Wyrok z dnia 2021-11-30 sygn. II AKa 69/21

UZASADNIENIE

Sygnatura akt

II AKa 69/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 27 października 2020r. w sprawie V K 120/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------------------------------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Obraza art. 7 kpk polegająca na dokonaniu dowolnej, niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego, w szczególności:

a)  wyjaśnień oskarżonej w zakresie, w jakim Sąd uznał, że swoim działaniem wypełniła znamiona czynu zabronionego w sytuacji, gdy z prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonej wynika jedynie, że chciała ona tylko tymczasowo przetrzymać omyłkowo przelane środki a następnie całości ich zwrócić a nadto uznał, że twierdzenia oskarżonej dotyczące możliwości wyegzekwowania całej wierzytelności komornika stanowią tylko przyjętą linię obrony, w sytuacji gdy Sąd nie dokonał żadnych ustaleń w tym zakresie,

b)  zeznań świadka E. T. w zakresie, w jakim Sąd uznał, że pomiędzy świadkiem a oskarżoną nie doszło do ustalenia sposobu doręczenia korespondencji, gdy okoliczność ta została potwierdzona przez świadka i oskarżoną a sam pokrzywdzony pismo takie chciał doręczyć 25 listopada 2019r,

c)  zeznań świadka E. T. w zakresie, w jakim Sąd uznał, że oskarżona została poinformowana o dokładnej wysokości omyłkowego przelewu, gdy świadek wskazywała, że chodzi o „dużą kwotę” nie wskazując jednak jej wysokości,

d)  wydruku wiadomości z W. z 25 listopada 2019r. w zakresie, w jakim Sąd uznał, że treść wiadomości wskazuje, że oskarżona nie chciała zwrócić omyłkowo przelanych jej pieniędzy i traktowała jako swoje, w sytuacji gdy z prawidłowej oceny tego dowodu wynika, że oskarżona oczekiwała ze zwrotem na oficjalne pismo z banku oraz w związku z wysokością przelanej kwoty chciała zasięgnąć porady prawnika,

e)  pisma z mbanku wraz z wydrukiem czatu z k. 91-92 z pracownikiem banku w zakresie, w jakim Sąd uznał, że oskarżona nie próbowała dokonać zwrotu i stało się to na skutek działań prokuratury, w sytuacji gdy z adnotacji na piśmie wynika, że oskarżona próbowała dokonać zwrotu jednakże środki zostały zablokowane, o czym oskarżona wcześniej nie wiedziała co wskazuje, że działała zgodnie ze swoją obietnicą,

f)  zeznań M. G. i świadka E. T. i uznanie na ich podstawie, że oskarżona unikała kontaktu z komornikiem w okresie od 16 do 25 listopada 2019r. w sytuacji, gdy oskarżona była w tym czasie na wyjeździe wakacyjnym, a reguły logiki i doświadczenia życiowego wskazują, że w okresie urlopowym miała prawo zajmować się swoimi sprawami i nie była zobowiązana do zmiany swoich priorytetów w związku z wolą kancelarii pokrzywdzonego, której błąd doprowadził do zaistniałej sytuacji;

2.  Obraza art. 7 kpk oraz art. 410 kpk poprzez:

a)  pominięcie wniosków wynikających z okoliczności sprawy związanych z działaniami organu egzekucyjnego i uznanie ich za nieistotne w sprawie w sytuacji, gdy miały one wpływ na postawę oskarżonej i jej silne wzburzenie emocjonalne, które wpłynęło na wydłużenie zwrotu omyłkowo przelanych środków,

b)  nieprzeprowadzeniu wszechstronnej analizy dowodów w postaci protokołu wizyty w kancelarii komornika z 1.10.2019r. i potwierdzeń rezerwacji wyjazdu do M.,

z których wynika, że oskarżona była na zaplanowanym urlopie a brak kontaktu nie był spowodowany próbą zatrzymania środków, czy dokonania ich przysporzenia majątkowego a wynikał z chęci spędzenia spokojnego urlopu.

3.  Obraza art. 366 kpk w zw. z art. 2 kpk polegająca na niewyjaśnieniu kwestii związanych z postępowaniem reklamacyjnym w banku (...) SA wszczętym na podstawie zawiadomienia E. T., które to postępowanie mogło doprowadzić do odzyskania omyłkowo przelanych środków, ale w wyniku przedwczesnego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przeprowadzenie tej procedury było niemożliwe, co doprowadziło do zablokowania środków na rachunkach bankowych oskarżonej.

4.  Obraza art. 366 kpk w zw. z art. 2 kpk polegające na zaniechaniu wyjaśnienia przez Sąd okoliczności podnoszonych przez oskarżoną dotyczących otrzymania spadku przez dłużnika S. C. i nie odjęcie inicjatywy dowodowej w tym kierunku w sytuacji, gdy informacja ta ma istotne znaczenie z punktu widzenia ustalenia ewentualnego błędu oskarżonej co do prawa korzystania z części środków.

5.  Obraza art. 424 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną.

6.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżona działała z zamiarem przywłaszczenia omyłkowo przelanych środków i działała z kierunkowym zamiarem przeniesienia ich do swojego majątku w sytuacji, gdy oskarżona chciała jedynie tymczasowo zachować środki z zamiarem ich zwrotu po wyjaśnieniu sprawy na drodze formalnej, oraz, że brak natychmiastowego zwrotu wynikał z silnego wzburzenia emocjonalnego oskarżonej spowodowanego sposobem potraktowania jej przez pokrzywdzonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji, choć istotnie rozbudowane, sprowadzają się do kwestionowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zebranych w sprawie dowodów i poczynionych na ich podstawie ustaleń, a zasadniczo tego, że oskarżona działała z zamiarem przywłaszczenia środków, które na skutek błędu pracownika kancelarii komornika, zostały przelane na jej rachunek bankowy. Wobec takiej konstrukcji apelacji apelacji, a jednocześnie konieczności łącznej analizy poszczególnych elementów materiału dowodowego sprawy, dla uniknięcia powtórzeń, Sąd Apelacyjny kompleksowo zajmie stanowisko co do poszczególnych twierdzeń skarżącego.

Sąd Okręgowy nie uchybił wskazaniom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego przy ocenie dowodów, do których w treści zarzutu odwołał się obrońca.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonej Sąd słusznie wskazał, że są wiarygodne w części, nie zasługują bowiem na uwzględnienie co do wskazywanego przez oskarżoną motywu jej postępowania z kwotą omyłkowo przelaną na jej rachunek bankowy ( zarzut 1a). Sąd rekonstruując zamiar oskarżonej odwołał się do całokształtu okoliczności sprawy i na tej podstawie poczynił słuszne ustalenia faktyczne, gdy obrońca formułując odmienne wnioski opiera się na części wyjaśnień oskarżonej i takiej interpretacji jej poszczególnych zachowań, która podporządkowana jest realizacji jej obrony a nie odtworzeniu rzeczywistego przebiegu zdarzeń, w tym motywu działania oskarżonej.

Wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie, w jakim podaje powód (cel) jej działań w związku z omyłkowym przelaniem na jej rachunek bankowy środków z kancelarii komornika, w świetle przywołanych, a ujętych w art. 7 kpk, kryteriów oceny dowodów, nie zasługują na uwzględnienie. Nie można zgodzić się z obrońcą, by intencją oskarżonej było czasowe przetrzymanie środków. W sprawie pozostaje bezspornym, że oskarżona 15 listopada 2019r, a zatem następnego dnia po wykonaniu przelewu środków przez E. T., przez tego świadka najpierw telefonicznie a następnie osobiście została powiadomiona o zaistniałej sytuacji, jej przyczynie i wysokości kwoty przelewu. Wizyta pracownika kancelarii w mieszkaniu oskarżonej wynikała z tego, że L. C. po uzyskaniu telefonicznej informacji o błędnym przelewie, zaprzestała odbierać telefon. Jednocześnie, wbrew twierdzeniu apelacji, oskarżona nie deklarowała E. T., że pieniądze zwróci, natomiast wskazywała, że musi się zapoznać ze sprawą i otrzymać z kancelarii formalny dokument. E. T. wprost wskazała, że oskarżona podczas rozmowy z nią nie mówiła nic o zwrocie tej kwoty (k. 195v). Gdy uwzględnić okoliczność, że po weekendzie, w dniu 18 listopada 2019r, z powodu zaistniałej sytuacji E. T. nie była w stanie pracować i z tego powodu, zwolniła się do domu, a po powrocie oskarżonej z urlopu była pod jej domem sprawdzić, czy w mieszkaniu pali się światło, to już takie zachowania świadka przeczy wyjaśnieniom oskarżonej, by deklarowała zwrot środków, a nadto, by w czasie jej rozmowy z E. T. pani była ucieszona (k. 190). Dla ustalenia zamiaru oskarżonej istotne pozostaje jej dalsze zachowanie. Powtórzyć należy za Sądem Okręgowym, że oskarżona dzień po rozmowie z E. T. całą kwotę przelała na inny rachunek ( żeby były jakieś procenty.. k. 80v), w tej samej dacie dokonała wypłaty części środków – przelewy kwot 4.000zł i 30.000zł. W dniu 17 listopada 2019r. oskarżona wyjechała za granicę na tygodniowy urlop, w jego trakcie otrzymywała od komornika M. G. telefoniczne informacje dotyczące prośby o kontakt w związku z zaistniałą sytuacją. Oskarżona osobiście znała komornika a pomimo to, gdy ten po jej powrocie z urlopu i zgodnie z jej oczekiwaniem, w dniu 25 listopada 2019r. próbował osobiście doręczyć jej pismo z prośbą o zwrot środków, odmówiła jego przyjęcia, grożąc wezwaniem policji, a gdy patrol na wezwanie świadka przyjechał, odmówiła otworzenia drzwi i rozmowy ze świadkiem i policjantami. Słuszne jest zatem ustalenie, że oskarżona nie tylko unikała kontaktu z M. G., ale kontaktu tego stanowczo odmawiała. Nie zasługuje zatem na uwzględnienie odmienne stanowisko skarżącego ( zarzut 1f). Oceny w tym zakresie nie zmienia okoliczność, że do 24 listopada 2019r. oskarżona przebywała na urlopie, skoro przywołana wyżej sytuacja miała miejsce po jej powrocie ( zarzut 2b).

Wskazać w końcu należy, że te środki, które pozostały na rachunku oskarżonej zostały zwrócone pokrzywdzonemu w wyniku wszczęcia postępowania karnego a w jego ramach ich zablokowania przez bank na wniosek prokuratora. W tym bowiem trybie, bank w dniu 10 grudnia 2019r. dokonał blokady środków na rachunkach oskarżonej w kwotach 320.061,17zł i 3.780,87zł. W efekcie, zwrot środków nastąpił bez udziału oskarżonej, przy czym do ich blokady doszło 26 dni po tym, gdy oskarżona dowiedziała się o omyłkowym przelewie, a 16 dni po jej powrocie z urlopu. Tym samym stanowisko obrońcy, że oskarżona próbowała dokonać zwrotu jednakże środki zostały zablokowane nie może podważyć stanowiska Sądu w zakresie ustalonego zamiaru oskarżonej ( zarzut 1e).

Bez znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonej pozostaje to, czy w banku toczyło się postępowanie reklamacyjne i jaki był jego efekt ( zarzut 3). Oskarżona miała świadomość, że to wyłącznie na skutek błędu pracownika kancelarii komornika na jej rachunek wpłynęły nienależne jej środki w znacznej wysokości. Za zaistniały stan rzeczy nie ponosił odpowiedzialności bank, bowiem nie z jego inicjatywy, ani czynności pracownika banku, wykonano błędny przelew (k. 51-52). Wskazać w końcu należy, że oskarżona nie deklarowała wobec chociażby E. T., że zwrot środków uzależnia od stanowiska banku w tym zakresie, w szczególności wyników postępowania reklamacyjnego, bowiem nie miała wiedzy, że takowe się toczy. W świetle całokształtu okoliczności sprawy trudno także uznać, by postępowanie karne zainicjowano w wyniku przedwczesnego zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa. Stanowczo należy stwierdzić, że to wyłącznie zachowanie oskarżonej spowodowało wszczęcie postępowania karnego, samo zawiadomienie pokrzywdzony i tak złożył późno, skoro miało to miejsce dwa tygodnie po pierwszej prośbie do oskarżonej, by zwróciła przelane środki a cztery dni po jej powrocie z urlopu.

Przytoczona chronologia zdarzeń, w szczególności działań oskarżonej, w pełni uprawnia ocenę Sądu Okręgowego, że oskarżona mając świadomość źródła pochodzenia środków, które wpłynęły na jej rachunek i braku tytułu do dysponowania nimi w sposób inny, aniżeli zwrot uprawnionemu, ze środkami tymi postąpiła jak właściciel. Stanowisko obrońcy, by oskarżona nie miała zamiaru przywłaszczyć środków, a jedynie w sposób formalny dokonać ich zwrotu, nie wytrzymuje krytyki. L. C. wprost wskazała, że miała świadomość braku tytułu (prawa) do przelanych środków i to już w dacie, gdy powzięła wiedzą o ich zaksięgowaniu na koncie ( ja się sama zorientowałam że te 354 tys. zł to nienależna kwota, jakaś kobieta też mnie nachodziła…, k. 88, podkreślenie SA). Podnosiła, że jest podejrzliwa, nie chciała być wykorzystana jako słup w nielegalnych transakcjach bo potem mogę być posądzona o współudział o pranie pieniędzy o przelewnie między kontami (k. 88, 189), choć jednocześnie środki przelała na kolejny rachunek (k. 88 … kwotę 354 tys. zł przelałam jednorazowo na swoje subkonto oszczędnościowe…), przy czym nie dla ich zabezpieczenia, a jak sama przyznała – by były jakieś procenty (k. 88v). Ponadto część pieniędzy, już w dacie przelewu na subkonto, spożytkowała na swoje cele. Jeżeli uwzględnić w końcu konsekwentnie podnoszoną w toku procesu okoliczność, że pomimo żądania przez nią formalnego pisma z kancelarii, korespondencji w tym przedmiocie nie odebrała z poczty, jak również w atmosferze konfliktu zakończonego wizytą policji, odmówiła jej przyjęcia bezpośrednio od komornika, to nie ulega wątpliwości, że działanie oskarżonej nie może być oceniane wyłącznie jako samowolne użycie cudzej rzeczy ( zarzut 1b).

Wbrew twierdzeniom obrony, słuszność ustaleń Sądu wprost wspierają zeznania E. T., czy wydruk z komunikatora whatsapp. Z relacji świadka wynika, że już w czasie pierwszej telefonicznej rozmowy z oskarżoną wprost wskazała, że wyłącznie na skutek omyłki przelała na jej konto bardzo dużą kwotę, ponad 300.000zł (k. 49v), co wynika także z wyjaśnień oskarżonej. L. C. wskazywała bowiem, że to także wielkość środków skłoniła ją do formalnego podejścia do zaistniałej sytuacji. Trudno przy tym nie dostrzec, że dzień po wizycie świadka oskarżona dokonała przelewu całej kwoty na subkonto, miała zatem świadomość jej wysokości. Chybione i to w stopniu oczywistym jest zatem stanowisko obrońcy, by oskarżona nie wiedziała o jaką kwotę chodzi ( zarzut 1c, d).

Sprzeczne z materiałem dowodowym sprawy pozostaje stanowisko skarżącego, by Sąd przy rozstrzyganiu nie uwzględnił okoliczności sprawy związanych z działaniem organu egzekucyjnego i stanem emocjonalnym oskarżonej spowodowanym taką sytuacją. Zważywszy na wielkość środków przelanych omyłkowo na rachunek oskarżonej, działania świadka M. G. ukierunkowane na to, by środki te odzyskać, nie mogą dziwić, trudno też uznać, by były nadmierne. Oskarżona nie odbierała telefonu, a odmawiając przyjęcia pisma, które osobiście chciał jej doręczyć znany jej komornik (co przy tym istotne, to oskarżona pisma takiego domagała się), czując się rzekomo zagrożona sytuacją, nie dość, że nie wezwała policji, choć deklarowała, że to uczyni, to także po przyjeździe załogi policyjnej, nie otworzyła drzwi. W takich warunkach stanowisko obrońcy, by to postawa M. G. uniemożliwiała oskarżonej zwrot środków, przeczy zasadom logiki ( zarzut 2a).

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut apelacji, by Sąd Okręgowy nie dokonał żadnych ustaleń w zakresie możliwości założenia przez oskarżoną, że komornik wyegzekwował całą wierzytelność, a nadto, że oskarżona mogła przypuszczać, że przelane środki pochodzą ze spadku otrzymanego przez dłużnika, tj. S. C. (zarzuty 1a i 4). Skarżący pomija, że postępowanie egzekucyjne, w którym oskarżona jako pełnomocnik reprezentowała córkę, dotyczyło należności alimentacyjnych w kwocie ok. 15.000zł (zgodnie z zeznaniami E. T., k. 49v), sama oskarżona podawała, że w jej ocenie kwota należności z odsetkami obejmowała ok. 30.000zł. (k. 88). W konsekwencji, w świetle samych wyjaśnień L. C., przeczy zasadom logiki stanowisko obrońcy, by oskarżona mogła założyć, że komornik dokonując przelewu na jej rachunek kwoty 354.000zł, a zatem wartości prawie dwunastokrotnie przekraczającej wysokość przez nią ustalonej wierzytelności, wyegzekwował jej należność. Co więcej, ani w rozmowie z pracownikiem kancelarii, ani w żadnym innym miejscu, do czasu zablokowania środków oskarżona nie podnosiła, by przelane środki uznawała za należne z tytułu przedmiotu postępowania egzekucyjnego. W konsekwencji, niezależnie od tego, że wyjaśnienia oskarżonej także w zakresie rzekomego spadku, jaki miałby otrzymać dłużnik S. C., są niewiarygodne, to nawet, gdyby spadek taki rzeczywiście istniał, to okoliczność taka wpływa na wynik egzekucji a nie wysokość należności przysługującej wierzycielowi ( zarzut 4).

Mając na względzie przywołane okoliczności stwierdzić należy, że dokonując oceny materiału dowodowego sprawy, Sąd Okręgowy nie uchybił tym przepisom prawa procesowego, które obrońca wskazał w zarzutach, zgromadzone dowody ocenił przy uwzględnieniu wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów ( zarzut 6).

Nie jest także słuszne stanowisko obrońcy, by sposób sporządzenia uzasadnienia wyroku uniemożliwiał jego kontrolę instancyjną ( zarzut 5). Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku odniósł się do wszystkich dowodów istotnych dla przedmiotu rozstrzygania, wskazał, w jaki sposób każdy z nich ocenił i co legło u podstaw sformułowanych wniosków. Sfera motywacyjna wyroku nie pozostawia zatem wątpliwości w zakresie wykazania, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, obejmuje także podstawę prawną wyroku. Powyższe, przy uwzględnieniu ujętego w art. 424 § 1 kpk, wymogu, by uzasadnienie obejmowało zwięzłe wskazanie faktycznych i prawnych powodów rozstrzygnięcia, zarzut apelacji w tym zakresie czyni bezpodstawnym.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec omówionej bezzasadności zarzutów apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie stwierdzono.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów apelacyjnych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok nie podlegał zmianie.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd, na podstawie art. 634 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. nr 49, poz. 223 ze zm, dalej) zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania w kwocie 140zł, w tym 120 zł opłaty.

7.  PODPIS

Ewa Gregajtys

Anna Zdziarska Rafał Kaniok

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana