Postanowienie z dnia 2020-05-29 sygn. I CSK 440/19

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CSK 440/19

POSTANOWIENIE

Dnia 29 maja 2020 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Grzegorz Misiurek

w sprawie z powództwa Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w S.
‎przeciwko K. B.
‎o ochronę dóbr osobistych,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 maja 2020 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej

od postanowienia Sądu Apelacyjnego w (…) ‎z dnia 12 marca 2019 r., sygn. akt I ACz (…),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania ‎i zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 1.260,00 (tysiąc dwieście sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 398⁹ § 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje  potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.

Skarżąca oparła wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania na pierwszej spośród wymienionych przesłanek.

Przez istotne zagadnienie prawne, o którym mowa w art. 398⁹ § 1 pkt 1 k.p.c., należy rozumieć problem o charakterze prawnym, powstały na tle konkretnego przepisu prawa, mający charakter rzeczywisty w tym znaczeniu, że jego rozwiązanie stwarza realne i poważne trudności. Problem ten musi mieć charakter uniwersalny, co oznacza, że jego rozwiązanie powinno służyć rozstrzyganiu innych, podobnych spraw. Chodzi przy tym o problem, którego wyjaśnienie jest konieczne dla rozstrzygnięcia danej sprawy, a więc pozostający w związku z podstawami skargi oraz z wiążącym Sąd Najwyższy, a ustalonym przez sąd drugiej instancji, stanem faktycznym sprawy (art. 398¹³ § 2 k.p.c.), i także w związku z podstawą prawną zaskarżonego wyroku (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 21 maja 2013 r., IV CSK 53/13 oraz z dnia 3 lutego 2012 r. I  UK 271/11 - nie publ.). Skarżący powinien nie tylko wskazać przepis prawa (materialnego lub procesowego), którego dotyczy zagadnienie, ale także przedstawić pogłębioną argumentację prawną w celu wykazania, że zagadnienie jest istotne, a jego rozstrzygnięcie ma znaczenie dla merytorycznego rozstrzygnięcia w jego sprawie (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego: ‎z dnia 23 sierpnia 2007 r., I UK 134/07 oraz z dnia 9 lutego 2011 r., III SK 41/10 - nie publ.).

Skarżąca wskazała na wątpliwości dotyczące zakresu immunitetu parlamentarnego w przypadku „innej działalności nieodłącznie związanej ze  sprawowaniem mandatu” (art. 6 ust. 2 w związku z art. 6 ust. 1 ustawy ‎z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora; jedn. tekst: ‎Dz. U. z 2018 r., poz. 1799).

Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie zawiera argumentacji jurydycznej wskazującej na występowanie odmiennych ocen przedstawionego problemu oraz na to, że dotyczące go przepisy nie doczekały się wykładni albo niejednolita wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie w odniesieniu do identycznych lub podobnych stanów faktycznych. Nie jest rolą Sądu Najwyższego domyślanie się lub poszukiwanie okoliczności, które uzasadniałyby przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania (por.: postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2008 r., sygn. akt II UK 38/08, nie publ.; ‎z dnia 14 grudnia 2004 r., sygn. akt II CZ 142/04, nie publ.).

Ubocznie należy wskazać, że pojęcie „innej działalności związanej ze sprawowaniem mandatu” było przedmiotem wypowiedzi Sądu Najwyższego, w których wskazano, że w zakres „innej działalności związanej nieodłącznie ze sprawowaniem mandatu”, objętej immunitetem parlamentarnym, niewątpliwie wchodzi informowanie wyborców o swojej pracy w parlamencie (komisjach, podkomisjach, klubach, kołach) oraz uzyskanych w toku tej pracy - ważnych społecznie – wiadomościach. Nie jest natomiast objęta tym immunitetem odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych, polegające na przedstawieniu nieprawdziwych faktów dotyczących osób, które znalazły się w kręgu zainteresowania posła ze względu na działalność wchodzącą w zakres sprawowanego mandatu, jeżeli fakty te nie zostały wskazane w toku prac Sejmu, jak również odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych innych osób wypowiedziami obejmującymi oceny i opinie o tych osobach, chyba że stanowiły one element dokumentu będącego podstawą lub wynikiem prac Sejmu (jego organów) albo wniosku, wystąpienia lub głosowania (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 29 października 2010 r., sygn. akt I CSK 651/2009, ‎OSNC 2011, nr 6, poz. 74; z dnia 18 października 2013 r., sygn. akt III CSK 4/13, nie publ.).

W niniejszej sprawie Sąd odrzucił pozew, uznając, że wypowiedzi pozwanego mieściły się w zakresie czynności opisanych w art. 6 ust. 1 i 6a ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora. Ocenił, że przekazywane przez niego informacje nie wykraczały poza materię, która była przedmiotem prac Komisji sejmowej oraz treści wynikające z dokumentów pozostających do dyspozycji członków Komisji, w tym pozwanego jako jej członka.

Mając na uwadze powyższe nie można uznać, że przesłanka przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania została w sposób właściwy wykazana.

Ze względów podanych powyżej Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 398⁹ § 2 k.p.c.).