Wyrok z dnia 2024-10-17 sygn. C-302/23

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

WYROK TRYBUNAŁU (dziesiąta izba)

z dnia 17 października 2024 r.

Odesłanie prejudycjalne – Rynek wewnętrzny – Identyfikacja elektroniczna i usługi zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych – Rozporządzenie (UE) nr 910/2014 – Artykuł 25 – Podpisy elektroniczne – Skutek prawny i moc dowodowa w ramach postępowania sądowego – Ustawodawstwo krajowe umożliwiające wnoszenie drogą elektroniczną w sądach podpisanych elektronicznie pism procesowych – Konieczność dysponowania przez te sądy odpowiednim systemem informatycznym

W sprawie C-302/23

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Sąd Rejonowy Katowice‑Wschód w Katowicach (Polska) postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2023 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 10 maja 2023 r., w postępowaniu:

Marek Jarocki

przeciwko

C.J.,

TRYBUNAŁ (dziesiąta izba),

w składzie: D. Gratsias, prezes izby, I. Jarukaitis (sprawozdawca), prezes czwartej izby, i Z. Csehi, sędziowie,

rzecznik generalny: T. Ćapeta,

sekretarz: A. Calot Escobar,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

rozważywszy uwagi, które przedstawili:

–        M. Jarocki – osobiście,

–        w imieniu rządu polskiego – B. Majczyna, w charakterze pełnomocnika,

–        w imieniu rządu czeskiego – J. Očková, M. Smolek i J. Vláčil, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu rządu francuskiego – R. Bénard, B. Fodda i E. Timmermans, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu rządu włoskiego – G. Palmieri, w charakterze pełnomocnika, którą wspierali M. La Greca i L. Reali, avvocati dello Stato,

–        w imieniu Komisji Europejskiej – L. Armati, O. Gariazzo i U. Małecka, w charakterze pełnomocników,

podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznik generalnej, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,

wydaje następujący

Wyrok

1        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 2 ust. 1 i 3 oraz art. 25 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylającego dyrektywę 1999/93/WE (Dz.U. 2014, L 257, s. 73).

2        Wniosek ten został złożony w ramach sporu, jaki zaistniał między Markiem Jarockim a C.J., i który dotyczy wniosku o nadanie klauzuli wykonalności celem prowadzenia egzekucji z nieruchomości wchodzącej w skład majątku wspólnego C.J. i jego małżonki.

 Ramy prawne

 Prawo Unii

3        Motywy 2, 12, 13, 18, 21, 22 i 49 rozporządzenia nr 910/2014 mają następujące brzmienie:

„(2)      Celem niniejszego rozporządzenia jest zwiększenie zaufania do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym poprzez zapewnienie wspólnej podstawy bezpiecznej interakcji elektronicznej między obywatelami, przedsiębiorstwami i organami publicznymi, co pozwoli podnieść efektywność publicznych i prywatnych usług online, e-biznesu i e-handlu w Unii [Europejskiej].

[…]

(12)      Jednym z celów niniejszego rozporządzenia jest zniesienie, przynajmniej w przypadku usług publicznych, istniejących barier w transgranicznym stosowaniu środków identyfikacji elektronicznej stosowanych w państwach członkowskich w celu uwierzytelniania. Celem niniejszego rozporządzenia nie jest ingerowanie w systemy zarządzania tożsamością elektroniczną i w powiązane z nimi infrastruktury ustanowione w państwach członkowskich. Jego celem jest zapewnienie bezpiecznej elektronicznej identyfikacji i uwierzytelniania na potrzeby dostępu do transgranicznych usług online oferowanych przez państwa członkowskie.

(13)      Państwa członkowskie powinny zachować swobodę w stosowaniu lub wprowadzaniu środków dostępu do usług online do celów identyfikacji elektronicznej. Powinny również mieć możliwość podjęcia decyzji, czy w dostarczanie tych środków należy zaangażować sektor prywatny. Państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do notyfikowania Komisji [Europejskiej] swoich systemów identyfikacji elektronicznej. Do państw członkowskich należy wybór tego, czy notyfikować Komisji wszystkie, niektóre lub żaden z systemów identyfikacji elektronicznej używanych na szczeblu krajowym dla uzyskiwania dostępu przynajmniej do publicznych usług online lub szczególnych usług.

[…]

(18)      Niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać, że notyfikujące państwo członkowskie, strona wydająca środek identyfikacji elektronicznej oraz strona przeprowadzająca procedury uwierzytelniania przyjmują odpowiedzialność za niewypełnienie odpowiednich obowiązków na mocy niniejszego rozporządzenia. Niniejsze rozporządzenie powinno być jednak stosowane zgodnie z krajowymi przepisami dotyczącymi odpowiedzialności. Nie narusza ono zatem tych przepisów krajowych, na przykład dotyczących definicji odszkodowania lub odpowiednich obowiązujących przepisów proceduralnych, w tym przepisów krajowych dotyczących ciężaru dowodu.

[…]

(21) […] Niniejsze rozporządzenie nie powinno również obejmować aspektów związanych z zawieraniem i ważnością umów lub innych obowiązków prawnych, w przypadku gdy istnieją wymogi dotyczące formy wprowadzone na mocy prawa krajowego lub unijnego. Dodatkowo nie powinno ono mieć wpływu na krajowe wymogi w zakresie formy dotyczące rejestrów publicznych, w szczególności rejestrów handlowych i rejestrów gruntów.

(22)      Aby wspierać ogólne transgraniczne korzystanie z usług zaufania, należy zapewnić możliwość używania tych usług jako dowodu w postępowaniach sądowych we wszystkich państwach członkowskich. W prawie krajowym należy określić skutki prawne usług zaufania, o ile w niniejszym rozporządzeniu nie postanowiono inaczej.

[…]

(49)      Niniejsze rozporządzenie powinno wprowadzić zasadę, że nie należy kwestionować skutku prawnego podpisu elektronicznego z tego powodu, że podpis ten ma postać elektroniczną lub że nie spełnia wszystkich wymogów kwalifikowanego podpisu elektronicznego. Jednakże to w prawie krajowym należy zdefiniować skutek prawny podpisów elektronicznych, z wyjątkiem wymogów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, zgodnie z którymi kwalifikowany podpis elektroniczny powinien mieć skutek prawny równoważny podpisowi własnoręcznemu”.

4        Artykuł 2 tego rozporządzenia, zatytułowany „Zakres stosowania”, stanowi:

„1.      Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do systemów identyfikacji elektronicznej, które zostały notyfikowane przez państwo członkowskie, oraz do dostawców usług zaufania mających siedzibę w Unii.

[…]

3.      Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na prawo krajowe ani unijne związane z zawieraniem i ważnością umów lub innych zobowiązań prawnych lub proceduralnych, dotyczące ich formy”.

5        Artykuł 3 tego rozporządzenia, zatytułowany „Definicje”, stanowi:

„Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

[…]

10)      »podpis elektroniczny« oznacza dane w postaci elektronicznej, które są dołączone lub logicznie powiązane z innymi danymi w postaci elektronicznej i które użyte są przez podpisującego jako podpis;

[…]

12)      »kwalifikowany podpis elektroniczny« oznacza zaawansowany podpis elektroniczny, który jest składany za pomocą kwalifikowanego urządzenia do składania podpisu elektronicznego i który opiera się na kwalifikowanym certyfikacie podpisu elektronicznego;

[…]”.

6        Artykuł 9 rozporządzenia nr 910/2014, zatytułowany „Notyfikacja”, stanowi w ust. 1 lit. a):

„Notyfikujące państwo członkowskie notyfikuje Komisji następujące informacje i, bez zbędnej zwłoki, wszelkie późniejsze w nich zmiany:

a)      opis systemu identyfikacji elektronicznej, w tym jego poziomy bezpieczeństwa oraz wydawcę lub wydawców środków identyfikacji elektronicznej w ramach tego systemu”.

7        Artykuł 25 tego rozporządzenia, zatytułowany „Skutki prawne podpisów elektronicznych”, ma następujące brzmienie:

„1.      Podpisowi elektronicznemu nie można odmówić skutku prawnego ani dopuszczalności jako dowodu w postępowaniu sądowym wyłącznie z tego powodu, że podpis ten ma postać elektroniczną lub że nie spełnia wymogów dla kwalifikowanych podpisów elektronicznych.

2.      Kwalifikowany podpis elektroniczny ma skutek prawny równoważny podpisowi własnoręcznemu.

[…]”.

 Prawo polskie

 Kodeks postępowania cywilnego

8        Artykuł 125 § 2¹ i 2^1a ustawy – Kodeks postępowania cywilnego z dnia 17 listopada 1964 r. (Dz.U. nr 43, poz. 296), w wersji mającej zastosowanie do sporu w postępowaniu głównym (zwany dalej „k.p.c.”) stanowi:

„§ 2¹.            Jeżeli przepis szczególny tak stanowi albo dokonano wyboru wnoszenia pism procesowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, pisma procesowe w tej sprawie wnosi się wyłącznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. Pisma niewniesione za pośrednictwem systemu teleinformatycznego nie wywołują skutków prawnych, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma do sądu, o czym sąd poucza wnoszącego pismo.

§ 2^1a. Dokonanie wyboru wnoszenia pism procesowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego oraz dalsze wnoszenie tych pism za pośrednictwem tego systemu jest dopuszczalne, jeżeli z przyczyn technicznych, leżących po stronie sądu, jest to możliwe”.

9        Artykuł 126 § 1 pkt 6 k.p.c. stanowi:

„Każde pismo procesowe powinno zawierać:

[…]

6.      podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika”.

10      Artykuł 126 § 5 tego kodeksu stanowi:

„Pismo procesowe wniesione za pośrednictwem systemu teleinformatycznego opatruje się kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym”.

 Ustawa o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne

11      Artykuł 3 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, w wersji mającej zastosowanie do sporu w postępowaniu głównym (Dz.U. z 2023 r., poz. 57), w pkt 13 i 14a stanowi:

„Użyte w ustawie określenia oznaczają:

13)      »elektroniczna platforma usług administracji publicznej«: system teleinformatyczny, w którym instytucje publiczne udostępniają usługi przez pojedynczy punkt dostępowy w sieci Internet;

[…]

14a) »podpis zaufany«: podpis elektroniczny, którego autentyczność i integralność są zapewniane przy użyciu pieczęci elektronicznej ministra właściwego do spraw informatyzacji […]”.

 Postępowanie główne i pytanie prejudycjalne

12      W dniu 28 listopada 2022 r. wnioskodawca złożył do Sądu Rejonowego Katowice‑Wschód w Katowicach (Polska), będącego sądem odsyłającym, wniosek o nadanie klauzuli wykonalności celem przeprowadzenia egzekucji z nieruchomości wchodzącej w skład majątku wspólnego dłużnika wnioskodawcy i małżonki tego dłużnika. Wniosek ten, wraz z wnioskiem o zwolnienie z kosztów sądowych, został wysłany mailem na adres poczty elektronicznej tego sądu. Został on podpisany elektronicznie za pomocą podpisu zaufanego w rozumieniu art. 3 pkt 14a ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

13      Rozpoznający ten wniosek referendarz sądowy wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych pisma między innymi poprzez przedłożenie własnoręcznie podpisanego urzędowego formularza zawierającego różnego rodzaju informacje; wnioskodawca w dniu 21 stycznia 2023 r. przesłał na ten sam adres poczty elektronicznej tego sądu oświadczenie zawierające żądane informacje, również podpisane za pomocą podpisu zaufanego.

14      Zarządzeniem z dnia 8 lutego 2023 r. referendarz sądowy zwrócił wniosek o zwolnienie z kosztów sądowych ze względu na brak uzupełnienia braków formalnych, a przede wszystkim z uwagi na brak własnoręcznego podpisania tego wniosku.

15      W dniu 4 marca 2023 r. wnioskodawca w postępowaniu głównym przesłał pocztą elektroniczną sądowi odsyłającemu wniosek o wyłączenie tego referendarza sądowego z rozpoznania sprawy wraz z wnioskiem o wszczęcie wobec tego referendarza postępowania dyscyplinarnego, twierdząc, że zachodzą poważne wątpliwości co do jego braku bezstronności, skoro z naruszeniem prawa Unii odmówił on przyjęcia pisma podpisanego elektronicznie.

16      Sąd odsyłający wyjaśnia, że większość polskich sądów nie dysponuje systemem informatycznym umożliwiającym wnoszenie pism procesowych drogą elektroniczną i że w konsekwencji odmawiają one przyjmowania dokumentów podpisanych elektronicznie. Akceptowane są zatem jedynie dokumenty opatrzone odręcznym podpisem, przynajmniej w ramach postępowania cywilnego prowadzonego według przepisów prawa powszechnego.

17      Zdaniem sądu odsyłającego skutek prawny podpisu elektronicznego jest co do zasady określany przez prawo krajowe, a jedynie w zakresie kwalifikowanego podpisu elektronicznego przepisy rozporządzenia nr 910/2014 przewidują, że podpis ten ma być zrównany w skutkach z podpisem odręcznym. Ponadto zamiarem prawodawcy Unii nie było narzucenie państwom członkowskim obowiązku przyjęcia określonych rozwiązań dotyczących używania podpisów elektronicznych w postępowaniach sądowych.

18      Z tego względu sąd odsyłający uważa, że, skoro nie dysponuje on systemem teleinformatycznym umożliwiającym zgodnie z ustawodawstwem krajowym składanie podpisanych elektronicznie pism procesowych, to nie ma obowiązku przyjęcia pisma podpisanego elektronicznie i wysłanego mailem na adres poczty elektronicznej sądu.

19      Sąd odsyłający zastanawia się jednak, czy nie należałoby wziąć pod uwagę określonego w motywie 2 rozporządzenia nr 910/2014 celu, jakim jest zwiększenie zaufania do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym między obywatelami, przedsiębiorstwami i organami publicznymi. Zdaniem tego sądu art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 910/2014 można w świetle tego celu interpretować w ten sposób, że obowiązek przyjęcia przez państwa członkowskie pisma procesowego podpisanego elektronicznie wynika z zasady niedyskryminacji. Przyjęcie takiej wykładni prowadziłoby do ujednolicenia szczegółowych zasad wnoszenia pism procesowych do sądów państw członkowskich.

20      Sąd ten zastanawia się w tym względzie, czy przepisy rozporządzenia nr 910/2014 dotyczące podpisu elektronicznego mają zastosowanie wyłącznie do tych państw członkowskich, które notyfikowały Komisji, zgodnie z art. 9 ust. 1 tego rozporządzenia, system identyfikacji elektronicznej, czego jego zdaniem nie uczyniła Rzeczpospolita Polska.

21      W tych okolicznościach Sąd Rejonowy Katowice-Wschód w Katowicach postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy art. 2 ust. 1 i 3 w zw. z art. 25 ust. 1 i 2 w zw. z motywami 12, 13, 18, 21, 22 i 49 preambuły [rozporządzenia nr 910/2014] należy interpretować w ten sposób, że sąd państwa członkowskiego ma obowiązek przyjęcia pisma procesowego wniesionego do tegoż sądu, a podpisanego podpisem elektronicznym, o którym mowa w art. 3 pkt 10 rozporządzenia, w sytuacji gdy przepisy krajowe państwa członkowskiego nie przewidują możliwości wnoszenia pism procesowych do sądu przy użyciu podpisu elektronicznego w inny sposób aniżeli za pośrednictwem systemu teleinformatycznego?”.

 W przedmiocie pytania prejudycjalnego

22      Poprzez pytanie prejudycjalne sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 2 ust. 1 i 3 oraz art. 25 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 910/2014 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego pismo procesowe może zostać wniesione do sądu drogą elektroniczną i podpisane elektronicznie tylko wtedy, gdy sąd ten dysponuje odpowiednim systemem informatycznym, a pismo to jest wnoszone za pośrednictwem tego systemu.

23      Na wstępie należy stwierdzić w pierwszej kolejności, że sąd odsyłający zastanawia się nad zastosowaniem rationae materiae rozporządzenia nr 910/2014 w sporze w postępowaniu głównym ze względu na to, iż rozporządzenie to ma zastosowanie wyłącznie do tych systemów identyfikacji elektronicznej, które zostały notyfikowane Komisji przez państwa członkowskie. Środek identyfikacji elektronicznej użyty przez wnioskodawcę w postępowaniu głównym do wniesienia pism procesowych drogą elektroniczną nie należy do systemu identyfikacji elektronicznej notyfikowanego przez Rzeczpospolitą Polską, która zresztą zdaniem sądu odsyłającego nie notyfikowała żadnego takiego systemu.

24      W tym względzie należy zauważyć, że Komisja wskazuje, iż to państwo członkowskie dokonało notyfikacji systemu identyfikacji elektronicznej zgodnie z art. 9 rozporządzenia nr 910/2014.

25      W każdym razie, nawet jeśli Rzeczpospolita Polska nie notyfikowała Komisji żadnego systemu identyfikacji elektronicznej lub gdy notyfikowany system identyfikacji elektronicznej nie jest systemem, na podstawie którego wnioskodawcy w postępowaniu głównym wydano środek identyfikacji elektronicznej, który został przezeń użyty w celu uwierzytelnienia się przy wysyłaniu sądowi odsyłającemu pism procesowych drogą elektroniczną, należy zauważyć, że to, czy dany system został notyfikowany, jest bez znaczenia dla ustalenia, czy przepisy rozporządzenia nr 910/2014 dotyczące podpisu elektronicznego mają zastosowanie w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym.

26      Jak bowiem wyjaśniono w art. 2 ust. 1 rozporządzenia nr 910/2014, ma ono dwojaki zakres stosowania. Ma ono, po pierwsze, zastosowanie do systemów identyfikacji elektronicznej, które zostały notyfikowane przez państwo członkowskie, oraz, po drugie, do wszystkich dostawców usług zaufania mających siedzibę w Unii.

27      Identyfikacja elektroniczna dla potrzeb transgranicznego uwierzytelniania usług online została uregulowana w rozdziale II tego rozporządzenia, zawierającym art. 6–12, podczas gdy usługi zaufania zostały uregulowane w rozdziale III tego rozporządzenia, obejmującym jego art. 13–45.

28      Notyfikowanie Komisji systemów identyfikacji elektronicznej zostało przewidziane w art. 9 rozporządzenia nr 910/2014. Ta notyfikacja, która, jak podkreślono w motywie 13 tego rozporządzenia, pozostaje nieobowiązkowa, stanowi warunek wstępny wzajemnego uznawania środków identyfikacji elektronicznej w perspektywie ich transgranicznego stosowania.

29      Nie stanowi ona natomiast warunku przesądzającego o stosowaniu przepisów sekcji 4 rozdziału III rozporządzenia nr 910/2014, dotyczących podpisów elektronicznych, wśród których znajduje się art. 25 tego rozporządzenia, o którego wykładnię wnosi sąd odsyłający.

30      Wynika z tego, że okoliczność, iż państwo członkowskie nie notyfikowało systemu identyfikacji elektronicznej zgodnie z art. 9 rozporządzenia nr 910/2014, pozostaje bez wpływu na możliwość stosowania w tym państwie członkowskim przepisów tego rozporządzenia dotyczących podpisów elektronicznych.

31      W drugiej kolejności należy zauważyć, że z postanowienia odsyłającego wynika, iż użyty przez wnioskodawcę w postępowaniu głównym „podpis zaufany” nie jest „kwalifikowanym podpisem elektronicznym” odpowiadającym definicji zawartej w art. 3 pkt 12 rozporządzenia nr 910/2014, lecz zwykłym podpisem elektronicznym, zdefiniowanym w art. 3 pkt 10 tego rozporządzenia. Wynika z tego, że art. 25 ust. 2 tego rozporządzenia, który dotyczy skutku prawnego kwalifikowanego podpisu elektronicznego, pozostaje bez znaczenia dla udzielenia odpowiedzi na zadane pytanie.

32      Po przedstawieniu tych wstępnych wyjaśnień należy zauważyć, że zgodnie z brzmieniem art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 910/2014 podpisowi elektronicznemu nie można odmówić skutku prawnego ani dopuszczalności jako dowodu w postępowaniu sądowym „wyłącznie z tego powodu”, że podpis ten ma postać elektroniczną lub że nie spełnia wymogów dla kwalifikowanych podpisów elektronicznych.

33      Trybunał rozstrzygnął już, że przepis ten nie zakazuje sądom krajowym unieważniania podpisów elektronicznych, lecz ustanawia ogólną zasadę zakazującą tym sądom odmawiania skutków prawnych i mocy dowodowej podpisom elektronicznym w postępowaniach sądowych wyłącznie z tego powodu, że podpisy te mają postać elektroniczną lub nie spełniają wymogów określonych w tym rozporządzeniu pozwalających uznać podpis elektroniczny za „kwalifikowany podpis elektroniczny” (wyroki: z dnia 20 października 2022 r., Ekofrukt, C‑362/21, EU:C:2022:815, pkt 35; z dnia 29 lutego 2024 r., V.B.Trade, C‑466/22, EU:C:2024:185, pkt 34).

34      Trybunał orzekł również, że choć rozporządzenie nr 910/2014 ma na celu zagwarantowanie, jak wynika to z jego art. 2 ust. 3 czytanego w świetle jego motywu 49, aby podpisowi elektronicznemu nie odmawiano skutku prawnego tylko z tego powodu, że ma taką formę, nie ogranicza to przysługującej państwom członkowskim swobody wyboru w zakresie wymogów formalnych (zob, podobnie wyrok z dnia 20 października 2022 r., Ekofrukt, C‑362/21, EU:C:2022:815, pkt 39).

35      Wynika z tego, że rozporządzenie nr 910/2014 pozostaje bez wpływu na formalności proceduralne takie jak te, które określają w prawie krajowym szczegółowe zasady składania pism procesowych do sądu.

36      W niniejszej sprawie z przedstawionych przez sąd odsyłający krajowych ram prawnych wynika, że rozpatrywane w postępowaniu głównym uregulowanie krajowe zakazuje składania do sądu drogą elektroniczną pisma procesowego opatrzonego podpisem elektronicznym nie ze względu na to, że jedynie własnoręczny podpis może zostać uznany za podpis w rozumieniu art. 126 § 1 pkt 6 kodeksu postępowania cywilnego, lecz ze względu na to, że na podstawie art. 125 § 2^1a tego kodeksu to wniesienie pism procesowych do sądu drogą elektroniczną może zostać dokonane jedynie za pośrednictwem odpowiedniego systemu informatycznego, którym sąd ten powinien dysponować.

37      Z uregulowania tego wynika ponadto, że, w przypadku gdy sąd dysponuje takim systemem, wniesienie za jego pośrednictwem podpisanych elektronicznie pism procesowych wywołuje takie same skutki prawne jak te, które w prawie polskim są zwykle przypisane wniesieniu pisma procesowego do sądu.

38      W sytuacji takiej jak ta zaistniała w postępowaniu głównym, w której pismo procesowe jest wnoszone do sądu drogą elektroniczną, pomimo że sąd ten nie dysponuje odpowiednim systemem informatycznym, za pomocą którego należy wnosić pisma procesowe, nie odmawia się zatem przyjęcia tego dokumentu „wyłącznie z tego powodu”, że podpis na tym piśmie ma postać elektroniczną lub że nie spełnia wymogów przewidzianych dla kwalifikowanego podpisu elektronicznego.

39      Uwzględniając powyższe, na odpowiedź na zadane pytanie brzmi: art. 2 ust. 1 i 3 oraz art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 910/2014 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego pismo procesowe może zostać wniesione do sądu drogą elektroniczną i podpisane elektronicznie tylko wtedy, gdy sąd ten dysponuje odpowiednim systemem informatycznym, a pismo to jest wnoszone za pośrednictwem tego systemu.

 W przedmiocie kosztów

40      Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (dziesiąta izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 2 ust. 1 i 3 oraz art. 25 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylającego dyrektywę 1999/93/WE

należy interpretować w ten sposób, że

nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego pismo procesowe może zostać wniesione do sądu drogą elektroniczną i podpisane elektronicznie tylko wtedy, gdy sąd ten dysponuje odpowiednim systemem informatycznym, a pismo to jest wnoszone za pośrednictwem tego systemu.