Wyrok z dnia 2024-06-25 sygn. IV SA/Wr 693/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Daria Gawlak-Nowakowska, Sędziowie: Asesor WSA Aneta Brzezińska (sprawozdawca), Sędzia WSA Anetta Makowska-Hrycyk, Protokolant: Referent Przemysław Pawłowski, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 25 czerwca 2024 r. sprawy ze skargi: V. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z dnia 15 września 2023 r. nr SKO 4103/896/2023 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia wychowawczego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta Dzierżoniowa z 1 sierpnia 2023 r. nr OPS.DŚRiA.457.ŚW89.22.23

W dniu 19 lipca 2021 r. V. D. (dalej: skarżący) złożył w Ośrodku Pomocy Społecznej w Dzierżoniowie wniosek o przyznanie świadczenia wychowawczego na dziecko (K. D.) na okres 2021/2022. Do wniosku załączył kserokopie: Karty Polaka, wizy, akt zawarcia małżeństwa i akt urodzenia dziecka. Pismem z 31 sierpnia 2021 r. wezwano skarżącego do złożenia, w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania, dostarczenia karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", aktu urodzenia dziecka wraz z tłumaczeniem na język polski, aktu małżeństwa z tłumaczeniem na język polski, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Wezwanie zostało skutecznie doręczone skarżącemu 1 września 2021 r. Pismem z 25 października 2021 r. pozostawiono wniosek skarżącego bez rozpoznania wskazując, że skarżący po raz kolejny przedstawił Kartę Polaka, a nie przedstawił dokumentów do których był wzywany. Postanowieniem z 13 grudnia 2021 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Wałbrzychu, po rozpoznaniu ponaglenia skarżącego, stwierdziło bezczynność i przewlekłość w prowadzeniu postępowania w sprawie rozpatrzenia wniosku skarżącego o przyznanie świadczenia wychowawczego na dziecko i zobowiązało organ do wydania decyzji.

Pismem z 16 grudnia 2021 r. skarżący zwrócił się do organu I instancji "o odroczenie wydania decyzji" od czasu otrzymania karty pobytu stałego. Dodatkowo poinformował, że 26 kwietnia 2021 r. złożył wniosek o udzielenie pozwolenia na pobyt stały, co pozwala mu legalnie przebywać na terytorium RP w czasie oczekiwania na decyzję o pobyt i wskazał (raz jeszcze), że posiada Kartę Polaka, która pozwala mu pracować bez zezwolenia.

Decyzją z 30 grudnia 2021 r. Burmistrz Dzierżoniowa (dalej: organ I instancji), na podstawie art. 104 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz.U. z 2021 r., poz. 735 ze zm., dalej: k.p.a.), art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d, art. 10, art. 13a ust. 1 ustawy z 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (tekst jedn.: Dz.U. z 2019 r., poz. 1177 ze zm.) odmówił skarżącemu prawa do świadczenia wychowawczego na dziecko od 1 lipca 2021 r. W ocenie organu I instancji, skoro skarżący nie przedstawił zezwoleń wskazanych w art. ust. 2 pkt 2 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, to w sprawie nie mogło zapaść inne rozstrzygnięcie.

Decyzją z 23 lutego 2022 r. (nr SKO 4103/111/2022) Samorządowe Kolegium w Wałbrzychu (dalej: SKO), po rozpoznaniu odwołania skarżącego od decyzji z 30 grudnia 2021 r., uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując, że skoro skarżący pismem z 16 grudnia 2021 r. wniósł o odroczenie terminu rozprawy, to organ winien zawiesić postępowania, a nie rozstrzygać sprawę decyzją.

Postanowieniem z 11 marca 2022 r. organ I instancji zawiesił postępowanie z wniosku skarżącego z 16 grudnia 2021 r. do czasu wydania karty pobytu, zaś postanowieniem z 12 czerwca 2023 r. podjął zawieszone postępowanie, z uwagi na okoliczność, że 23 maja 2023 r. skarżący dostarczył kartę pobytu z adnotację "dostęp do rynku pracy" wydaną przez Wojewodę Dolnośląskiego 1 marca 2023 r.

Pismem z 4 lipca 2023 r. organ I instancji zawiadomił skarżącego – trybie art. 79a § 1 k.p.a. – że skarżący przedstawił kartę pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy" od 1 marca 2023 r. natomiast ubiega się o świadczenie od 1 lipca 2021 r. do 30 czerwca 2022 r. Dlatego też, w przypadku braku przedstawienia przez skarżącego zezwoleń, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy, wyda decyzję odmowną.

W ślad za pismem z 24 lipca 2023 r. skarżący przesłał organowi decyzję Wojewody Dolnośląskiego z 20 września 2022 r. w sprawie udzielenia skarżącemu pozwolenia na pobyt stały.

Następnie organ I instancji, decyzją z 1 sierpnia 2023 r. (OPS/DSRiA.457.SW89.22.23), odmówił skarżącemu przyznania świadczenia wychowawczego na dziecko od 1 lipca 2021 r. z uwagi na okoliczność, że skarżący jest obywatelem Ukrainy i na okres na jaki ubiega się o przyznanie świadczenia wychowawczego nie spełnia przesłanek, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.

Zaskarżoną decyzją z 15 września 2023 r. (SKO 4103/896/2023) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Wałbrzychu (dalej: SKO), po rozpoznaniu odwołania skarżącego od decyzji z 1 sierpnia 2023 r. – na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy z 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci (Dz. U z 2019 r. poz. 2407 ze zm.) – utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu SKO podniosło, że decyzją z 20 września 2022 r. Wojewoda Dolnośląski udzielił skarżącemu pozwolenia na pobyt stały. W dniu 23 maja 2023 r. skarżący przedłożył w organie I instancji kartę pobytu z dopiskiem "dostęp do rynku pracy". Kartę wydano 1 marca 2023 r. SKO przyjęło, że skarżącemu przysługuje świadczenie wychowawcze – ale po otrzymaniu karty pobytu – czyli od marca 2023 r. kiedy organem właściwym do rozpoznania sprawy z wniosku skarżącego jest ZUS.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego tj. art. 4 w zw. z art. 22 w zw. z art. 15 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, poprzez błędne przyjęcie, że nie przysługuje mu świadczenie wychowawcze na dziecko (K. D.). Skarżący podkreślił, że 19 lipca 2021 r. złożył wniosek o przyznanie świadczenia, do którego załączył Kartę Polaka, dzięki której może wykonywać pracę bez zezwolenia. Podniósł, że już 28 kwietnia 2021 r. złożył do Wojewody Dolnośląskiego wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt. Decyzję winien dostać do 28 czerwca 2021 r. Z uwagi na bezczynność Wojewody Dolnośląskiego w tym zakresie, skarżący wniósł o zawieszenie postępowania. Następnie 23 maja 2023 r. dostarczył kartę pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", wydaną 1 marca 2023 r. przez Wojewodę. Zaznaczył, że kartę wydaje się z datą wygenerowania, a nie z datą złożenia wniosku.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Wałbrzychu wniosło o jej oddalenie i podtrzymało stanowisko zaprezentowane w motywach zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, zważył co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 137 ze. zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze. zm.): dalej: p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola, o której mowa, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach kontroli działalności administracji publicznej sąd uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, określającego prawa i obowiązki stron oraz prawa procesowego, regulującego postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 p.p.s.a.).

Kontrola legalności decyzji obu instancji (zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z 15 września 2023 r. oraz decyzji organu I instancji z 1 sierpnia 2023 r.), wykazała, że decyzje te naruszają obowiązujące przepisy prawa w stopniu uzasadniającym konieczność wyeliminowania ich z obrotu prawnego. W rozpoznawanej sprawie organy odmówiły skarżącemu świadczenia wychowawczego na dziecko od 1 lipca 2021 r, ponieważ skarżący legitymował się kartą pobytu z "adnotacją "dostęp do rynku pracy" dopiero od 1 marca 2023 r. (data wydania karty), a ubiegał się o świadczenie za okres wcześniejszy (od 1 lipca 2021 r. do 30 czerwca 2022 r.). Z takim stanowiskiem organów nie sposób się jednak zgodzić.

Niespornym w sprawie jest, że skarżący jest obywatelem Ukrainy i 19 lipca 2021 r. złożył wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na dziecko na okres 2021/2022 do którego załączył Kartę Polaka oraz wizę.

Materialnoprawną podstawą podjętych przez organy obu instancji rozstrzygnięć – jak słusznie zauważyło SKO – stanowiły przepisy ustawy z 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2019 r. poz. 2407 ze zm., dalej: u.p.p.), która określa warunki nabywania prawa do świadczenia wychowawczego oraz zasady przyznawania i wypłacania tego świadczenia.

Zgodnie z treścią art. 17 pkt 1 ustawy z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r., poz. 1981), dalej: ustawa zmieniająca, w sprawach świadczenia wychowawczego, które nie jest realizowane w ramach koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, w których wnioski o ustalenie prawa do tych świadczeń zostały złożone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Zgodnie zaś z brzmieniem art. 20 ust. 1 ustawy zmieniającej odwołania, zażalenia, ponaglenia, skargi na bezczynność dotyczące wydanych na podstawie przepisów dotychczasowych przez wójtów, burmistrzów, prezydentów miast, starostów i wojewodów rozstrzygnięć w sprawie ustalenia prawa odpowiednio do świadczenia wychowawczego lub dodatków, o których mowa w art. 80 ust. 1a, art. 113a albo art. 115 ust. 2a ustawy zmienianej w art. 15 w brzmieniu dotychczasowym, są rozpatrywane na podstawie przepisów dotychczasowych.

Przepis art. 4 ust. 2 pkt 1 u.p.p. określa, że świadczenie wychowawcze przysługuje matce albo ojcu, jeżeli dziecko wspólnie zamieszkuje i pozostaje na utrzymaniu matki albo ojca, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 2a. Świadczenie wychowawcze przysługuje osobom, o których mowa w art. 4 ust. 2, w wysokości 500 zł miesięcznie na dziecko (art. 5 ust. 1 u.p.p.). Świadczenie to przysługuje również cudzoziemcom posiadającym kartę pobytu adnotacją "dostęp do rynku pracy", jeżeli zamieszkują z dziećmi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyłączeniem obywateli państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na pracę na terytorium państwa członkowskiego na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, obywateli państw trzecich przyjętych w celu podjęcia studiów lub pracy sezonowej oraz obywateli państw trzecich, którzy mają prawo do wykonywania pracy na podstawie wizy (art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d u.p.p.).

Z wykładni literalnej tegoż przepisu, na której to zostały oparte decyzje organów obu instancji wynika, że przyznanie cudzoziemcowi świadczenia wychowawczego może nastąpić wówczas gdy posiada on kartę pobytu wraz ze stosowną adnotacją "dostęp do rynku pracy" zezwalającą na podjęcie pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Niemniej jednak, Sąd podziela linię orzeczniczą opartą o wykładnię systemową i celowościową tego przepisu. Odkodowanie przesłanki posiadania przez cudzoziemca karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy" wymaga bowiem dokonania dodatkowej analizy przepisów tej ustawy zgodnie z przyjętym przez ustawodawcę celem, przy uwzględnieniu wykładni systemowej pozostającej w zgodzie z konstytucyjnymi normami nadrzędnymi. Mianowicie, przy wykładni art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d u.p.p nie sposób pominąć uregulowań art. 244 ust. 1 pkt 11 ustawy z 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz.U. z 2023 r., poz. 5437 ze.zm) oraz art. 87 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2023 r., poz. 1737 ze.zm.). Według pierwszego z przywołanych unormowań w karcie pobytu umieszcza się adnotację "dostęp do rynku pracy" – w przypadku zezwolenia udzielonego cudzoziemcowi, który jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jest zwolniony z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę. Natomiast drugi z przywołanych przepisów określa sytuacje, w których cudzoziemiec jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz przypadki, gdy cudzoziemiec jest zwolniony z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę. Wobec powyższego prawo do uzyskania świadczenia wychowawczego przez cudzoziemca legitymującego się kartą pobytu uzależnione jest (wbrew twierdzeniom organów) nie od wymaganej prawem adnotacji organu "dostęp do rynku pracy", lecz od posiadania przez niego uprawnienia do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które to może wynikać bądź z posiadanego zezwolenia na pracę lub z mocy przepisów zwalniających cudzoziemca z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę. Oznacza to, że dla ustalenia wobec cudzoziemca prawa do uzyskania świadczenia wychowawczego wymagane jest spełnienie łącznie dwóch warunków. Po pierwsze, pobyt cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej musi być legalny. Po drugie, cudzoziemiec musi posiadać uprawnienie do wykonywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pracy, w oparciu o stosowne pozwolenie na pracę lub wskutek zwolnienia ex lege cudzoziemca z obowiązku legitymowania się takim zezwoleniem (wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych: w Warszawie z 7 października 2016 r., I SA/Wa 1197/16; z 12 września 2019, I SA/Wa 1050/19 i z 3 grudnia 2019 r., I SA/Wa 1890/19, w Olsztynie z 3 listopada 2016, II SA/Ol 995/16 i z 11 marca 2021 r., II SA/Ol 924/20; w Gliwicach z 17 marca 2021 r., II SA/Gl 1380/20; w Łodzi z 27 stycznia 2017 r., II SA/Łd 946/16, z 20 kwietnia 2017 r., II SA/Łd 23/17, z 22 kwietnia 2022 r., II SA/Łd 37/22, z 7 grudnia 2022 r., II SA/Łd 745/22; w Poznaniu z 26 maja 2021 r., II SA/Po 5/21, z 23 marca 2022 r., II SA/Po 931/21, z 25 marca 2022 r., II SA/Po 698/21; w Gdańsku z 21 lipca 2021 r., III SA/Gd 1113/21; w Szczecinie z 9 listopada 2022 r., II SA/Sz 601/22, z 22 grudnia 2022 r., II SA/Sz 867/22 oraz wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 grudnia 2017 r., I OSK 2337/17; z 20 lutego 2018 r., I OSK 2426/17 i z 10 sierpnia 2018 r., I OSK 535/18).

W konsekwencji powyższego, brak karty pobytu z adnotacją "o dostępie do rynku pracy" nie jest równoznaczny z wykluczeniem możliwości ubiegania się o świadczenia wychowawcze. Istotnym jest czy: pobyt cudzoziemca na terenie Rzeczypospolitej Polskiej jest legalny oraz czy może on wykonywać legalnie pracę (na podstawie zezwolenia na pracę lub ustawowego zwolnienia od jego posiadania).

Dlatego też – przy rozpoznawaniu sprawy z wniosku skarżącego o przyznanie świadczenia rodzinnego na dziecko – obowiązkiem organów administracji było ustalenie tych istotnych dla sprawy kwestii, czego jednak organy zaniechały, co z kolei doprowadziło do nieuprawnionej (bo przedwczesnej) odmowy wypłaty skarżącemu świadczenia wychowawczego na dziecko za wnioskowany okres (2021/2022). Powyższe wskazuje, że organy administracji przy wydawaniu kontrolowanych decyzji, opierając się jedynie na literalnej wykładni art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d u.p.p naruszyły przepisy postępowania, gdyż wadliwie ustaliły stan faktyczny poprzez nieuwzględnienie wszystkich okoliczności sprawy wskazanych przez skarżącego, w tym w szczególności faktu posiadania przez niego Katy Polaka. W sprawie doszło zatem do naruszenia art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Jak wynika z akt sprawy skarżący jest posiadaczem ważnej do 28 kwietnia 2026 r. Karty Polaka, w związku z czym jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ponieważ jest zwolniony z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę jako cudzoziemiec na podstawie art. 87 ust. 2 pkt 6 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Do przeanalizowania pozostaje zatem kwestia legalności pobytu skarżącego na terytorium Polski. Faktem jest, że na moment złożenia wniosku o przyznanie skarżącemu świadczenia (19 lipiec 2021 r.) skarżący nie posiadał karty pobytu. Niemniej jednak na dzień wydania zaskarżonych decyzji (15 września i 1 sierpnia 2023 r.) organy dysponowały już decyzją Wojewody z 20 września 2022 r. wydaną po rozpatrzeniu wniosku skarżącego z 28 kwietnia 2021 r. udzielającą mu zezwolenia na pobyt stały. Skarżący 23 maja 2023 r. przedłożył również organowi I instancji kartę pobytu z "adnotacją dostęp do rynku pracy". Karta została wydana od marca 2023 r. Poza tym, w aktach administracyjnych znajduje się również dokumentacja przedstawiona przez skarżącego, treść której nie została poddana ocenie przez organy obu instancji w celu ustalenia, czy pobyt skarżącego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w dniu złożenia wniosku o przyznanie świadczenia oraz w okresie świadczeniowym 2021/2022 był legalny (czy też nie był legalny). Skarżący przedstawił bowiem wraz z wnioskiem kopie: Karty Polaka, kopię visy ważnej od 1 sierpnia 2021 r., do 31 lipca 2022 r., wskazał także, że 28 kwietnia 2021 r. złożył wniosek do Wojewody Dolnośląskiego o udzielenie zezwolenia na pobyt stały. Dodatkowo wyjaśnił, że wniosek ten (bez jego winy) nie został rozpatrzony przez właściwy organ, dlatego wniósł o zawieszenie postępowania do czasu wydania przez Wojewodę Dolnośląskiego w tym zakresie.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że wykładnia systemowa nie upoważnia do zróżnicowania sytuacji cudzoziemców, którzy uzyskali kartę pobytu, i do wykluczenia z kręgu uprawnionych do uzyskania świadczenia wychowawczego tych cudzoziemców, którzy z powodu przedłużających się procedur administracyjnych oczekiwali na jej wydanie. W praktyce osoby te nie mają bowiem wpływu na szybkość rozpatrzenia ich spraw przez organy administracji. Co jednak istotne w takiej sytuacji, ich uprawnienie do ochrony prawnej, wynika wprost z przepisów rangi ustawowej (art. 206 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach w powiązaniu z art. 87 ust. 2 pkt 6 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy), a więc z przepisów prawa powszechnie obowiązującego, czego organy pomocowe w sprawach dotyczących przyznania świadczeń wychowawczych pomijać nie mogą. Jak wynika z art. 206 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, określającego konsekwencje złożenia wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt stały, jeżeli wniosek o udzielenie cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt stały został złożony w czasie jego legalnego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie zawiera braków formalnych lub braki formalne zostały uzupełnione w terminie:

1) wojewoda umieszcza w dokumencie podróży cudzoziemca odcisk stempla, który potwierdza złożenie wniosku o udzielenie mu zezwolenia na pobyt stały;

2) pobyt cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się za legalny od dnia złożenia wniosku do dnia, w którym decyzja w sprawie udzielenia mu zezwolenia na pobyt stały stanie się ostateczna.

Tym samym rację należało przyznać skarżącemu, że od dnia złożenia wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt stały (28 kwietnia 2021 r.) do dnia, w którym decyzja w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt stały (wydana w sprawie skarżącego przez Wojewodę Dolnośląskiego 20 września 2022 r.) stanie się ostateczna, cudzoziemiec podlega ochronie prawnej wynikającej z art. 206 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach, ze względu na legalność jego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Niemniej jednak zgodnie z treścią art. 87 ust. 1 pkt 12 lit. b ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, jako warunek wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się fakt posiadania zezwolenia na pracę oraz przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 206 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach, jeżeli bezpośrednio przed złożeniem wniosku był uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. A zatem przesłanka legalizacji pobytu cudzoziemca w świetle art. 87 ust. 1 pkt 12 lit. b ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, jest spełniona wtedy gdy cudzoziemiec przebywa na terytorium Polski w warunkach, o których mowa w art. 206 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach, jeżeli bezpośrednio przed złożeniem wniosku był uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z dokumentów zebranych w aktach sprawy wynika, że skarżący posiada uprawnienie do wykonywania pracy wynikające z przyznanej mu Karty Polaka, aczkolwiek nie wynika z nich w jakiej dacie decyzja ta została wydana (art. 12 ustawy 7 września 2007 r. o Karcie Polaka). Kwestia ta winna zostać ustalona w ponownym postępowaniu przed organami. Istotne jest bowiem w sprawie, czy skarżący wystąpił z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na pobyt stały (czyli z wnioskiem z 28 kwietnia 2021 r.) po dacie wydania decyzji przyznającej mu Kartę Polaka. Powyższe ustalenie pozwoli na udzielenie odpowiedzi, czy w sprawie skarżącego została spełniona przesłanka z legalizacji pobytu cudzoziemca w świetle art. art. 87 ust. 1 pkt 12 lit. b ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy tj. czy bezpośrednio przed złożeniem wniosku skarżący był uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dopiero po wyjaśnieniu ww. okoliczności i ustaleniu, że skarżący, który niewątpliwie był uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ( art. 87 ust. 2 pkt 6 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy) - przebywał (również) legalnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - organy będą mogły wydać decyzje rozstrzygające sprawę co do istoty z wniosku skarżącego z 19 lipca 2021 r. o przyzywanie świadczenia wychowawczego na dziecko na okres 2021/2022.

Końcowo podnieść należy, że celem świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowaniem dziecka, opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych (art. 4 ust. 1 u.p.p). Beneficjentem świadczenia wychowawczego jest zatem dziecko, niezależnie od tego że świadczenie jest wypłacane do rąk rodzica (opiekuna) dziecka. Żaden przepis u.p.p. nie wyłącza spod omawianej regulacji prawnej dzieci cudzoziemców posiadających uprawnienie do legalnego pobytu i pracy w Polsce. Wykładnia literalna przepisów u.p.p. przejęta przez organy administracyjne w sprawie skarżącego prowadziłaby w istocie do nierówności sytuacji samych cudzoziemców (na tych, którym właściwy organ wydał kartę pobytu i tych, którzy dochowując wszelkich procedur oczekują dopiero na jej wydanie - mają jednak prawo do legalnego pobytu w Polsce), jak i samych dzieci, co byłoby przejawem dyskryminacji. Zważyć bowiem wypada, że osoby znajdujące się w podobnej sytuacji faktycznej i prawnej należy traktować w sposób jednakowy. Źródłem przedmiotowych praw jednostki do świadczeń wychowawczych są natomiast zasady konstytucje (art. 2, art. 32, art. 18, art. 71 ust. 1, art. 72 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji RP).

Z powyższych względów, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c) w zw. z art. 135 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.