Postanowienie z dnia 2001-11-09 sygn. V KKN 273/01

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KKN 273/01

POSTANOWIENIE

Dnia 9 listopada 2001 r.

Sąd Najwyższy - Izba Karna w Warszawie

na rozprawie w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SN – Henryk Gradzik Sędziowie: SN – Piotr Hofmański (spr.)

SN – Antoni Kapłon

przy udziale Prokuratora Prokuratury Krajowej – Karola Napierskiego i Michała Wierzbowskiego – jako protokolanta

w sprawie C. S. oskarżonego z art. 263 § 2 kk po rozpoznaniu kasacji Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego od wyroku Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu z dnia 16 stycznia 2001 r., sygn. akt II K 408/00 po wysłuchaniu wniosku Prokuratora

p o s t a n o w i ł:

oddalić kasację a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

C. S. skazany został wyrokiem Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu z dnia 16 stycznia 2001 r., sygn. II K 408/00 za to, iż w okresie od 1 stycznia 1996 r. do 25 lipca 2000 r. w swoim mieszkaniu, posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną, to jest pistolet gazowy kal. 9 mm, to jest za czyn z art. 263 § 2 kk. Wyrok ten uprawomocnił się w pierwszej instancji.

Kasację od powyższego wyroku na korzyść skazanego wywiódł Prokurator Generalny, podnosząc zarzut rażącego i mającego wpływ na treść orzeczenia naruszenia prawa materialnego, polegającego na bezpodstawnym uznaniu, że zachowaniem swym wyczerpał on znamiona przestępstwa z art. 263 § 2 kk. Tak formułując zarzut kasacyjny Prokurator Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu.

Uzasadniając kasację Prokurator Generalny wskazał, iż wprawdzie nominalnie pozwolenie na broń, jakie posiadał C. S. utraciło ważność z dniem 31 grudnia 1995 r., to jednak także po tej dacie posiadanie broni przezeń broni było legalne, albowiem wynika to przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 11 stycznia 1994 r. (Dz. U. Nr 5, poz. 22) zmieniającego rozporządzenie z dnia 29 października 1990 r. w sprawie określenia organów właściwych do wydawania pozwoleń na broń oraz określenia istotnych części broni i amunicji (Dz. U. Nr 76, poz. 452). Rozporządzeniem tym skreślono bowiem zapisy zawarte w rozporządzeniu z dnia 29 października 1990 r. z których wynikało, iż zezwolenia wydawane są na określony czas, nie zaś bezterminowo. Skoro więc – zdaniem Prokuratora Generalnego – pozwolenie na broń posiadane przez C. S. nie straciło swej ważności w okresie objętym aktem oskarżenia, to w zachowaniu oskarżonego brak jest elementów przypisanego mu czynu z art. 263 § 2 kk.

Rozpoznając kasację Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja jest bezzasadna. U podstaw argumentacji zaprezentowanej przez autora kasacji leży wadliwe założenie, iż zmiana przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych spowodowała ex lege „prolongowanie” pozwolenia na broń wydanego przez właściwe organy na czas określony. Zdaniem Sądu Najwyższego, taka prolongata wymagałaby odpowiedniego przepisu przejściowego, którego w aktach prawnych, mających w niniejszej sprawie zastosowanie, brakuje. To zaś, iż Trybunał Konstytucyjny uznał za naruszający Ustawę Konstytucyjną z 17 października 1992 r. intertemporalny przepis rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych, a także uznał, iż zapisy powołanego wyżej rozporządzenia są sprzeczne z ustawą o broni i amunicji i materiałach wybuchowych z 31 stycznia 1961 r. - Dz. U. Nr 6, poz. 43, (orzeczenie z dnia 28 września 1993 r., P 2/93, OTK 93/2/32), a także to, że na skutek orzeczenia Trybunału przepisy rozporządzenia nakazujące limitowanie czasowe zezwoleń na posiadanie broni, zostały następnie uchylone, nie oznacza jeszcze wcale, iż pozwolenia na broń wydane – zgodnie z przepisami - przed dniem dokonania stosownych zmian w rozporządzeniu, na czas określony, ulegają z mocy samego prawa prolongacie na czas nieokreślony. To zaś, że zmienił się akt generalny określający zasady wydawania zezwoleń na broń nie oznacza wcale, iż automatycznie uległa zmiana treść indywidualnych decyzji administracyjnych wydanych na podstawie prawa obowiązującego poprzednio.

Typ przestępstwa określonego w art. 263 § 2 kk jest typem szczególnym w tym sensie, ż ustawodawca kryminalizuje tu określony stan (posiadanie broni) pomimo braku indywidualnej decyzji administracyjnej o określonej treści (zezwolenie na posiadanie broni). Aby ustalić, czy sprawca swoim zachowaniem wyczerpuje znamiona przestępstwa, wystarczy stwierdzenie tych dwóch okoliczności. Nie jest zaś rzeczą sądu ingerowanie w zagadnienie istnienia bądź nieistnienia podstaw prawnych do wydania stosownej decyzji administracyjnej, ani też badanie jej słuszności. Uprawnienie takie nie da się wyinterpretować z zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego, zgodnie z którą – z pominięciem rozstrzygnięć sądowych kształtujących prawo lub stosunek prawny, sąd nie jest związany decyzją innego sądu lub organu i wszystkie zagadnienia prawne rozstrzyga samodzielnie (art. 8 kpk). Zasada ta dotyczy bowiem jedynie rozstrzygania tych kwestii, które sąd karny w danej sprawie w ogólne ma do rozstrzygnięcia. W sprawach o przestępstwo nielegalnego posiadania broni w ogóle nie pojawia się problem związania indywidualną decyzją administracyjną w kontekście samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego, albowiem zagadnieniem faktycznych rozstrzyganym w procesie karnym jest jednie to, czy sprawca posiadał w inkryminowanym okresie ważne zezwolenie, czy też nie. Sąd karny nie rozstrzyga zaś kwestii istnienia bądź nieistnienia prawnych lub faktycznych podstaw dla decyzji administracyjnej w przedmiocie wydania pozwolenia na posiadanie broni.

W sprawie niniejszej sytuacja rysuje się nadzwyczaj klarownie. Pozwolenie na broń posiadane przez skazanego utraciło ważność w dniu 31 grudnia 1995 r., bowiem nie ostało ono prolongowane ani indywidualną decyzją administracyjną, ani też z mocy jakiegokolwiek przepisu prawa. Bezsporne jest też, że w okresie od 1 stycznia 1996 r. do 25 lipca 2000 r. C. S. broń palną posiadał.

W tej sytuacji kasacja oparta na zarzucie obrazy prawa materialnego jawi się jako bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.