Wyrok z dnia 2023-10-20 sygn. I OSK 2056/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Marian Wolanin Sędzia del. WSA Jakub Zieliński (sprawozdawca) Protokolant asystent sędziego Anna Tomaszek po rozpoznaniu w dniu 20 października 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2021 r., sygn. akt I SA/Wa 2656/20 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 19 października 2020 r., nr KOC/2872/Sw/20 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia wychowawczego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: "WSA" lub "Sąd I instancji") wyrokiem z 26 stycznia 2021 r. o sygn. akt I SA/Wa 2656/20 oddalił skargę M.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie (dalej w skrócie: "SKO" lub "Kolegium") z dnia 19 października 2020 r., nr KOC/2872/Sw/20 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia wychowawczego. Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Wnioskiem z 31 października 2018 r. M.S. wystąpiła o przyznanie na okres świadczeniowy 2018/2019 na dzieci S. i M. świadczenia wychowawczego, o którym mowa w ustawie z 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci (Dz.U. z 2018 r. poz. 2134 ze zm. - dalej: "u.p.w.d").

Decyzją z 30 kwietnia 2019 r. nr WSZ.ŚRA/SW/OPŚ/001543/19 Prezydenta m.st. Warszawy odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia M.S., z uwagi, iż świadczenie zostało już odrębną decyzją przyznane ojcu ww. dzieci – M. S.

Powyższa decyzja Prezydenta m.st. Warszawy z 30 kwietnia 2019 r. została uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie (decyzją z 13 lutego 2020 r.), a sprawę przekazano organowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Decyzją z 29 maja 2020 r. nr WSZ.ŚRA/SW/OPS/001365/20 Prezydent m. st. Warszawy odmówił przyznania M.S. w okresie od 1 października 2018 do 31 sierpnia 2019 r. prawa do świadczenia wychowawczego na dzieci – S.S. i M.S.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wyjaśniono, iż z dniem 28 września 2019 r. doszło do rozwiązania związku małżeńskiego między M.S.i M.S. wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z 6 września 2019 r. sygn. akt [...] C [...]. W wyroku tym, powierzając władzę rodzicielską nad małoletnimi dziećmi obojgu rodzicom, Sąd ustalił miejsce zamieszkania dzieci w każdorazowym miejscu zamieszkania ich matki. Ustalił także szczegółowe kontakty ojca z dziećmi. Wobec zmiany sytuacji rodzinnej wyżej wymienionych, organ przeprowadził weryfikację świadczeń wychowawczych przyznanych M.S., w efekcie której ostateczną decyzją z 12 marca 2020 r.nr WSZ.ŚRA/ZZ_SW/ŻZ/000028/20 uznał wypłacone mu we września 2019 r. świadczenia wychowawcze za nienależnie pobrane. W tym stanie rzeczy informacją z 29 maja 2020 r. Prezydent m.st. Warszawy przyznał M.S. za wrzesień 2019 r. świadczenie wychowawcze w kwotach po 250 złotych na każde z dzieci (podlegające wówczas opiece naprzemiennej rodziców). Zdaniem organu I instancji dopóki M. i M.S. pozostawali w związku małżeńskim, to zastosowanie miał art. 22 powołanej ustawy z 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci.

Decyzją z dnia 19 października 2020 r., nr KOC/2872/Sw/20 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie utrzymało w mocy ww. decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z 29 maja 2020 r.

W uzasadnieniu swojej decyzji Kolegium wskazało na przyjętą w art. 22 u.p.w.d. zasadę ustalania prawa do świadczenia w sytuacji zbiegu praw obojga rodziców sprawujących równoczesną opiekę nad dzieckiem, na rzecz tego, który pierwszy wystąpi z wnioskiem. Zauważano przy tym, że decyzja przyznająca ojcu dzieci świadczenia na okres od 1 października 2018 r. do 30 września 2019 r. pozostaje w obrocie prawnym, a prawo nią przyznane już wyekspirowało, gdyż zakończył się okres świadczeniowy. W tym stanie rzeczy bez jej wzruszenia - co może nastąpić wyłącznie w drodze nadzwyczajnego postępowania - nie jest możliwe orzeczenie o przyznaniu świadczenia na rzecz matki dzieci na tożsamy okres (za wyjątkiem września 2019 r.). Kolegium podniosło przy tym, że rozpoznając sprawę z wniosku M.S., nie jest władne dokonywać oceny decyzji wydanej na rzecz ojca dzieci. Wprawdzie funkcjonalnie te dwa postępowania są ze sobą związane, to jednak nie mają związku podmiotowego w takim sensie, że strony zachowują odrębność i matce dzieci nie przysługuje prawo kwestionowania uprawnienia przyznanego ich ojcu.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie M.S. wniosła o uchylenie ww. decyzji SKO jako wydanej z naruszeniem art. 107 § 1 i art.104 k.p.a.

W motywach skargi wskazywała, iż od grudnia 2018 r. nie mieszka z mężem – wyprowadziła się wraz z dziećmi. Podniosła, iż od 13 marca 2019 r., kiedy Sąd Okręgowy wydał postanowienie zabezpieczające, miejscem zamieszkania dzieci stało się oficjalnie każdorazowe jej miejsce zamieszkania. Również w wyroku rozwodowym z 6 września 2019 r. potwierdzono, iż miejscem zamieszkania dzieci każdorazowo jest miejsce zamieszkania M.S. Zaznaczono, iż ojciec dzieci korzysta jedynie z ustalonych przez Sąd kontaktów z dziećmi w określonych dniach i godzinach. Brak jest orzeczenia o opiece naprzemiennej.

W uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyjaśnił, iż w świetle brzmienia przepisów ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci, obowiązujących w okresie świadczeniowym 2018/2019, uprawnionymi do świadczenia wychowawczego są m.in. ojciec albo matka dziecka, jeżeli dziecko wspólnie zamieszkuje i pozostaje na utrzymaniu matki albo ojca, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 2. Przyznanie jednemu z nich tego świadczenia wyklucza możliwość jego przyznania drugiemu na tożsamy okres, za wyjątkiem sytuacji, gdy mamy do czynienia ze sprawowaną przez nich opieką naprzemienną, prowadzącą do odpowiedniego podziału świadczenia.

Dalej wyjaśniono, że zbieg uprawnień obojga rodziców do świadczeń wychowawczych reguluje przepis art. 22 u.p.w.d., zgodnie z którym, świadczenie wypłaca się temu rodzicowi, który sprawuje faktyczną opiekę nad dzieckiem. Jeżeli opieka nad dzieckiem jest sprawowana równocześnie przez oboje rodziców, świadczenie wychowawcze wypłaca się temu rodzicowi, który pierwszy złożył wniosek. Wykluczona została zatem możliwość przyznania prawa do świadczeń wychowawczych w pełnej wysokości jednocześnie obojgu rodzicom. Wyłączona tym samym jest również prawna możliwość ustalenia prawa do świadczenia wychowawczego rodzicowi dziecka w warunkach, gdy w obrocie prawnym funkcjonuje już decyzja przyznająca drugiemu rodzicowi prawo do tego świadczenia na to samo dziecko i na ten sam okres. Orzekanie o prawie do świadczenia wychowawczego na rzecz tego rodzica, możliwe będzie jedynie pod warunkiem uprzedniej eliminacji z obrotu prawnego decyzji o wcześniej przyznanym prawie do świadczenia wychowawczego drugiego rodzica. Względnie uznaniu, że wypłacone temu drugiemu rodzicowi świadczenie było nienależnie pobrane, co z kolei stosownie do art. 25 ust. 1 u p.w.d. wiąże się z obowiązkiem jego zwrotu.

WSA zauważył, że ojcu S. i M.S. w efekcie rozpoznania wcześniej od skarżącej złożonego wniosku przyznano prawo do świadczeń wychowawczych na wymienione dzieci na okres od 1 października 2018 r. do 30 września 2019 r. Decyzja przyznająca te świadczenie została wykonana i pozostaje w obrocie prawnym. Z niespornych ustaleń organu wynika przy tym, że weryfikacja przyznanych nią świadczeń pod kątem ewentualnego uznania ich za nienależnie pobrane, zakończyła się uznaniem za takowe jedynie tych, które wypłacono we wrześniu 2019 r., co stwierdzono decyzją Prezydenta m.st. Warszawy z 12 marca 2020 r.nr WSZ.ŚRA/ZZ_SW/ŻZ/000028/20, która uzyskała walor ostateczności i również pozostaje w obrocie prawnym. W związku z czym niezależnie od tego jak obecnie organ rozstrzygający o świadczeniu wychowawczym na rzecz matki S. i M.S. postrzegałby sposób wykonywania obowiązków rodzicielskich przez ojca dzieci (kwestii faktycznie sprawowanej w powyższym okresie przez niego opieki), nie mógł pozostawania w obrocie prawnym decyzji przyznającej na jego rzecz świadczenia wychowawcze zignorować. Nie mógł również w ramach prowadzonego postępowania, którego przedmiotem było rozpoznanie wniosku skarżącej, weryfikować zgodności z prawem ww. decyzji. W tym stanie rzeczy musiał także uwzględnić konsekwencje prawne z tego wynikające, w postaci zaistnienia przeszkody faktycznej i prawnej uniemożliwiającej przyznanie jej na tożsamy okres prawa do świadczenia.

Sąd I instancji zauważył, iż wskazywane przez skarżącą dysfunkcjonalne zachowania jej byłego męża i ich konsekwencje nie mogły mieć wpływu na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia. Mogły one co najwyżej ewentualnie rzutować na ocenę decyzji przyznającej mu świadczenia wychowawcze. Ta jednak w tym postępowaniu ani przez organ rozstrzygający o prawach skarżącej, ani przez rozpoznający jej skargę Sąd, nie mogła być weryfikowana.

Reasumując WSA uznał, że decyzje organów obu Instancji nie naruszają prawa. SKO powołując się w motywach wydanej decyzji na zaistnienie przywoływanej wyżej przeszkody w uwzględnieniu wniosku, dopełnił wynikającego z art. 107 § 3 k.p.a. obowiązku przedstawienia prawnych i faktycznych racji, które legły u podstaw podjętego rozstrzygnięcia. Zaskarżona decyzja nie nosi znamion dowolności. Jej uzasadnienie zawiera także wszystkie elementy, o których stanowi art. 107 § 1 k.p.a. W związku z czym zarzut naruszenia tego przepisu uznać należy za chybiony.

W skardze kasacyjnej z 16 kwietnia 2021 r. M.S. zaskarżyła powyższy wyrok w całości zarzucając:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

- art. 5 § 2a ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. 2016 poz. 195) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w przedmiotowej sprawie, w sytuacji gdy opieka nad dziećmi zgodnie z wyrokiem rozwodowym pomiędzy Skarżącą M.S. i M.S. nie została uregulowana w formie opieki naprzemiennej,

- art. 22 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyznaniu prawa do wypłacenia świadczenia pieniężnego temu z rodziców, który pierwszy złożył wniosek w sytuacji sprawowania przez oboje rodziców opieki nad dzieckiem, podczas gdy w niniejszej sprawie piecza nad dziećmi nie została uregulowana w formie tzw. opieki naprzemiennej

2. naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 145 par. 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. oraz art. 80 k.p.a przez niezasadne oddalenie skargi i podzielenie nieprawidłowo dokonanej przez Organ oceny stanu faktycznego sprawy, skutkującej wyprowadzeniem nieprawidłowego wniosku i zaakceptowaniem błędnie ustalonego przez Organ stanu faktycznego, jakoby oboje rodzice sprawowali równocześnie opiekę nad dziećmi, co skutkowało wypłaceniem świadczenia rodzicowi, który złożył wniosek jako pierwszy.

Mając powyższe na uwadze skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Ponadto wniosła o rozpoznanie sprawy na rozprawie.

W motywach skargi kasacyjnej podniesiono, iż z art. 4 § 2 pkt 2 u.p.w.d. świadczenie wychowawcze przysługuje opiekunowi faktycznemu dziecka, jeżeli dziecko wspólnie zamieszkuje i pozostaje na utrzymaniu opiekuna faktycznego. W art. 5 § 2a uregulowano natomiast sytuację kiedy mamy do czynienia z wykonywaniem nad dzieckiem opieki naprzemiennej obydwojga rodziców rozwiedzionych. W tym wypadku kwotę świadczenia wychowawczego ustala się każdemu z rodziców w wysokości połowy kwoty przysługującego za dany miesiąc świadczenia wychowawczego. Zaznaczono, iż pozostawanie dziecka pod naprzemienną opieką obojga rodziców nie jest kwestią mogącą podlegać interpretacji stron lub organu, prowadzącego dane postępowanie administracyjne, a fakt ten musi wynikać wprost z orzeczenia sądu.

Zaznaczono, iż w dniu 6 września 2019 r. Sąd Okręgowy Warszawa- Praga w Warszawie [...] Wydział Cywilny (sygn. akt [...] C [...]) rozwiązał przez rozwód związek małżeński zawarty 31 maja 2013 r. w Warszawie pomiędzy M.S. a M.S., władzę rodzicielską nad małoletnimi S.S. oraz M.S. pozostawił obojgu rodzicom, ustalając przy tym miejsce zamieszkania dzieci w każdorazowym miejscu zamieszkania matki, ustalił kontakty ojca z dziećmi oraz ustalił obowiązek alimentacyjny ojca na rzecz dzieci na kwotę łącznie 2 200,00 zł. Wskazano również, że na czas postępowania rozwodowego w dniu 13 marca 2019 r. zostało wydane postanowienie zabezpieczające, które pod względem określenia każdorazowego miejsca zamieszkania małoletnich jest tożsame z treścią wyroku rozwodowego.

Dalej wskazano, powołując się na tekst opinii Ministerstwo Rodziny Pracy i Polityki Społecznej z 17 października 2017, że ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego zgodnie z art. 5 ust. 2a ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (czyli w wysokości połowy kwoty przysługującego świadczenia wychowawczego) może mieć miejsce tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu jest pod opieką naprzemienną obydwojga rodziców rozwiedzionych, żyjących w separacji lub żyjących w rozłączeniu sprawowaną w porównywalnych i powtarzających się okresach.

W niniejszej sprawie małoletni S. i M.S. niewątpliwie pozostają pod opieką matki dzieci, tj. skarżącej M.S. Wskazuje na to wyrok orzekający rozwód Skarżącej i ojca dzieci, zgodnie z którym miejsce zamieszkania dzieci zostało ustalone jako każdorazowe miejsce zamieszkania matki. Potwierdzone zostało to wydanym wcześniej postanowieniem zabezpieczającym. Wspólne zamieszkiwanie bowiem- co do zasady- wiąże się z faktycznie sprawowaną opieką nad dzieckiem.

Zdaniem skarżącej w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją odpowiadającą hipotezie art. 22 u.p,w.d.- wniosek złożyli oboje rodzice, tak więc należało ustalić, kto sprawuje opiekę nad dziećmi, przeprowadzając w tym celu wywiad środowiskowy. Wywiad środowiskowy potwierdził, że miejscem zamieszkania dzieci stało się każdorazowo miejsce zamieszkania matki. Ojciec dzieci korzysta z ustalonych dni i godzin kontaktów z dziećmi i wówczas oczywiście opiekuje się nimi, dzieci u niego nocują, jednak nie jest to faktyczne zamieszkiwanie. Ponadto ojciec ma ustalone alimenty, co przemawia za przyjęciem tezy, że faktyczna opiekę nad dziećmi sprawuje matka. Konkludując, świadczenie wychowawcze powinno w całości być przekazywane matce dzieci, ponieważ wszelkie przesłanki wskazują na to, że sprawuje ona wyłączną opiekę nad dziećmi. Nie ma tu zatem mowy o opiece naprzemiennej.

Obecna na rozprawie w dniu 20 października 2023 r. M.S. podtrzymała skargę , wnioski i twierdzenia w niej zawarte. Podniosła, iż cały ten czas małoletnie dzieci były przy niej, a ich ojciec niesprawiedliwie pobierał świadczenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (P.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 P.p.s.a. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone wskazanymi w niej podstawami, którymi może być naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 P.p.s.a.), a także naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.).

Biorąć pod uwagę tak uregulowany zakres kontroli instancyjnej sprawowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzić należy, że skarga kasacyjna, nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Podniesione w skardze kasacyjnej M.S. zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego jak i procesowego sprowadzają się do wykazania, iż w rozpoznawanej sprawie w okresie świadczeniowym 2018/2019 nie miała miejsca równoczesna jak też naprzemienna opieka nad wspólnymi dziećmi skarżącej oraz jej byłym mężem M.S. Według skarżącej Sąd I instancji oraz organy naruszyły wskazane w zarzutach skargi kasacyjnej przepisy błędnie uznając, iż opieka ta była sprawowania naprzemiennie, a w konsekwencji niesłusznie przyznano świadczenie wychowawcze M.S. i odmówiono jego przyznania skarżącej. Zdaniem skarżącej kasacyjne spełniony został zawarty w art. 22 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci warunek przyznania przedmiotowego świadczenia na jej rzecz, bowiem w toku postępowania potwierdzono (wywiad środowiskowy), że miejscem zamieszkania każdorazowo było miejsce zamieszania M.S..

Trzeba jednak zauważyć, iż pogląd jakoby ww. opieka była sprawowana przez oboje rodziców (równocześnie, czy też naprzemiennie) nie została wyrażony w wyroku jak też w decyzji SKO w Warszawie. Sąd I instancji podzielił bowiem stanowisko organu odwoławczego, iż dopóki w obrocie prawnym funkcjonuje decyzja o przyznaniu ojcu dzieci świadczenia wychowawczego w pełnej wysokości to nie jest możliwe przyznanie skarżącej tego samego świadczenia w jakiejkolwiek wysokości za ten sam okres świadczeniowy.

WSA przywołał przepis art. 22 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci i określone w nim zasady wypłaty świadczenia w przypadku zbiegu prawa do jego uzyskania, jedynie aby zauważyć, iż ustawodawca wykluczył możliwość równoczesnego przyznania świadczenia w pełnej wysokości obojgu rodzicom. Sąd ten, jak i organ odwoławczy, nie stwierdził przy tym, iż M.S. prawidłowo lub też nieprawidłowo przyznano to świadczenie na okres zasiłkowy 2018/2019.

Z powyższego Sąd I instancji wyprowadził konkluzję, iż decyzja odmawiająca przyznana M.S. wnioskowanego świadczenia za okres od 1 października 2018 r do 31 sierpnia 2019 r. nie naruszała prawa. Wyłączona jest bowiem prawna możliwość ustalenia prawa do świadczenia wychowawczego rodzicowi dziecka w warunkach, gdy w obrocie prawnym funkcjonuje już decyzja przyznająca drugiemu rodzicowi prawo do tego świadczenia na to samo dziecko i na ten sam okres. WSA zaznaczył, iż orzekanie o prawie do świadczenia wychowawczego na rzecz tego rodzica, możliwe będzie jedynie pod warunkiem uprzedniej eliminacji z obrotu prawnego decyzji o wcześniej przyznanym prawie do świadczenia wychowawczego drugiego rodzica, względnie uznaniu, że wypłacone temu drugiemu świadczenie było nienależnie pobrane, co z kolei stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci wiąże się z obowiązkiem jego zwrotu.

Podniesione przez skarżącą zarzuty skargi kasacyjnej nie odnoszą się zatem do stanowiska wyrażonego uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji. Tym samym trzeba stwierdzić, iż postawione w skardze kasacyjnej zarzuty nie przystają do stanu faktycznego, który legł u podstaw zaskarżonego orzeczenia. Przyczyną oddalenia skargi nie było bowiem ustalenie, iż M.S. i M.S. sprawowali w okresie świadczeniowym 2018/2019 równoczesną czy też naprzemienną opiekę nad wspólnymi dziećmi, ale ustalenie, że w dacie rozstrzygania przez organ I instancji w przedmiocie przyznania M.S. świadczenia wychowawczego, M.S. miał już przyznane i wypłacone powyższe świadczenia na te same dzieci, za ten sam okres. W konsekwencji tak sformułowane zarzuty skargi kasacyjnej nie mogły zostać uwzględnione.

Już z tych tylko przyczyn skarga kasacyjna nie mogła zostać uwzględniona.

Uzupełniająco warto zauważyć, że w sprawie jest po za sporem, iż M.S. przyznano świadczenie wychowawcze w okresie świadczeniowy 2018/2019 na S. i M.S. Świadczenie to zostało wypłacone. Decyzją 12 marca 2020 r. Nr WSZ/ŚRA/ZZ_SW/ZŻ/000028/20 jedynie w części wypłacone M.S. świadczenie zostało uznanie za nienależnie pobrane (za miesiąc wrzesień 2019 r.). Trafnie zatem WSA w Warszawie zauważył, iż tak długo jak decyzja o przyznaniu ww. świadczenia M.S. nie zostanie wyeliminowania z obrotu prawnego, lub wypłacone na jej podstawie świadczenia nie zostaną uznanie za nienależnie pobrane, nie ma możliwości przyznania M.S. tego świadczenia za ten sam okres na te same dzieci. Sąd I instancji słusznie zauważył, że z art. 22 ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci wynika, iż nie jest możliwie przyznanie i wypłata świadczenia wychowawczego w jakiejkolwiek wysokości, gdy za ten sam okres drugi rodzic uzyskał w drodze ostatecznej decyzji to świadczenie w pełnej wysokości. Ustawodawca wyraźnie zastrzegł brak możliwość wypłaty świadczenia wychowawczego za dany okres na dane dziecko w wysokości przekraczającej kwotę określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o pomocy państwa wychowywane dzieci. W stanie faktycznym jaki legł u podstaw decyzji SKO w Warszawie, kontrolowanej następnie przez Sąd I instancji, przyznane skarżącej wnioskowanego świadczenia prowadziłoby do takiej właśnie sytuacji.

W tych okolicznościach skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na podstawie art 184 P.p.s.a.