Wyrok z dnia 2021-03-03 sygn. IV SA/Wr 572/20

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca) Sędziowie: Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska Sędzia WSA Ewa Kamieniecka po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 marca 2021 r. sprawy ze skargi Gminy M. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody D. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie zmiany uchwały w sprawie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w schroniskach dla osób bezdomnych oddala skargę w całości.

Przystępując do rozstrzygania Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy jn. 

Rada Gminy M. (dalej: Rada) wydała 23 września 2020 r. uchwałę nr [...] zmieniającą uchwałę nr [...] z dnia 27 sierpnia 2020 r. w sprawie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w schroniskach dla osób bezdomnych. Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 713 ze zm. - dalej: u.s.g.) oraz art. 48a, art. 97 ust. 1a i ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1507 ze zm. - dalej: u.p.s.) uchwaliła, że stawka dobowego pobytu w schronisku uzgadniana jest z podmiotem prowadzącym schronisko w drodze porozumienia lub umowy i wynosi: - za sprawnego bezdomnego mężczyznę - 33,33 zł, - za sprawną bezdomną kobietę - 43,33 zł, - za osobę niepełnosprawną - 66,66 zł.

W uzasadnieniu uchwały Rada powołała art. 17 ust. 1 pkt 3 u.p.s., zgodnie z którym do obligatoryjnych zadań własnych gminy w zakresie pomocy społecznej należy także zapewnienie schronienia osobom tego pozbawionym. Wskazała, że obowiązek ten gmina realizuje poprzez przyznanie tymczasowego schronienia w noclegowni, schronisku dla osób bezdomnych albo w schronisku dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi (art. 48a u.p.s.). Dowodziła, że pobyt

w schronisku jest odpłatny, a szczegółowe zasady ponoszenia odpłatności w tym zakresie - stosownie do art. 97 ust. 5 u.p.s. - ustaliła w drodze uchwały. Zaznaczyła, że zgodnie ze stanowiskiem D.Urzędu Wojewódzkiego we W. - jako organu nadzoru - "stawka za pobyt musi być konkretnie określona w uchwale, np. kwotowo lub w inny sposób czytelny dla adresata; w uchwale stawki tej w ogóle nie określono, ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że »Stawka dobowego pobytu w schronisku uzgadniana jest z podmiotem prowadzącym schronisko w drodze porozumienia lub umowy« (§ 3 ust. 2 uchwały); tymczasem szczegółowe zasady odpłatności powinny określać koszt stawki bazowej pobytu w ośrodku wsparcia/mieszkaniu chronionym, tak aby adresaci uchwały mieli możliwość wyliczenia potencjalnej odpłatności". Mając na uwadze powyższe Rada za zasadne uznała wprowadzenie zmian do uchwały z 27 sierpnia 2020 r. Wojewoda D. (dalej: Wojewoda, organ nadzoru) rozstrzygnięciem nadzorczym z 21 października 2020 r. stwierdził nieważność w/w uchwały. Wskazał, że w toku badania legalności uchwały stwierdził jej podjęcie z istotnym naruszeniem art. 97 ust. 5 u.p.s. w zw. z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm. - dalej: Konstytucja RP) poprzez zróżnicowanie stawki opłaty za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych ze względu na płeć oraz sprawność organizmu osoby bezdomnej.

W skardze Gmina zarzuciła organowi nadzoru naruszenie art. 97 ust. 5 u.p.s. w zw. z art. 32 Konstytucji RP przez uznanie, że zróżnicowanie stawki opłaty za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych nastąpiło ze względu na płeć i sprawność osoby bezdomnej, podczas gdy różnice wynikają z uzasadnionych i obiektywnych przesłanek (warunków socjalnych i standardów świadczonych usług).

Tak stawiając zarzuty Gmina wniosła o uchylenie skarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

Gmina szeroko uzasadniła swoje stanowisko. Podniosła, że celem realizacji nałożonego na nią obligatoryjnego zadania własnego w zakresie pomocy społecznej, obejmującego zapewnienie schronienia osobom tego pozbawionym, porozumiała się z Towarzystwem Pomocy im. [...] w Ś., które posiada schronisko umiejscowione w Ś. w dwóch lokalizacjach: Schronisko nr 1 (dla bezdomnych mężczyzn) przy ul. [...], Schronisko nr 2 (dla bezdomnych kobiet i osób niepełnosprawnych) przy ul. [...]. Gmina zobowiązała się do ponoszenia kosztów za pobyt skierowanych i faktycznie przebywających w schronisku osób bezdomnych. Dobowy koszt pobytu w schronisku Towarzystwo ustaliło na: 33,33 zł (za sprawnego bezdomnego mężczyznę niewymagającego usług opiekuńczych, który zamieszka w Schronisku nr 1); 43,33 za sprawną bezdomną kobietę niewymagającą usług opiekuńczych, która zamieszka w Schronisku nr 2); 66,66 zł za osobę niepełnosprawną, czyli każdą osobę bezdomną - bez względu na płeć, która wymaga usług opiekuńczych i zamieszka w Schronisku nr 2).

Gmina dowodziła, że zgodnie z art. 97 ust. 5 u.p.s. ustaliła w drodze uchwały szczegółowe zasady odpłatności za pobyt w schronisku dla bezdomnych określając także stawki dobowe za pobyt w schronisku.

Zdaniem Gminy organ nadzoru nieprawidłowo zakwestionował tę uchwałę zarzucając jej dyskryminację w sposobie ustalania szczegółowych zasad odpłatności za pobyt w schronisku. Według niej błędnie organ nadzoru uznał, że to płeć była cechą, w oparciu o którą ustalono zróżnicowane stawki za pobyt w schronisku. Gmina wywiodła, że różnice w kosztach pobytu osób bezdomnych spowodowane są kosztami utrzymania w/w placówek, na które składa się m.in. standard świadczonych usług. Podała, że Towarzystwo im. [...] pierwotnie prowadziło swoją działalność zapewniając schronienie tylko bezdomnym mężczyznom w schronisku przy ul. [...] (Schronisko nr 1). W 2018 r. rozszerzyło ofertę o schronienie dla bezdomnych kobiet i niepełnosprawnych osób bezdomnych w lokalizacji przy ul. [...] (Schronisko nr 2; nowo wybudowany budynek o wysokim standardzie socjalnym znacznie wyższym od standardu Schroniska nr 1, w którym przebywają jedynie bezdomni mężczyźni). Koszt pobytu osób bezdomnych w Schronisku nr 2, gdzie przebywają kobiety i osoby niepełnosprawne wymagające usług opiekuńczych - bez względu na płeć - jest znacznie wyższy. Co więcej, koszt pobytu w schronisku osoby bezdomnej wymagającej usług opiekuńczych, mimo że znajduje się ona w tym samym budynku, gdzie przebywają zdrowe i niewymagające usług opiekuńczych bezdomne kobiety, jest wyższy niż koszt za pobyt bezdomnych kobiet, gdyż absorbuje większe nakłady finansowe generujące wyższe koszty jej utrzymania (np. środki higieniczne, leczenie, obsługa itd.). Mając na uwadze powyższe Gmina stwierdziła, że zróżnicowanie odpłatności za pobyt w schronisku dla bezdomnych w żaden sposób nie narusza art. 32 Konstytucji RP gwarantującego równość wszystkich wobec prawa, gdyż jest uzasadnione obiektywnymi przesłankami (warunkami socjalnymi i standardem świadczonych usług), a nie np. płcią osoby skierowanej. Bez względu na płeć osoba bezdomna, która zamieszkiwałaby w Schronisku nr 2, zobligowana byłaby do ponoszenia wyższych kosztów swego pobytu, ale jednocześnie miałaby bardziej komfortowe warunki socjalne. Podobnie z osobami wymagającymi usług opiekuńczych. Zrównanie odpłatności za ich pobyt w schronisku z odpłatnością ponoszoną przez osoby, które nie wymagają usług opiekuńczych, przy jednoczesnym zróżnicowaniu standardu usług (dostosowanym do potrzeb niepełnosprawnej osoby bezdomnej), nie znajduje - według Gminy - uzasadnienia.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył co następuje.

Skarga okazała się nieuzasadniona.

Sąd uznał, że skarżone rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody odpowiada prawu gdyż treść uchwały Rady, której nieważność stwierdzono mocą tego rozstrzygnięcia, istotnie narusza regulację art. 97 ust. 5 u.p.s. w zw. z art. 32 Konstytucji RP wskutek zróżnicowania stawki opłaty za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych ze względu na płeć oraz sprawność organizmu osoby bezdomnej.

Zgodnie z art. 97 ust. 5 u.p.s. rada gminy w drodze uchwały ustala, w zakresie zadań własnych, szczegółowe zasady ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych. Stosownie do art. 51 ust. 4 i 5 tej ustawy ośrodkami wsparcia są ośrodek wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi, dzienny dom pomocy, dom dla matek z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży, schronisko dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi, klub samopomocy,

a także schronisko dla osób bezdomnych. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 3 u.p.s. traktuje, że do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym należy udzielanie schronienia. W myśl art. 48a ust. 1 u.p.s. udzielenie schronienia następuje przez przyznanie tymczasowego schronienia w noclegowni, schronisku dla osób bezdomnych albo schronisku dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi.

Poza sporem pozostaje, że organ stanowiący gminy jest uprawniony do ustalenia szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w schroniskach dla osób bezdomnych. Także w rozpoznawanej sprawie - w ramach przewidzianej prawem kompetencji - Rada ustaliła w spornej uchwale (zmieniając wcześniejszą swoją uchwałę) odpłatność za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych w ten sposób, że stawka dobowego pobytu w schronisku - uzgadniana z podmiotem prowadzącym schronisko w drodze porozumienia lub umowy - wynosi: za sprawnego bezdomnego mężczyznę 33,33 zł, za sprawną bezdomną kobietę 43,33 zł, za osobę niepełnosprawną 66,66 zł. Z powyższego (także z uzasadnienia do uchwały) wynika, że kryterium różnicującym stawki opłaty za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych jest jedynie płeć oraz sprawność organizmu osoby bezdomnej. Gmina wprowadziła bowiem wyższą stawkę dla "sprawnych bezdomnych kobiet" i jeszcze wyższą dla "osób niepełnosprawnych", zaś niższą dla "sprawnych bezdomnych mężczyzn".

Sąd w składzie orzekającym podziela w całej rozciągłości stanowisko organu nadzoru, że taki sposób ustalenia szczegółowych zasad odpłatności za pobyt w schroniskach dla osób bezdomnych nie znajduje umocowania prawnego i ma charakter dyskryminujący.

Trafnie zauważa organ nadzoru, że odpłatność, o jakiej mowa w art. 97 ust. 1 i 5 u.p.s., jest elementem stosunku administracyjnoprawnego łączącego osobę bezdomną z podmiotem kierującym ją do schroniska. Opłata ta jest wnoszona na rzecz gminy i ma charakter abstrakcyjny, tzn. nie wiąże się z kosztami, jakie gmina ponosi w związku z zapewnieniem schronienia w schronisku dla osób bezdomnych. Bez względu na to, czy: 1) gmina sama prowadzi schronisko dla osób bezdomnych i ponosi koszty jego prowadzenia, 2) na mocy porozumienia międzygminnego kieruje osoby bezdomne do schroniska dla osób bezdomnych prowadzonego przez inną gminę i partycypuje w kosztach realizacji zadania zapewnienia schronienia osobom go pozbawionym, 3) zleca prowadzenie schroniska organizacji pozarządowej i udziela dotacji na finansowanie lub dofinansowanie realizacji tego zadania, 4) korzysta z usług świadczonych przez podmiot niepubliczny i kupuje usługę zapewnienia schronienia w schronisku dla osób bezdomnych - opłaty, jakie pobiera od osób skierowanych do schroniska, są niezależne od kosztów ponoszonych przez gminę w związku z realizacją zadania własnego.

Rację ma organ nadzoru, że nie jest możliwe różnicowanie w uchwale stawek opłat w zależności od tego, do którego schroniska dla osób bezdomnych trafia świadczeniobiorca. Trafnie zauważa organ, że ustawa wskazuje co prawda, iż przy ustalaniu wysokości opłaty trzeba uwzględnić zakres przyznanych usług, należy jednak zwrócić uwagę, że przepis nie odnosi się wyłącznie do schronisk dla osób bezdomnych, ale do większości ośrodków wsparcia oraz do mieszkań chronionych. Uwzględnia on zatem różnorodną specyfikę tych jednostek organizacyjnych pomocy społecznej. W odniesieniu do schronisk dla osób bezdomnych występuje zaś daleko posunięta standaryzacja usług. Każde schronisko dla osób bezdomnych jest ustawowo zobowiązane do zapewnienia tymczasowego schronienia i usług ukierunkowanych na wzmacnianie aktywności społecznej, wyjście z bezdomności i uzyskanie samodzielności życiowej. Ponadto standaryzacja świadczonych usług wynika również z rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 27 kwietnia 2018 r. w sprawie minimalnych standardów noclegowni, schronisk dla osób bezdomnych, schronisk dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi i ogrzewalni (Dz. U. poz. 896), na mocy którego każde schronisko świadczy - m.in. - usługi przez cały rok przez 7 dni w tygodniu, zapewnia możliwość całodobowego przebywania w schronisku oraz miejsce do spania w ogrzewanym pomieszczeniu, zapewnia możliwość spożycia posiłku oraz dostęp do pomieszczenia kuchennego umożliwiającego samodzielne przygotowanie posiłku i gorącego napoju, umożliwia skorzystanie z prysznica oraz wymiany, dezynfekcji, dezynsekcji, prania i suszenia odzieży, a także zapewnia informację o dostępnych formach pomocy. Oznacza to, że różnicowanie odpłatności w zależności od tego, do którego ze schronisk skierowany zostanie świadczeniobiorca, nie znajduje uzasadnienia.

Zgodzić trzeba się z organem nadzoru, że uzasadnienia nie znajduje także wprowadzone przez Radę rozróżnienie opłat, jakie ponosić mają sprawne bezdomne kobiety i sprawni bezdomni mężczyźni oraz osoby niepełnosprawne niezależnie od płci. Ramy prawne funkcjonowania schronisk dla osób bezdomnych nie wprowadzają rozróżnienia tych ośrodków wsparcia z podziałem na płeć, czy stopień sprawności organizmu osoby bezdomnej. Nie przewidują również żadnych innych zasad udzielania schronienia dla osób bezdomnych biorąc pod uwagę to, czy są to kobiety, czy mężczyźni, jak też z uwagi na to, czy są to osoby sprawne, czy niepełnosprawne. Z art. 48a ust. 2b u.p.s. wynika jedynie, że schronisko dla osób bezdomnych

z usługami opiekuńczymi zapewnia osobom bezdomnym, które ze względu na wiek, chorobę lub niepełnosprawność wymagają częściowej opieki i pomocy w zaspokajaniu niezbędnych potrzeb życiowych, ale nie wymagają usług w zakresie świadczonym przez jednostkę całodobowej opieki, zakład opiekuńczo-leczniczy lub zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy, tymczasowe schronienie wraz z usługami opiekuńczymi oraz usługami ukierunkowanymi na wzmacnianie aktywności społecznej, w miarę możliwości wyjście z bezdomności i uzyskanie samodzielności życiowej.

Nie sposób również nie zgodzić się z postawioną w skarżonym rozstrzygnięciu tezą, że płeć i stopień sprawności nie są relewantnymi cechami, w oparciu o które możliwe jest różnicowanie sytuacji administracyjnoprawnej osób bezdomnych, a tym samym ustalenie wyższej stawki opłaty, jaką za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych ponosić mają sprawne bezdomne kobiety i osoby niepełnosprawne (w stosunku do sprawnych bezdomnych mężczyzn) i że różnicowanie takie narusza art. 32 Konstytucji RP, gwarantujący równość wobec prawa oraz wskazujący, że wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne, a nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Zasada równości, wyrażona w art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji RP, jest naruszana zawsze wtedy, gdy podmioty wyróżnione tą samą cechą nie są jednakowo traktowane. Trafnie dowodzi organ nadzoru, że dla ustalenia opłaty za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych cechą relewantną jest bezdomność i sytuacja dochodowa, przekładająca się na możliwość partycypowania w kosztach zapewnienia schronienia, które zapewnia gmina. Słusznie dostrzega organ, że jeżeli pod uwagę zostaną wzięte inne cechy osoby bezdomnej, to podmioty charakteryzujące się w takim samym stopniu tą samą, relewantną cechą nie są jednakowo traktowane.

Sąd podziela stanowisko organu nadzoru, że uchwała, która różnicuje poziom odpłatności za to samo świadczenie z pomocy społecznej kobietom i mężczyznom, jak też osobom niepełnosprawnym, narusza zasadę równości. Kobiety, które obciążone są wyższą odpłatnością nie są traktowane przez organ stanowiący gminy (Radę) na równi z mężczyznami, co stanowi ich dyskryminację w życiu społecznym. Podobną nierówność zauważyć można w odniesieniu do osób niepełnosprawnych, dla których poziom odpłatności został ustalony na najwyższym poziomie (względem dwóch pozostałych grup). W kontekście tego, nie sposób nie zwrócić uwagi na to, że osoby niepełnosprawne są w polskim (także międzynarodowym) systemie prawnym objęte szczególną ochroną. Szereg rozwiązań ustawowych zapewnia im wręcz istotne przywileje. Tymczasem Rada w potraktowała je w sposób dyskryminujący, nakładając na nie najwyższą stawkę opłaty za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych.

Trafnie zauważa przy tym organ nadzoru, iż ewentualne faktyczne ponoszenie przez Gminę wyższych kosztów po skierowaniu do schroniska kobiety, czy też osoby niepełnosprawnej, nie może mieć dla wysokości ustalanej opłaty żadnego znaczenia. Konieczność dokonania rozliczeń między gminą kierującą a innym podmiotem prowadzącym schronisko nie może decydować o wysokości odpłatności ponoszonej przez świadczeniobiorcę. Sprzeczne z prawem jest wiązanie stawki opłaty ponoszonej przez osobę bezdomną ze stawką odpłatności za pobyt w schronisku, jaką ponosi Gmina (tj. stawką za pobyt obowiązującą w danym schronisku). Odpłatność za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych nie ma bowiem charakteru refinansowania wydatków gminy związanych z zadaniem własnym, jakim jest zapewnienie schronienia osobom go pozbawionym. Tym samym wysokości odpłatności, jaką ponosi osoba przebywająca w schronisku, nie należy wiązać z wydatkami ponoszonymi przez gminę na zapewnienie miejsca w takim schronisku (bez względu na sposób zapewnienia tego miejsca). Z istoty rzeczy zadanie zapewnienia schronienia osobom potrzebującym nie może być neutralne dla budżetu gminy. Nie jest to jednak konstatacja, która mogłaby być w jakikolwiek sposób zaskakująca, bowiem całość świadczeń pomocy społecznej ma charakter redystrybucyjny i nie sposób oczekiwać, aby osoba korzystająca ze świadczeń pomocy społecznej (nawet jeżeli posiada względnie wysoki dochód) ponosiła pełny koszt udzielanej jej pomocy. Taki sposób finansowania świadczeń już z samej definicji nie byłby pomocą społeczną, co właściwie akcentuje organ nadzoru.

W rozpatrywanym przypadku kobiety i osoby niepełnosprawne nie mogą ponosić odpłatności wyższej, bez względu na to, czy gmina ponosi wyższe koszty zapewnienia kobietom i osobom niepełnosprawnym miejsca w schronisku dla osób bezdomnych, czy też nie.

Sąd nie podziela tym samym argumentacji skargi, że ustalając szczegółowe zasady odpłatności za pobyt osoby bezdomnej w schronisku dla osób bezdomnych Rada mogła wskazać odmienną stawkę opłaty dla sprawnego bezdomnego mężczyzny, dla sprawnej bezdomnej kobiety oraz dla osoby niepełnosprawnej bez względu na płeć. Słusznie podnosi organ nadzoru, że uchwała określająca szczegółowe zasady odpłatności za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych oraz schronisku dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi powinna precyzować, w jaki sposób ustalić odpłatność za pobyt konkretnej osoby kierowanej do schroniska, co obejmować musi wskazanie kosztu pobytu w schronisku przy założeniu pełnej (maksymalnej) odpłatności, a więc określenie stawki opłaty.

W zakwestionowanej przez organ nadzoru spornej uchwale nie wskazano jednak jednej stawki opłaty, lecz trzy różne, przyjmując dwa kryteria różnicujące, tj. niepełnosprawność oraz płeć. W wyniku powyższego osoby niepełnosprawne zobowiązane były do uiszczania wyższej opłaty niż osoby pełnosprawne a wśród osób pełnosprawnych kobiety wyższej niż mężczyźni. Trafnie przyjmuje tym samym organ nadzoru, że taki sposób uregulowania szczegółowych zasad odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia w sposób rażący narusza fundamentalne wartości chronione konstytucyjnie.

Sąd stwierdza, że - wbrew stanowisku skargi - z treści spornej uchwały nie wynika, aby różnicując stawki Rada wzięła pod uwagę inne kryteria niż płeć i niepełnosprawność. Np. daną stawką (wyższą niż dla osoby pełnosprawnej) objęła wszystkie osoby niepełnosprawne bez względu na to, czy kierowane są do schroniska dla osób bezdomnych, czy schroniska dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi.

W tej sytuacji zasadne jest stwierdzenie, że przyjęta regulacja nie tylko w sposób istotny narusza ustawę (poprzez nieustalenie jednolitej stawki opłaty za pobyt w konkretnym typie ośrodka wsparcia), ale i godzi w zasadę niedyskryminacji.

Zauważyć za organem nadzoru trzeba, że prawa nie naruszałaby odmienna stawka opłaty za skierowanie do schroniska dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi, jednak takiej w uchwale nie przewidziano. Tym samym osoba mająca orzeczoną niepełnosprawność - bez względu na to, czy kierowana byłaby do schroniska dla osób bezdomnych, czy do schroniska dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi - miałaby ustalaną opłatę z uwzględnieniem wyższej stawki, zaś osoba bez takiego orzeczenia - również bez względu na to, do którego typu ośrodka wsparcia by ją kierowano - uiszczałaby opłatę ustaloną w oparciu o niższą stawkę.

Odnosząc się do wskazań skargi, w których Gmina podnosi obiektywne przesłanki różnicowania stawek, jakimi miałyby być warunki socjalne oraz standard świadczonych usług należy za organem nadzoru dostrzec, że są to argumenty wykraczające poza zakres normowania zakwestionowanej uchwały. Prezentowane w skardze argumenty co do motywacji Rady nie znajdują uzasadnienia w treści uchwały. Ponadto fakt, że Gmina zdecydowała się na realizację zadania poprzez zlecenie jego wykonania organizacji pozarządowej nie może wpływać na sytuację administracyjną osoby bezdomnej ubiegającej się o zapewnienie jej schronienia, które należy do fundamentów pomocy społecznej.

Sąd podziela także wywód organu nadzoru zaprezentowany w odpowiedzi na skargę, że wszystko to, co podnosi Gmina w skardze w kontekście wyższego standardu usług świadczonego powinno być uwzględnione, o czym wprost stanowi art. 97 ust. 1 u.p.s., na etapie kierowania do schroniska dla osób bezdomnych, lecz nie może być przesłanką do różnicowania stawki opłaty. Stawka musi być identyczna (i niezależna od kosztu ponoszonego przez Gminę), zaś przy indywidualizowaniu opłaty na etapie uzgodnień z osobą kierowaną do ośrodka wsparcia, przed wydawaniem decyzji administracyjnej możliwe jest uwzględnienie standardu realizacji świadczenia.

Odnosząc to wprost do uchwały stwierdzić za organem nadzoru trzeba, że nie wprowadza ona wyższej stawki za skierowanie do "nowo wybudowanego budynku w Ś. o wysokim standardzie socjalnym" (Schroniska nr 2), jak stara się to argumentować Gmina.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i stwierdzając, że wniesiona skarga nie miała usprawiedliwionych podstaw, Sąd zobowiązany był do jej oddalenia w całości na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), o czym orzeczono w sentencji.

Sąd orzekł w sprawie na posiedzeniu niejawnym, zgodnie z art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm.). Stosownie do tego przepisu, przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu

i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów.