Postanowienie z dnia 2005-10-11 sygn. III KO 58/05

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KO 58/05

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 11 października 2005 r. Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Marek Sokołowski (przewodniczący)

SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca) SNN Ewa Strużyna

w sprawie R. B.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 3 kwietnia 2002 r., wniosku Sądu Rejonowego w G. o przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi równorzędnemu

na podstawie art. 37 kpk,

p o s t a n o w i ł:

przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w O.

U Z A S A D N I E N I E

Prokuratura Okręgowa w K. skierowała do Sądu Rejonowego w G. akt oskarżenia przeciwko R. B. oskarżonemu o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w G., na podstawie art. 37 k.p.k. wystąpił z wnioskiem – inicjatywą do Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości, uzasadniając to tym, iż aktem oskarżenia objęty został R. B. wykonujący zawód adwokata w okręgu Sądu Rejonowego w G., zaś pomimo skierowania przeciwko niemu aktu oskarżenia w dalszym ciągu wykonuje on obowiązki zawodowe w charakterze obrońcy w wielu sprawach karnych rozpoznawanych w Sądzie Rejonowym w G.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje;

Wniosek jest zasadny a stanowisko procesowe Sądu Rejonowego w G. jest trafne.

Sąd Najwyższy w niniejszym składzie podziela stanowisko wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2004 r., sygn. akt II Ko 21/04 (nie pub.), iż sam tylko fakt wykonywania przez oskarżonego praktyki adwokackiej przed określonym sądem nie zawsze prowadzić musi do przełamania zasady właściwości sądu do rozpoznania sprawy, to jednak in concreto należy przyjąć, że dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga takiego rozstrzygnięcia. Przesądza o tym nie tylko intensywność praktyki przed sądem właściwym, lecz także - co sąd ten podkreśla intensywnością kontaktów zawodowych. W takiej sytuacji regularność kontaktów zawodowych, niezależnie od ich charakteru oraz możliwości ich wpływu na procedowanie i orzekanie - wywoływać może tak w opinii stron postępowania, jak i w opinii środowiska i opinii publicznej wątpliwości, a nawet przekonanie o niezdolności sądu właściwego do bezstronnego postępowania w tej sprawie. Ponadto jest faktem powszechnie wiadomym, że sprawy dotyczące zarzutu popełnienia przez adwokata przestępstwa w związku z wykonywaniem zawodu budzą szczególne zainteresowanie. Ścisłe powiązanie działalności adwokata z pracą sędziów i prokuratorów jest powszechnie znane. Daje to podstawę do przyjęcia, że w takiej sprawie zachodzą przesłanki przewidziane w przepisie art. 37 k.p.k. (por. postanowienie SN z dnia 8 lipca 1999 r., sygn. akt IV Ko 55/99, nie pub.).

Z tych też względów Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.