Wyrok z dnia 2021-05-19 sygn. I SA/Bk 176/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz, Sędziowie asesor sądowy WSA Marcin Kojło (spr.), sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 maja 2021 r. sprawy ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia zobowiązania pieniężnego w podatku od spadków i darowizn z tytułu darowizny środków pieniężnych oddala skargę

Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej

w B. z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] sierpnia 2020 r. nr [...], w której ustalono P. K. (dalej również jako "skarżący") zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn w wysokości 117 zł z tytułu darowizny środków pieniężnych.

Z akt sprawy wynika, że w dniu [...] maja 2020 r. skarżący złożył zeznanie podatkowe SD-3 o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych, w którym wykazał nabycie od I. K. darowizny środków pieniężnych w kwocie 2.994,00 zł. Jako datę powstania obowiązku podatkowego podatnik wskazał [...] kwietnia 2020 r.

Złożenie tego zeznania wszczęło postępowanie podatkowe w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

W toku tego postępowania ustalono, że Pani I. K. jest siostrą ojca skarżącego. Zgodnie z przekazanymi przez stronę wydrukami przelewów Pani I. K. wpłaciła na rachunek bankowy skarżącego w okresie od 30 stycznia 2019 r. do 3 kwietnia 2020 r. łączną kwotę 8.950 zł.

W dniu [...] maja 2020 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej skarżący poinformował organ podatkowy, że część pieniędzy jest pożyczką, a darowizna nie przekroczyła jeszcze kwoty wolnej. Wniósł przy tym o umorzenie postępowania podatkowego.

W kolejnych wiadomościach email przesłano m.in. zeskanowane oświadczenie Pani I. K., która stwierdza, że wszystkie kwoty przekazane rachunek bankowy jej bratanka P. K. mają charakter wyłącznie dobrowolnych świadczeń alimentacyjnych. Poza tym skarżący nadesłał drogą elektroniczną skan oświadczenia z dnia [...] maja 2020 r., w którym wskazał, że jego ciocia co miesiąc przekazuje na rachunek bankowy świadczenie o charakterze alimentów, gdyż sam ma trudności w utrzymaniu i jest osobą niepełnosprawną.

Pismem z dnia [...] lipca 2020 r. skarżący wniósł o umorzenie postępowania podatkowego z powodu jego bezprzedmiotowości. Stwierdził, że w toczącej się sprawie doszło do mylnego zakwalifikowania przez podatnika uzyskanych kwot pieniężnych jako darowizny. Uzyskane środki stanowią według niego kwoty alimentów przekazywanych co miesiąc dobrowolnie na podstawowe zaspokojenie potrzeb życiowych.

W decyzji z dnia [...] sierpnia 2020 r. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. wskazał, że zgodnie z art. 128 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy – obowiązek alimentacyjny obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Stwierdził, że jedynie obowiązkowe świadczenia alimentacyjne pozostają poza zakresem ustawy o podatku od spadków i darowizn, natomiast świadczenia wykonane dobrowolnie, ofiarowane bezzwrotnie, są darowiznami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem. Ponadto zdaniem organu zmiana wskazanego pierwotnie tytułu nabycia środków pieniężnych w trakcie prowadzonego postępowania podatkowego z darowizny na pożyczkę, a ostatecznie na dobrowolne świadczenie alimentacyjne, miała na celu zminimalizowanie obciążeń podatkowych i nie jest wiarygodna. W konsekwencji organ pierwszej instancji stwierdził, że wpłaty dokonane od 30 stycznia 2019 r. do 3 kwietnia 2020 r. przez I. K. na konto skarżącego były darowiznami. Po zastosowaniu zasady kumulacji z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn, organ ustalił podstawę opodatkowania na kwotę 8.950,00 zł. Uwzględniając kwotę wolną od podatku w II grupie podatkowej, tj. 7276 zł, po zastosowaniu właściwej skali zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatek wyniósł 117 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania skarżącego, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B., wymienioną na wstępie decyzją, utrzymał w mocy ww. rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy wskazał na treść art. 888 i art. 889 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740). Stwierdził następnie, że zgodnie z art. 128 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2020 r. poz.1359), obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Odwołując się w dalszej kolejności m.in. do przepisów art. 130, art. 131, art. 140 § 1, art. 141, art. 144 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego DIAS wskazał, że obowiązek alimentacyjny zależy od istnienia więzi prawnorodzinnej pomiędzy osobą zobowiązaną i uprawnioną do alimentacji, co oznacza, że powołane przepisy wyznaczają zamknięty krąg osób, które obciąża ten obowiązek.

Z akt sprawy wynika zdaniem organu, że przelewy pieniężne dokonywane przez Panią I. K. na rzecz jej bratanka P. K. miały charakter dobrowolny i bezzwrotny oraz nie mieściły się w zakresie obowiązku alimentacyjnego.

W ocenie DIAS, możliwość wystąpienia przez Panią I. K. z roszczeniem na podstawie art. 140 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wobec dłużnika alimentacyjnego nie ma wpływu na ocenę stosunku prawnego łączącego Panią I. K. i jej bratanka. DIAS zgodził się z organem pierwszej instancji, że dokonywanie dobrowolnych i bezzwrotnych przelewów pieniężnych na rzecz skarżącego spełnia przesłanki do zakwalifikowania ich jako dokonywanych w ramach umowy darowizny, o której mowa w art. 888 Kodeksu cywilnego.

Zdaniem organu w niniejszej sprawie nie ma znaczenia powoływane przez stronę orzecznictwo Sądu Najwyższego w zakresie charakteru prawnego roszczenia z art. 140 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Kwestia ustalenia charakteru prawnego ww. roszczenia nie ma wpływu na wynik rozpatrywanej sprawy, ponieważ dotyczy innego stosunku prawnego pomiędzy innymi stronami niż w rozpatrywanej sprawie.

DIAS stwierdził, że dokonywanie wpłat pieniężnych w sposób cykliczny, na zaspokojenie podstawowych potrzeb obdarowanego, ale przez osobę niezobowiązaną do płacenia alimentów, nie może być potraktowane jako świadczenie spełniające funkcję alimentów.

W ocenie organu odwoławczego zgromadzony materiał dowodowy potwierdza, że ustalona przez organ pierwszej instancji wysokość podstawy opodatkowania i wysokość podatku jest prawidłowa.

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodził się skarżący. Działający w jego imieniu, ustanowiony z urzędu pełnomocnik, zaskarżył decyzję DIAS do sądu podnosząc zarzuty naruszenia:

1) prawa procesowego, mające istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

- art. 121, art. 122, art. 124 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm., dalej: "o.p."), poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego w stopniu niezbędnym do dokonania rzetelnej, a nie dowolnej oceny dowodów, oraz niepodjęcie wszelkich działań niezbędnych do wyjaśnienia wszelkich wątpliwości co do zebranego materiału dowodowego skutkujące nieustaleniem prawidłowego stanu faktycznego;

- art. 191 w związku z art. 180 § 1, art. 121 § 1, art. 122 oraz art. 187 § 1 o.p. poprzez nieobiektywną i dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego oraz niepodjęcie działań w celu dokładnego wyjaśnienia sprawy, w szczególności poprzez niepodjęcie przez organ w toku postępowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz błędne przyjęcie, że w sprawie zgromadzono cały dostępny materiał dowodowy

2) prawa materialnego, tj.:

- art. 1 ust. 1 pkt 2 art. 6 ust. 1 pkt 4 oraz art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U z 2019 r. poz. 1813 ze zm., dalej

w skrócie: "u.p.s.d.") poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie prowadzące do uznania, iż środki finansowe w kwocie 8950 zł przekazane skarżącemu przez I. K. w okresie od 30 stycznia 2019 r. do 3 kwietnia 2020 r. stanowią darowiznę w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego i podlegają opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn;

- art. 5 u.p.s.d., poprzez błędne przyjęcie, że jest skarżący jest nabywcą praw majątkowych o wartości 8950 zł, na którym ciąży obowiązek podatkowy w sytuacji, w której obowiązek ten nie zaktualizował się w stosunku do ww. kwoty, ponieważ ustawa o podatku od spadków i darowizn w części dotyczącej przedmiotu opodatkowania nie przewiduje opodatkowania świadczeń o charakterze alimentacyjnym.

W zawiązku z powyższym autor skargi wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, która nie została opłacona ani w części ani w całości, według norm przepisanych.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej odrzucenie jako wniesionej po terminie, a w przypadku uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi – o jej oddalenie.

Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2021 r. sąd przywrócił skarżącemu termin do wniesienia skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Spór w sprawie dotyczy tego, czy środki pieniężne przekazane przez przekazane I. K. na rzecz skarżącego w okresie od 30 stycznia 2019 r. do 3 kwietnia 2020 r. (16 przelewów na łączną kwotę 8.950 zł, każdy zatytułowany "wpłata własna") stanowiły darowiznę i czy tym samym podlegały przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn. Organy podatkowe uznały, że nabycia przez skarżącego środków pieniężnych, do jakich doszło w okolicznościach rozpoznanej sprawy, odpowiadają definicji darowizny zawartej w art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego. Skarżący utrzymywał z kolei (na początkowym etapie postępowania podatkowego), że otrzymane środki pieniężne stanowiły w części pożyczkę, a darowizna nie przekroczyła kwoty wolnej od opodatkowania. Poza tym skarżący, na dalszym etapie postępowania twierdził, że kwoty przekazane mu przez ciotkę miały wyłącznie charakter dobrowolnych świadczeń alimentacyjnych na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych, tym samym są wyłączone z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Zdaniem sądu rację w tym sporze należy przyznać organom podatkowym.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d., podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny. W myśl art. 5 u.p.s.d., obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 u.p.s.d., obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze darowizny - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń. Wedle przepisu art. 9 ust. 1 i 2 u.p.s.d., opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej:

1) 9637 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej;

2) 7276 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do II grupy podatkowej;

3) 4902 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.

Jeżeli nabycie własności rzeczy i praw majątkowych od tej samej osoby następuje więcej niż jeden raz, do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych dolicza się wartość rzeczy i praw majątkowych nabytych od tej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie. Od podatku obliczonego od łącznej wartości nabytych rzeczy i praw majątkowych potrąca się podatek przypadający od opodatkowanych poprzednio nabytych rzeczy i praw majątkowych. Wynikająca z obliczenia nadwyżka podatku nie podlega ani zaliczeniu na poczet innych podatków, ani zwrotowi. Nabywcy obowiązani są w zeznaniu podatkowym wymienić rzeczy i prawa majątkowe nabyte w podanym wyżej okresie.

Pojęcie "darowizny", jakim posługuje się ustawa o podatku od spadków i darowizn, należy rozumieć w cywilistycznym znaczeniu. Stosownie do treści art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Cechą istotnie wyróżniającą umowę darowizny od wielu umów nazwanych, uregulowanych w kodeksie cywilnym, jest jej nieodpłatność. Świadczenie darowizny jest bezpłatne tylko wtedy, gdy druga strony umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Nieodpłatność ta oznacza, że darczyńca, dokonując na rzecz drugiej strony przysporzenia, nie może uzyskać jakiegokolwiek ekwiwalentu ani w chwili dokonania umowy darowizny, ani też w przyszłości (Z. Gawlik [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, wyd. II, red. A. Kidyba, Warszawa 2014, art. 888).

Ustawodawca wskazał przy tym, jakie bezpłatne przysporzenia nie stanowią darowizny, wymieniając w art. 889 pkt 1 i 2 Kodeksu cywilnego sytuacje, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu (pkt 1); gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nienabyte (pkt 2).

Z uwagi na podnoszone w toku postępowania okoliczność, że dokonane na rzecz skarżącego wpłaty miały charakter świadczeń alimentacyjnych (czy też jak identyfikował to w jednej z korespondencji do organu – alimentów) na zaspokojenie jego podstawowych potrzeb życiowych, oprócz wymienionych wyżej przepisów, rozstrzygnięcie organów determinowały również przepisy ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy. W razie bowiem ustalenia, że przekazanie skarżącemu środków pieniężnych mieściło się w zakresie obowiązku alimentacyjnego, przelewy dokonane na jego rzecz nie mogły zostać zidentyfikowane jako darowizna podlegająca opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, gdyż obowiązek alimentacyjny nie może objąć obowiązku czynienia darowizn. Wskazać zatem trzeba, że w przepisie art. 128 tej ustawy, treść obowiązku alimentacyjnego została określona jako, obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania, który obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Zgodnie natomiast z art. 140 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, na który skarżący powołał się w odwołaniu od decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. - osoba, która dostarcza drugiemu środków utrzymania lub wychowania nie będąc do tego zobowiązana albo będąc zobowiązana z tego powodu, że uzyskanie na czas świadczeń alimentacyjnych od osoby zobowiązanej w bliższej lub tej samej kolejności byłoby dla uprawnionego niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami, może żądać zwrotu od osoby, która powinna była te świadczenia spełnić.

Zdaniem sądu organy trafnie wywiodły, że przelewy dokonane na rzecz skarżącego przez jego ciotkę wypełniają definicję darowizny. Doszło do bezpłatnego świadczenia na rzecz skarżącego kosztem majątku I. K.. Skarżący nie zobowiązał się natomiast do jakiegokolwiek ekwiwalentnego świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę, ani też nie zobowiązał się do jego zwrotu. Należy podkreślić, że środki pieniężne przekazane przez I. K. nie mieściły się w zakresie obowiązku alimentacyjnego. W świetle przywołanego art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ciotka skarżącego nie należy do kategorii osób zobowiązanych do alimentowania osoby uprawnionej do alimentacji – nie jest krewną w linii prostej, ani rodzeństwem skarżącego. Słusznie wskazał organ odwoławczy, że dokonywanie wpłat pieniężnych w sposób cykliczny, na zaspokojenie podstawowych potrzeb obdarowanego, ale przez osobę niezobowiązaną do płacenia alimentów, nie może być potraktowane jako świadczenie spełniające funkcję alimentów. Sąd nie neguje, że celem przekazania skarżącemu środków było zaspokojenie jego podstawowych potrzeb życiowych z uwagi na jego aktualną sytuację życiową i materialną, niemniej przekazanie tych środków nie było realizacją obowiązku alimentacyjnego. Przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn nie są objęte świadczenia alimentacyjne o obowiązkowym charakterze, tzn. takie, których osoba uprawniona ma prawo oczekiwać od określonej kategorii osób zobowiązanych do dostarczania środków utrzymania (art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego i nast.). Świadczenia przekazane skarżącemu przelewami pieniężnymi były zaś dobrowolnym i bezzwrotnym świadczeniem, które należy zakwalifikować jako darowiznę, o której mowa w art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego.

Wpływu na wynik tej sprawy nie ma treść art. 140 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. W przepisie tym ustawodawca zawarł podstawę materialnoprawną do wystąpienia z roszczeniem regresowym do osoby, która powinna była spełnić świadczenia alimentacyjne. Legitymacja do wystąpienia z takim roszczeniem przysługuje dwóm kategoriom osób: po pierwsze, tym, które dostarczyły drugiemu środków utrzymania lub wychowania, nie będąc do tego zobowiązanym; po drugie, osobom, które były zobowiązane w dalszej kolejności do świadczenia alimentacyjnego. W ocenie sądu trafna jest konkluzja DIAS, że ewentualne roszczenie regresowe jakie przysługuje I. K. nie ma wpływu na ocenę charakteru prawnego dokonanych przelewów. Przede wszystkim możliwość wystąpienia z roszczeniem z art. 140 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczy innego stosunku prawnego niż ten badany w rozpatrywanej sprawie. Stosunek prawny nawiązany ewentualnie na skutek wystąpienia z regresem powstaje między osobą która powinna była spełnić świadczenia alimentacyjne (na której ciąży obowiązek alimentacyjny), a osobą, która dostarczyła drugiemu środków utrzymania lub wychowania, nie będąc do tego zobowiązanym (tu ciotką skarżącego). Stosunek prawny badany i oceniany w postępowaniu podatkowym łączy natomiast I. K. i skarżącego. Poza tym, choć w toku postępowania skarżący przedstawił pogląd, że roszczenie z art. 140 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ma alimentacyjny charakter, to jednak w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że roszczenie to nie jest roszczeniem alimentacyjnym, ale cywilnoprawnym roszczeniem majątkowym (zob. bliżej G. Jędrejek [w:] Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2019, art. 140).

Zdaniem sądu charakter wpłat dokonanych na rzecz skarżącego został ustalony w tej sprawie na podstawie prawidłowo przeprowadzonego postępowania.

Odnosząc się do twierdzeń skargi, że organ podatkowy przyjął tezę o braku zobowiązania skarżącego do jakiegokolwiek działania /zaniechania względem I. K., bez dokonania dodatkowej weryfikacji przekazanych informacji wskazujących, iż dokonane świadczenie mogło mieć zobowiązujący charakter (pożyczka), sąd zauważa, że składane w toku postępowania wyjaśnienia nie wskazywały, aby skarżący był zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za dokonywane przelewy pieniężne lub do zwrotu równowartości tych przelewów

w przyszłości. Jedynie we wstępnej fazie postępowania skarżący poinformował za pośrednictwem poczty elektronicznej, że część pieniędzy jest pożyczką, wskazując jednocześnie, że darowizna nie przekroczyła jeszcze kwoty wolnej. Kwestia "pożyczki" nie była już później podnoszona. W dołączonej do akt kopii oświadczenia I. K. stwierdziła, że wszystkie kwoty przekazane rachunek bankowy jej bratanka mają charakter wyłącznie dobrowolnych świadczeń alimentacyjnych i w dalszej części postępowania jedynie w tym zakresie skarżący przedstawiał swoje argumenty. W odwołaniu od decyzji Naczelnika skarżący wskazał wręcz, że początkowo mylnie uznał przedmiotowe świadczenia za pożyczkę. Wobec tego na uwzględnienie nie zasługuje zarzut, że przekazane przez skarżącego informacje, zgodnie z którymi część wpłat przekazywanych przez I. K. miały charakter pożyczki nie zostały w żaden sposób zweryfikowane przez organ pierwszej instancji. Z akt sprawy i uzasadnienia decyzji wynika coś zupełnie przeciwnego. Nie można też zgodzić się z twierdzeniem skargi, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika z jakich powodów organ podatkowy pierwszej instancji oraz organ odwoławczy zaniechały wyjaśnienia czy w przedmiotowej sprawie skarżący nie zobowiązał się względem I. K. do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości.

Zdaniem sądu stan faktyczny został przez organy wyjaśniony należycie. Informacje i wyjaśnienia przedstawione w toku postępowania przez skarżącego zostały rozpatrzone i ocenione rzetelnie, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Rozstrzygnięcia organów oparte zostały na kompletnie zebranym materiale dowodowym, który nie wymagał uzupełnienia. Oświadczenie Pani I. K. było jasne i nie było potrzeby składania przez nią dodatkowych wyjaśnień. Skarżący sam przedstawił to oświadczenie, a w toku postępowania nie wnosił o przeprowadzenie dodatkowego postępowania dowodowego w tym zakresie.

W sprawie nie została naruszona zasada zaufania do organów podatkowych. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika postępowanie nie było prowadzone w sposób czysto instrumentalny, mający jedynie udowodnić otrzymanie przez skarżącego darowizny. Zdaniem sądu organy rzetelnie i obiektywnie ustaliły charakter przekazywanych skarżącemu środków. Skarżący wielokrotnie prezentował swoje stanowisko w korespondencji prowadzonej z organem środkami komunikacji elektronicznej. Organ pierwszej instancji odniósł się do wszystkich argumentów prezentowanych przez skarżącego, organ odwoławczy rozpatrzył zaś wszystkie zarzuty zawarte w odwołaniu, przekonująco wywodząc, że oceniane świadczenia pieniężne stanowiły darowizny w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego i podlegały opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. DIAS w sposób wystarczający i przekonujący odniósł się do stanowiska skarżącego dotyczącego kwalifikacji przekazanych mu środków pieniężnych jako świadczeń alimentacyjnych. Ani sąd, a nie też organy nie negowały, że skarżący może być uprawniony do świadczeń alimentacyjnych. Istotne dla rozstrzygnięcia tej sprawy było natomiast ustalenie, kto był zobowiązany względem skarżącego w tym zakresie. Osobą taką nie była Pani I. K. – ciotka skarżącego, na której nie ciąży względem bratanka obowiązek alimentacyjny, a przekazywane przez nią kwoty miały charakter dobrowolny, co zresztą potwierdza nadesłany przez skarżącego skan jej oświadczenia. Organ odwoławczy wyjaśnił skarżącemu dlaczego możliwość wystąpienia przez I. K. z roszczeniem z art. 140 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, nie ma wpływu na ocenę charakteru prawnego dokonanych na rzecz skarżącego przelewów pieniężnych. Okoliczność, że skarżący nie zgadza się z argumentacją organu, nie oznacza, że doszło do naruszenia przepisów postępowania podatkowego.

Uwzględniając powyższe sąd doszedł do przekonania, że zaskarżona decyzja nie narusza wskazanych w skardze przepisów Ordynacji podatkowej. W prawidłowo ustalonym stanie faktycznym organ zastosował właściwe przepisy prawa materialnego. Organy prawidłowo uznały, że środki finansowe w kwocie 8.950 zł przekazane przez I. K. w okresie od 30 stycznia 2019 r. do 3 kwietnia 2020 r. stanowią darowiznę w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego i podlegają opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Usprawiedliwionych podstaw nie znajdują zatem zarzuty naruszenia art. 1 ust. 1 pkt 2, art. 5, art. 6 ust. 1 pkt 4 oraz art. 9 ust. 2 u.p.s.d. Prawidłowo ustalono wysokość podstawy opodatkowania

i podatku.

W tym stanie rzeczy sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja jest zgodna

z prawem i orzekł jak w sentencji na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym z uwagi na treść art. 15zzs4 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842 ze zm.). Zgodnie z tymi przepisami, w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich wojewódzkie sądy administracyjne oraz Naczelny Sąd Administracyjny przeprowadzają rozprawę przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, z tym że osoby w niej uczestniczące nie muszą przebywać w budynku sądu, chyba że przeprowadzenie rozprawy bez użycia powyższych urządzeń nie wywoła nadmiernego zagrożenia dla zdrowia osób w niej uczestniczących (ust. 2). Przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku.

Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów (ust. 3). Z uwagi na sytuację pandemiczną w kraju zarządzeniem z dnia 10 maja 2021 r. Przewodniczący Wydziału wyznaczył termin posiedzenia niejawnego.