Postanowienie z dnia 2008-11-20 sygn. II KK 180/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KK 180/08

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 20 listopada 2008 r.

Sąd Najwyższy w Warszawie – Izba Karna

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSN Jerzy Grubba

na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2008 r. sprawy K. Z.

skazanego z art. 191§1 k.k. i art. 193 k.k.

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.

z dnia 29 stycznia 2008r., sygn. akt V Ka (…)

utrzymującego w mocy wyrok łączny Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 10 września 2007r. sygn. akt VII K (…)

p o s t a n o w i ł:

1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,

2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym.

Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem prawa procesowego, gdy w istocie skierowana jest ona przeciwko wymiarowi kary. Kasacja ta została zatem wywiedziona wbrew treści art. 523 § 1 k.p.k., który nie pozwala na opieranie kasacji wyłącznie o zarzut niewspółmierności wymiaru kary.

Na wstępie zauważyć należy, że zarzut niewspółmierności kary podniesiony został w apelacji, jako alternatywny – „z ostrożności procesowej”. Również zatem Sąd Okręgowy zarzutowi temu poświęcił analogiczną część swych wywodów, koncentrując się na sednie skargi odwoławczej. Jednocześnie jasno przedstawił wnioskowania, które doprowadziły go do konkluzji, że wymierzona przez Sąd I – instancji kara jest adekwatna do zawinienia skazanego – tym samym nie naruszył art. 457§3 k.p.k. Nie sposób zgodzić się przy tym z twierdzeniem skarżącego, że relacjonując swe poglądy w tym względzie Sąd Odwoławczy naruszył wymogi art. 69§1 i 2 k.k. Przede wszystkim bowiem zauważyć należy, że stosowanie tego przepisu ma dla sądu zawsze charakter fakultatywny. Sąd ten wskazał na sposób działania skazanego oraz rodzaj naruszonych dóbr chronionych, jako te okoliczności, które w jego ocenie sprzeciwiają się warunkowemu zawieszeniu wykonania wymierzonej skazanemu kary. Nie sposób przyjąć, że okoliczności te nie wchodzą w skład wymienionego w art. 69§2 k.k. kryterium stosowania tej instytucji, jakim jest m.in. „postawa sprawcy”. Przede wszystkim jednak, nie można zapominać, że do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności (jako jedynie szczególnej formy wymiaru kary) stosuje się wszystkie zasady sędziowskiego wymiaru kary wskazane w art. 53 k.k. (w tym w jego §2).

Nie można również zapominać o tym, że każdy wyrok musi charakteryzować się m. in. wewnętrzną spójnością. Oznacza to, że choć wymiar kar wobec osób współdziałających w popełnieniu tego samego przestępstwa wprost nie może kształtować wymiaru kar wobec innych sprawców, to jednak musi być przez sąd dostrzegany, choćby dla poszanowania zasad sprawiedliwości. Również zatem i zarzut opisany w pkt. II kasacji nie może zostać uznany za zasadny.

Brak zatem jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych w kasacji.

Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu oczywistym. Skazanego obciążono kosztami sądowych postępowania kasacyjnego.