stwierdzenia nieważności;

3. przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy poprzez niewłaściwą kontrolę legalności działalności administracji publicznej,

a w konsekwencji - błędne zastosowanie przepisów postępowania, a to art. 3 § 1 i § 2 pkt 2 w zw. z art. 151 p.p.s.a. i art. 147 § 2 p.p.s.a. tj. bezzasadne oddalenie skargi pomimo, że stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. należało w całości uchylić zaskarżone postanowienie wobec zaistnienia przesłanek uzasadniających stwierdzenie nieważności ww. postanowienia GKRPA.

Podnosząc te zarzuty Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku

w całości i zrzekł się rozprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego enumeratywnie wyliczone

w art. 183 § 2 p.p.s.a. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone wskazanymi w niej podstawami, którymi - zgodnie z art. 174 p.p.s.a. - może być naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) albo naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy

(art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą i nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich ani w inny sposób korygować.

Skarga kasacyjna jest niezasadna, dlatego nie mogła prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, istnieją dwie podstawy uzasadniające takie stanowisko.

Pierwsza wynika ze stwierdzenia, że skarga kasacyjna jest formalnie wadliwa. Wprawdzie wadliwość ta nie dawała podstawy odrzucenia tej skargi, jednak

w sposób znaczący wpływa na zakres weryfikacji zaskarżonego wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że skarga kasacyjna to sformalizowany środek prawny, którym strona skarżąca wyznacza granice sprawy rozpoznawanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wyznaczenie tych granic wiąże Naczelny Sąd Administracyjny, a ich modyfikacja może mieć miejsce tylko na zasadach określonych w uchwale NSA z 26 października 2009 r. (sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA 2010, nr 1, poz. 1). Naczelny Sąd Administracyjny nie może zatem prowadzić postępowania w zakresie ani w kierunku, które nie zostały wyznaczone zarzutami kasacyjnymi. Zgodnie z art. 176 p.p.s.a. prawidłowe określenie podstaw kasacyjnych oznacza obowiązek wnoszącego skargę kasacyjną powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem autora skargi kasacyjnej uchybił sąd pierwszej instancji w zaskarżonym orzeczeniu oraz uzasadnienia ich naruszenia. Naruszenie prawa materialnego może nastąpić przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Błędna wykładnia to mylne zrozumienie treści przepisu. Sformułowanie zarzutu błędnej wykładni przepisu prawa materialnego zawsze powinno łączyć się z wykazaniem na czym polegało wadliwe odczytanie przez sąd pierwszej instancji znaczenia treści przepisu, a następnie konieczne jest podanie właściwego, zdaniem skarżącego, rozumienia naruszonego przepisu. Z kolei uzasadnienie skargi kasacyjnej ma za zadanie wykazanie trafności (słuszności) zarzutów postawionych w ramach podniesionych podstaw kasacyjnych, co oznacza, że musi zawierać argumenty mające na celu "usprawiedliwienie" przytoczonych podstaw kasacyjnych.

W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna tych warunków nie spełnia.

We wszystkich trzech zarzutach skargi kasacyjnej (pkt 1, 2 i 3 petitum skargi kasacyjnej) zarzucono naruszenie przepisów art. 3 § 1 i § 2 pkt 2 p.p.s.a. Skarżący kasacyjnie nie wyjaśnił jednak na czym, jego zdaniem, miałoby polegać ich naruszenie. Artykuł 176 § 1 pkt 2 p.p.s.a. stanowi, że skarga kasacyjna ma zawierać zarzuty i ich uzasadnienie. Ten wymóg formalny konstytuuje skargę kasacyjną. Już

w treści samego zarzutu - niezależnie od obowiązku wyjaśnienia zajętego stanowiska w uzasadnieniu skargi kasacyjnej - konieczne jest wskazanie, na czym polegało naruszenie konkretnego przepisu oraz przedstawienie prawidłowej - w ocenie autora skargi kasacyjnej - wersji wykładni lub zastosowania danego przepisu, a także określenie wpływu zarzucanego naruszenia na treść rozstrzygnięcia. Wymogów tych nie spełnia wywiedziona skarga kasacyjna.

Stosownie do art. 3 § 1 p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Sąd może zatem naruszyć art. 3 § 1 p.p.s.a. wykraczając poza wyznaczoną nim właściwość rzeczową bądź odmawiając merytorycznego rozpoznania sprawy leżącej w jego właściwości. Nie może zaś mu uchybić dokonując tej kontroli, nawet gdy jej wynik nie odpowiada prawu. W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji dokonał oceny zaskarżonego postanowienia i zastosował środek przewidziany w ustawie, tzn. wydał wyrok. Skarżący kasacyjnie nie wyjaśnił, na czym polega zarzucana błędna wykładnia tego przepisu. Tak sformułowany zarzut naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a. nie może zatem być uwzględniony.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie jest też zasadny zarzut naruszenia art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. poprzez jego błędną wykładnię. Także tego zarzutu skarżący kasacyjnie nie sprecyzował i nie uzasadnił. Przepis ten wskazuje zakres kognicji sądów administracyjnych, wymieniając w punkcie 2 niektóre rodzaje postanowień, które mogą być zaskarżone do sądu administracyjnego (postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty). Postanowienie o odmowie stwierdzenia nieważności niewątpliwie mieści się we wskazanym przez art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. zakresie kognicji. Także zatem sformułowany w tak ogólny sposób zarzut naruszenia art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. nie może zostać przez Naczelny Sąd Administracyjny uwzględniony.

Pozostałe zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa materialnego (pkt 1 i 2 petitum) i ich uzasadnienie koncentrują się na kwestii błędnego, według skarżącego kasacyjnie, przyjęcia przez Sąd w ślad za organem, że w tej sprawie nie zaistniała przesłanka z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., pomimo stwierdzenia nieważności uchwał Rady Gminy z [...] września 2018 r. i błędnego przyjęcia, że użyte w art. 147 § 2 p.p.s.a. pojęcie "wzruszenie" należy interpretować wąsko, tj. jako zmianę lub uchylenie. Zdaniem skarżącego kasacyjnie, stwierdzenie nieważności uchwał wywołało skutek ex tunc, powinno zatem skutkować stwierdzeniem nieważności wydanego na podstawie uchwał postanowienia ze względu na fikcję prawną, że uchwała której nieważność stwierdzono nigdy nie weszła do obrotu prawnego. Użyte zaś w art. 147 § 2 p.p.s.a. pojęcie "wzruszenie" zdaniem skarżącego obejmuje również stwierdzenie nieważności.

Mając na uwadze uzasadnienie omawianych zarzutów należało przyjąć, że ich istota oparta jest na założeniu, że Sąd pierwszej instancji dokonał błędnej wykładni prawa materialnego i w ten sposób nieprawidłowo przeprowadził kontrolę działalności administracji publicznej, co doprowadziło do wadliwego oddalenia skargi. Wadliwość ta sprowadzała się do przyjęcia, że stwierdzenie nieważności uchwał Rady Gminy [...] w sprawie ustalenia maksymalnej liczby zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych poza miejscem sprzedaży, jak również w miejscu sprzedaży na terenie Gminy [...] oraz uchwały w sprawie zasad usytuowania miejsc sprzedaży

i podawania napojów alkoholowych na terenie Gminy [...], będących jedną

z podstaw prawnych postanowienia opiniującego wniosek o zezwolenie na sprzedaż tych napojów, prowadzi do "wzruszalności" takiego aktu, a nie jego "nieważności" jako wydanego bez podstawy prawnej.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut ten jest merytorycznie nietrafny.

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na to, co podkreślił na wstępie także Sąd pierwszej instancji, że nie jest prawidłowy pogląd skarżącego kasacyjnie, że z powodu stwierdzenia nieważności uchwał, do których odwoływało się sporne postanowienie Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, "nie istniała" (bo "nigdy nie weszła do obiegu prawnego" z powodu stwierdzenia nieważności tych uchwał z mocą ex tunc) podstawa prawna do wydania tego postanowienia. Trafnie wskazał WSA, że norma kompetencyjna do wydania postanowienia wynika z ustawy (art. 18 ust. 3a u.w.t.) i ta norma nie zmieniła się (nie została wyeliminowana) na skutek stwierdzenia nieważności uchwał, do których odwoływał się organ w treści tego postanowienia. Argumentacja skarżącego kasacyjnie dotycząca "nieistnienia podstawy prawnej" do wydania postanowienia jest zatem niezasadna.

W ocenie NSA, nie jest także zasadne stanowisko skarżącego kasacyjnie co do wadliwości przyjętej przez Sąd wykładni art. 147 § 2 p.p.s.a. Z wywodu WSA wynika trafny wniosek, że stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie pociąga za sobą w sposób bezpośredni (automatyczny) nieważności decyzji lub postanowienia wydanych na podstawie tego aktu, lecz wymaga uruchomienia odpowiedniego trybu wzruszenia tego rodzaju rozstrzygnięć administracyjnych. Wniosek ten znajduje zresztą potwierdzenie w treści art. 147 § 2 p.p.s.a. Przepis ten przewiduje, że rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych, wydane na podstawie uchwał lub aktów, o których mowa w § 1 (czyli uchwał lub aktów, o których mowa

w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a.), podlegają wzruszeniu w trybie określonym

w postępowaniu administracyjnym albo w postępowaniu szczególnym.

Na tle powyższych uwag wystarczy jedynie przypomnieć, że art. 147

§ 2 p.p.s.a. jest przepisem o charakterze lex specialis (por. m.in. wyrok NSA

z 7 marca 2019 r., sygn. akt II OSK 989/17 i cytowane tam orzecznictwo) względem art. 145 § 1 p.p.s.a. Przepis ten reguluje w sposób odrębny - na zasadzie szerokiego odesłania do przepisów normujących postępowania administracyjne ogólne lub szczególne - skutki, jakie wywołuje stwierdzenie nieważności albo stwierdzenie, że uchwały lub akty wydane zostały z naruszeniem prawa, dla dalszego obowiązywania rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na podstawie tego rodzaju aktów lub uchwał. Użyte w tym przepisie sformułowanie "wzruszenie" nie zostało normatywnie zdefiniowane, co przemawia za technicznoprawnym znaczeniem użycia powyższego terminu, bez bezpośredniego nawiązania do uznanych koncepcji doktrynalnych

z zakresu teorii prawa administracyjnego, w tym koncepcji wadliwości aktów administracyjnych, jak również bez wyraźnego odesłania do określonego trybu weryfikacji orzeczeń administracyjnych w nadzwyczajnych postępowaniach administracyjnych. Nie można zatem zgodzić się ze skarżącym kasacyjnie, że ustawodawca opowiedział się w analizowanym przepisie za ściśle określonym rozumieniem pojęcia wzruszania rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na podstawie wadliwych aktów lub uchwał, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a., w tym za takim rozumieniem, które preferuje sankcję stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia. W skardze kasacyjnej nie przedstawiono ponadto przekonujących i poważnych argumentów doktrynalnych lub wykładniczych na rzecz stawianej tezy, co skutkuje zakończeniem procesu kontrolnego w tym zakresie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny - pozostając związany zakresem podniesionych w rozpoznawanej skardze kasacyjnej zarzutów

i ich uzasadnienia - uznał, że nie jest zasadny ani zarzut dotyczący wadliwości wykładni przez Sąd pierwszej instancji terminu "wzruszenie" przewidzianego

w art. 147 § 2 p.p.s.a., ani też w konsekwencji zarzut braku podstaw do przyjęcia, że w tej sprawie zachodzi podstawa do stwierdzenia nieważności postanowienia

z powodu stwierdzenia nieważności uchwał, do których zaskarżone postanowienie się odnosiło, a w konsekwencji również zarzut naruszenia art. 18 ust. 3a u.w.t.

W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie może zostać uwzględniona. Wobec niezasadności omówionych powyżej zarzutów kasacyjnych, nie doszło bowiem również do zarzucanego w punkcie 3 petitum skargi kasacyjnej naruszenia przez Sąd tzw. przepisów wynikowych, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 151 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny nie odnosi się do wątków, do których nawiązuje uzasadnienie skargi kasacyjnej "z ostrożności procesowej", związanych z możliwością stosowania analogii z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP, a także możliwości zastosowania art. 154 lub art. 155 k.p.a., gdyż wobec braku sformułowania w tym zakresie zarzutów kasacyjnych zagadnienia te wykraczają poza zakres rozpoznania w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach i orzekł o jej oddaleniu, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a.