Wyrok z dnia 2023-11-30 sygn. III SA/Gd 222/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Sudoł, Sędziowie: Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak (spr.), Asesor WSA Adam Osik, Protokolant: Starszy asystent sędziego Konrad Milczanowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2023 r. sprawy ze skargi J. R. na akt Wójta Gminy Słupsk z dnia 24 marca 2023 r., nr CUS 0131.171.2023 w przedmiocie wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla osoby nieznanej z miejsca pobytu 1. uchyla zaskarżony akt, 2. zasądza od Gminy Słupsk na rzecz skarżącego J. R. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2022 r. (sygn. akt III RNs 81/22) Sąd Rejonowy w Myszkowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w sprawie z wniosku Dyrektora Centrum Usług Społecznych Gminy Słupsk ustanowił dla nieznanej z miejsca pobytu K. S. kuratora w osobie adwokata J. R. (dalej jako "skarżący" lub "wnioskodawca"), celem reprezentowania jej interesów w postępowaniu o ustalenie odpłatności za pobyt babci H. A. w Domu Pomocy Społecznej "L." w S.

Następnie, postanowieniem z dnia 26 października 2022 r. (nr CUS 5120.P.84.2022) Wójt Gminy Słupsk wszczął z urzędu postępowanie w sprawie ustalenia odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej H. A. (babci K. S.), zaś decyzją z dnia 24 listopada 2022 r. (nr CUS 5120.31.2022) Wójt Gminy Słupsk - działając na podstawie art. 61 ust. 1 pkt 2, ust. 2e i ust. 2f w zw. z art. 59 ust.1, art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j.: Dz. U. z 2021 r., poz. 2268 ze zm.), § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2021 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (t.j.: Dz. U. z 2021 r., poz. 1296) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2022 r., poz. 2000 ze zm., dalej jako "k.p.a.") - orzekł o ustaleniu wysokości odpłatności wnoszonej przez K. S. za pobyt babki H. A. w Domu Pomocy Społecznej "L." w S. począwszy od dnia 14 września 2022 r. w wysokości po 155,74 zł miesięcznie oraz ustalił należność za okres od dnia 14 września 2022 r. do dnia 31 października 2022 r. w łącznej wysokości 243,99 zł, którą należało wpłacić do dnia 30 listopada 2022 r.

Działając jako ustanowiony w sprawie kurator osoby nieobecnej – J. R., pismem z dnia 29 listopada 2022 r., złożył odwołanie od ww. decyzji wnosząc o jej zmianę poprzez odstąpienie od ustalenia wysokości odpłatności dla K. S. za pobyt jej babki H. A. w DPS "L." w S., a także zwrócił się z wnioskiem o przyznanie na jego rzecz wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji kuratora osoby nieobecnej.

Decyzją z dnia 4 stycznia 2023 r. (nr SKO.420.682.2022) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Słupsku utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Po uprawomocnieniu się ww. decyzji Kolegium skarżący w dniu 14 marca 2023 r. ponownie złożył wniosek o przyznanie mu wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji kuratora osoby nieobecnej – K. S. w postępowaniu administracyjnym.

Pismem z dnia 24 marca 2023 r. (nr CUS 0131.171.2023) Wójt Gminy Słupsk odmówił przyznania wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji kuratora dla K. S. jako osoby nieobecnej, wskazując, że brak jest w polskim systemie prawnym aktu prawnego normującego przyznanie i wypłacenie takiego wynagrodzenia przez organ administracyjny. Organ wskazał, że zważywszy na fakt, iż będąc jednostką sektora finansów publicznych zobligowany jest do dysponowania środkami pieniężnymi z zachowaniem szczególnej dbałości i tylko w sytuacjach dopuszczonych prawem, a zatem wobec braku istnienia podstawy nie posiada formalnej możliwości pozytywnego rozpatrzenia ww. wniosku.

J. R. zaskarżył powyższą czynność Wójta Gminy Słupsk, zarzucając naruszenie:

- przepisów prawa materialnego, tj. art. 34 § 1 k.p.a. w zw. z art. 179 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j.: Dz. U. z 2020 r., poz. 1359 ze zm. – dalej w skrócie jako "k.r.o.") w zw. z § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 536) w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c/ rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1964) - poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji bezzasadną odmowę przyznania wynagrodzenia dla kuratora osoby nieznanej z miejsca pobytu;

- przepisów postępowania, tj. art. 9 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i nieumieszczenie w zaskarżonym akcie pouczenia co do trybu i sposobu odwołania się od wydanego aktu.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego aktu i wydanie postanowienia w przedmiocie przyznania na rzecz kuratora wynagrodzenia w kwocie stanowiącej 40 % stawki minimalnej określonej w § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c/ rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, powiększonego o stawkę podatku VAT oraz zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 1989 r. (sygn. akt III CZP 117/88), zgodnie z którą wyznaczenie przez sąd przedstawiciela dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego na wniosek organu administracyjnego zgłoszony na podstawie art. 34 § 1 k.p.a. następuje na podstawie art. 184 k.r.o., zaś wynagrodzenie takiego przedstawiciela należy do kosztów postępowania administracyjnego. Przywołał także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 10 września 2019 r. (sygn. akt II SA/Lu 156/19), w którym stwierdzono, że przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, analogicznie zresztą jak i przepisy dotyczące kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu, nie określają wysokości stawek w sprawach o ustalenie opłaty za pobyt dziecka w pieczy zastępczej. Sprawami o najbardziej zbliżonym rodzaju do sprawy o ustalenie opłaty za pobyt dziecka w pieczy zastępczej są "inne sprawy sądowoadministracyjne", o których mowa w § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c/ rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Powyższe zapatrywanie odnieść należy odpowiednio do spraw o ustalenie opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej. Zgodnie z ww. przepisem kwota bazowa w "innych sprawach sądowoadministracyjnych" wynosi 480 zł. Tym samym, w ocenie skarżącego, wynagrodzenie ustanowionego kuratora powinno wynieść 40 % z ww. kwoty, tj. 192 zł netto (236,16 zł brutto).

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy Słupsk wniósł o jej oddalenie.

W uzasadnieniu wskazał, że w polskim systemie prawnym brak jest ustawowego uregulowania stanowiącego podstawę prawną przyznania przez organ administracyjny wynagrodzenia osobie pełniącej funkcję kuratora osoby nieobecnej. Istnieje swoista "luka prawna" w zakresie wynagrodzenia kuratora powołanego w trybie art. 34 § 1 k.p.a. Prawna możliwość przyznania wynagrodzenia kuratorowi ustanowionemu dla osoby nieobecnej w postępowaniu administracyjnym istnieje jedynie w drodze analogii stosując przepisy regulujące wysokość wynagrodzenia i zwrot wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej, oraz w sytuacji spełnienia wymogów formalnych, do których należy złożenie wniosku przez kuratora przed wydaniem prawomocnej decyzji administracyjnej.

W niniejszej sprawie taka możliwość nie zachodzi. Organ podkreślił, że skarżący - podnosząc zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego m.in. art. 34 § 1 k.p.a. w zw. z art. 179 § 1 k.r.o. – powołuje się jednocześnie na uchwałę Sądu Najwyższego Izby Cywilnej z dnia 9 lutego 1989 r. (sygn. akt III CZP 117/88), z uzasadnienia której wynika, że do wynagrodzenia kuratorów powołanych w celu zapewnienia właściwej reprezentacji strony nieobecnej w postępowaniu administracyjnym (na podstawie art. 34 k.p.a.), nie ma zastosowania art. 179 k.r.o. Organ wskazał również, że w najnowszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob. wyrok NSA z dnia 2 marca 2023 r., sygn. akt III OSK 7054/21) zaprezentowany został pogląd, z którego wynika, że podstawy prawnej do przyznania wynagrodzenia kuratora, w tym przypadku nie może stanowić również przepis art. 264 § 1 k.p.a., który służy określeniu łącznej wysokości kosztów postępowania i osoby zobowiązanej do ich zapłaty na rzecz organu, "a nie do należności przysługującej jakiekolwiek osobie od organu administracji publicznej". Zdaniem NSA ustalenie wynagrodzenia dla kuratora ustanowionego w postępowaniu administracyjnym dla osoby nieznanej z miejsca pobytu następuje w formie aktu z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej "p.p.s.a."). Mając na uwadze wyżej zaprezentowany pogląd nieuzasadnione jest zatem twierdzenie skarżącego w zakresie naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 9 k.p.a. oraz żądanie wydania postanowienia w sprawie wynagrodzenia kuratora działającego jako przedstawiciel osoby nieobecnej. Organ zaznaczył, że wniosek o przyznanie wynagrodzenia został złożony przez skarżącego po zakończeniu postępowania administracyjnego. Zgodnie zaś z treścią art. 123 k.p.a. organ administracji publicznej wydaje postanowienie w toku postępowania, a postanowienia dotyczą poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania, lecz nie rozstrzygają o istocie sprawy, chyba że przepisy k.p.a. stanowią inaczej.

Jeśli skarżącemu przysługuje skarga do sądu administracyjnego w przedmiocie ustalenia wynagrodzenia na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., to nieuzasadnione jest twierdzenie skarżącego, że właściwą formą wypowiedzi dla organu administracyjnego w sprawie przyznania kuratorowi dla osoby nieobecnej wynagrodzenia - po zakończeniu postępowania administracyjnego - jest forma postanowienia. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne, na podstawie wskazanego wyżej przepisu, obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w kpa. Przyjęcie (błędnego) założenia, że na wniosek kuratora o przyznanie wynagrodzenia doszło do wszczęcia postępowania administracyjnego, do którego należy stosować przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego i dodatkowo przyjęcie, iż w niniejszej sprawie należy wydać postanowienie zgodnie z przepisami k.p.a., byłoby sprzeczne z twierdzeniem, że ustalenie wynagrodzenia kuratora ustanowionego w postępowaniu administracyjnym dla nieznanej z miejsca pobytu osoby następuje w formie aktu z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Organ jednocześnie zaznaczył, że przywołane orzeczenie NSA nie daje odpowiedzi w zakresie podstawy prawnej ustalenia przez organ administracyjny wynagrodzenia dla kuratora osoby nieznanej z miejsca pobytu, po zakończeniu postępowania administracyjnego. W sytuacji uznania, że wynagrodzenie kuratora należy do kosztów postępowania administracyjnego należy konsekwentnie uznać, że zastosowanie będą miały przepisy art. 263 § 2 k.p.a. Na tej podstawie, uznając iż wynagrodzenie kuratora stanowią koszty bezpośrednio związane z rozstrzygnięciem sprawy, zasadne byłoby wydanie postanowienia zgodnie z art. 264 § 1 i 2 k.p.a., na które służy zażalenie - ale tylko jednocześnie z wydaniem decyzji. W takiej sytuacji ustalenie wynagrodzenia kuratora ustanowionego w postępowaniu administracyjnym dla nieznanej z miejsca pobytu osoby nie stanowiłoby formy aktu z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Podzielając zaś pogląd, że wynagrodzenie kuratora powinno zostać zaliczone do kosztów postępowania administracyjnego nie sposób uznać, że przepisy k.p.a. regulujące tę materię (Dział IX "Opłaty i koszty postępowania") nie mają zastosowania. Dokonując właściwej interpretacji przepisów art. 261-264 k.p.a. należałoby uznać, że brak zgłoszenia przez kuratora wniosku o przyznanie wynagrodzenia przed wydaniem decyzji administracyjnej w sprawie, w której pełni on funkcje, skutkuje wygaśnięciem uprawnienia do uzyskania wynagrodzenia. W niniejszej sprawie, gdyby kurator wystąpił z wnioskiem o przyznanie wynagrodzenia w trakcie postępowania administracyjnego (przed wydaniem decyzji), to organ administracyjny działając na podstawie art. 264 § 1 w zw. z art. 263 § 2 k.p.a. byłby uprawniony jednocześnie z wydaniem decyzji wydać postanowienie o zaliczeniu do kosztów postępowania wynagrodzenie kuratora, stosując w drodze analogii przepisy dotyczące wysokość wynagrodzenia i zwrot wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej. W sytuacji zaś, gdy doszło do zakończenia postępowania na skutek uprawomocnienia się decyzji administracyjnej, bez jednoczesnego wydania postanowienia o zaliczeniu do kosztów postępowania wynagrodzenia kuratora, nie ma podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku kuratora. Z tego powodu organ, którego czynność zaskarżono postąpił prawidłowo odpowiadając w formie pisemnej (bez zachowania formy postanowienia) na wniosek kuratora złożony po prawomocnym zakończeniu postępowania administracyjnego, wskazując, że nie ma formalnej możliwości pozytywnego rozpatrzenia wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wskazał, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. z 2022 r., poz. 2492 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1634 ze zm. - zwanej dalej "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, tj. zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a więc także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Stosownie do art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawie skarg na inne niż określone w pkt 1–3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775 i 803), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651, z późn. zm.), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2023 r. poz. 615, z późn. zm.), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest podgląd, że przyznanie wynagrodzenia przedstawicielowi strony, ustanowionemu w trybie art. 34 § 1 k.p.a. stanowi akt z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., dotyczący uprawnień wynikających z przepisów prawa, inny niż decyzja lub postanowienie (zob. wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 2748/12 oraz wyrok WSA w Gdańsku z dnia 19 stycznia 2018 r., sygn. akt III SA/Gd 931/17).

Oceniając w oparciu o wyżej wskazane kryterium zaskarżony w sprawie akt Wójta Gminy Słupsk z dnia 24 marca 2023 r., odmawiający skarżącemu przyznania wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji kuratora dla osoby nieobecnej, Sąd uznał, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Istotą sporu było ustalenie czy w okolicznościach niniejszej sprawy organ prawidłowo odmówił skarżącemu prawa przyznania wynagrodzenia za czynności kuratorskie.

Poza sporem pozostawało, że skarżący - adwokat J. R. na wniosek organu został postanowieniem Sądu Rejonowego w Myszkowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 18 sierpnia 2022 r. (sygn. akt III RNs 81/22) ustanowiony kuratorem dla nieznanej z miejsca pobytu K. S. w celu reprezentowania jej interesów w postępowaniu o ustalenie odpłatności za pobyt jej babci w domu pomocy społecznej.

W orzecznictwie ugruntowane pozostaje stanowisko, że wynagrodzenie przedstawiciela dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego ustanowionego na wniosek organu administracyjnego zgłoszony na podstawie art. 34 § 1 k.p.a. należy do kosztów postępowania administracyjnego. Stanowisko to koreluje z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 1989 r. (sygn. akt III CZP 117/88, OSNC 1990/1/11), w uzasadnieniu której stwierdzono, że wynagrodzenie za sprawowanie kurateli przez przedstawiciela strony ze względu na jej charakter ściśle związany z konkretnym postępowaniem administracyjnym uzasadnia traktowanie tego wynagrodzenia w ramach kosztów postępowania administracyjnego. Kurator wyznaczony przez sąd na podstawie art. 184 § 1 k.r.o. do zastępowania strony w postępowaniu administracyjnym nie jest kuratorem prawa materialnego, a jest kuratorem w danym postępowaniu. O charakterze kuratora decyduje cel ustanowienia, nie zaś jego podstawa prawna. Zatem wynagrodzenie za sprawowanie kurateli przez przedstawiciela strony postępowania administracyjnego, ze względu na jej charakter jest ściśle związane z konkretnym postępowaniem administracyjnym (por. wyrok NSA z dnia 2 marca 2023 r., sygn. akt III OSK 7054/21). Pomimo, że wysokość tego wynagrodzenia ani zasady i tryb jego przyznawania nie zostały unormowane w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego ani w przepisach szczególnych, to nie budzi żadnych wątpliwości, że wynagrodzenie takie przysługuje. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. wyroki WSA: w Warszawie z dnia 10 lipca 2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 930/14; w Poznaniu z dnia 16 marca 2016 r., sygn. akt II SA/Po 38/16 czy w Gliwicach z dnia 8 listopada 2016 r., sygn. akt IV SA/Gl 577/16, z dnia 10 stycznia 2018 r., sygn. akt IV SA/Gl 529/17, z dnia 4 grudnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Gl 643/18 czy z dnia 15 kwietnia 2021 r., sygn. akt III SA/Gl 96/21) podkreśla się, że przeciwne stanowisko nie dałoby się pogodzić z konstytucyjną zasadą Rzeczypospolitej Polskiej jako państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP).

Podkreślenia wymaga, że stosunek prawny istniejący między organem administracji i przedstawicielem dla nieobecnej strony opiera się na orzeczeniu sądu powszechnego. Jego elementem jest obowiązek wykonania przez wyznaczoną osobę niezbędnych czynności w charakterze przedstawiciela osoby nieobecnej, z czym wiąże się prawo kuratora do uzyskania wynagrodzenia za podjęte w toku postępowania w obronie interesów strony czynności, przy uwzględnieniu nakładu pracy i poniesionych wydatków, generowanych rodzajem sprawy i stopnia jej zawiłości.

Przyjąć zatem należy, że w przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 536) oraz przepisy określające – w przypadku, gdy skarżący jest adwokatem - wynagrodzenie adwokackie w innej sprawie na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c/ rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1964). Podkreślić bowiem należy, że przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, analogicznie zresztą jak i przepisy dotyczące kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu, nie określają wysokości stawek w sprawach o ustalenie odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej, dlatego sprawami o najbardziej zbliżonym rodzaju do sprawy o ustalenie opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej są "inne sprawy sądowoadministracyjne", o których mowa w § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c/ ww. rozporządzenia (por. wyrok NSA z dnia 22 września 2020 r., sygn. akt I OSK 488/20 oraz wyrok WSA w Lublinie z dnia 10 września 2019 r., sygn. akt II SA/Lu 156/19).

Ponownie rozpoznając niniejszą sprawę organ weźmie pod uwagę stanowisko wyrażone powyżej odnośnie zasadności wniosku o przyznanie wynagrodzenia za czynności kuratorskie i przyzna skarżącemu takie wynagrodzenie na podstawie przywołanych powyżej regulacji prawnych.

Odnosząc się do stanowiska organu rozwiniętego w odpowiedzi na skargę należy podkreślić, że – jak to zostało już zaznaczone - ustalenie wynagrodzenia dla kuratora ustanowionego w postępowaniu administracyjnym dla nieznanej z miejsca pobytu osoby następuje w formie aktu z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., dlatego podstawy prawnej w tym przypadku nie może stanowić przepis art. 264 § 1 k.p.a., który służy określeniu łącznej wysokości kosztów postępowania oraz osoby zobowiązanej do ich zapłaty na rzecz organu, a nie do określenia należności przysługującej jakiekolwiek osobie od organu administracji publicznej. Ponadto, relacja pomiędzy organem a kuratorem nie pozostaje w bezpośrednim związku z toczącym się postępowaniem administracyjnym. Ma ona charakter uboczny. Sprawa wynagrodzenia kuratora uwidacznia się bowiem po jego zakończeniu, w którym kurator został ustanowiony, a przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie przewidują przy tym terminu prekluzyjnego do złożenia wniosku o przyznanie wynagrodzenia kuratorowi (zob. wyrok NSA z dnia 2 marca 2023 r., sygn. akt III OSK 7054/21).

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a. orzekł, jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania - punkt 2. sentencji wyroku - Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a. i zasądził od Gminy Słupsk na rzecz skarżącego koszty postępowania, na które składa się wpis od skargi w wysokości 200 zł.

Wskazania co do dalszego postępowania wynikają z powyższych rozważań oraz oceny prawnej i wiążą organy w niniejszej sprawie stosownie do art. 153 p.p.s.a.

Powołane w treści niniejszego uzasadnienia orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (orzeczenia.nsa.gov.pl).