Wyrok z dnia 1999-01-21 sygn. I PKN 554/98

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PKN 554/98

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 1999 r.

Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący SSN Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski Walerian Sanetra (sprawozdawca) Jadwiga Skibińska-Adamowicz

Protokolant Małgorzata Beczek

po rozpoznaniu sprawy w dniu 21 stycznia 1999 r.

przeciwko Kopalni o zapłatę na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 9 kwietnia 1998 r.

w N sygn. akt I ACa 206/98

oddala kasację.

Uzasadnienie

(...)

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie zasługuje na uwzględnienie gdyż nie ma usprawiedliwionych podstaw. W zaskarżonym wyroku Sąd Apelacyjny przyjął za swoje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, uznał, że Sąd ten nie przekroczył ram wyznaczonych przez art. 233 § 1 KPC oraz sam dokonał oceny wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W szczególności miał na względzie opinie biegłych, w tym także to, iż były one w swych konkluzjach zgodne i nie zostały skutecznie podważone przez powoda, jak również zeznania świadka W. (dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego). Kasacja stara się podważyć przyjęte w zaskarżonym wyroku ustalenie dotyczące pokładów skłonnych do samozapalenia (jej zdaniem pokłady takie u strony pozwanej istniały, a to wykluczało możliwość czasowej rezygnacji z wentylatora rezerwowego), powołując się na opinię Z. oraz na dokumentację strony pozwanej i Okręgowego Urzędu Górniczego (nie wskazując jednakże, o jakie konkretnie dokumenty chodzi) oraz negując stwierdzenie wyrażone przez W.            

W ocenie Sądu Najwyższego Sąd Apelacyjny w granicach swobody osądu mocy i wiarygodności dowodów (art. 233 § 1 KPC) miał podstawy do przyjęcia za odpowiadające prawdzie to co wynikało z opinii biegłych oraz zeznań W. W zderzeniu z tymi opiniami i zeznaniami nie można było dać pierwszeństwa opinii Z. BBHH- W kasacji powtórzone zostały zarzuty wcześniej powołane w apelacji, w tym między innymi twierdzenia, iż pole ”PBB posiada pokłady skłonne do samozapalenia. Nie ustosunkowano się w kasacji jednakże do wyjaśnień w tej kwestii powołanych przez stronę pozwaną (k. 273), w tym do zarzutu, iż strona powodowa pomija to, że w Planie ruchu (część szczegółowa na lata 1992 - 93) znajduje się zdanie, iż „odsłonięte pokłady węgla w przekopie szybu odizolowane są warstwą tonkretu i obecnie nie przedstawiają zagrożenia pożarowego”. Likwidacja przekopu C odcięła przy tym całkowicie przekop od pozostałej części złoża w polu i tym samym całkowicie zlikwidowała zagrożenie pożarowe w tym polu, o czym świadczy analiza zagrożenia pożarowego i metanowego oraz to, że od 1980 r. nie było żadnego pożaru. Oznacza to tym samym, iż zarzut kasacji odwołujący się do dokumentacji pozwanej i Okręgowego Urzędu Górniczego należy uznać za gołosłowny. Kwestią tą wprawdzie Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu swojego wyroku nie zajął się w sposób bezpośredni, ale nawet gdyby przyjąć, że w ten sposób doszło do naruszenia art. 328 § 2 KPC., to trudno uznać, iż mogło ono - uwzględniając, iż ocena dowodów przez Sąd Apelacyjny mieściła się w ramach wyznaczonych przez art. 233 § 1 KPC - mieć istotny wpływ na wynik sprawy, czego wymaga art. 393¹ pkt 2 KPC. Sąd ten miał więc podstawy, by stwierdzić, że skoro z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z opinii biegłych wynika, iż wypłacone powodowi wynagrodzenie zaspokaja jego roszczenie z tytułu zgłoszonego projektu, a powód nie zdołał w procesie wykazać i udowodnić zasadności swojego żądania to żądanie to słusznie zostało przez Sąd pierwszej instancji oddalone.

Na marginesie rozpoznawanej sprawy - poza granicami kasacji - należy zaznaczyć, że Sąd Apelacyjny (podobnie jak i Sąd pierwszej instancji) - bliżej nie zajął się kwestią dotyczącą stosowania na tle rozpoznawanego stanu faktycznego ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości w jej brzmieniu sprzed czy też po reformie prawa wynalazczego dokonanej ustawą z 30 października 1992 r. o zmianie ustawy o wynalazczości i ustawy o Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1993 r. Nr 4, poz. 14). W tym zakresie Sąd Najwyższy podziela wykładnię i jej uzasadnienie, które wyrażone zostały w wyroku tego Sądu z dnia 28 maja 1998 r, I PKN 77/98. W szczególności przyjęto w nim, że wierzytelność związana z zastosowaniem projektu wynalazczego powstaje dopiero z chwilą jego zastosowania, a nie przyjęcia do stosowania. To zaś oznacza, że przepisy ustawy w jej brzmieniu sprzed nowelizacji z 30 października 1992 r. (przed 16 kwietnia 1993 r.) nie mogą mieć zastosowania przy ustalaniu prawa do wynagrodzenia twórcy projektu wynalazczego jeżeli został on zastosowany po wejściu w życie tej nowelizacji (po 16 kwietnia 1993 r.) choć projekt mógł zostać zgłoszony przed tą datą

Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 393¹² KPC, orzekł jak wyżej