Wyrok z dnia 2024-05-23 sygn. II SA/Sz 49/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Wojciechowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Wiesław Drabik, Asesor WSA Krzysztof Szydłowski Protokolant starszy inspektor sądowy Aneta Ciesielska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 maja 2024 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wydania odpisu aktu zupełnego zgonu oddala skargę.

W dniu 12 września 2023 r. M. S. (dalej "skarżący" złożył wniosek do Urzędu Stanu Cywilnego w S. (dalej "USC") o wydanie odpisu zupełnego aktu zgonu M. S..

Pismem z 13 września 2023 r. Kierownik USC wezwał skarżącego do uzupełnienia wniosku o wskazanie interesu prawnego do uzyskania zupełnego odpisu aktu zgonu zmarłego w terminie 14 dni od dnia doręczenia ww. pisma pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Ww. pismo skarżący odebrał w dniu 15 września 2023 r.

Pismem z 28 września 2023 r. skarżący podał, że wniosek dotyczył M. S. - brata jego dziadka W. S.. Podał, że pouczono go, iż odpis aktu organ wydaje się tylko zstępnym – dzieciom oraz wstępnym-rodzicom i dziadkom, jeśli zgon nastąpił w okresie 30 lat od dnia złożenia wniosku. Poinformowano go, że wstępni z linii bocznych – rodzeństwo i kuzyni to osoby obce, którym organ nie wydaje żadnych odpisów. Skarżący wskazał, że chce dostać pisemną odmowę i dlatego złożył ww. wniosek, gdyż zstępni zmarłego nie żyją. W jego ocenie, ma on prawo do otrzymania ww. odpisu, gdyż chce ustalić wspólnych przodków osób o nazwisku S. Podał, że potrzebuje też odpisów akt zgonów innych osób ze swojej rodziny. Do pisma dołączył kserokopie: legitymacji wydanej przez Miejską Radę Narodową w S.; umowy z Delegaturą NIK w S.; opinii Wojewody Szczecińskiego; dwóch pism Prezydenta Miasta S.; decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. w przedmiocie zasiłku celowego; wyroku WSA w Szczecinie o sygn. akt II SA/Sz 875/07 (niekompletny); pisma do Dyrektora IPN Oddział w P.; skargi na zajęcie komornicze (niekompletna); wyciąg z przepisów ustawy z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz niektórych innych ustaw; pisma do Wojewody dotyczącego dodatków mieszkaniowych; aktów zgonu skróconych J. S. i K. S..

Kierownik USC wydał w dniu 9 października 2023 r. na podstawie art. 2 ust. 6

w zw. z art. 45 ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 1378; dalej "u.p.a.s.c") decyzję nr USC-IV.5362.2.4.8830.2023.ET, w której odmówił wydania skarżącemu odpisu zupełnego aktu zgonu M. S., sporządzonego w USC w Z.

W uzasadnieniu decyzji organ przytoczył treść art. 45 u.p.a.s.c i wskazał, że skarżący ubiega się o wydanie aktu zgonu zmarłego w celu ustalenia wspólnych przodków. Według organu, podniesione argumenty o zmianie nazwiska przodków ze S. na S. , czy też informacje o ilości małżeństw w parafii B. nie poświadczają, że skarżący ma interes prawny do wydania mu ww. aktu. Także załączone do wniosku kopie dokumentów nie potwierdzają istnienia interesu prawnego skarżącego. Organ stwierdził, że nie jest możliwe wydanie odpisu zgonu M. S. oraz innych osób, wymienionych w piśmie skarżącego. Organ poinformował skarżącego, że w sprawie uzupełnienia odpisów aktów zgonu jego rodziców właściwym organem jest Kierownik USC w K..

Postanowieniem z dnia 3 stycznia 2024 r. organ I instancji sprostował oczywistą pomyłkę w ww. decyzji w nazwisku osobowy wnoszącej wniosek, jest "po rozpoznaniu wniosku R. R.", a winno być "po rozpoznaniu wniosku M. S..

Skarżący złożył odwołanie od ww. decyzji, w którym podał, że nie zgadza się z organem, że jest obcym dla rodzeństwa dziadka. Do odwołania załączył kopie: wydruków z kartoteki genealogicznej; notatki z datami urodzin i śmierci osób o nazwisku S. ; karty z książki dotyczącej sposobu zawarcia małżeństwa; skargi kasacyjnej sporządzonej przez skarżącego od wyroku WSA w Szczecinie o sygn. akt II SA/Sz 542/22.

Wojewoda Zachodniopomorski wydał w dniu 1 grudnia 2023 r. decyzję nr SO-1.6231.25.2023.KS, w której utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy przedstawił stan faktyczny w sprawie i przytoczył treść art. 45 u.p.a.s.c. Podał, że skarżący domagał się wydania aktu zgonu zupełnego brata jego dziadka. Organ odwoławczy uznał, że skarżący nie posiada cech członka rodziny zmarłego, która zezwalałaby organowi I instancji na wydanie mu tego odpisu.

W ocenie organu odwoławczego, o istnieniu interesu prawnego wnioskodawcy można mówić gdy żądane dokumenty są niezbędne wnioskodawcy do realizacji czynności, wynikających z przepisu prawa np. realizacji prawa lub wykonania obowiązku. Interes ten musi pozostawać w bezpośrednim związku zarówno z uzasadnieniem wskazanym przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie mu odpisu aktu, zaznaczonym zakresem tych danych oraz dołączonymi do wniosku dokumentami. Interes prawny nie może ograniczać się jedynie do wykazania ogólnego uprawnienia, lecz powinien polegać na udokumentowaniu, że uprawnienie to odnosi się do konkretnej osoby, przy czym wnioskodawca powinien przedstawić takie informacje i dokumenty, które jednoznacznie wykażą posiadanie przez niego takiego interesu. O istnieniu interesu prawnego decydują zatem przepisy prawa przyznające stronie konkretne, indywidualne i aktualne korzyści, a najważniejszymi cechami tego interesu są jego realność, aktualność oraz to, że jest on indywidualny i konkretny.

Organ odwoławczy wskazał, że skarżący nie wykazał istnienia interesu prawnego. Skarżący podał jedynie, że zstępni M. S. nie żyją, a on potrzebuje odpisu aktu zgonu zmarłego do ustalenia stopnia pokrewieństwa dla celów genealogicznych.

Skarżący złożył skargę na ww. decyzję, gdyż według niego jest niegodna z prawem. Organ wydał ją w stosunku do R. R., a nie do niego. Do skargi załączył kopie: decyzji organu I instancji; karty z książki dotyczącej sposobu zawarcia małżeństwa.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

W piśmie z 20 marca 2024 r. pełnomocnik skarżącego z urzędu uzupełnił skargę i wskazał, że organ naruszył:

1. art. 45 ust. 1 u.p.a.s.c, przez błędną wykładnię i przyjęcie, że prawo skarżącego do ochrony zagrożonych dóbr osobistych w postaci prawa do kultywowania pamięci osoby zmarłej oraz prawa poznania tożsamości nie jest interesem prawnym;

2. art. 23 Kc w zw. z art. 24 Kc, przez ich niezastosowanie w sytuacji gdy interes prawny, o którym mowa w art. 45 ust. 1 u.p.a.s.c. skarżącego wynika z konieczności ochrony dóbr osobistych w postaci prawa do kultywowania pamięci osoby zmarłej oraz prawa poznania tożsamości, które to przepisy powinny mieć zastosowanie w sprawie.

Pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie decyzji wydanych przez organy administracyjne obu instancji oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego i oświadczył, że nie zostały one pokryte w całości, ani w części.

Pełnomocnik podał, że skarżący wbrew twierdzeniom organów, posiada interes prawny w postaci ochrony swoich dóbr osobistych, wyrażających się w prawie do kultywowania pamięci osoby zmarłej oraz w prawie poznania swojej tożsamości, które to prawa zaliczane do prawa godności ludzkiej gwarantuje Konstytucja RP. Te prawa są zagrożone, gdyż nie żyją zstępni zmarłego oraz wstępni skarżącego.

Na rozprawie Sąd oddalił wniosek pełnomocnika skarżącego o odroczenie rozprawy uznając, że podniesione okoliczności nie są wystarczające do odroczenia rozprawy, zaś prawa skarżącego nie są naruszone, gdyż jest on reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wskazał, co następuje:

Ustawa Prawo o aktach stanu cywilnego reguluje zasady i tryb rejestracji stanu cywilnego oraz dokonywania czynności z zakresu rejestracji stanu cywilnego (art. 1 u.p.a.s.c.). Aktem stanu cywilnego jest wpis o urodzeniu, małżeństwie albo zgonie w rejestrze stanu cywilnego wraz z treścią późniejszych wpisów wpływających na treść lub ważność tego aktu (art. 2 ust. 3 u.p.a.s.c.).

Dokumenty stanowiące podstawę sporządzenia aktu stanu cywilnego lub dokumenty złożone po sporządzeniu aktu stanu cywilnego stanowiące podstawę do dołączenia wzmianki dodatkowej do aktu stanu cywilnego lub stanowiące podstawę zamieszczenia przypisku przy innych aktach stanu cywilnego stanowią akta zbiorowe rejestracji stanu cywilnego (art. 26 ust. 1 u.p.a.s.c.).

Akty stanu cywilnego oraz akta zbiorowe rejestracji stanu cywilnego kierownik urzędu stanu cywilnego przechowuje przez okres:

1) 100 lat - akty urodzenia oraz akta zbiorowe rejestracji stanu cywilnego dotyczące aktu urodzenia;

2) 80 lat - akty małżeństwa, akty zgonu oraz akta zbiorowe rejestracji stanu cywilnego dotyczące aktu małżeństwa i aktu zgonu.

Po upływie ww. okresów akta zostają przekazane do archiwum państwowego (art.28 ust. 1 i 4 u.p.a.s.c.). Dokumenty z rejestru stanu cywilnego wydaje się przez okresy przechowywania aktów, o których mowa w art. 28 ust. 1 i 3, a także po upływie tych okresów, a przed przekazaniem aktów stanu cywilnego do właściwego archiwum państwowego (art. 51 u.p.a.s.c.).

Zgodnie z art. 44 ust.1 pkt 1 u.p.a.s.c., Kierownik urzędu stanu cywilnego wydaje z rejestru stanu cywilnego odpisy zupełne i odpisy skrócone aktów stanu cywilnego.

Odpis zupełny aktu stanu cywilnego stanowi dosłowne powtórzenie treści aktu stanu cywilnego oraz treści dołączonych wzmianek dodatkowych (art. 44 ust. 2 u.p.a.s.c.). Odpis skrócony aktu stanu cywilnego zawiera treść aktu stanu cywilnego uwzględniającą treść dołączonych wzmianek dodatkowych (art. 44 ust. 3 u.p.a.s.c.).

Stosownie do art. 45 ust. 1 u.p.a.s.c., odpis aktu stanu cywilnego dotyczący wskazanej osoby wydaje się osobie, której akt dotyczy, lub jej małżonkowi, wstępnemu, zstępnemu, rodzeństwu, przedstawicielowi ustawowemu, opiekunowi, osobie, która wykaże w tym interes prawny, sądowi, prokuratorowi, organizacjom społecznym, jeżeli jest to zgodne z ich celem statutowym i przemawia za tym interes społeczny, oraz organom administracji publicznej, w tym podmiotom, o których mowa w art. 5a ust. 1, Służbie Ochrony Państwa, Policji, Straży Granicznej i Służbie Więziennej, a także Żandarmerii Wojskowej, jeżeli jest to konieczne do realizacji ich ustawowych zadań.

W sprawach nieuregulowanych w ustawie Prawo o aktach stanu cywilnego zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.a.s.c. stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca

1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775 ze zm.; dalej "K.p.a").

Spór w sprawie dotyczy odmowy wydania skarżącemu aktu zgonu zupełnego brata jego dziadka.

Należy również zwrócić uwagę, że ustawodawca na gruncie ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego zróżnicował w zakresie dostępu do akt stanu cywilnego sytuację bliskiej rodziny (małżonek, wstępni, zstępni, rodzeństwo, przedstawiciel ustawowy, opiekun), od dalekich krewnych, którzy muszą się wykazać istnieniem interesu prawnego, aby uzyskać dostęp do dokumentów. Samo pokrewieństwo w przypadku dalszych krewnych nie stanowi pozytywnej przesłanki w zakresie dostępu do akt stanu cywilnego.

Organy uznały, że skarżący nie wykazał interesu prawnego, wynikającego z art. 45 ust. 1 u.p.a.s.c., żeby możliwe było wydanie mu opisu zgonu zmarłego. Zdaniem skarżącego, posiada on interes prawny do otrzymania ww. odpisu aktu zgonu, nie tylko z powodu zainteresowania historią rodziny i poszukiwaniu wspólnych krewnych, lecz również ochrony swoich dóbr osobistych, wyrażających się w prawie do kultywowania pamięci osoby zmarłej oraz w prawie poznania swojej tożsamości.

Pojęcie interesu prawnego nie zostało zdefiniowane w przepisach u.p.a.s.c., ani w przepisach K.p.a., choć ustawodawca wiąże z nim możliwość kształtowania sytuacji prawnej danego podmiotu. Zagadnienie to było wielokrotnie przedmiotem analizy judykatury.

Przyjmuje się, że interes prawny to taki interes, który jest chroniony przez prawo, a ochrona ta polega na możliwości żądania od organu administracji podjęcia określonych czynności mających na celu zrealizowanie interesu lub usunięcia zaistniałego zagrożenia. Interes ten jest interesem osobistym, własnym, indywidualnym, znajdującym swoją podstawę w konkretnym przepisie prawa materialnego. Od tak rozumianego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, w ramach którego podmiot jakkolwiek pozostaje bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, jednak nie można wskazać przepisu prawa, który stanowiłby podstawę jego roszczenia i w konsekwencji uprawniał go do żądania stosownych czynności od organu administracji.

Stwierdzenie istnienia interesu prawnego polega na ustaleniu związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa materialnego a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającego na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej. Jeżeli natomiast akt stosowania danej normy nie wywiera bezpośredniego wpływu na sferę sytuacji prawnej danego podmiotu, wówczas nie można mówić o interesie prawnym strony, a więc także o statusie strony w postępowaniu, w którym dochodzi do konkretyzacji danej normy prawnej (por. wyrok NSA z dnia 22 października 2021 r. o sygn. II GSK 900/21, wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2016 r. o sygn. akt II OSK 595/15).

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego w doktrynie stwierdzono, że "interes prawny powinien być rozumiany jako zobiektywizowana, czyli realnie istniejąca potrzeba ochrony prawnej – jest to interes o charakterze osobistym przez to, że jest własny, zindywidualizowany i skonkretyzowany, tak więc nie można go wywodzić z sytuacji prawnej innego podmiotu, nawet jeśli związki między nimi byłyby silne i nawet jeśli związki te miałyby nie tylko faktyczny, ale i prawny charakter. Interes prawny powinien być realny, musi wiec istnieć rzeczywiście w dacie stosowania danych norm prawa administracyjnego, nie może to być interes jedynie hipotetyczny ani przewidywany w przyszłości. Nie należy utożsamiać istnienia interesu prawnego tylko z takimi sytuacjami, w których konkretny przepis prawa materialnego zezwala na uzyskanie odpisu aktu stanu cywilnego, gdyż taka wykładnia prowadziłaby do istotnej zmiany treści normy zawartej w przepisie art. 83 ust. 2 p.a.s.c." (P. Kasprzyk, Wydawanie odpisów aktów stanu cywilnego i zaświadczeń z ksiąg stanu cywilnego uwagi de lege lata i de lege ferenda, Roczniki Nauk Prawnych Tom XVIII, numer 2 – 2008, s. 344). Stąd wskazuje się, że "w poszukiwaniu pojęcia interesu prawnego jednostki należy sięgnąć do definiowania sprowadzającego przedmiotową kategorię do obiektywnej, rzeczywistej potrzeby udzielenia zainteresowanemu ochrony prawnej" (K. Tomaszewska, Zasada pełnej i ograniczonej dostępności do CRASC , PPP 2018, nr 2, s. 9-21). Na gruncie procedury administracyjnej przyjmuje, że interes prawny ma charakter osobisty, własny i indywidualny, a zatem nie może to być interes osoby trzeciej. Interes ten jest konkretny, czyli jest związany z daną sytuacją faktyczną podmiotu, który nim się legitymuje, nadto jest on aktualny, a zatem jest związany z obowiązującą normą prawną i dotyczy bieżącej sytuacji faktycznej. Interes ten oparty jest na normie prawnej, którą da się wyodrębnić i do końca ustalić, a to oznacza, że interes ten nie jest pochodny, czyli nie wynika z innych interesów prawnych (J. Zimmermann. Prawo administracyjne. Warszawa 2020, s. 374-375).

Przenosząc powyższe ogólne uwagi na grunt przedmiotowej sprawy wskazania wymaga, że skarżący wskazał, że jego interes prawny wynika z art. 23 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1366 ze zm.; dalej "K.c.") w myśl którego dobra osobiste człowieka, w tym kult pamięci i czci po zmarłym przodku oraz prawo do poznania swojej tożsamości pozostają pod ochroną prawa cywilnego.

W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że kult pamięci osoby zmarłej nie został wymieniony w art. 23 k.c., jednak mając na uwadze otwarty katalog dóbr osobistych człowieka, o czym stanowi zwrot "jak w szczególności" zawarty w art. 23 k.c. uznać należy, że kult pamięci osoby zmarłej stanowi dobro osobiste człowieka, które podlega ochronie.

Dobro w postaci kultu pamięci zmarłego pojawia się w orzecznictwie sądów powszechnych w odniesieniu przede wszystkim w ramach problematyki prawa do grobu, ale również w kontekście ochrony czci zmarłego, która w sposób bezpośredni nie podlega ochronie prawnej w polskim systemie prawnym, z uwagi na brak podmiotu prawa. Osoba zmarła nie jest bowiem takim podmiotem. Z kolei naruszenie czci zmarłego może skutkować naruszeniem sfery emocjonalnej związanej z osobą zmarłą osób żyjących. Stąd wyróżnia się w ramach takiego kontekstu kultu pamięci zmarłego prawo do dobrej i prawdziwej pamięci o zmarłym.

Problematyczne na gruncie interpretacji art. 23 i 24 K.c. może się okazać również przyjęcie jakiemu podmiotowy przysługuje dobro w postaci kultu pamięci konkretnego zmarłego, a więc czy osoba żądająca ochrony musiała znać osobę zmarłą osobiście, jakie powinny być między nimi relację, czy można wywodzić prawo do ochrony kultu osoby zmarłej z publicznego podziwiania takiej osoby za jej życia mimo braku osobistej znajomości. To oczywiście poszerzałoby znacznie zakres tego dobra osobistego i żądanej ochrony, gdyż można by wykazywać istnienie tego dobra prawnego również w odniesieniu do dalekich przodków, a nawet do osób z którymi nie jest się spokrewnionym, ale posiada się jakieś emocje, które mogą podlegać ochronie na gruncie prawa cywilnego. Aktualnie za dobra osobiste uważa się wartości niemajątkowe związane z osobowością człowieka, czyli jego fizyczną i psychiczną integralność oraz przejawy działalności twórczej, powszechnie uznawane w danym społeczeństwie, wobec czego z zakresu ochrony prawnej zostają wyłączone przypadki błahe, które pomimo osobiście odczuwanej przykrości przez dotkniętego naruszeniem, nie zasługują w przekonaniu społecznym na ochronę. Dobra osobiste stanowią o indywidualności człowieka i jego pozycji w społeczeństwie.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że kult pamięci jest chroniony na gruncie prawa cywilnego w sytuacji, gdy powstaje jego zagrożenie lub naruszenie. Dopiero wówczas można wystąpić o jego ochronę. Nie jest więc dopuszczalne wystąpienie o ustalenie istnienia dobra osobistego. Istnieje ono bowiem niezależnie i związane jest z przyrodzoną godnością człowieka. Dopiero prawo wynikające z jego istnienia można ewentualnie ustalić w drodze procesu cywilnego. Tak więc fakt istnienia dobra nie wywołuje dalej idących konsekwencji w sytuacji braku jego zagrożenia lub naruszenia, a więc braku interesu prawnego w domaganiu się ochrony. Istnienie dobra osobistego jest bowiem kwestią faktu, a interes prawny ma wynikać z prawa, a nie z faktu. Dopiero więc z potrzeby ochrony dobra osobistego może wynika cudzy interes prawny.

Zdaniem Sądu, skarżący posiada dobro prawne w postaci kultu pamięci po bracie swojego dziadka, jednakże samo posiadanie tego dobra, które jest chronione na gruncie art. 23 K.c. przed zachowaniem mu zagrażającym lub je naruszającym, nie skutkuje jeszcze istnieniem "interesu prawnego" wymaganego na gruncie art. 45 ust. 1 u.p.a.s.c. Samo odwołanie się do postanowień art. 23 K.c. nie jest wystarczające, ponieważ przepis ten wiązać należy z określonymi działaniami, które zmierzałyby do ochrony określonego dobra w przypadku jego naruszania lub też w wykazaniu określonej sytuacji w związku z toczącym się przed sądem lub innym organem administracji publicznej postępowaniem. W rozpoznawanej sprawie skarżący do takich okoliczności nie odwołuje się, a tym samym nie wykazuje legitymowania się stosownym interesem prawnym.

Podobne stanowisko zajął WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 3 listopada 2023 r. o sygn. akt II SA/Bd 802/23, WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 7 grudnia 2021 r. o sygn. akt II SA/Gl 1089/21, WSA w Krakowie w wyroku z dnia 12 maja 2023 r. o sygn. akt III SA/Kr 41/23.

Identyczna sytuacja ma miejsce jeśli chodzi o prawo do poznania swojej tożsamości, w tym poznania swoich krewnych zaliczanego do dóbr chronionych z art. 23 K.c. Z tego prawa, w ocenie Sądu, nie można wywieść wprost istnienia interesu prawnego po stronie skarżącego z tych samych powodów co zaprezentowane powyżej dotyczące prawa do kultu zmarłych (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 19 stycznia 2024 r. o sygn. akt III SA/Łd 460/123).

W ocenie Sądu, art. 23 K.c. sam w sobie nie kreuje prawa, ale wskazuje na określone dobra osobiste, których istnienie wiąże się z człowieczeństwem i które są dopiero podstawą wszelkich praw i obowiązków. Dobra te podlegają ochronie, ale w sytuacji wystąpienia zagrożenia bądź naruszenia.

Posiadanie dobra osobistego w postaci kultu pamięci zmarłego i prawa do tożsamości nie determinuje więc interesu prawnego co do udostępnienia dokumentów znajdujących się w aktach stanu cywilnego. Chodzi bowiem o to, że wnioskodawca musi mieć interes prawny w posiadaniu tychże dokumentów, które mają mu służyć do realizacji jego konkretnych praw. Zatem wnioskodawca musi wykazać, że posiadanie wnioskowanych dokumentów służy ochronie jego prawa do kultu pamięci zmarłej krewnej. W przypadku jednak - jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie - gdy kult pamięci po zmarłym dalekim krewnym nie jest ani zagrożony, ani naruszony, to uznać należy, że skarżący nie wykazał się interesem prawnym w posiadaniu wnioskowanych dokumentów. Zdaniem Sądu, badanie dziejów rodziny nie uzasadnia otrzymania odpisów dokumentów znajdujących się w zasobach urzędu stanu cywilnego. Jest to jedynie realizacja interesu faktycznego skarżącego. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego, takie stanowisko wyraził również NSA w wyroku z dnia 13 grudnia 2023 r. o sygn. akt II OSK 1792/22.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej "p.p.s.a,") orzekł o oddaleniu skargi.

Zgodnie z art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 p.p.s.a. postanowienie o przyznaniu wynagrodzenia pełnomocnikowi skarżącego z urzędu zostanie wydane odrębnie przez referendarza sądowego.

Przywołane orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są na www.orzeczenia.nsa.gov.pl.