Wyrok z dnia 2023-06-21 sygn. II SA/Po 562/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Kiersnowska-Tylewicz Asesor WSA Paweł Daniel (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 czerwca 2023 r. sprawy ze skargi Ł. C. reprezentowanego przez kuratora K. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 04 maja 2021 r., nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę

Decyzją z dnia 04 maja 2021 r., [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (zwane dalej "Kolegium"), po rozpatrzeniu odwołania Ł. C., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta O. (zwanego dalej: "organem I instancji" albo "Prezydentem") z dnia 25 marca 2021 r., [...], w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego.

Powyższe rozstrzygnięcia wydano w następujących okolicznościach udokumentowanych w aktach sprawy.

Ł. C. wnioskiem z dnia 17 lutego 2021 r. wystąpił o przyznanie pomocy finansowej na pokrycie kosztów zakupu leków. Do wniosku załączył faktury za leki wykupione w okresie od 18 stycznia 2021 r. do 02 lutego 2021 r. na łączna kwotę [...]zł. W toku prowadzonego postępowania ustalono, iż odwołujący prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. Jego dochód stanowi zasiłek stały w wysokości [...] zł. miesięcznie. Odwołujący choruje przewlekle i wymaga przyjmowania leków. Na podstawie przeprowadzonego wywiadu środowiskowego oraz posiadanej dokumentacji Prezydent ustalił, że wnioskodawca od 25 lutego 2021 r. przebywa na oddziale [...] [...] szpitala, gdzie otrzymuje niezbędne leki. Z wywiadu środowiskowego wynika ponadto, że wnioskodawcy nie wyznaczono jeszcze terminu wypisu ze szpitala.

Mając na względzie powyższe ustalenia Prezydent odmówił przyznania wnioskowanej pomocy przyjmując, że wnioskodawca ma możliwość zabezpieczenia zgłaszanej potrzeby - dysponuje zasiłkiem stałym w kwocie [...]zł, nie ponosi aktualnie kosztów utrzymania mieszkania ani żywności. Ponadto z posiadanych przez organ dokumentów wynika, że jest wnioskodawca jest osobą uzależnioną od alkoholu i leków – co potwierdza wypis ze szpitala z dnia [...] lutego 2020 r. i z dnia 22 grudnia 2020 r. W dniu 10 lutego 2021 wnioskodawca został przyjęty na SOR w stanie upojenia alkoholowego (wypis ze szpitala z dnia [...] lutego 2021 r.). Prezydent wskazał, że zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, aby wnioskodawca się leczył i podjął działania w kierunku podjęcia terapii. A ponieważ jedynym dochodem wnioskodawcy jest przyznany zasiłek stały Prezydent uznał, że dochodzi do marnotrawienia świadczenia.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Ł. C..

Rozpoznając wniesione odwołanie Kolegium wskazało w pierwszej kolejności, że warunki nabywania prawa do zasiłku celowego oraz zasady przyznawania i wypłacania tego świadczenia regulują przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r., poz. 1876 ze zm., obecny tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 901, dalej jako: "u.p.s."). W przedmiotowej sprawie dochód uzyskany przez odwołującego w miesiącu poprzedzającym złożenie przedmiotowego wniosku nie przekroczył kryterium dochodowego wskazanego w przepisie art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, które wynosi 701,00 zł. Kolegium zauważało jednakże, że rozstrzygnięcie w przedmiocie przyznania zasiłku celowego podejmowane jest przez organy w ramach znania administracyjnego. Obejmuje ono prawo organu do oceny hierarchii zgłaszanych potrzeb, które należy ustalać w kontekście ogólnej liczby osób ubiegających się o pomoc oraz zgłoszonych przez nich żądań, a także wysokości środków finansowych przeznaczonych na świadczenia z zakresu pomocy społecznej. Sam fakt spełnienia ustawowych kryteriów nie oznacza automatycznego przyznania osobie zainteresowanej zasiłku celowego i to w wysokości zgodnej z jej oczekiwaniami. Zdaniem Kolegium odwołujący ma możliwość zabezpieczenia zgłaszanej potrzeby we własnym zakresie z otrzymywanego zasiłku stałego. Nadto decyzją z dnia 21 stycznia 2021 r. przyznano odwołującemu zasiłek celowy na częściowe pokrycie kosztów zakupu leków w wysokości [...] zł., a w okresie do dnia 25 lutego 2021 r. do 25 marca 2021 r. był on kolejny raz hospitalizowany – przebywał na oddziale [...], gdzie miał zapewnione leki i utrzymanie. Podczas wywiadu środowiskowego odwołujący stanowczo odmówił skierowania do schroniska dla bezdomnych. Organ odwoławczy podniósł, że wnioskodawca przebywał w schronisku jednak został z niego usunięty za złamanie regulaminu. Z akt sprawy wynika, że odwołujący jest od wielu lat uzależniony od alkoholu i leków, a z ostatniej karty informacyjnej z leczenia szpitalnego wynika, iż został wypisany ze wskazaniem konieczności dalszego leczenia [...] i odwykowego.

Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu Ł. C. podnosząc, że przedmiotowa decyzja jest dla niego krzywdząca i nie uwzględnia istotnych faktów, w tym jego stanu zdrowia i konieczności zakupu zapisanych leków oraz faktu kontynuowania leczenia i terapii.

Skarżący podniósł, że przebywa obecnie w Wojewódzkim Zakładzie Opieki [...] w S. . Lekarze zdiagnozowali u niego zaburzenia osobowości oraz stwierdzili typowe objawy schizofrenii. W przypadku objawów ubocznych wynikających ze stosowania określonych leków, są one odstawiane i zapisywane nowe, a leki zapisane i wykupione za które skarżący musiał zapłacić może wyrzucić.

Następnie skarżący wskazał, że od sierpnia 2020 r. leczy się w Ośrodku Leczenia [...] Sp. z o.o. – Poradni Zdrowia Psychicznego w O. ., w okresie 15 – 29 października 2020 r. przebywał na Oddziale [...] Ogólnym w O. . z rozpoznaniem zespołu abstynencyjnego mieszanego. Po likwidacji Oddziału zostałem przewieziony do S. . W okresie 29 października 2020 – 02 grudnia 2020 r. kontynuował kurację w Wojewódzkim Zakładzie Opieki [...] w S. w celu odstawienia leków. W okresie od 03 do 22 grudnia 2020 r. był leczony w Centrum Medycznym [...] [...] w P. - na Oddziale Obserwacyjno-Zakaźnym dla Pacjentów [...] z rozpoznaniem COVID-19 z powodu wykrytego zakażenia SARS-CoV-2 oraz konieczności hospitalizacji [...]. W okresie od 25 lutego do 25 marca 2021 r. przebywał na Oddziale [...] Ogólnym w O. ., a w dniu 30 marca 2021 r. rozpoczął kurację w Poradni Leczenia Uzależnień w O. . przy [...]

Skarżący wyjaśnił, że uzależnienie od L. nastąpiło na skutek zażywania leku od 20 lat. Lek ten jest dostępny tylko na receptę, co oznacza, że nie ponosi on winy za swoje uzależnione. W szpitalu otrzymuję niezbędne leki, jednak po wyjściu skarżący musi nadal zażywać leki, które uprzednio zakupił. Skarżący podkreślił, że od sierpnia 2020 r. podjął intensywne leczenie, jego pozytywne efekty są już widoczne. Dodatkowo skarżący wskazał, że orzeczono u niego umiarkowany stopień niepełnosprawności o symbolu [...] Wskazane jest dla niego korzystanie z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji. Psycholog stwierdził u skarżącego, w opinii z dnia 6 maja 2015 r., intelekt na poziomie pogranicza upośledzenia umysłowego, deficyty w obrębie funkcjonowania poznawczego, w zakresie funkcjonowania osobowościowego obniżone zdolności przystosowawcze, obniżony zakres mechanizmów radzenia sobie z ograniczeniami w zaspokajaniu potrzeb, niski poziom odporności na frustrację, anhedonię na skutek zablokowania wytwarzania dopaminy. U skarżącego stwierdzono zaburzenia osobowości w przebiegu dysfunkcji mózgu, zapalenie opon mózgowych, silne alergie pokarmowe i wziewne, padaczkę, kamicę nerkową, opuszki dwunastnicy, zapalenie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, małopłytkowość krwi, częste zasłabnięcia i utratę przytomności oraz osobowość o cechach dyssocjalnych, co jest skutkiem braku bezpieczeństwa i niezaspokojenia podstawowej potrzeby miłości w dzieciństwie - dzieciństwo ubogie w uczucia, oddanie na wychowanie do dziadków, instrumentalne relacje w rodzinie, chaos, przemoc, uzależnienie ojca od alkoholu. Dnia 17 maja 2021 r. Sąd Okręgowy [...] w sprawie sygn. akt I Ns [...] postanowił częściowo ubezwłasnowolnić skarżącego, który oczekuje na wyznaczenie opiekuna prawnego przez Sąd Rejonowy [...].

Pismem procesowym z dnia 01 grudnia 2021 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymał zarzuty skargi oraz podniósł zarzuty naruszenia:

1. art. 6, 7, 8, 9 i 12 § 1 oraz 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 2000, dalej jako: "K.p.a." poprzez brak dokładnego i wnikliwego zbadania sprawy, w tym zaniechanie przeprowadzenia wyczerpującego postępowania dowodowego i ustalenia stanu faktycznego, a w konsekwencji załatwienie sprawy w sposób nie budzący zaufania do władzy publicznej bez uwzględnienia interesu społecznego i słusznego interesu obywatela, w sytuacji gdy istniały podstawy do ustalenia, że zasadnym jest przyznanie skarżącemu zasiłku celowego na pokrycie kosztów zakupu leków;

2. art. 80 K.p.a. poprzez dokonanie oceny dowodów zgromadzonych w niniejszym postępowaniu w sposób dowolny, niezgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a prowadzącej do nieprawidłowego ustalenia, że skarżącemu należy odmówić przyznania zasiłku celowego na pokrycie kosztów zakupu leków;

3. art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. poprzez zaniechanie uchylenia decyzji organu I instancji i orzeczenia co do istoty sprawy poprzez przyznanie zasiłku celowego na pokrycie kosztów zakupu leków, w sytuacji gdy decyzja zaskarżona odwołaniem została wydana z naruszeniem przepisów postępowania i prawa materialnego;

4. art. 39 ust 1 i 2 w zw. z art. 3 ust 3 i 4, art. 8 ust 1 pkt 1 i art. 17 ust 1 pkt 5 ustawy z. o pomocy społecznej poprzez odmowę przyznania zasiłku celowego na pokrycie kosztów zakupu leków, w sytuacji spełnienia kryteriów ustawowych, w tym co do wystąpienia okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy oraz potrzeb skarżącego, których uwzględnienie odpowiada celom i mieści się w możliwościach pomocy społecznej;

5. art. 11 ust. 1 ustawy poprzez nieuzasadnione zastosowanie w niniejszej sprawie dla odmowy przyznania zasiłku celowego na pokrycie kosztów zakupu leków, w sytuacji gdy nie ustalono, aby skarżący marnotrawił przyznane mu świadczenia lub własne zasoby finansowe.

Równocześnie pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz o przeprowadzenie dowodu z dokumentów – faktur na zakup leków w okresie od 07 października 2020 r. do dnia 02 listopada 2021 r.

W uzasadnieniu pisma podniesiono, że jakkolwiek skarżący rozumie, iż w niniejszej sprawie organ administracji rozstrzyga w ramach przyznanego mu uznania administracyjnego, niemniej jednak nie może to prowadzić do wydawania decyzji arbitralnych, całkowicie nieadekwatnych do stanu faktycznego sprawy. Trudno w ramach zwykłego doświadczenia życiowego uznać, że skarżący jest w stanie w ramach przyznanego mu zasiłku stałego utrzymać się i pokryć koszty zakupu leków – stan zdrowia skarżącego, jego częściowa niepełnosprawność i konieczność zażywania leków nie są kwestionowane przez organ, a fakt, iż był hospitalizowany nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, gdyż faktycznie poniósł wydatki na zakup leków. Jeżeli zatem skarżący musiał wykupić kolejne leki, co udokumentował fakturami przedstawionymi już wcześniej do akt postępowania, to nie można odmawiać mu pokrycia tego wydatku z powołaniem się na inną decyzję - realizującą co prawda taką samą, ale nie dokładnie tę samą potrzebę.

Nawet jeżeli skarżącemu zarzuca się pewne nieprawidłowe zachowania, trzeba uwzględnić jego stan zdrowia, którego źródłem są przyczyny niezależne od skarżącego. Skarżący wciąż musi kupować leki, co z natury rzeczy wiąże się z wydatkami nie znajdującymi pokrycia w przychodach.

Postanowieniem z dnia 31 marca 2022 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zawiesił postępowanie z uwagi na częściowe ubezwłasnowolnienie skarżącego, a po ustaleniu, że kuratorem skarżącego ustanowiono K. S., postanowieniem z dnia 12 maja 2023 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu podjął zawieszone postępowanie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga okazała się bezzasadna.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 137) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 259), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd obowiązany jest zatem dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji także wtedy, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze.

Sąd rozpoznał niniejszą sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 września 2021 r., wydanego na podstawie art. 15zzs? ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tekst jedn. Dz. U. 2021 r. poz. 2095 ze zm.).

Przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego, która utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta O. w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy o pomocy społecznej. Zgodnie z jej art. 2 ust. 1, pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka (art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej). Zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie sytuacjom, o których mowa w art. 2 ust. 1, przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem (art. 3 ust. 2). Rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy (art. 3 ust. 3). Potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej (art. 3 ust. 4).

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, zasiłek celowy może zostać przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Zasiłek celowy może być przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu (art. 39 ust. 2). Decyzja w sprawie zasiłku celowego ma znamiona aktu uznaniowego, a zatem spełnienie wymogów określonych w tym przepisie, a także wymogu dotyczącego kryterium dochodowego (art. 8 ustawy o pomocy społecznej) otwiera możliwość przyznania zasiłku celowego, przy czym podjęcie rozstrzygnięcia pozytywnego w tej sprawie nie jest obowiązkiem organu.

Przyjęcie przez ustawodawcę konstrukcji uznania administracyjnego oznacza wyposażenie organu administracji w kompetencję do ukształtowania w danej sprawie i w danym stanie faktycznym skutków prawnych w ramach pewnej swobody zakreślonej przepisem prawa materialnego oraz w ramach obowiązujących reguł procesowych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 03 września 2010 r., II GSK 745/09, Baza NSA). Swoboda ta, czy innymi słowy rzecz ujmując, pole uznania przysługującego organowi podejmującemu decyzję uznaniową, podlega pewnym ograniczeniom, przy czym głównych ograniczeń szukać należy w dyrektywach wynikających z granic "wewnętrznych" i granic "zewnętrznych" uznania. Granice wewnętrzne to nic innego jak cele (wartości), dla realizacji (ochrony) których ustawodawca wyposaża organ w możliwość działania uznaniowego. Cele (wartości) te można wyczytać wprost z ustawy, w której regulacjach znajduje się norma materialnoprawna zawierająca upoważnienie do korzystania z uznania, z Konstytucji RP, z prawa wspólnotowego, umów międzynarodowych, czy nawet ogólnych zasad prawa i zasad prawa administracyjnego. Z kolei granice zewnętrzne uznania mają wynikać wprost z normy (norm) prawa materialnego administracyjnego, na podstawie których podejmowana jest decyzja (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 sierpnia 2019 r., sygn. akt II SA/Gl 644/19, Baza NSA).

Jak wynika z ustaleń poczynionych przez organ I instancji skarżący spełnia warunki formalne kwalifikujące do przyznania wsparcia z pomocy społecznej w postaci zasiłku celowego z przeznaczeniem na zaspokojenie bieżących potrzeb. Odmowa przyznania wnioskowanego świadczenia spowodowana była przeszkodą wynikającą z art. 11 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym, w przypadku stwierdzenia przez pracownika socjalnego marnotrawienia przyznanych świadczeń, ich celowego niszczenia lub korzystania w sposób niezgodny z przeznaczeniem bądź marnotrawienia własnych zasobów finansowych może nastąpić ograniczenie świadczeń, odmowa ich przyznania albo przyznanie pomocy w formie świadczenia niepieniężnego.

Na podstawie powyższego przepisu przyjmuje się, że sytuacja beneficjenta pomocy jest badana i monitorowana przez wywiad środowiskowy, różnego rodzaju indywidualne programy, a także kontrakt socjalny. Na ich podstawie ocenia się zasadność przyznania i utrzymania pomocy, a także zmiany jej formy, wstrzymania czy zaprzestania udzielania, jak również obowiązku zwrotu nakładów poniesionych na świadczenia. Tym samym ustawodawca potępia naganne zachowanie świadczeniobiorcy, polegające między innymi na trwonieniu i niszczeniu otrzymanej pomocy czy braku aktywności w rozwiązywaniu problemów. (tak: I. Sierpowska, Pomoc społeczna jako administracja świadcząca. WKP 2012). Zastosowanie sankcji wynikającej z art. 11 ust. 1 ustaw, a polegającej na ograniczeniu świadczeń lub odmowie ich przyznania w przypadku marnotrawienia własnych zasobów, może nastąpić w przypadku stwierdzenia przez pracownika socjalnego ww. okoliczności. Wynika stąd, że nie jest wystarczające powzięcie wiadomości o okolicznościach uzasadniających przypuszczenie, że doszło do marnotrawienia zasobów własnych potencjonalnego beneficjenta pomocy społecznej, lecz konieczne jest ich stwierdzenie, a zatem ustalenie faktów, o tym mogących świadczyć oraz wskazanie na czym polega ujemny wpływ tych zdarzeń, zachowań na aktualną sytuację rodziny ubiegającego się o świadczenie.

Niewątpliwie skarżący, jako osoba samotnie gospodarująca, schorowana, nieporadna życiowo jest stałym odbiorcą pomocy społecznej – jego jedyny dochód stanowi świadczenia z pomocy społecznej. Lektura akt administracyjnych pozwala na ustalenie, że w okresie podlegającym ocenie skarżący, w dniu 10 lutego 2021 r. został przyjęty na SOR w stanie upojenia alkoholowego (wypis ze szpitala z dnia [...] lutego 2021 r.), a w okresie do dnia 25 lutego 2021 r. do 25 marca 2021 r. był on kolejny raz hospitalizowany – przebywał na oddziale [...]. Podczas wywiadu środowiskowego skarżący odmówił skierowania do schroniska dla bezdomnych, a dodatkowo został z niego usunięty za złamanie regulaminu. W tych okolicznościach faktycznych – na dzień wydania zaskarżonej decyzji – organy administracji publicznej były uprawnione do dokonania oceny, że działania skarżącego nie zmierzają do poprawienia swojej sytuacji życiowej, a przyznanie mu pomocy spowodowałoby powstanie skutków, o jakich mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, a więc marnotrawienie przyznanych świadczeń lub korzystanie z nich w sposób niezgodny z przeznaczeniem, jak również marnotrawienie własnych zasobów finansowych.

W ocenie Sądu organy administracji publicznej prawidłowo zebrały niezbędny materiał dowodowy, a na jego podstawie skorzystały z przyznanych im uprawnień do odmowy przyznania świadczenia. Rozpatrując wniosek o przyznanie świadczenia z pomocy społecznej, organ winien mieć zawsze na uwadze, że pomoc ta ma charakter wspomagający osobę zainteresowaną w przezwyciężeniu jej trudnej sytuacji życiowej. Pomoc ta powinna być jednym z instrumentów polityki społecznej zmierzającym do ułatwienia i umożliwienia danej osobie powrót do prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie. Zaspakajanie niezbędnych potrzeb bytowych, których dana osoba nie jest w stanie zaspokoić własnym działaniem, stanowi formę wsparcia w przezwyciężeniu trudnej sytuacji życiowej. Celem pomocy społecznej nie jest proste rozdawnictwo świadczeń, ale wspieranie osoby w wysiłkach zmierzających do pokonania trudnej sytuacji życiowej, a wykazywanie kategorycznej niechęci do podjęcia takiego wysiłku stanowi podstawę odmowy udzielenia pomocy (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z 8 maja 2019 r., II SA/Bd 1219/18, Baza NSA). A sytuacja powyższa miała niewątpliwie miejsce w dacie orzekania przez organy administracji publicznej.

Zdaniem Sądu zebrany materiał dowodowy nie dawał żadnych podstaw do stwierdzenia, że organy uchybiły swym powinnościom w toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego, wynikającym z art. 7, 8 § 1, 77 § 1 i art. 80 K.p.a. Wyciągniętych przez organy wniosków nie można uznać za dowolne, a uzasadnień wydanych decyzji za niespełniających wymogów określonych w art. 107 § 3 K.p.a. Natomiast odmowa przyznania świadczenia znajdowała uzasadnienie w przywołanych powyżej art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 i 3, art. 4, art. 11 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej.

W tym stanie rzeczy Sąd – na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił skargę uznając, że organy trafnie przyjęły, iż nie zachodziły przesłanki przyznania wnioskowanej pomocy.

Wniosek o przyznanie pełnomocnikowi wynagrodzenia z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu w odrębnym postanowieniu rozstrzygnie referendarz sądowy.