Wyrok z dnia 2022-11-21 sygn. III SA/Kr 760/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Hanna Knysiak-Sudyka Sędziowie: WSA Janusz Kasprzycki (spr.) WSA Tadeusz Kiełkowski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 listopada 2022 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 2 lutego 2022 r., nr SKO.PS/4110/534/2021, w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji.

Zaskarżoną przez M. G., zwanego dalej skarżącym, decyzją z dnia 2 lutego 2022 r., znak: SKO.PS/4110/534/2021, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia 24 czerwca 2021 r. Nr [...] o odmowie przyznania skarżącemu świadczenia w formie zasiłku celowego na energię elektryczną.

Powyższa decyzja zapadła w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Decyzją z dnia 24 czerwca 2021 r. Prezydent Miasta K. orzekł o odmowie przyznania skarżącemu świadczenia w formie zasiłku celowego na energię elektryczną.

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał na brak współpracy wnioskodawcy z pracownikiem socjalnym (art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej; Dz. U. z 2021 r., poz. 2268, zwanej dalej ustawą o pomocy społecznej) oraz dysproporcję między udokumentowaną wysokością dochodu, a sytuacją majątkową wnioskodawcy (art. 12 ustawy o pomocy społecznej).

Od powyższej decyzji odwołanie złożył skarżący.

Podniósł, że stawiał się na każde wezwanie pracownika socjalnego i za każdym razem przedstawiał szeroki zakres informacji na temat swojej sytuacji prywatnej i materialnej. Wyjaśnił także, że nie zdecydował się na uczestnictwo w zajęciach Klubu Integracji Społecznej ze względu na swoje problemy ze snem i wynikające z tego konsekwencje. Wskazał, że nie był w stanie przedłożyć aktualnego zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego problemy z bezsennością, ponieważ w wezwaniu wyznaczono bardzo krótki termin na dostarczenie zaświadczenia, tj. 3 dni. Był to termin nierealny również ze względu na pandemię i utrudniony dostęp do wielu placówek służby zdrowia. Skarżący dodał, że do akt przedłożył kopię zaświadczenia lekarskiego jakim dysponuje, a które potwierdza problemy z bezsennością, jak również niezdolność do pracy nocnej i w godzinach rannych. Nie podał danych personalnych osób od których pożyczał pieniądze ze względu na ogólnie przyjęte normy życia społecznego i koleżeńskiego oraz ze względu na obowiązujące zasady RODO.

Opisaną na wstępie decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium podało, że dnia 29 kwietnia 2021 r. skarżący złożył wniosek o przyznanie pomocy finansowej na energię elektryczną.

Podczas przeprowadzonego wywiadu środowiskowego organ ustalił, że skarżący mieszka sam i prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. Nie pracuje zawodowo, jest zarejestrowany w Grodzkim Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Skarżący w miesiącu marcu utrzymywał się ze sprzedaży surowców wtórnych za które uzyskał 300 zł oraz z pomocy MOPS. Mieszka w wynajętym mieszkaniu dwupokojowym za które w miesiącu marcu przekazał opłaty za czynsz, prąd i gaz na rachunek właścicielki mieszkania w wysokości 752 zł. Wyjaśnił, że opłaty związane z utrzymaniem mieszkania ma uregulowane do miesiąca kwietnia. W miesiącu kwietniu wpłacił kwotę 1035 zł. Oświadczył, że nie oddał pożyczki, którą zaciągnął od osoby znajomej w miesiącu październiku 2020 r. na kwotę 3000 zł, a którą miał spłacić w okresie do kwietnia 2021 r. Ponadto podał, iż aby zapłacić rachunki za mieszkanie w miesiącu kwietniu ponownie musiał się zapożyczyć u znajomych na kwotę 2000 zł na okres 6 miesięcy, lecz nie chciał podać nazwisk osób od których pożyczył pieniądze.

Kolegium wskazało na treść przepisów art. 11 ust. 2 i art. 12 ustawy o pomocy społecznej oraz wyjaśnił, że skarżący został zobowiązany do podjęcia współpracy z Klubem Integracji Społecznej w celu aktywizacji społeczno-zawodowej. W trakcie wywiadu poinformował, że zgłosił się do KIS lecz nie zdecydował się na współpracę, ponieważ zajęcia odbywają się w godzinach dopołudniowych, a wówczas śpi. Dodał, że ma problemy ze snem, lecz nigdzie się nie leczy. W dniu 14 maja 2021 r. wezwano skarżącego o doręczenie zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego zaburzenia snu, a także podanie danych personalnych osoby od której pożyczył pieniądze w miesiącu kwietniu 2021 r. W piśmie z dnia 2 czerwca 2021 r. skarżący podał, że ma utrudniony dostęp do lekarza i nie mógł uzyskać zaświadczenia lekarskiego. Przedłożył zaświadczenie lekarskie z dnia 19 maja 2017 r., z którego wynika że jest niezdolny do pracy nocnej z uwagi na problemy z bezsennością. Oświadczył także, że nie poda danych personalnych osoby od której pożyczył pieniądze.

Kolegium podało, że rozpatrując wniosek o przyznanie pomocy społecznej (w tym przyznanie zasiłku celowego) może orzec w sprawie tylko wówczas, gdy ustalona zostanie rzeczywista sytuacja zdrowotna i finansowa wnioskodawcy. Aktualność danych jest bardzo ważna, ponieważ należy ustalić, czy w dacie rozstrzygania sprawy wnioskowana pomoc jest faktycznie niezbędna. Stąd konieczność przedłożenia przez skarżącego aktualnego zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego zaburzenia snu oraz niemożność z tego powodu uczestniczenia w Klubie Integracji Społecznej, a także ustalenie od kogo skarżący pożyczył pieniądze na opłaty za wynajmowane mieszkanie.

Kolegium zauważyło, że zdaniem skarżącego organ pierwszej instancji wyznaczył mu krótki termin (3 dni) na przedłożenie zaświadczenia lekarskiego. Zdaniem Kolegium jest to faktycznie krótki czas, ale należy mieć na względzie, że zaświadczenie to skarżący mógł złożyć praktycznie do czasu wydania decyzji przez organ pierwszej instancji, a nawet przez organ odwoławczy. Poza tym jest mało prawdopodobne uzyskanie takiego zaświadczenia, w sytuacji gdy skarżący nie leczy się specjalistycznie.

To samo tyczy się ustalenia skąd skarżący posiada zasoby finansowe, które pozwalają mu na regulowanie opłat za wynajmowane mieszkanie. Osoba, która stara się o pomoc jest zobowiązana ujawnić wszystkie źródła dochodu, a jeżeli pożyczyła pieniądze, to również wskazać od kogo taką pożyczkę uzyskała.

Na poparcie swojej argumentacji Kolegium powołało się na orzecznictwo sadów administracyjnych (np. sygn. akt I OSK 431/15 9LEX nr 2168106).

Dodało, że w przedmiotowej sprawie zachodzi przesłanka braku współdziałania w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej oraz dysproporcji między deklarowaną wysokością dochodu a faktycznymi zasobami pieniężnymi. Celem zaś przepisu art. 11 ust.2 ustawy o pomocy społecznej jest m.in. zapewnienie skuteczności i efektywności przyznanej pomocy ze środków publicznych, aby uniknąć ryzyka ich marnotrawienia np. przez osoby zdolne do pracy (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Rz 1173/11).

Na powyższą decyzję skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Skarżący nie zgodził się z zarzutem braku współpracy. Podniósł, że od chwili zgłoszenia się do MOPS w listopadzie 2020 r. stawiał się na każde wezwanie pracownika socjalnego i za każdym razem przedstawiał szeroki zakres informacji na temat swojej sytuacji prywatnej i materialnej.

W odpowiedzi na skargę SKO w Krakowie podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko i wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. jedn., Dz. U. z 2021 r., poz. 137) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn., Dz. U. z 2022 r., poz. 329, zwanej dalej w skrócie P.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądu polega na zbadaniu zgodności z prawem (legalności) tej działalności administracji publicznej, a więc czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, zgodnie z dyspozycją art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd administracyjny nie rozstrzyga więc merytorycznie, lecz ocenia zgodność decyzji z przepisami prawa.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2021 r., poz. 2268 ze zm., zwanej dalej ustawą o pomocy społecznej) w celu zaspokojenia potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy.

W myśl art. 39 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej zasiłek celowy może być przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, ogrzewania, w tym opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu.

Analiza powyższych regulacji nie pozostawia wątpliwości, że decyzja wydawana na podstawie art. 39 ustawy o pomocy społecznej jest decyzją uznaniową, co potwierdza użycie przez ustawodawcę w treści przepisu sformułowania; "może być przyznany".

Kontrola legalności dokonywana jest przez Sąd tego rodzaju decyzji jest ograniczona. Jak słusznie wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny, polega ona na zbadaniu, czy przed podjęciem decyzji organ dysponował niezbędnym materiałem dowodowym uzasadniającym rozstrzygnięcie sprawy i czy dokonał wszechstronnej oceny okoliczności faktycznych istotnych dla takiego rozstrzygnięcia (por. wyrok NSA z dnia 27 października 2020 r., sygn. akt I OSK 1011/20, CBOSA).

Sąd dokonując zatem kontroli legalności decyzji uznaniowej bada, czy w sprawie zachodziły warunki materialnoprawne uzasadniające skorzystanie przez organ administracji z przysługujących mu uprawnień oraz czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, z zachowaniem przepisów procedury administracyjnej (tak wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 22 czerwca 2016 r., sygn. akt I OSK 2429/14, CBOSA). Działanie w ramach uznania administracyjnego nie oznacza zatem dowolności, bo możliwość wyboru przez organ spośród dwóch lub więcej dopuszczalnych przez ustawę, a równowartościowych prawnie rozwiązań, doznaje ograniczenia już w samej normie prawnej, wprowadzającej uznanie poprzez wyznaczenie przez ustawodawcę ram w konkretnej kategorii spraw. Doznaje ono również ograniczenia postanowieniami naczelnych zasad postępowania administracyjnego, w szczególności zasady prawdy obiektywnej, wyrażonej w art. 7, uzupełnionej postanowieniami art. 77 § 1 i 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2022 r., poz. 2000, zwanej dalej w skrócie – k.p.a.), jak i zasadami i celami określonymi w ustawie o pomocy społecznej, wskazanymi w art. 2 i 3 oraz w art. 4 ustawy o pomocy społecznej. Postanowienia artykułów: 7 i 77 § 1 k.p.a. nakazują więc organom respektowanie interesu indywidualnego do granic jego kolizji z interesem publicznym. Ustalenie treści interesu publicznego w konkretnej sprawie administracyjnej wiązać się będzie z celami regulacji prawnej stanowiącej materialnoprawną podstawę dla rozstrzygnięcia takiej sprawy.

W rozpatrywanej sprawie powodem odmowy przyznania skarżącemu pomocy w formie zasiłku celowego - na energię elektryczną - było stwierdzenie przez orzekające organy braku współpracy skarżącego z pracownikiem socjalnym w celu przezwyciężenia trudności w jakich się znalazł, o której mowa w art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Organy podniosły bowiem, że skarżący został zobowiązany do podjęcia współpracy z Klubem Integracji Społecznej w celu aktywizacji społeczno-zawodowej. W toku postępowania (w drodze wywiadu środowiskowego) ustaliły że zgłosił się do KIS, lecz nie zdecydował się na współpracę, ponieważ zajęcia odbywają się w godzinach dopołudniowych, a wówczas śpi, gdyż ma problemy ze snem, lecz nigdzie się nie leczy. Drugim z powodów podjęcia negatywnego dla skarżącego rozstrzygnięcia było ustalenie według organów dysproporcji pomiędzy deklarowanymi środkami jakimi skarżący dysponuje, a rzeczywiście posiadanymi. Organy uznały bowiem, że dysproporcja ta zachodzi skoro skarżący zaciągnął pożyczki od znajomych mu osób, których personaliów nie ujawnił.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej brak współdziałania osoby lub rodziny z pracownikiem socjalnym lub asystentem rodziny, o którym mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, odmowa zawarcia kontraktu socjalnego, niedotrzymywanie jego postanowień, nieuzasadniona odmowa podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej przez osobę bezrobotną lub nieuzasadniona odmowa podjęcia lub przerwanie szkolenia, stażu, przygotowania zawodowego w miejscu pracy, wykonywania prac interwencyjnych, robót publicznych, prac społecznie użytecznych, a także odmowa lub przerwanie udziału w działaniach w zakresie integracji społecznej realizowanych w ramach Programu Aktywizacja i Integracja, o których mowa w przepisach o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, lub nieuzasadniona odmowa podjęcia leczenia odwykowego w zakładzie lecznictwa odwykowego przez osobę uzależnioną mogą stanowić podstawę do ograniczenia wysokości lub rozmiaru świadczenia, odmowy przyznania świadczenia, uchylenia decyzji o przyznaniu świadczenia lub wstrzymania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej.

Wykładnia powyższego przepisu i innych ustawy o pomocy społecznej prowadzi do wniosku, że co do zasady ustawa o pomocy społecznej jest ukierunkowana na udzielanie wsparcia osobom rzeczywiście go potrzebującym. Nie dopuszcza ona wykorzystywania środków społecznych przez osoby, które mają możliwość zaspokojenia potrzeb życiowych z własnych środków, nie czynią tego jednak z własnej woli i wyboru. Jeden z instrumentów, który ma służyć realizacji tych celów został określony we wskazanym art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Na jego podstawie organ może odmówić udzielenia wsparcia takim świadczeniobiorcom, którzy nie podejmują współpracy z pracownikiem socjalnym. Zastosowanie tego uregulowania nie może być jednak automatyczne, tzn. nie można być wiązane tylko i wyłącznie z niepodjęciem określonych czynności przez świadczeniobiorcę. Musi być poprzedzone ustaleniami mającymi wyjaśnić, co było przyczyną takiego zachowania osoby. Analiza przepisu art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. prowadzi do wniosku, że brak współdziałania osoby z pracownikiem socjalnym lub asystentem rodziny wiąże się z zachowaniem, u podstaw którego leży zła wola przejawiająca się w przekonaniu osoby ubiegającej się o pomoc bądź z niej korzystającej, że i tak organ pomocy społecznej jest obowiązany udzielić tej pomocy. Ponadto współdziałanie może być zupełnie inaczej pojmowane przez świadczeniobiorcę i organ; nieudolność, nieporadność czy ograniczona zdolność percepcji świadczeniobiorcy powinna być jednak wyraźnie oddzielona od postawy roszczeniowej lub pozorującej współdziałanie. Nie uzasadnia uznania za taką postawy beneficjenta, u podstaw której leżą jedynie trudności w relacji z nim pracownika socjalnego. O braku współpracy można zatem mówić wtedy, gdy np. uniemożliwia beneficjent przeprowadzenie wywiadu środowiskowego w celu ustalenia istotnych dla treści rozstrzygnięcia okoliczności faktycznych, czy też przedłożenia określonych dokumentów, podjęcia konkretnej i adekwatnej propozycji aktywizacji, która by poprawiła jego indywidualną sytuację.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie skarżący, jak wynika z akt zgłosił się do KIS i podczas spotkania przedstawiono mu ofertę. Poinformowano o spotkaniach indywidualnych z pracownikiem socjalnym i specjalistami oraz o możliwości podjęcia pracy w ramach zatrudnienia wspieranego – prac społecznie użytecznych lecz nie zdecydował się na współpracę, ponieważ zajęcia odbywają się w godzinach dopołudniowych, a wówczas śpi. Dodał, że ma problemy ze snem, lecz nigdzie się nie leczy. Skoro, zgodnie z art. 75 k.p.a. z a dowód można przyjąć wszystko, co nie jest sprzeczne z prawem, to już nawet z treści korespondencji e-mailowej wynika, że nie jest wiadome po pierwsze, jaką to konkretną ofertę aktywizacji złożono skarżącemu. Po drugie, jeżeli była to forma prac społecznie użytecznych, to skarżący jej nie odrzucił, lecz stwierdził, że się zastanowi i poinformuje o tym pracownika. Trudno więc na tym etapie stwierdzić, że rzeczywiście, jak to kategorycznie uznały organy, iż nie podjął on współpracy w rozwiązaniu swojej trudnej sytuacji. Nadto, organy nie oceniły postawy skarżącego w swym całokształcie, czy wynika ona rzeczywiście ze złej jego woli, czy też u jej podłoża leżą innego rodzaju względy, ograniczona percepcja, zaburzenia, czy innego okoliczności zdrowotne, tym bardziej że skarżący podnosił okoliczności kłopotów ze snem. Nie jest również przekonywujące stanowisko organów w tym względzie, że przedłożenie przez skarżącego zaświadczenia lekarskiego z 2017 r. w kontekście tych dolegliwości, nie ma znaczenia, mimo, że podnosił on, iż z uwagi na obostrzenia pandemiczne miał utrudniony kontakt z lekarzem. Obowiązkiem organów było więc okoliczności te również poddać ocenie.

Podobnie rzecz się ma z kwestią związaną z dysproporcją, o której mowa w art. 12 ustawy o pomocy społecznej.

Z art. 12 ustawy o pomocy społecznej wynika, że dysproporcja pomiędzy deklarowaną wysokością dochodu, a rzeczywistą sytuacją majątkową ma być tego typu, że osoba jest w stanie przezwyciężyć trudną sytuację życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe. Tym samym istotą wykazania występowania dysproporcji, o której mowa jest to, że osoba ubiegająca się o przyznanie świadczenia jest w stanie samodzielnie zaspokajać swoje niezbędne potrzeby, mimo spełnienia formalnych wymogów do otrzymania wnioskowanego świadczenia z pomocy społecznej.

Wobec powyższego nie są wystarczające, zdaniem Sądu, w tym względzie przypuszczenia, czy założenia. Obowiązkiem organów było więc wykazanie, że wobec zaciągnięcia pożyczek w znanej przecież organom wysokości, bo o tym od początku korzystania z pomocy społecznej skarżący informuje organ, stwierdzenie wobec ustaleń wysokości wydatków na utrzymanie się, że skarżący jest w stanie przezwyciężyć trudności we własnym zakresie. Nie ważne są personalia osób udzielających pożyczki, ale fakt ich wysokości, który jest znany organom i sytuacja materialna skarżącego. Wprawdzie pomoc społeczna ma charakter jedynie pomocy doraźnej i nie może zaspokajać wszystkich potrzeb beneficjentów, to niemniej jednak, nie może to być sytuacja, że strona jest niejako zmuszona zaciągać pożyczki od osób, gdyż ciągle nie starcza jej na utrzymanie w godności. Nie chodzi tu więc ani o pomoc w takim rozmiarze, że wszystkie potrzeby będą zaspokojone, ani o poprawę komfortu beneficjenta, lecz o przyznanie takiej adekwatnej pomocy co do formy i wysokości, mając na względzie cele i zasady pomocy społecznej, w tym ograniczona ilość środków, jak i potrzeby innych beneficjentów, by w sytuacji, gdy z własnych środków nie jest w stanie przezwyciężyć trudności, w jakich się znajduje, nie była zmuszona dla egzystencji w podstawowych , godziwych warunkach, do zaciągania pożyczek popadając w ten sposób w zadłużenie. Tylko jednoznaczne ustalenia faktyczne poczynione w toku postępowania administracyjnego, wskazujące w sposób wyraźny i niebudzący wątpliwości, że występuje dysproporcja między niskimi dochodami wykazanymi w składanych przez stronę oświadczeniach, a faktycznym stanem majątkowym wnioskodawcy, upoważniają organy administracji publicznej do wydania rozstrzygnięcia odmownego.

Konkludując w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy odmowa przyznania skarżącemu przedmiotowego zasiłku celowego - na energię elektryczną - zapadła z przekroczeniem uznania administracyjnego i nie znajduje odzwierciedlenia w materiale dowodowym. Organy w uzasadnieniu podjętych rozstrzygnięć nie zawarły przekonywujących argumentów, że podjęcie w tym wypadku negatywnych decyzji było zasadne z punktu widzenia przepisów regulujących zasady i tryb udzielania pomocy społecznej.

Mając na względzie uchybienia organów przepisom postępowania administracyjnego, artykułów: 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a., w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, Sąd uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, jako wydane z przekroczeniem ram uznania administracyjnego.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (t. jedn., Dz. U. z 2022 r., poz. 329) oraz art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobiegniem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.) orzekł, jak w sentencji wyroku