Wyrok z dnia 2024-07-25 sygn. I OSK 2370/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Piotr Przybysz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia del. WSA Anna Wesołowska po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S.K. i E.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 31 maja 2023 r., sygn. akt II SA/Łd 587/22 w sprawie ze skargi S.K., E.K. i A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia 4 maja 2022 r. nr SKO.4140.20-22.22 w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z 31 maja 2023 r., sygn. akt II SA/Łd 587/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi po rozpoznaniu sprawy ze skargi S.K., E.K. i A.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z 4 maja 2022 r. nr SKO.4140.20-22.22 w przedmiocie zasiłku celowego odrzucił skargę A.K. i E.K. (pkt 1), oddalił skargę S.K. (pkt 2), przyznał i nakazał wypłacić z funduszu Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi adwokat A.B. kwotę 240 złotych powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu skarżącym S.K. i E.K. (pkt 3).

Skargę kasacyjną na powyższe rozstrzygnięcie złożyli S.K. i E.K., zastępowani przez adwokata ustanowionego z urzędu, zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie pkt 2 wyroku.

W skardze kasacyjnej zarzucono Sądowi I instancji naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 40 ust. 2 i 3 w zw. z art. 2 ust. 1 i 3 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej poprzez ich niezastosowanie i odmowę przyznania skarżącemu zasiłku celowego mającego stanowić pomoc finansową w naprawie dachów budynków uszkodzonych wskutek wichury z 17 lutego 2022 r., w sytuacji gdy skarżący znajduje się w trudnej sytuacji życiowej, zaś z przyczyn przez siebie niezawinionych nie posiada żadnych możliwości, w tym zwłaszcza majątkowych do samodzielnego przezwyciężenia skutków tego zdarzenia;

b) art. 39 ust. 1 i 2 w zw. z art. 7 i art. 8 ust. 1 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że spełnienie kryterium dochodowego określonego w art. 8 ustawy o pomocy społecznej jest warunkiem koniecznym do przyznania skarżącemu zasiłku celowego, co skutkowało niezasadnym uznaniem, że nie przysługuje mu prawo do ww. pomocy społecznej, podczas gdy jego sytuacja osobista i materialna jest szczególnie trudna i nie rokuje poprawy;

2. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) poprzez nieuwzględnienie skargi w sytuacji, gdy zaistniały opisywane w niej oraz dalszym piśmie procesowym strony skarżącej z 20 kwietnia 2023 r. nieprawidłowości w przeprowadzaniu postępowania przez organy.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i uwzględnienie skargi S.K., ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu. Wniesiono również o przyznanie na rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu przed Sądem II instancji, które to koszty nie zostały pokryte w całości ani w części.

W piśmie z 28 sierpnia 2023 r. zrzeczono się prawa do rozpoznania skargi kasacyjnej na rozprawie.

Organ oraz skarżąca A.K. nie złożyli odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2024 r., poz. 935; dalej jako "p.p.s.a."), a zatem w zakresie wyznaczonym w podstawach kasacyjnych przez stronę wnoszącą omawiany środek odwoławczy, z urzędu biorąc pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki w sposób enumeratywny wymienione zostały w art. 183 § 2 tej ustawy, a które w niniejszej sprawie nie występują. Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę skarżącą naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, czy też procesowego, określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zmiana lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych ograniczone jest określonym w art. 177 § 1 p.p.s.a. terminem do wniesienia skargi kasacyjnej. Rozwiązaniu temu towarzyszy równolegle uprawnienie strony postępowania do przytoczenia nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając skargę kasacyjną w tak zakreślonych granicach, stwierdzić należy, że nie ma ona usprawiedliwionych podstaw.

Ze skargi kasacyjnej wynika, że jej autor oparł postawione w niej zarzuty na obydwu podstawach określonych w art. 174 p.p.s.a.

Zarzut naruszenia przepisów postępowania, to jest naruszenia art. 145 § 1 pkt 1c p.p.s.a., jest wynikiem przyjęcia przez kasatora, że zaistniały opisywane w skardze oraz dalszym piśmie procesowym strony skarżącej z 20 kwietnia 2023 r. nieprawidłowości w przeprowadzaniu postępowania przez organy. Wprawdzie w uzasadnieniu skargi kasacyjnej stwierdzono, że organy nie dokonały wszechstronnej oceny okoliczności faktycznych sprawy i sytuacji wnioskodawcy, na podstawie całości zgromadzonego materiału dowodowego, o czym stanowią art. 7 k.p.a., art. 77 k.p.a., czy art. 80 k.p.a., jednakże kasator nie rozwinął tej tezy i nie powiązał jej z okolicznościami rozpoznawanej sprawy. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej nie wynika, jakie nieprawidłowości w przeprowadzaniu postępowania administracyjnego nie zostały dostrzeżone przez Sąd I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji wskazano, że w celu dokonania ustaleń co do faktu poniesienia strat przez wnioskodawcę, do których miało dojść bezpośrednio w wyniku zdarzenia, jakim była wichura w dniu 17 lutego 2022 r., dokonano oględzin budynku. Wskazano, że w opinii technicznej sporządzonej przez osobę mającą uprawnienia budowlane, mającej decydujący wpływ na ustalenie zasadności przyznania pomocy, stwierdzono, iż dach budynku wymaga naprawy. Ustalono jednakże, że zły stan techniczny dachu nie jest konsekwencją wichury, a wieloletnich zaniedbań i niedokonywanych należycie prac konserwatorskich. Wskazano, że dach pozostawał już w złym stanie technicznym w okresie wcześniejszym, co dokumentowała opinia techniczna sporządzona na zlecenie GOPS we W. w 2017 r., kiedy S.K. również ubiegał się o przyznanie zasiłku celowego w związku ze zdarzeniem losowym - wichurą. W protokole z 20 października 2017 r., znajdującym się w aktach sprawy, odnotowano, że eternit znajdujący się na dachu nie był przytwierdzony do dachu. Podobną sytuację stwierdzono w dniu oględzin, tj. w dniu 24 lutego 2022 r. Głównym poszyciem dachu była wówczas papa, która od dawna przeciekała, na co wskazywały przebarwienia na ścianach, wybrzuszenie boazerii na klatce schodowej prowadzącej na piętro budynku. Obróbka blacharska, mimo zaleceń z 2017 r., nie została wykonana. Tak więc pomimo udzielenia wcześniejszej pomocy skarżący nie dokonał skutecznej naprawy pokrycia dachowego i nie wykonał potrzebnej obróbki blacharskiej, nie podjął niezbędnych działań, aby zabezpieczyć budynek przed kolejnymi nawałnicami. Nie stwierdzono, aby uszkodzenia były bezpośrednim wynikiem wichury. W ocenie organu nie zachodzi w tej sytuacji związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy stanem technicznym obiektu, a wichurą z 17 lutego 2022 r., która bezpośrednio doprowadzić miała do złego stanu technicznego dachu.

W ocenie organu pierwszej instancji w przypadku S.K. istnieje możliwość wykorzystania posiadanych zasobów w celu uzyskania środków finansowych na remont dachu, gdyż jest w posiadaniu gospodarstwa rolnego o pow. 6,1095 ha przeliczeniowych (8,17 ha fiz.). Ustalony dochód jego jednoosobowego gospodarstwa domowego wynosi 2.107,78 zł, co przekracza kryterium odchodowe warunkujące prawo do świadczeń z pomocy społecznej, a zatem brak było podstaw do udzielenia wsparcia w postaci zasiłku celowego w oparciu o art. 39 u.p.s. Sytuacja życiowa strony nie jest również na tyle szczególnie trudna, by rozważać udzielenie stronie pomocy w ramach zasiłku celowego specjalnego w oparciu o art. 41 u.p.s.

Sąd I instancji obszernie wyjaśnił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego uznał za prawidłowe ustalenia faktyczne organów. Wskazał, że stan, w jakim znajduje się budynek, co zdaniem skarżącego uzasadnia przyznanie zasiłku celowego, nie wynika ze zdarzenia losowego, czy też wichury, ale z wieloletnich zaniedbań skarżącego i w ocenie Sądu nie budzi to żadnych wątpliwości.

Kasator z kolei podkreśla zły stan techniczny domu i formułuje tezę o braku winy skarżącego w powstaniu takiego stanu.

Należy w tym miejscu przypomnieć, że S.K. wystąpił o przyznanie wsparcia z pomocy społecznej w postaci zasiłku celowego bezzwrotnego w związku z zaistniałym zdarzeniem losowym, to jest poniesieniem strat w wyniku wichury.

Skoro zły stan dachu, rzutujący na pogarszający się stan całego budynku, jest wynikiem wieloletnich zaniedbań, czego strona skarżąca kasacyjnie nie kwestionuje, to trudno uznać to za zdarzenie nieprzewidywalne i nie do uniknięcia, będące rezultatem przypadku. Trudno również podzielić stanowisko skarżącego S.K., że nie ponosi on żadnej odpowiedzialności za działania T.G., któremu kilka lat wcześniej zlecił naprawę dachu.

Należy podkreślić, że Sąd I instancji przedstawił obszerną analizę stanu faktycznego sprawy. W uzasadnieniu rozpoznawanej skargi kasacyjnej nie ma natomiast nawiązania do argumentacji Sądu I instancji oraz wyjaśnienia, na czym polega błąd Sądu I instancji w ocenie stanu faktycznego sprawy i dlaczego bliżej nieokreślone nieprawidłowości dotyczące postępowania administracyjnego miałyby być na tyle znaczące, że mogły one mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przypomnieć należy, że dla spełnienia wymogu z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. nie wystarczy przytoczenie w petitum skargi kasacyjnej formuły o naruszeniu przepisów postępowania mającym wpływ na wynik sprawy, lecz konieczne jest wykazanie, który przepis postępowania został naruszony, w jaki sposób oraz wpływu zarzucanego naruszenia na wynik sprawy. O skuteczności zarzutów postawionych w oparciu o podstawę kasacyjną, określoną w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. nie decyduje bowiem każde stwierdzone uchybienie przepisom postępowania, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Należy przez to rozumieć wykazanie istnienia związku przyczynowego pomiędzy uchybieniem procesowym, stanowiącym przedmiot zarzutu skargi kasacyjnej, a wydanym orzeczeniem sądu administracyjnego, który to związek przyczynowy mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wnoszący skargę kasacyjną jest więc obowiązany uzasadnić, że następstwa zarzucanych uchybień były na tyle istotne, iż miały wpływ na treść kwestionowanego orzeczenia, ponieważ gdyby do tych uchybień nie doszło, wyrok sądu administracyjnego mógłby być inny. Oczywiście konieczne jest wskazanie konkretnych przepisów postępowania, które miałby naruszyć sąd pierwszej instancji, oraz określenie, na czym polega naruszenie każdego z nich. Tego wymogu nie spełnia oceniana skarga kasacyjna.

W tych okolicznościach należy przyjąć wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, że trafnie Sąd I instancji przyjął, że organy rozpoznające sprawę wyjaśniły należycie wszystkie istotne okoliczności zgodnie z wymogami art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a., wszechstronnie oceniły zebrany materiał dowodowy i poczyniły na jego podstawie prawidłowe ustalenia.

Narzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1c p.p.s.a. nie może być zatem uznany za zasadny.

Skoro strona skarżąca kasacyjnie nie podważyła stanu faktycznego przyjętego przez Sąd I instancji za podstawę orzekania, to zarzuty naruszenia prawa materialnego poprzez ich błędne zastosowanie lub poprzez ich niezastosowanie muszą być oceniane na tle stanu faktycznego uznanego przez Sąd I instancji za prawidłowo ustalony.

Zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego również nie są zasadne.

Sąd I instancji w niczym nie naruszył art. 40 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2268, ze zm.; dalej: u.p.s.), będącego materialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia sprawy. Przepis ten w ust. 1 stanowi, że zasiłek celowy może być przyznany również osobie albo rodzinie, które poniosły straty w wyniku zdarzenia losowego, a w ustępie 2, że zasiłek celowy może być przyznany także osobie lub rodzinie, które poniosły straty w wyniku klęski żywiołowej lub ekologicznej. W ust. 3 tego przepisu wskazano, że zasiłek celowy, o którym mowa w ust. 1 i 2, może być przyznany niezależnie od dochodu i może podlegać zwrotowi. Zasiłek celowy, o którym mowa w art. 40 u.p.s., ma służyć tym samym celom, co zasiłek celowy określony w art. 39 u.p.s. Nie jest to bowiem jakiś inny "zasiłek celowy", ale zasiłek, którego celem jest zaspokojenie niezbędnej potrzeby bytowej. Wskazuje na to już brzmienie art. 36 pkt 1 lit. c u.p.s., w którym wyróżniono jedynie dwie kategorie zasiłków "celowych" - nazwanych odpowiednio: "zasiłek celowy" (przywoływany m.in. w art. 39, art. 40 i art. 41 pkt 2 u.p.s.) oraz "specjalny zasiłek celowy" (przewidziany w art. 41 pkt 1 u.p.s.). Wynika to także z przepisu art. 3 ust. 1 u.p.s., który wyraża zasadę, iż pomoc społeczna ma wspierać osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwić im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka.

Przepis art. 40 u.p.s. normuje szczególne zasady przyznawania zasiłku celowego, bowiem w wyjątkowych sytuacjach mogą otrzymać go osoby lub rodziny przekraczające ustalone w ustawie kryterium dochodowe. Podkreślenia wymaga, że uchylenie kryterium dochodowego nie oznacza uchylenia celu, w jakim udzielana jest pomoc społeczna, tj. wspieranie danych osób w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb. Czym innym jest bowiem przesłanka kryterium dochodowego, a czym innym przesłanka wynikająca z art. 3 u.p.s., który określa zasady i cele pomocy społecznej. Zasady zawarte zarówno w art. 3, jak i w art. 2 u.p.s. mają zastosowanie do wszystkich rodzajów świadczeń z pomocy społecznej, choć z oczywistymi modyfikacjami wynikającymi z poszczególnych form tej pomocy. Pomoc społeczna jest bowiem instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości, o czym stanowi art. 2 ust. 1 u.p.s. W konsekwencji powyższego zasiłek celowy, o którym mowa w art. 40 u.p.s., nie ma charakteru odszkodowawczego - co wymaga podkreślenia - i nie może być traktowany jako rekompensata za straty spowodowane klęską żywiołową. Z tych względów w orzecznictwie sądowoadministracyjnym za chybiony uznaje się pogląd, jakoby art. 40 ust. 2 u.p.s. odnosił się przede wszystkim do strat w majątku spowodowanych klęską żywiołową, a straty te należało rozumieć w kontekście działalności życiowej skarżącego, jego majątku, czy ma on możliwości zrekompensowania tych strat w inny sposób, a przede wszystkim na ile te są obiektywnie istotne dla wnioskodawcy.

Zasiłek celowy, o którym mowa w art. 40 u.p.s., może być przyznany, jeżeli w wyniku strat poniesionych w związku ze zdarzeniem losowym, klęską żywiołową, lub klęską ekologiczną, pomimo wykorzystania własnych zasobów i możliwości, dana osoba lub rodzina nie są w stanie zaspokoić niezbędnych potrzeb życiowych. Zasiłek celowy nie służy rekompensacie strat, ale ma umożliwić przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych. W przezwyciężaniu takich właśnie sytuacji wyraża się bowiem istota pomocy społecznej, zaś funkcja zasiłków celowych, zarówno tych uregulowanych w art. 39 u.p.s., jak i w art. 40 czy art. 41 u.p.s., sprowadza się do zaspokojenia konkretnie określonej potrzeby bytowej.

W orzecznictwie sądów administracyjnych dotyczącym pomocy finansowej udzielanej na podstawie art. 40 u.p.s. wskazuje się na dwie zasadnicze kwestie. Po pierwsze, zasiłek celowy z art. 40 ust. 1 u.p.s. nie ma charakteru odszkodowawczego i nie może być traktowany jako rekompensata za straty spowodowane zdarzeniem losowym. Nie stanowi też zadośćuczynienia ze strony Państwa, które nie ma obowiązku zapewnić pomocy w remoncie każdej nieruchomości uszkodzonej przez wichury. Takie funkcje spełniają organy ubezpieczeniowe pod warunkiem zawarcia odpowiedniej umowy. Po drugie, przepis art. 40 u.p.s. nie może być realizowany bez zastosowania ogólnych zasad pomocy społecznej, której celem jest zabezpieczenie podstawowych, niezbędnych potrzeb życiowych. Przy podejmowaniu decyzji w sprawach z zakresu pomocy społecznej organy winny zatem kierować się dobrem danej osoby i mieć na względzie, że pomoc ta wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka (art. 3 ust. 1 u.p.s.). Pomoc w postaci zasiłku celowego z art. 40 ust. 2 u.p.s. ma zatem służyć obywatelom w najcięższych sytuacjach życiowych, kiedy ich podstawowe potrzeby egzystencjalne nie mogą być przez nich zaspokojone we własnym zakresie. Świadczenie przyznawane na podstawie art. 40 ust. 2 u.p.s. "ma służyć osobom znajdującym się w szczególnych dla nich sytuacjach, kiedy ich podstawowe potrzeby nie mogą zostać zaspokojone, narażając ich na egzystencję w warunkach nieodpowiadających godności człowieka. Zasiłek taki nie musi być zatem wypłacony każdemu, kto jest właścicielem nieruchomości dotkniętej zdarzeniem losowym lub klęską żywiołową czy też ekologiczną. W przypadku zasiłku celowego organ administracyjny wydaje decyzję oceniając całokształt sytuacji strony i jej rodziny, mającej wpływ na zakres zaspokojenia zgłoszonych potrzeb, uwzględniając przy tym sytuację ogólną, czyli wysokość posiadanych środków, liczbę osób wymagających pomocy. Dopiero po ustaleniu, że taka pomoc jest niezbędna, organ może przyznać (ale nie musi) zasiłek celowy, biorąc pod uwagę przytoczone okoliczności przemawiające za udzieleniem pomocy, jak i przeciw jej udzieleniu, co odnosi się również do wysokości przyznanej pomocy. Spełnienie kryteriów przez osobę ubiegającą się o zasiłek celowy nie oznacza zatem, że istnieje po jej stronie roszczenie o przyznanie świadczenia.

Podstawą odmowy przyznania skarżącemu zasiłku celowego, o jakim mowa w art. 40 u.p.s., było ustalenie, że po stronie skarżącego nie wystąpiła określona w ww. przepisie prawa przesłanka poniesienia straty w wyniku zdarzenia losowego, jak również stwierdzenie, że sytuacja finansowa skarżącego jest na tyle dobra, że powinien on być w stanie wyremontować dach dzięki dochodom z posiadanego gospodarstwa rolnego. Kasator nie wykazał błędności powyższych ustaleń. Skoro zatem nie zostały spełnione przesłanki zastosowania art. 40 ust. 2 i 3 u.p.s., to nie ma podstaw do twierdzenia, że Sąd I instancji naruszył art. 40 ust. 2 i 3 u.p.s. poprzez ich niezastosowanie.

Sąd I instancji nie naruszył również art. 39 ust. 1 i 2 w zw. z art. 7 i art. 8 ust. 1 u.p.s.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 u.p.s. w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy. Zasiłek celowy może być przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, ogrzewania, w tym opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu (ust. 2).

Przepis art. 7 u.p.s. wylicza powody, dla których udziela się pomocy społecznej.

Zgodnie zaś z art. 8 ust. 1 u.p.s. prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, art. 41, art. 53a i art. 91, przysługuje:

1) osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 776 zł , zwanej dalej "kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej",

2) osobie w rodzinie, w której dochód na osobę nie przekracza kwoty 600 zł, zwanej dalej "kryterium dochodowym na osobę w rodzinie",

3) rodzinie, której dochód nie przekracza sumy kwot kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, zwanej dalej "kryterium dochodowym rodziny"

- przy jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jednego z powodów wymienionych w art. 7 pkt 2-15 lub innych okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy społecznej.

Z art. 8 ust. 1 u.p.s. wynika jednoznacznie, że świadczenia pieniężne z pomocy społecznej mogą być co do zasady udzielone wówczas, gdy zostało spełnione kryterium dochodowe. Skoro zatem ustalono, że dochód skarżącego, prowadzącego jednoosobowe gospodarstwo domowe, wynosi 2.107,78 zł, co przekracza kryterium dochodowe warunkujące prawo do świadczeń z pomocy społecznej, to nie było podstaw do udzielenia skarżącemu wsparcia w postaci zasiłku celowego w oparciu o art. 39 u.p.s.

W ocenianej skardze kasacyjnej nie przedstawiono argumentacji pozwalającej na uznanie, że powyższy sposób wykładni art. 39 ust. 1 i 2 w zw. z art. 8 ust. 1 u.p.s., notabene powszechnie przyjęty w orzecznictwie, nie jest prawidłowy.

Z tych wszystkich powodów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny nie rozpoznał wniosku dotyczącego przyznania wynagrodzenia ustanowionemu z urzędu pełnomocnikowi skarżącego, gdyż należne od Skarbu Państwa wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w art. 258-261 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 182 § 2 p.p.s.a.

Uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego zostało sporządzone z uwzględnieniem przepisu art. 193 in fine p.p.s.a., zgodnie z którym uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej.