Postanowienie z dnia 2001-02-09 sygn. III CZ 124/00

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CZ 124/00

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 9 lutego 2001 r.

Sąd Najwyższy Izba Cywilna w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSN - Jacek Gudowski
Sędziowie:	SN - Zbigniew Kwaśniewski (spraw.) SA - Andrzej Niedużak

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2001 r.

na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa U. D. przeciwko A.M.

o zapłatę,

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w K. z dnia 21 sierpnia 2000 r., sygn. akt IX Ga (…)

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

U Z A S A D N I E N I E

Sąd Okręgowy Sąd Gospodarczy w K. postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2000 r. odrzucił kasację pozwanego A.M. od wyroku tego Sądu z dnia 20 grudnia 1999 r. w sprawie o zapłatę. Sąd przyjął, że skoro doręczenie powyższego wyroku stronie skarżącej nastąpiło w dniu 14 stycznia 2000 r., a kasacja została wniesiona w lipcu tego samego roku, to określony w art. 393⁴ k.p.c. termin nie był zachowany i w konsekwencji kasacja podlegała odrzuceniu zgodnie z art. 393⁵ k.p.c.

W zażaleniu pozwany domaga się uchylenia zaskarżonego postanowienia nadania biegu kasacji podnosząc, iż pomimo wniosku złożonego w dniu 23 grudnia 1999 r., w którym wskazał swój adres dla doręczenia kwestionowanego wyroku, został on najpierw doręczony „poprzedniemu” jego zdaniem wówczas już nie umocowanemu -pełnomocnikowi, a dopiero w dniu 29 czerwca 2000 r. właściwemu pełnomocnikowi ustanowionemu w dniu 29 grudnia 1999 r.

Sąd Najwyższy zważył co następuje:

Zasadniczą kwestią dla rozpoznania niniejszego zażalenia jest ustalenie, czy od chwili ustanowienia przez pozwanego drugiego pełnomocnika procesowego był on reprezentowany już tylko przez tegoż pełnomocnika, czy też przez obu pełnomocników jednocześnie. Zgodnie bowiem z art. 141 § 3 k.p.c., jeżeli jest ustanowionych kilku pełnomocników jednej strony, sąd powinien dokonywać doręczeń jednemu z nich. Jeżeli zaś strona nie wskazała, któremu ze swoich pełnomocników należy doręczać pisma sądowe, decyzję w tej sprawie podejmuje przewodniczący (por. § 135 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1987 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych - Dz. U. Nr 38, poz. 218 ze zm.).

Jak wynika z pierwszego załączonego do akt dokumentu pełnomocnictwa (k. 92), a wbrew twierdzeniu skarżącego, brak było przeszkód, aby wskazany w nim adwokat mógł reprezentować pozwanego również w postępowaniu kasacyjnym. Stąd chybione jest stwierdzenie jakoby pełnomocnictwo to wygasło. Podobnie rzecz się ma jeśli chodzi o pogląd pozwanego, który zdaje się wynikać z uzasadnienia zażalenia, że ustanowienie w sprawie kolejnego pełnomocnika powoduje wygaśnięcie umocowania dotychczasowego pełnomocnika. Pogląd ten nie znajduje oparcia w żadnym z obowiązujących obecnie przepisów prawa. Sąd Okręgowy prawidłowo więc postąpił, dokonując doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem pierwszemu z ustanowionych pełnomocników, skoro w kwestii tej ani strona, ani żaden z jej pełnomocników nie wystąpił uprzednio ze stosownym wnioskiem (por. postanowienie SN z dnia 22 kwietnia 1998 r., I CKN 856/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 4).

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut dotyczący niedoręczenia odpisu zaskarżonego wyroku bezpośrednio pozwanemu, z pominięciem jego pełnomocników. Jak wynika z treści art. 133 § 3 k.p.c., jeżeli strona reprezentowana jest przez pełnomocnika procesowego, to wszelkie pisma sądowe, z nielicznymi tylko wyjątkami, należy kierować wyłącznie do niego. Dopuszczalne jest natomiast zastrzeżenie przez stronę, ażeby doręczenia następowały tylko do jej rąk, ale jedynie w przypadku, gdy cofnie bądź wyraźnie ograniczy zakres udzielonego wcześniej pełnomocnictwa, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca (por. postanowienie SN z dnia 8 września 1993 r., III CRN 30/93, OSNC 1994, nr 7-8, poz. 160 oraz postanowienie SN z dnia 29 sierpnia 1995 r., I PRN 39/95, Prok. i Pr. 1995, nr 11-12, poz. 40).

W konsekwencji należy stwierdzić, że doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem wcześniej ustanowionemu pełnomocnikowi pozwanego było w pełni skuteczne i od dnia jego dokonania biegł termin do wniesienia kasacji. Ponowne doręczenie tego samego orzeczenia drugiemu z umocowanych pełnomocników w terminie późniejszym było więc wadliwe, a zatem jako takie nie mogło być potraktowane na równi z doręczeniem o jakim mowa w art. 393⁴ k.p.c.

Mając powyższego na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji, działając na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 393¹⁹ k.p.c. i art. 397 § 2 k.p.c.