Postanowienie z dnia 2010-10-07 sygn. II KK 246/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KK 246/10

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 7 października 2010 r.

Sąd Najwyższy w Warszawie – Izba Karna

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSN Jarosław Matras

na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2010 r.

sprawy S.P. skazanego z art. 177 § 2 k.k.

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn. IV Ka […] zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 12 stycznia 2010 r., sygn. II K […]

p o s t a n o w i ł :

I. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;

II. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna, co skutkowało jej oddaleniem w trybie określonym w art. 535 § 3 k.p.k. Przepis art. 69 § 1 k.k., pozwalający na zawieszenie wykonania orzeczonej kary, w tym także pozbawienia wolności, ma charakter przepisu fakultatywnego, a to dlatego, że ustawodawca nie nałożył na orzekający w sprawie sąd obowiązku jego zastosowania. Jest więc oczywiste, że przepis ten nie może stać się podstawą sformułowania zarzutu obrazy prawa materialnego w żadnym układzie, także i w tym, który sformułował autor kasacji. Nie można zatem zaaprobować twierdzenia skarżącego, że nastąpiła rażąca obraza art. 69 § 1 i 2 k.k. przez to, iż sąd odwoławczy wyraził pogląd, iż do orzekania w przedmiocie zastosowania tych przepisów, tj. warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, mają zastosowanie dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Niezależnie bowiem od spojrzenia na tę kwestię, co do której rzeczywiście istnieje spór w orzecznictwie sądowym (por. A. Zoll w: A. Zoll red.: Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, t.I, 2004, s. 1024 –1025 i cyt. tam judykaty), efekt końcowy, a więc zastosowanie lub też niezastosowanie przepisu art. 69 § 1 k.k. nie jest obowiązkiem sądu. Tak więc opowiedzenie się za określonym poglądem w tej materii nie skutkowałby koniecznością zastosowania tej instytucji. Z kolei treść przepisu art. 69 § 2 k.k. wskazuje, że nie wymieniono w nim wszystkich okoliczności, które podlegają ocenie przy podejmowaniu decyzji o warunkowym zawieszeniu wykonania kary; okoliczności te nie mają zatem charakteru wykazu „zamkniętego”a przekonuje do takiego stwierdzenia użycie zwrotu: „przede wszystkim”. Zrozumiałe jest więc, że w judykaturze Sądu Najwyższego można znaleźć takie orzeczenia, w których opowiedział się za stosowaniem zasad sędziowskiego wymiary kary z art. 53 k.k., w odniesieniu do podejmowanej decyzji w przedmiocie zastosowania instytucji określonej w art. 69 § 1 k.k. (por. np. postanowienia: z dnia 19 lipca 2006 r., V KK 174/06, Lex nr 188375; z dnia 20 listopada 2008 r., II KK 180/08, Lex nr 468656; wyrok z dnia 28 października 2008 r., V KK 141/08, Lex nr 469416). Skoro zatem przepisy art. 69 § 1 i 2 k.k. nie mogą stanowić oparcia dla podniesienia zarzutu obrazy prawa materialnego, zaś typowego dla tej kwestii, ale niedopuszczalnego w kasacji (art. 523 § 1 in fine k.p.k.), zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary nie powiązano z określonym uchybieniem, i to rażącym, z obszaru prawa procesowego, którego to dopuściłby się sąd odwoławczy, to kasacja okazała się oczywiście bezzasadna. Konsekwencją tego jest również obciążenie skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego w myśl art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.

Z tych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.