Wyrok z dnia 2023-10-26 sygn. I OSK 1930/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędziowie: sędzia NSA Piotr Niczyporuk (spr.) sędzia del. WSA Dariusz Chaciński Protokolant asystent sędziego Marek Szwed-Lipiński po rozpoznaniu w dniu 26 października 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 lipca 2021 r. sygn. akt II SA/Łd 573/20 w sprawie ze skargi P. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 30 czerwca 2020 r. nr SKO 4111.45.2020 w przedmiocie uznania za nienależnie pobrane i zwrotu świadczenia z funduszu alimentacyjnego 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Wyrokiem z dnia 14 lipca 2021 r., sygn. akt II SA/Łd 573/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie ze skargi P. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z 30 czerwca 2020 r. nr SKO 4111.45.2020 w przedmiocie uznania za nienależnie pobrane i zwrotu świadczenia z funduszu alimentacyjnego orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z 20 kwietnia 2020 r., nr SOC.VI.554.1238DP.2020.102605.FA.

Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z 30 czerwca 2020 r., nr SKO 4111.45.2020, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi (dalej: Kolegium), na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., dalej: "k.p.a.") oraz art. 2 pkt 7 lit. a), art. 23 ust. 1, ust. 1a i ust. 7 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (tj. Dz. U z 2018 r., poz. 554 ze zm., dalej: "u.p.o.u.a.") utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] (dalej: Prezydent) z 20 kwietnia 2020 r., nr SOC.VI.554.1238DP.2020. 102605.FA, orzekającą:

1. o uznaniu za nienależnie pobrane przez P. R. (dalej: Skarżąca):

- świadczenia z funduszu alimentacyjnego na dziecko S. C. za okres od 1 grudnia 2018 r. do 30 września 2019 r. w kwocie 300,00 zł miesięcznie;

- świadczenia z funduszu alimentacyjnego na dziecko B. C. za okres od 1 grudnia 2018 r. do 30 września 2019 r. w kwocie 300,00 zł miesięcznie;

2. o zwrocie nienależnie pobranych przez Skarżącą świadczeń z funduszu alimentacyjnego na dzieci S. C. i B. C. za okres od 1 grudnia 2018 r. do 30 września 2019 r. w łącznej kwocie 6000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczonymi do dnia wydania zaskarżonej decyzji w kwocie 387,45 zł, co łącznie stanowi kwotę 6387,45 zł.

Kolegium wyjaśniło, że 24 września 2018 r. w Centrum Świadczeń Socjalnych w [...] Skarżąca złożyła wniosek o ustalenie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego na dzieci S. C., B. C. na okres świadczeniowy 2018/2019. Na podstawie wniosku i zgromadzonych w sprawie dokumentów Prezydenta decyzją z 18 października 2018 r. przyznał Skarżącej prawo do wnioskowanych świadczeń. Dalej Kolegium wyjaśniło, że 23 września 2019 r. do Centrum Świadczeń Socjalnych w [...] wpłynęło zaświadczenie firmy "[...]" o wysokości wynagrodzenia netto uzyskanego przez Skarżącą za miesiąc następujący po miesiącu, w którym nastąpiło uzyskanie dochodu tj. za listopad 2018 r. w wysokości 1584,84 zł z tytułu zatrudnienia podjętego od 23 października 2018 r., co stanowiło podstawę do zastosowania instytucji dochodu uzyskanego w 2018 r. zgodnie z art. 9 ust. 4a u.p.o.u.a. Na podstawie dokumentów zebranych w sprawie ustalono, że dochód osiągnięty przez Skarżącą w roku kalendarzowym poprzedzającym okres świadczeniowy, tj. w 2017 r. pochodził z tytułu zatrudnienia w Przedszkolu Miejskim [...]. Wobec powyższego stosownie do przepisu art. 9 ust. 4 w związku z art. 2 pkt. 18 lit. c) u.p.o.u.a, dochód netto osiągnięty przez Skarżącą z tytułu podjęcia zatrudnienia od grudnia 2017 r. w ww. firmie został podzielony na jeden miesiąc (grudzień 2017 r.). W wyniku ponownej analizy zgromadzonych dokumentów ustalono, że:

- dochód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych osiągnięty przez Skarżącą w 2017 r. wyniósł - 1302,18 zł;

- dochód netto opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych utracony przez P. R. w 2017 r. wyniósł - 9796,29 zł;

- dochód niepodlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych osiągnięty przez rodzinę wnioskodawczym w 2017 r. wyniósł - 354,97 zł (ulga na dzieci wykazana PIT/UZ - 231,64 zł, alimenty otrzymane w 2017 r. za pośrednictwem Komornika Sądowego dla [...] -123,33 zł);

- dochód netto uzyskany przez P. R. za listopad 2018 r. - 1584,84 zł (dochód netto osiągnięty z tytułu podjęcia zatrudnienia w firmie "[...]");

- miesięczny dochód rodziny wnioskodawczyni po zastosowaniu instytucji dochodu utraconego i uzyskanego wyniósł - 2916,60 zł;

- liczba osób w rodzinie: 4;

- miesięczny dochód netto na jednego członka rodziny wyniósł - 729,15 zł i zatem przekroczył ustawowy próg dochodowy tj. 725,00 zł uprawniający do świadczeń z funduszu alimentacyjnego.

Biorąc pod uwagę brzmienie przepisu art. 18 ust. 5 u.p.o.u.a. uznano, że świadczenia z funduszu alimentacyjnego na dzieci S. C i B. C. nie przysługują Skarżącej od 1 grudnia 2018 r.

Następnie Kolegium wyjaśniło, że w okresie od 26 listopada 2018 r. do 25 lutego 2019 r. P. R. był zatrudniony w [...] Polska sp. z o.o. Dochód za miesiąc następujący po miesiącu, w którym nastąpiło uzyskanie dochodu tj. za grudzień 2018 r. wyniósł 1404,28 zł. Ponadto od 11 czerwca 2019 r. P. R. prowadzi działalność gospodarczą. Zgodnie z oświadczeniem wnioskodawczyni z 26 sierpnia 2019 r., dochód netto osiągnięty przez P. R. z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej za miesiąc następujący po miesiącu, w którym dochód został osiągnięty, tj. za lipiec 2019 r. wyniósł 0,00 zł. W związku z powyższym miesięczny dochód w przeliczeniu na osobę w rodzinie wnioskodawczyni wyniósł 1080,22 zł, a zatem również przekroczył ustawy próg dochodowy, tj. 725,00 zł uprawniający do świadczeń z funduszu alimentacyjnego.

Kolegium podkreśliło, że o przypadkach, w których nie przysługuje prawo do świadczeń z funduszu alimentacyjnego, jak również o obowiązku niezwłocznego poinformowania tutejszego organu o wszelkich zmianach mających wpływ na prawo do świadczeń Skarżąca była pouczona we wniosku o ustalenie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz w decyzji przyznającej świadczenia.

W świetle powyższych ustaleń stwierdzono, że Skarżąca nienależnie pobrała świadczenia z funduszu alimentacyjnego na dzieci S. C. i B. C. za okres od 1 grudnia 2018 r. do 30 września 2019 r. w kwocie 6000,00 zł i jest zobowiązana do ich zwrotu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

Nadto Kolegium wskazało, że postanowieniem z 30 czerwca 2020 r., nr 4111.59.2020, przekazano odwołanie Skarżącej w części dotyczącej umorzenia kwoty nienależnie pobranych świadczeń, zgodnie z właściwością Prezydentowi. Wniosek ten będzie przedmiotem odrębnych rozważań tego organu.

Na ostateczną decyzję Kolegium skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi (dalej: Sąd I instancji) złożyła Skarżąca.

Opisanym na wstępie wyrokiem z dnia 14 lipca 2021 r., sygn. akt II SA/Łd 573/20 Sąd I instancji orzekł jak na wstępie.

Zdaniem Sądu I instancji, zatrudnienie męża Skarżącej w firmie "[...]" obejmowało okres 23 października 2018 r. do 23 września 2019 r., natomiast zatrudnienie w firmie [...] od 26 listopada 2018 r. do 25 lutego 2019 r. Zatem dochody uzyskane z tych stosunków pracy nie były uzyskiwane do końca okresu świadczeniowego 2018/2019, tj. do 30 września 2019 r., co w świetle art. 9 ust. 3 u.p.o.u.a. winno skutkować uznaniem tych dochodów za dochody utracone. To z kolei oznacza, że dochód w rodzinie Skarżącej nie przekroczył ustawowego kryterium dochodowego, a więc brak było podstaw zarówno do uznania świadczeń z funduszu alimentacyjnego na dzieci S. C. i B. C. za okres od 1 grudnia 2018 r. do 30 września 2019 r. za nienależnie pobrane przez Skarżącą , jak również do ich zwrotu.

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej: "p.p.s.a.") orzekł jak w sentencji wyroku.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Kolegium, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciło

1. naruszenie prawa materialnego, to jest:

lit. a)

art. 9 ust. 4a w zw. z art. 23 ust. 1 u.p.o.u.a przez błędną wykładnię sprowadzającą się do uznania, że w sytuacji weryfikowania kryterium dochodowego w przypadku uzyskania dochodu przez członka rodziny po roku kalendarzowym poprzedzającym okres świadczeniowy powinien być brany pod uwagę tylko i wyłącznie dochód, który jest uzyskiwany "aż do końca okresu świadczeniowego" na który prawo zostało ustalone, podczas gdy przepis ten nie wprowadza takiego warunku i nakazuje brać pod uwagę dochody uzyskiwane "w okresie" na który weryfikowane jest prawo, co uzasadnia uznanie świadczeń wypłaconych skarżącej za poszczególne miesiące gdy dochód rodziny przekraczał próg 725 zł, za nienależnie pobrane i zobowiązanie do ich zwrotu.

lit. b)

art. 9 ust. 3 w zw. z art. 2 pkt 17 lit. c) u.p.o.u.a oraz poprzez niewłaściwe zastosowanie do stanu faktycznego sprawy, podczas gdy dochody uzyskane przez P. R. w okresie świadczeniowym mając na uwadze treść art. 9 ust. 4 i 4a u.p.o.u.a., stanowiących lex specialis wobec art. 9 ust. 3 u.p.o.u.a. nie powinny być kwalifikowane jako dochody utracone i mają wpływ na dochód weryfikowany przypadający na członka rodziny, w poszczególnych miesiącach okresu świadczeniowego, co uzasadniało uznanie wypłaconych Skarżącej świadczeń za nienależnie pobrane i zobowiązanie do ich zwrotu.

2. naruszenie przepisów postępowania mające istotny w pływ na wynik sprawy, to jest: art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 135 p.p.s.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez niewłaściwe zastosowanie i bezzasadne uchylenie decyzji ostatecznej jak i decyzji ją poprzedzającej z powodu rzekomych naruszeń norm prawa materialnego, podczas gdy naruszenia te nie miały miejsca, a Kolegium prawidłowo orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji o uznaniu za nienależnie pobrane świadczeń z funduszu alimentacyjnego i obowiązku ich zwrotu za okres od 1 grudnia 2018 r. do 30 września 2019 r. na dzieci w łącznej kwocie 6000 zł wraz z ustawowym i odsetkami.

Wobec powyższego Kolegium wniosło o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości na podstawie art. 188 p.p.s.a i oddalenie skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a, w przypadku, gdyby wniosek powyższy nie zasługiwałby na uwzględnienie, to wniosło o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Jednocześnie wniosło o orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego według norm przepisanych oraz o rozpoznanie skargi na posiedzeniu niejawnym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna została rozpoznana na rozprawie stosownie do art. 181 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na rozprawie w składzie trzech sędziów, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. W myśl art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie zachodzą jednak okoliczności skutkujące nieważnością postępowania, określone w art. 183 § 2 pkt 1 - 6 p.p.s.a., należy zatem ograniczyć się do zagadnień wynikających z zarzutów zawartych w podstawach skargi kasacyjnej.

W rozpoznawanej sprawie powołano się na obydwie podstawy kasacyjne z art. 174 p.p.s.a. Rozpoznając w tak zakreślonych granicach środek odwoławczy należy stwierdzić, iż nie został on oparty na usprawiedliwionych podstawach.

Zasadniczo w pierwszej kolejności rozpatrzeniu podlegają zarzuty naruszenia przepisów postępowania. W niniejszej sprawie zarzuty te jednak w sposób bezpośredni wiążą się z zarzutem naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego przez błędną wykładnię, stąd ocena przez Naczelny Sąd Administracyjny zarzutów naruszenia przepisów postępowania wymaga uprzedniego odniesienia się do istoty zasadniczego problemu w niniejszej sprawie, tj. do poprawności dokonanej przez Sąd pierwszej instancji wykładni prawa materialnego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze zarzuciło Sądowi Wojewódzkiemu przyjęcie w zaskarżonym wyroku błędnej wykładni art. 9 ust. 4a u.p.o.u.a.

W rozpoznawanej sprawie odmowa przyznania świadczenia z funduszu alimentacyjnego nastąpiła z uwagi na przekroczenie ustawowego kryterium dochodowego. Zgodnie z art. 9 ust. 2 u.p.o.u.a, świadczenia z funduszu alimentacyjnego przysługują, jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty 725 zł.

Według organu odwoławczego prawidłowo ustalony dochód rodziny wyniósł 2 916,60 zł miesięcznie, przy czym objął on dochód rodziny z 2017 r. i dochód uzyskany w 2018 r. w wysokości 1 584,84 zł za pierwszy pełny miesiąc (listopad 2018 r.). W rezultacie dochód na osobę w rodzinie stanowił kwotę 729,15 zł, a więc przekraczającą kryterium dochodowe wynoszące 725 zł.

Sąd Wojewódzki wskazał natomiast w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że dochód uzyskany w 2018 r. w związku z dodatkowym zatrudnieniem członka rodziny od września 2018 r. został doliczony do dochodu z 2017 r. w sposób nieprawidłowy. W ocenie Sądu w przypadku art. 9 ust. 4a ustawy, przeciętny miesięczny dochód przypadający na jednego członka rodziny powinien być liczony w ten sposób, że do rocznego dochodu uzyskanego roku poprzedzającym okres zasiłkowy (2017) należy doliczyć dochód uzyskany w 2018 r. i dopiero od tak zsumowanego dochodu liczyć dochód miesięczny rodziny, a następnie dochód przypadający na jednego członka rodziny. Sąd zaznaczył, przy tym, że nie może dochodzić do sytuacji, aby uzyskany przez stronę czy członka rodziny dodatkowy dochód z jednego czy z dwóch miesięcy był decydujący dla uzyskania świadczenia alimentacyjnego.

Dla właściwej interpretacji art. 9 ust. 4a ustawy konieczne jest odniesienie jego treści do innych przepisów ustawy z nim powiązanych. Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o dochodzie - oznacza to dochód rodziny, o którym mowa w przepisach o świadczeniach rodzinnych. Stosownie do art. 3 pkt 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych - dochód rodziny oznacza sumę dochodów członków rodziny. Natomiast według art. 2 pkt 5a ustawy dochodem członka rodziny jest przeciętny miesięczny dochód członka rodziny osiągnięty w roku kalendarzowym poprzedzającym okres świadczeniowy, z zastrzeżeniem art. 9 ust. 3-4a.

Istotne jest zwrócenie uwagi na unormowanie w przepisach art. 9 ust. 4 i ust. 4a sytuacji uzyskania dochodu przez członka rodziny z rozróżnieniem, gdy następuje to w roku poprzedzającym okres świadczeniowy oraz po roku poprzedzającym okres świadczeniowy.

Mianowicie w przypadku uzyskania dochodu przez członka rodziny w roku kalendarzowym poprzedzającym okres świadczeniowy, ustalając dochód członka rodziny, uzyskany w tym roku dzieli się przez liczbę miesięcy, w których dochód ten był osiągnięty, jeżeli dochód ten jest uzyskiwany w dniu ustalania prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego (ust. 4). Natomiast w przypadku uzyskania dochodu przez członka rodziny po roku kalendarzowym poprzedzającym okres świadczeniowy jego dochód ustala się na podstawie dochodu członka rodziny, powiększonego o kwotę uzyskanego dochodu z miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód został osiągnięty, jeżeli dochód ten jest uzyskiwany w dniu ustalania prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego (ust. 4a).

Zatem zestawienie treści art. 9 ust. 4a z ustawowymi definicjami pojęć "dochód rodziny" i "dochód członka rodziny" prowadzi do wniosku, że w przypadku uzyskania dochodu przez członka rodziny po roku poprzedzającym okres świadczeniowy, przeciętny miesięczny dochód osiągnięty przez niego w roku kalendarzowym poprzedzającym okres świadczeniowy należy powiększyć o kwotę uzyskanego dochodu z miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód został osiągnięty. Ustalając natomiast wysokość dochodu rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinie, trzeba ustalić dochód każdego z członków rodziny, następnie dochody te zsumować i podzielić przez liczbę osób w rodzinie.

Sąd Wojewódzki przyjmując inną wykładnię omawianego przepisu wyszedł z założenia, że dochód z kilku miesięcy nie może decydować o prawie do świadczeń z funduszu alimentacyjnego.

Zauważyć jednak należy, że z szeregu przepisów ustawy w aktualnym brzmieniu, wynika, że kryterium dochodowe ujęte w skali miesiąca musi być spełnione w trakcie całego okresu świadczeniowego, tak by dochód rodziny uzyskiwany w każdym miesiącu tego okresu mieścił się w granicach określonych ustawowo, a więc by nie przekraczał kwoty 725 zł na osobę w rodzinie.

Potwierdzeniem tego jest unormowanie zawarte w art. 19 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w przypadku wystąpienia zmian w liczbie członków rodziny, uzyskania lub utraty dochodu albo innych zmian mających wpływ na prawo do świadczeń z funduszu alimentacyjnego osoba uprawniona albo jej przedstawiciel ustawowy, którzy złożyli wniosek o przyznanie świadczenia z funduszu są obowiązani do niezwłocznego powiadomienia o tym organu wypłacającego świadczenia.

Z kolei art. 18 ust. 5 ustawy stanowi, że w przypadku gdy dochód rodziny powiększony o uzyskany dochód powoduje utratę prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego, świadczenia nie przysługują od miesiąca po pierwszym miesiącu od miesiąca, w którym dochód został uzyskany.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt I OSK 2373/12 (źródło CBOSA), że będące skutkiem uzyskania nowego źródła dochodu przekroczenie kryterium (725 zł) w jednym miesiącu rzutuje na prawo do świadczeń, zważywszy, że dochody uzyskane w roku kalendarzowym poprzedzającym okres świadczeniowy stanowią podstawę do ustalenia miesięcznej kwoty dochodu rodziny na cały okres świadczeniowy, przez co nowy uzyskany w trakcie tego okresu dochód wpływa jedynie na wysokość miesięcznego dochodu rodziny, nie zaś na sumę dochodów, ustaloną i wyliczoną w skali roku dla danego okresu świadczeniowego. Natomiast średnia dwunastomiesięczna z roku bazowego (roku kalendarzowego poprzedzającego okres świadczeniowy) jest jedynie punktem wyjścia dla ustalenia dochodu rodziny (miesięcznego) z uwzględnieniem doliczanego do niej dochodu uzyskanego i odliczanego od niej dochodu utraconego, co ustawa ujmuje jako zdarzenie jednostkowe związane z uzyskaniem przez rodzinę nowego źródła dochodu (art. 2 pkt 18) lub utratą dotychczasowego źródła dochodu (art. 2 pkt 17).

Z treści art. 9 ust. 4a ustawy wynika, że nie chodzi o dochód uzyskiwany tylko przez 1 miesiąc, doliczeniu podlega bowiem dochód z miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że w rozpoznawanej sprawie organy orzekające prawidłowo zinterpretowały i zastosowały przepis art. 9 ust. 4a ustawy, co oznaczało, że w przypadku uzyskania dochodu przez członka rodziny po roku kalendarzowym poprzedzającym okres świadczeniowy, dochód obejmujący kwotę miesięcznego dochodu następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty, doliczany jest do kwoty przeciętnego miesięcznego dochodu osiągniętego przez członka rodziny w roku poprzedzającym okres świadczeniowy, tj. dochodu członka rodziny. Zastosowany przez organy obu instancji sposób liczenia dochodu musiał końcowo prowadzić do odmowy przyznania świadczenia z funduszu alimentacyjnego, wobec stwierdzonego przekroczenia kryterium dochodowego. W takim stanie sprawy niezasadnie Sąd Wojewódzki uchylił kontrolowane decyzje.

Wobec powyższego doszło do naruszenia przepisów postępowania mające istotny w pływ na wynik sprawy, to jest: art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 135 p.p.s.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez niewłaściwe zastosowanie i bezzasadne uchylenie decyzji ostatecznej jak i decyzji ją poprzedzającej z powodu rzekomych naruszeń norm prawa materialnego, podczas gdy naruszenia te nie miały miejsca, a Kolegium prawidłowo orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji o uznaniu za nienależnie pobrane świadczeń z funduszu alimentacyjnego i obowiązku ich zwrotu za okres od 1 grudnia 2018 r. do 30 września 2019 r. na dzieci w łącznej kwocie 6000 zł wraz z ustawowym i odsetkami.

W konsekwencji skarga kasacyjna podlegała uwzględnieniu.

Naczelny Sąd Administracyjny korzystając z uprawnienia przewidzianego w art. 188 p.p.s.a. rozpoznał skargę i orzekł o jej oddaleniu, zgodnie z art. 151 p.p.s.a. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 207 § 2 p.p.s.a.