Wyrok z dnia 2019-03-28 sygn. I SA/Wa 1538/18

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Kosińska Sędziowie WSA Joanna Skiba (spr.) WSA Gabriela Nowak Protokolant Referent stażysta Anna Kaczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2019 r. sprawy ze skargi D. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania specjalistycznych usług opiekuńczych oddala skargę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją z [...] czerwca 2018 r., nr [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta P. z [...] kwietnia 2018 r., nr [...].

Zaskarżone orzeczenie zostało wydane w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Prezydent Miasta P. wskazaną decyzją z [...] kwietnia 2018 r. odmówił D. P. przyznania pomocy finansowej w formie specjalistycznych usług opiekuńczych dla jej córki A. S., w wymiarze 40 godzin miesięcznie.

W uzasadnieniu orzeczenia organ powołał art. 7 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego z 19 sierpnia 1994 r. (Dz. U. z 2017 r. poz. 882) stwierdzający, iż dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo bez względu na stopień upośledzenia organizuje się naukę i zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze, w szczególności w przedszkolach, szkołach, placówkach opiekuńczo-wychowawczych, ośrodkach rehabilitacyjno - wychowawczych, w domach pomocy społecznej i podmiotach leczniczych, a także w domu rodzinnym. Podniósł ponadto, iż rodzina wnioskodawczyni jest w stanie własnym staraniem zapewnić odpowiednie zajęcia niepełnosprawnemu dziecku. Z zaświadczenia lekarskiego od psychiatry kwalifikującego dziecko do korzystania ze specjalistycznych usług opiekuńczych wynika, że zakres usług obejmowałby uczenie i rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego życia oraz usprawnienie zaburzonych funkcji organizmu. Wnioskodawczyni posiada ukończone studium podyplomowe do pracy z dziećmi z autyzmem oraz studium uprawniające do prowadzenia zajęć z integracji sensoryczno-motorycznej. Prowadzi prywatny gabinet integracji sensorycznej Córka wnioskodawczyni uczęszcza na zajęcia sensoryczno-motoryczne (w ramach zajęć przedszkolnych), na zajęcia mające na celu wczesne wspomaganie rozwoju, zajęcia rewalidacyjne z elementami integracji sensorycznej. Ponadto w trakcie wywiadu środowiskowego zaproponowano rodzinie przyznanie pomocy finansowej na dofinansowanie do terapii dla córki, lecz wnioskująca o wsparcie odmówiła tej formy pomocy, gdyż nie pokryje ono całkowicie kosztów terapii.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła D. P. Wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji. Kwestionowanemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1 pkt 3, art. 50 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593 ze zm.) i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z [...] września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych, w wyniku czego naruszono art. 7, art. 7a, art. 8, art. 77, art. 80, art. 107 § 3 i art. 128 kpa.

W uzasadnieniu odwołania podniosła, że otrzymywane świadczenia nie zaspokajają wszystkich uzasadnionych potrzeb. Nie jest w stanie pracować z własnym dzieckiem jako terapeuta, gdyż córka odmawia współpracy. W jej ocenie zajęcia terapeutyczne prowadzone przez I. M., w ramach specjalistycznych usług opiekuńczych byłyby odpowiednie, pomagając w osiągnięciu maksymalnej niezależności w wieku dorosłym.

Decyzją z [...] czerwca 2018 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta P. z [...] kwietnia 2018 r.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ odwoławczy podniósł, że nie jest obowiązany do poszukiwania dalszych dowodów w sytuacji, gdy sposób przeprowadzenia postępowania, jak też ocena dowodów zebranych w sprawie przez organ I instancji, nie budzi zastrzeżeń i jest prawidłowa.

Z materiału sprawy wynika, iż wnioskodawczyni tworzy rodzinę wraz ze swoim mężem i córką A. Dochód rodziny w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku, tj. w styczniu 2018 r., wyniósł [...] zł i nie przekroczył ustawowego kryterium dochodowego rodziny w wysokości [...] zł. Odwołująca ukończyła studium podyplomowe, uprawniające do pracy terapeutycznej z dziećmi z autyzmem i może pracować jako terapeuta z integracji sensorycznej. Wydatki rodziny za miesiąc styczeń wyniosły [...] zł i zostały pokryte również z oszczędności finansowych rodziny. Przy czym z orzeczenia Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P. z [...] sierpnia 2017 r., wynika, że A. S. jest osobą niepełnosprawną. W chwili obecnej wymaga współudziału opiekuna w procesie leczenia, edukacji i rehabilitacji, stałej pomocy osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Orzeczenie to zostało wydane do [...] września 2019 r. Z kolei z zaświadczenia lekarskiego wystawionego przez lekarza specjalistę wynika, iż ze względu na zaburzenia psychiczne - autyzm dziecięcy -dziecko to wymaga pomocy w formie specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób zaburzeniami psychicznymi w wymiarze 2 godzin dziennie, 10 godz. w tygodniu, w ramach których prowadzone byłoby uczenie i rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego życia oraz usprawnienie zaburzonych funkcji organizmu (zgodnie z § 2 pkt 1 lit. a oraz § 2 pkt lit. b rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych.

Z treści wywiadu środowiskowego wynika, iż A. S. uczęszcza do prywatnego przedszkola, w którym prowadzone są zajęcia integracji sensorycznej w wymiarze 1 godziny, zajęcia z logopedą - 30 minut tygodniowo. Dziecko w przedszkolu ma zajęcia z nauczycielem wspomagającym. Ponadto uczęszcza na nieodpłatne zajęcia w przedszkolu "Słoneczna Kraina" w P., które mają na celu wczesne wspomaganie rozwoju. A. S. korzysta również z zajęć rewalidacyjnych z elementami integracji sensorycznej, które odbywają się raz w tygodniu i trwają 45 minut. Ustalono, że dziecko to oczekuje na terapię w Ośrodku Rehabilitacji Dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego Mini Med.

D. P. zakwestionowała ustalenia pracownika socjalnego w zakresie zajęć z logopedą, jednak w treści wywiadu (odwołująca podała taką informację), a dodatkowo pracownik socjalny ustalił, że w przedszkolu dziecko ma dostęp do zajęć z logopedą.

Kolegium podniosło, że orzeczenie, wydane na podstawie art. 50 ust. 2 u.p.s. jest decyzją uznaniową. Uznaniowy charakter orzeczenia w przedmiocie przyznania specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi powoduje zaś, że nawet w przypadku spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek organ pomocy społecznej może przyznać ją w wymiarze i zakresie, który uzna za niezbędny, bądź odmówić ich przyznania. Uprawnienia wynikające z przepisów ustawy mają charakter jedynie subsydiarny, co oznacza, że uzupełniają środki, możliwości i uprawnienia własne osoby objętej systemem świadczeń z pomocy społecznej. Dopuszcza się interwencję państwa jedynie w przypadkach, w których osoba lub rodzina nie ma możliwości samodzielnego przezwyciężenia trudności życiowych. Ponadto zgodnie z art. 7 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo bez względu na stopień upośledzenia organizuje się naukę i zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze, w szczególności w przedszkolach, szkołach, placówkach opiekuńczo-wychowawczych, ośrodkach rehabilitacyjno-wychowawczych, w domach pomocy społecznej i podmiotach leczniczych, a także w domu rodzinnym.

Kolegium wskazało, że bezspornym jest, iż A. S. ma zapewnioną naukę i zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze w przedszkolu, zakładach opieki zdrowotnej i innych niż jednostki pomocy społecznej podmiotach. Jednocześnie organ I instancji wskazał, że jedną z możliwych form wsparcia są np. świadczenia pieniężne na dofinansowanie kosztów organizowanych we własnym zakresie przez rodzinę zajęć terapeutycznych dla dzieci.

W ocenie Kolegium prawidłowo uznano, że wnioskodawczyni się jest w stanie własnym. staraniem zapewnić odpowiednie zajęcia niepełnosprawnemu dziecku.

Skargę na powyższe orzeczenie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła D. P. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1 pkt 3, art. 50 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej oraz rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z [...] września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych, jak też art. 7 kpa, art. 7a kpa, art. 8 § 1 kpa, art. 10 kpa, art. 77 kpa, art. 79a § 1 kpa, art. 80 kpa i art. 107 § 3 kpa.

W oparciu o powyższe zarzuty wniosła o uchylenie decyzji organów I i II instancji.

Skarżąca uzasadniła, że jej córka, w ramach zajęć z systemu oświaty korzysta z integracji sensorycznej w wymiarze 6 godzin w miesiącu, logopedy - 2 godziny w miesiącu oraz psychologa /TUS – 5 godzin w miesiącu. Istnieje zatem rozbieżność pomiędzy możliwością korzystania z pomocy z innych systemów, a wnioskowaną w zakresie specjalistycznych usług opiekuńczych. Z tego względu istnieje potrzeba uzupełnienia pomocy. Wskazała, że żądanie strony dotyczyło kwalifikacji psychologa, pedagoga, a organy rozpatrywały wniosek strony, zmieniając jego treść, w zakresie żądania przyznania specjalistycznych usług opiekuńczych. Pomyliły one jednostkę chorobową dziecka, którą jest autyzm dziecięcy, a nie upośledzenie umysłowe. Przy czym art. 7 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego dotyczy dzieci i młodzieży upośledzonej umysłowo, w tym szczególnie upośledzonej w stopniu głębokim.

Skarżąca podsumowała, że organy nie prowadziły postępowania zgodnie z jej żądaniem, skupiając się na innej pomocy niż wnioskowana.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium w P. wniosło o oddalenie skargi, wobec braku podstaw do jej uwzględnienia.

W piśmie procesowym z [...] sierpnia 2018 r. Rzecznik Praw Obywatelskich zgłosił swój udział w postępowaniu.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 6, 7 i 8 kpa, poprzez naruszenie wyrażonych w tych przepisach podstawowych zasad postępowania administracyjnego,

- prawa materialnego, mającego wpływ na wynik sprawy, tj. art. 18 ust. 1 pkt 2 oraz art. 50 ust. 2 i 4 ustawy o pomocy społecznej, co w konsekwencji spowodowało odmowę przyznania skarżącej pomocy w formie specjalistycznych usług opiekuńczych na dziecko.

W związku z przedstawionymi zarzutami wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Rzecznik Praw dziecka wskazał, że nie przekonuje go argumentacja, iż dziecko ma możliwość odbywania zajęć z logopedą, ponieważ w przedszkolu jest logopeda prowadzący kilka razy w tygodniu zajęcia. Dziecko musi mieć bowiem zapewnione zajęcia odpowiednią metodą, której nie stosuje logopeda w przedszkolu. Odnośnie zajęć wczesnego wspomagania i integracji sensorycznej Rzecznik podniósł, że oferują one inny wachlarz możliwości terapeutycznych, dlatego odbywanie takich zajęć nie może stanowić elementu składowego decyzji odmawiającej przyznania dziecku specjalistycznych usług opiekuńczych. Uprzednie zajęcia są bowiem realizowane w ramach systemu oświaty. Organ przekroczył granice uznania administracyjnego i niewłaściwie ocenił stan faktyczny sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na wstępie podkreślić należy, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2107 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, o ile ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta przebiega trybie określonym ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r, poz. 1302 ze zm., dalej: "p.p.s.a."), przy czym w świetle art. 134 § 1 tej ustawy, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że obowiązkiem sądu administracyjnego jest dokonanie kompleksowej oceny legalności zaskarżonego aktu, niezależnie od podniesionych w skardze zarzutów (bądź ich braku) i ich podstawy prawnej powołanej przez skarżącego.

Rozpoznając skargę w ramach powyższych kryteriów Sąd doszedł do wniosku, że skarga jest niezasadna.

Przedmiotem żądania skarżącej było przyznanie specjalistycznych usług opiekuńczych na jej córki A. S. Zastosowanie w niniejszej sprawie mają zatem przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej ( Dz. U. z 2017 r. poz. 1769 ze zm. dalej ups).

Specjalistyczne usługi opiekuńcze należą do tzw. świadczeń niepieniężnych z pomocy społecznej (art. 36 pkt 2 lit. "m" u.p.s.). Stosownie do treści art. 50 ust. 2 powołanej ustawy, usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być przyznane osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni nie mogą takiej pomocy zapewnić. Przyznanie pomocy w formie specjalistycznych usług opiekuńczych na podstawie tego przepisu pozostawione jest uznaniu organu administracji. Uznanie administracyjne pozwala zaś organowi na wybór rozstrzygnięcia, które uważa za najbardziej właściwe. Oznacza to, że nawet spełnienie przesłanek przyznania tego rodzaju świadczenia nie przesądza o tym, że organ pomocy społecznej ma obowiązek orzec o ich przyznaniu, a tym bardziej, nie zobowiązany jest przyznać takie świadczenie w wymiarze oraz w zakresie, w jakim domaga się tego wnioskodawca. Swoistym potwierdzeniem luzu decyzyjnego, jakim dysponuje organ w tym zakresie, jest dyspozycja art. 50 ust. 5 u.p.s., w myśl którego ustalenie (również) zakresu, okresu i miejsca świadczenia specjalistycznych usług opiekuńczych, pozostaje w gestii ośrodka pomocy społecznej. Dokonując rozstrzygnięć w tym przedmiocie organy administracji oczywiście zobowiązane są wziąć pod uwagę potrzeby beneficjenta specjalistycznych usług opiekuńczych wynikające z jego schorzenia. Organy zobowiązane są jednak jednocześnie kierować się zasadą pomocniczości (subsydiarności), wyrażoną w art. 2 ust. 1 u.p.s., zgodnie z którym pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie spornych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Wskazać należy, iż kontrola legalności decyzji wydawanych w ramach uznania administracyjnego jest ograniczona i sprowadza się do oceny, czy organ administracji uwzględnił całokształt okoliczności faktycznych, mających znaczenie w sprawie oraz czy w ramach swego uznania nie naruszył on zasady swobodnej oceny dowodów. Kontrola Sądu dotyczy więc prawidłowości postępowania organu administracji poprzedzającego wydanie decyzji. W szczególności polega ona na sprawdzeniu, czy wydanie decyzji poprzedzone zostało prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem dowodowym oraz wyjaśnieniem stanu faktycznego sprawy, do czego zobowiązane są organy obu instancji na podstawie art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 136 k.p.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2002 r., sygn. akt SA/Sz 2548/00, niepubl.).

W ocenie Sądu organy administracji w sposób prawidłowy przeprowadziły postępowanie wyjaśniające i zasadnie uznały, że brak jest podstaw do przyznania skarżącej świadczenia w postaci usług opiekuńczych dla córki A.

W rozpoznawanej sprawie jest niekwestionowane, że córka skarżącej wymaga rehabilitacji. Z w orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia [...] sierpnia 2017 r. wynika, że przyczyną niepełnosprawności córki skarżącej jest "[...]", czyli całościowe zaburzenia rozwojowe i epilepsja (§ 32 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności).

O konieczności pomocy w formie usług opiekuńczych A. zaświadczył także lekarz pediatra i psychiatra (zaświadczenie z dnia [...] lutego 2018 r.).

Zdaniem sądu, należy jednak uznać za prawidłowe stanowisko organów, że rehabilitacja córki skarżącej w pierwszej kolejności powinna być świadczona na podstawie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i przez rodzinę osoby niepełnosprawnej w ramach ich uprawnień, zasobów i możliwości, a dopiero w ostatniej kolejności - gdy te możliwości zostaną wykorzystane - uzupełniona poprzez specjalistyczne usługi opiekuńcze z pomocy społecznej. Kolejność taka wynika wyraźnie z art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej i § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia [...] września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych( Dz. U z 2005 r. Nr 189, poz. 1598 ze zm.) Ten pierwszy, powołany wyżej, przepis wyraża zasadę subsydiarności pomocy społecznej, to jest udzielania świadczeń dopiero wówczas, gdy "własne uprawnienia, zasoby i możliwości" osób i rodzin nie wystarczają do przezwyciężenia "trudnych sytuacji życiowych", w jakich te osoby i rodziny się znajdują. Natomiast drugi ze wskazanych przepisów stanowi, że specjalistycznymi usługami opiekuńczymi może być rehabilitacja fizyczna i usprawnianie zaburzonych funkcji organizmu w zakresie nieobjętym przepisami ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych- organ pomocy społecznej może przyznać usługi opiekuńcze na podstawie ustawy o pomocy społecznej tylko wtedy, gdy wnioskodawca wyczerpał możliwości wynikające z zakresu świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto uprawnienia do określonych usług, świadczeń i działań na rzecz dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo wynikają z innych przepisów, w tym: ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1878), ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1457 ze zm.) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1510 ze zm.). Zatem rehabilitacja i zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze świadczone na podstawie powyższej ustawy wyprzedzają obowiązek świadczeń z systemu pomocy społecznej.

W związku z powyższym całkowicie uprawnione było stwierdzenie, że pomoc społeczna poprzez przyznanie świadczenia w formie specjalistycznych usług opiekuńczych jedynie dopełnia świadczenia, które są zagwarantowane na podstawie innych przepisów.

Z akt sprawy wynika, że skarżąca ma możliwość uzyskać dla córki świadczenia zarówno z systemu ochrony zdrowia, jak i z systemu oświaty. Ustalono bowiem że córka strony korzysta w wymiarze 45 min. tygodniowo z zajęć sensoryczno-motorycznych w przedszkolu E.- P., do którego uczęszcza 6 godzin dziennie 5 razy w tygodniu, ma tam możliwość pracy z logopedą w wymiarze 30 min. tygodniowo, odbywa spotkania z nauczycielem wspomagającym, korzysta również z zajęć rewalidacyjnych z elementami integracji sensorycznej w przedszkolu " S. K." w wymiarze 45 min. w tygodniu. Oczekuje również na terapię w ośrodku M.- M. Ponadto sama skarżąca prowadzi Gabinet Integracji Sensorycznej i ma ukończone studia podyplomowe z zakresu terapii dla dzieci z autyzmem. Reasumując, w wyniku przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, uznać zatem należało, że brak jest podstaw do stwierdzenia jakichkolwiek nieprawidłowości w postępowaniu administracyjnym przeprowadzonym zarówno przez organ odwoławczy, jak i przez organ pierwszej instancji. Ustalenia będące podstawą rozstrzygnięcia, zostały bowiem dokonane na podstawie trafnej oceny dowodów. Ponadto prawidłowa była ocena prawna odniesiona do stwierdzonego w sprawie stanu faktycznego. Wbrew zatem temu, co zdaje się wywodzić skarżąca, odmowa przyznania świadczenia była uzasadniona, tym bardziej, że skarżącej zaproponowano dofinansowanie do terapii córki, ale przedmiotem jej zainteresowania jest wyłącznie pomoc w formie i zakresie zgłoszonym we wniosku oraz zajęcia prowadzone przez osobę wskazaną przez samą skarżącą.

Należy również podkreślić, że dla przyznania omawianego świadczenia nie ma decydującego znaczenia zaświadczenie lekarskie. Bez wątpienia treść zaświadczenia ma znaczenie dla ustalenia stanu zdrowia i na tej podstawie określenia zakresu niezbędnych dla niej usług opiekuńczych, jednak to do organu należy podjęcie decyzji w tej kwestii, wydawanej w ramach tzw. uznania administracyjnego.

Wobec powyższych ustaleń, Sąd podziela stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego, że odmowa przyznania stronie świadczenia w postaci specjalistycznych usług opiekuńczych, po uwzględnieniu świadczeń uzyskiwanych na gruncie innych systemów, jak też działań, które skarżąca w ramach sprawowanej opieki nad córką może podejmować we własnym zakresie (jak choćby możliwość samodzielnej realizacji z córką ćwiczeń integracji sensorycznej, na co wskazał organ pierwszej instancji), jest uzasadniona. Tym samym nie ma podstaw do przyjęcia, że organ wydając zaskarżoną decyzję naruszył obowiązujące przepisy, w szczególności przekroczył granice przysługującego mu uznania.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że organ wydając zaskarżoną decyzję nie naruszył obowiązujących przepisów tj. przepisów postępowania art. 7, 7a, 8,10, 77, 79a,80,107 kpa. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie organy administracji w sposób prawidłowy przeprowadziły postępowanie wyjaśniające. Z uwagi na fakultatywny charakter przyznania świadczenia z pomocy społecznej w formie specjalistycznych usług opiekuńczych w oparciu o art. 50 ust. 2 u.p.s., organy administracji dokonały oceny spełnienia przesłanek z tego przepisu, mając na uwadze indywidualną sytuację skarżącej. Niewątpliwie córka skarżącej z uwagi na swój stan zdrowia wymaga pomocy w formie terapii i rehabilitacji świadczonej przez wyspecjalizowane podmioty. Niewątpliwie również każda osoba wymagająca pomocy chce, aby zakres udzielanej jej opieki był jak największy, ale sam fakt spełniania kryteriów nie oznacza, że stronie musi być przyznane świadczenie w takim rozmiarze i formie, o jakie wnioskuje. Sąd w pełni podziela stanowisko organów, iż taką pomoc córka skarżącej może uzyskać poza systemem opieki społecznej. Jak zaś już wyżej wspomniano, uprawnienia wynikające z pomocy społecznej mają jedynie charakter subsydiarny, a więc uzupełniają środki i możliwości osoby uprawnionej. W związku z powyższym Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. Sąd nie dostrzegł również naruszenia przepisów prawa procesowego w taki sposób, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tym samym zarzuty podniesione przez skarżącą oraz przez Rzecznika Praw Dziecka należy uznać za niezasadne.

Z tych wszystkich względów, wobec braku podstaw do uwzględnienia skargi, Sąd na podstawie art. 151 ppsa. oddalił skargę.