Wyrok z dnia 2002-08-22 sygn. V KKN 362/01

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KKN 362/01

W Y R O K

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 sierpnia 2002 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)

SSN Józef Skwierawski

SSN Jacek Kubiak (spr.)

Protokolant Michał Wierzbowski

przy udziale prokuratora prokuratury Krajowej Bogumiły Drozdowskiej

w sprawie J. S.

oskarżonego z art. 212 § 1 kk z 1969 r. w związku z art. 59 § 1 kk z 1969 r. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2002 r.,

kasacji, wniesionej przez Ministra Sprawiedliwości na korzyść J. S. (DSN […]) od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 4 marca 1982 r., sygn. akt II K 18/82

uchyla zaskarżony wyrok i J. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu uniewinnia; kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

U Z A S A D N I E N I E

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 4 marca 1982 r. sygn. akt II K 18/82 uznał J. S. za winnego tego, że dnia 24 lutego 1982 r. w J. działając publicznie i z oczywiście błahego powodu, na wystawie sklepu piekarniczego i murach Banku, namalował farbą olejną znacznych rozmiarów napisy o treści „[…]”, wskutek czego wyrządził szkodę w mieniu społecznym w kwocie nie mniejszej niż 1.000 zł, okazując w ten sposób rażące lekceważenie podstawowych zasad porządku prawnego i za to na podstawie art. 212 § 1 k.k. w związku z art. 59 § 1 k.k. skazał go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrok uprawomocnił się w dniu 28 maja 1982 r.

Rozstrzygnięcie to zaskarżył skargą kasacyjną Minister Sprawiedliwości na korzyść J.S. podnosząc zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego mające istotny wpływ na treść wyroku polegające na uznaniu oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 212 § 1 k.k. z 1969 r. pomimo, że czyn ten nie zawiera znamion przestępstwa przewidzianego w tym przepisie i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Najwyższy zważył co następuje:

Kasacja jest zasadna.

Uszkodzenie mienia poprzez umieszczenie napisu w miejscu do tego niewyznaczonym tylko wówczas mogło stanowić przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. z 1969 r. (bądź w zależności od wysokości szkody wykroczenie z art. 124 k.w.), jeśli w wyniku tego działania nastąpiło pomniejszenie wartości materialnej lub użytkowej budynku, obiektu lub innej rzeczy na tyle, że do usunięcia tego uszkodzenia konieczne było naruszenie ich substancji (uchwała SN z 13 marca 1984 r., OSNKW 1984, Nr 7-8, poz. 71). Z akt niniejszej sprawy nie wynika natomiast, aby do usunięcia uszkodzenia (napisu wykonanego farbą olejną) konieczna była wymiana szyby i fragmentu ściany budynku. Wystarczające było wyczyszczenie napisów odpowiednimi rozpuszczalnikami. A zatem czyn przypisany J. S. nie stanowił w dniu 24 lutego 1982 r. ani przestępstwa, ani też wykroczenia. Dopiero w ponad trzy lata później, z mocą od 1 lipca 1985 r. ( Dz. U. Nr 23, poz. 100), wypełniono lukę w tym zakresie przez dodanie do kodeksu wykroczeń przepisu art. 63a, który przewidywał karalność umieszczenia w miejscu publicznym do tego nie przeznaczonym m.in. napisu bez zgody zarządzającego tym miejscem.

Z tych względów Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i J. S. od dokonania zarzucanego mu czynu uniewinnił, zaś kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.