Wyrok z dnia 2023-08-10 sygn. II AKa 118/22

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 118/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 2 grudnia 2021 roku, sygnatura akt XII K 164/20

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego K. F. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

-------------------------------------------------------------

--------------------------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

-----------------------------------------------------------

--------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp. 1

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego K. F. (1) w zakresie czynu przypisanego w pkt. I wyroku

Obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. polegającej na sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logiki ocenie materiału dowodowego, tj zeznań pokrzywdzonego P. R. wyłącznie pod kątem ich interpretacji na niekorzyść oskarżonego albowiem sąd pominął fakt, że pokrzywdzony wyraźnie zeznał, że „ja żadnego noża nie widziałem” oraz „ nie widziałem przedmiotu nazwanego kosą” co doprowadziło sąd do bezpodstawnego przypisania oskarżonemu w pkt I wyroku czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k., mimo braku zrealizowania przez oskarżonego znamion typu czynu zabronionego opisanego w tym przepisie;

Obrazy przepisu postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k., polegającej na dokonaniu jednostronnej, wybiórczej, przekraczającej zasadę swobodnej oceny sędziowskiej oceny dowodu z zeznań pokrzywdzonego P. R., w części, w której pokrzywdzony zeznał, że oskarżonym „nie zależało na pieniądzach (…)” oraz „Oni nie chcieli tych pieniędzy, zaczęła się szarpanina”, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na wynik sprawy, polegającym na uznaniu, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy znajdujących się w posiadaniu w.w. pokrzywdzonego, a w konsekwencji – do niezasadnego przypisania oskarżonemu w pkt I wyroku czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k., mimo braku wypełnienia przez niego wszystkich znamion typu czynu zabronionego opisanych w tym przepisie.

☐ zasadny

☒ ad 1 częściowo zasadny

☒ ad 2 niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad 1.

Sformułowany przez obrońcę zarzut jest zasadny o tyle, że doprowadził do zmiany zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego K. F. ( a na podstawie art. 435 k.p.k. również w stosunku do J. G.) w części dotyczącej czynu popełnionego na szkodę P. R., poprzez przyjęcie, że oskarżeni używając przemocy fizycznej i grożąc użyciem noża wyczerpali znamiona art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., a nie jak przyjął Sąd Okręgowy zbrodni kwalifikowanej z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k.

W tym zakresie w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych (error facti) opierając swoje orzeczenie na okolicznościach nieudowodnionych, a więc takich, które nie wynikają z przeprowadzonych dowodów. Ów błąd jest oczywiście błędem istotnym gdyż miał nie tylko hipotetyczny ale rzeczywisty wpływ na treść zapadłego orzeczenia. Ma przy tym rację skarżący, wskazując, że źródłem błędnych ustaleń faktycznych dotyczących przyjęcia posługiwania się w trakcie zdarzenia niebezpiecznym przedmiotem w postaci noża jest błędna, a zatem sprzeczna z dyrektywami art. 7 k.p.k. ocena zeznań pokrzywdzonego. Z zeznań P. R., którym to zeznaniom słusznie dano wiarę, nie wynika bowiem, wbrew temu co przyjął Sąd meriti, okoliczność posługiwania się nożem przez oskarżonych w trakcie dokonywania rozboju. Zeznania te, analizowane zarówno kompleksowo, jak i w cytowanych przez obrońcę w uzasadnieniu środka odwoławczego fragmentach pozwalają na przyjęcie bez żadnych wątpliwości, że jakkolwiek oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu grozili użyciem noża, to podczas trwania zdarzenia nie wyjęli go i nie okazali pokrzywdzonemu w sposób, który uzasadniałby przyjęcie, że doszło do posłużenia się tym niebezpiecznym narzędziem. W tym zakresie należało zatem dać wiarę ich wyjaśnieniom, albowiem korespondowały one z zeznaniami pokrzywdzonego i były zgodne między sobą. Pokrzywdzony stanowczo bowiem zeznawał, zarówno w toku postępowania przygotowawczego ( w dniu 25 kwietnia 2020 r.) jak i na rozprawie przed sądem (w dniu 15 grudnia 2020 r.) że w trakcie rozboju nie widział przedmiotu nazywanego „kosą”. Orzecznictwo sądowe trafnie wskazuje, do czego odwołał się w swojej apelacji obrońca oskarżonego F., że posłużenie się niebezpiecznym przedmiotem nie może ograniczać się tylko do jego posiadania, w tym słownego grożenia jego użyciem. Posiadaniu takiego noża musi towarzyszyć co najmniej okazanie, zmierzające do oddziaływania na pokrzywdzonego w celu wzbudzenia w nim określonego stanu związanego ze świadomością, iż sprawca takim przedmiotem dysponuje i może go użyć w tych konkretnych okolicznościach (tak wyrok SA we Wrocławiu z 31.01.2013 r. II AKa 404/12, LEX 1289608). Samo zaś posiadanie przez sprawcę w chwili rozboju niebezpiecznego narzędzia, bez co najmniej demonstrowania możliwości jego użycia czy nawet bez jego okazania, nie może być traktowane jako kwalifikowana postać rozboju (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 10.04.2014 r. II AKa 45/14). Sąd Apelacyjny zwraca również uwagę, że Sąd Najwyższy w swoich judykatach niejednokrotnie stwierdzał, iż nie do przyjęcia jest stanowisko, że mimo braku kontaktu fizycznego pomiędzy sprawcą a niebezpiecznym przedmiotem sprawca jednak się nim posługuje. Samo grożenie sprowadzające się do zapowiedzi użycia niebezpiecznego przedmiotu, którego sprawca nie uwidocznił, nie jest równoznaczne z posługiwaniem się takim przedmiotem i nie daje podstaw do przyjęcia kwalifikowanej postaci czynu. Sama bowiem słowna groźba natychmiastowego użycia przemocy wobec osoby, choćby sprowadzała się do zapowiedzi użycia niebezpiecznego przedmiotu, ale bez jednoczesnego uzewnętrznienia tego przedmiotu, stanowi ustawowy element należący do istoty czynu z art. 280 § 1 k.k. i nie można jej utożsamiać z posługiwaniem się niebezpiecznym przedmiotem (patrz wyrok SN z dnia 12 listopada 1973 r. I KR 209/73, OSNKW 1974, nr 4 poz. 68, wyrok SN z dnia 13 lutego 1986 r., II KR16/86, OSPiKA 1986, nr 11 – 12, poz. 239, wyrok SN z dnia 12 września 1989 r. III KR 163/89, OSNPG 1990, nr 4 – 5, poz. 35)

Rację ma przy tym skarżący, że bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że w trakcie wcześniejszego zdarzenia na szkodę D. T. i V. K. sąd ustalił prawidłowo, że do użycia noża doszło, a sam nóż został u oskarżonego ujawniony na skutek czynności przeszukania. W zakresie rozboju na osobie P. R. stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy przypisał oskarżonym znamiona rozboju kwalifikowanego z art. 280 § 2 k.k. wyłącznie na skutek błędnej oceny dowodów.

Ad 2.

Nie ma racji skarżący zarzucając Sądowi Okręgowemu obrazę art. 7 k.p.k. w zakresie dowodu z zeznań P. R. w części dotyczącej wypełnienia przez oskarżonych znamion art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Apelacja w tym zakresie jest wyłącznie polemiką z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Analiza zeznań pokrzywdzonego P. R. pozwala, wbrew twierdzeniom apelującego na przyjęcie, że obaj oskarżeni, działali wspólnie i w porozumieniu oraz w celu kradzieży pieniędzy należących do pokrzywdzonego. Obrońca, forsując swoją tezę polegającą na negowaniu ustaleń związanych z zamiarem zaboru, cytuje w uzasadnieniu, wyrwane z kontekstu fragmenty zeznań, manipulując ich faktycznym brzmieniem. Za podstawę pasujących mu ustaleń faktycznych czyni przy tym zeznania pokrzywdzonego z rozprawy, co do których zgłaszał zastrzeżenia sam świadek, wskazując na możliwe ich zniekształcenia z uwagi na upływ czasu. Tymczasem wnikliwa analiza tych depozycji zarówno z postępowania przygotowawczego jak i złożonych przed sądem przeczy lansowanej przez niego tezie. Już pierwsze zeznania pokrzywdzonego P. R. złożone w postępowaniu przygotowawczym przesądzają, iż atak na jego osobę związany był z chęcią zaboru posiadanych przez niego pieniędzy, co oskarżeni wystarczająco zamanifestowali. Bez wątpienia widzieli oni trzymane przez pokrzywdzonego w dłoniach banknoty i nie zadowolili się możliwością uzyskania banknotu 50 złotowego, tylko użyli przemocy i grozili pokrzywdzonemu. Co więcej, gdy K. F. (1) trzymał pokrzywdzonego za prawe ramię usiłując go przewrócić J. G. chwycił jego lewą dłoń, w której znajdowały się pieniądze. Tylko skuteczna obrona i wyrwanie się z rąk napastników pozwoliły pokrzywdzonemu uciec, wraz z trzymanymi pieniędzmi z pomieszczenia w którym znajdował się wpłatomat. Twierdzenie, w tych okolicznościach, że oskarżeni zaatakowali pokrzywdzonego z jakiegoś nieznanego nikomu powodu nie znajduje żadnego logicznego uzasadnienia. Pokrzywdzony zeznając w dniu 25 kwietnia 2020 r. (k. 3) wyraźnie zrelacjonował: „Mężczyzna, który wszedł za mną jako pierwszy powiedział do mnie „dawaj kasę”. Postanowiłem oddać mu 50 zł., żeby dali mi święty spokój (…)”. Mimo podejmowanych przez obrońcę na rozprawie w dniu 15 grudnia 2020 r. (k. 722) prób podważenia tych depozycji poprzez nadanie im odmiennego sensu (kosa a nie kasa) pokrzywdzony po odczytaniu wcześniej złożonych zeznań doprecyzował: „ Na tamten czas, jeżeli powiedziałem, że były słowa „dawaj kasę” to potwierdzam, że tak było, bo proszę pamiętać, że już pewne wydarzenia się zacierają po pół roku”.

Wniosek

O zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie 2. aktu oskarżenia z czynu wyczerpującego ustawowe znamiona art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na czyn wypełniający ustawowe znamiona art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. i tym samym zmianę wyroku w zakresie kary orzeczonej za ten czyn i orzeczenie wobec K. F. (1) kary jednostkowej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności oraz kary łącznej za wszystkie zarzucane mu czyny w wysokości 3 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o zmianę kwalifikacji prawnej czynu jest częściowo zasadny. Uzasadnienie zakresu tej zmiany podane zostało wyżej w części, w której Sąd Apelacyjny ustosunkował się do zarzutów obrońcy.

Lp.2

Zarzut apelacji prokuratora co do czynu z pkt VII wyroku co do oskarżonego J. G.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na nieprawidłowej ocenie sposobu i okoliczności popełnienia przez oskarżonego J. G. zarzucanego mu czynu z art. 229 § 3 k.k., jego motywacji i zamiaru oraz uwzględnieniu okoliczności dotyczącej sposobu postępowania oskarżonego przed popełnieniem zarzucanego mu ww. czynu, która nie ma znaczenia przez pryzmat kwantyfikatorów oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, wymienionych w art. 115 § 2 k.k., co doprowadziło do niezasadnego przyjęcia, iż czyn z art. 229 § 3 k.k. przypisany J. G. cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości i w następstwie do umorzenia postępowania w tym zakresie na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Apelacja prokuratora w zakresie czynu z art. 229 § 3 k.k. przypisanego J. G. w pkt VII wyroku Sądu I instancji jest zasadna, choć konstrukcja zarzutu sformułowana została tylko częściowo prawidłowo. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się bowiem, że gdy przy ocenie stopnia karygodności czynu pominięto okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. lub wzięto pod uwagę okoliczności niewyszczególnione w tym przepisie należy postawić zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Z zarzutu zaś określonego w art 438 pkt 3 k.p.k. skorzystać należy w sytuacji gdy okolicznościom z art. 115 § 2 k.k. Sąd I instancji nadał zbyt dużą lub zbyt małą rangę.

Przenosząc te rozważania na grunt przedmiotowej sprawy kategorycznie stwierdzić należy, że katalog okoliczności, które należy uwzględniać przy ocenie społecznej szkodliwości zachowania się realizującego znamiona czynu zabronionego jest katalogiem zamkniętym. Jednocześnie ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania się powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. Rację ma skarżący prokurator wskazując, że Sąd I instancji nie sprostał obowiązkowi dokonania całościowej oceny kwantyfikatorów wskazanych w tym przepisie. Sąd Apelacyjny, analizując uzasadnienie Sądu I instancji doszedł do przekonania, że w sposób całkowicie nieuprawniony podjął on próbę wykorzystania formuły „okoliczności popełnienia czynu” dla uzasadnienia zabiegów polegających na uzależnianiu oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu od czynników bezpośrednio z nim niezwiązanych, które wystąpiły przed bądź po jego popełnieniu, jak też od okoliczności charakteryzujących szeroko rozumianą osobowość sprawcy. Słusznie zatem wytknął w swojej apelacji prokurator brak możliwości oceny społecznej szkodliwości czynu J. G. przez pryzmat jego zachowania w trakcie zatrzymania, które dodatkowo miało miejsce na dwa lata przed omawianym czynem.

Nie przekonuje także próba powiązania stopnia społecznej szkodliwości czynu ze wskazaną przez sąd motywacją, określoną jako chęć pozostania na wolności, co słusznie zaakcentował skarżący prokurator. Argumentacja w tym zakresie, zawarta w apelacji jest przekonywająca i Sad Apelacyjny w pełni ją podziela. Niezrozumiałe pozostaje również, wiązanie przez Sąd Okręgowy kwestii pozostawania oskarżonego w stanie nietrzeźwości w chwili czynu ze stopniem jego szkodliwości, poprzez forsowanie budzącej sprzeciw tezy, że z uwagi na tę okoliczność stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był znikomy. Stan nietrzeźwości oskarżonego mógł mieć co najwyżej wpływ na stan jego poczytalności, a w dalszej kolejności na stopień jego zawinienia. W tym przypadku jednak, jak słusznie podniósł skarżący, stan w którym znajdował się oskarżony chwili czynu nie upośledzał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Tym samym w ocenie Sądu Apelacyjnego pozostawał całkowicie irrelewantny z punktu widzenia okoliczności branych pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego orzeczenia co do czynu z art. 229 § 3 k.k. zarzuconego oskarżonemu J. G. i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na treść art. 454 § 1 k.p.k. wniosek o uchylenie orzeczenia w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest zasadny. Sprawa w tym zakresie została przekazana według właściwości Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Żoliborza w Warszawie.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Obowiązek orzekania na korzyść współoskarżonego stosownie do treści art. 435 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

Sąd odwoławczy stosownie do art. 435 k.p.k. uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść współoskarżonych, choćby nie wnieśli środka odwoławczego, jeżeli je uchylił lub zmienił na rzecz współoskarżonego, którego środek odwoławczy dotyczył, gdy te same względy przemawiają za uchyleniem lub zmianą na rzecz tamtych. Jeżeli zachodzą przesłanki wskazane w przepisie art. 435 k.p.k. jego zastosowanie jest obowiązkiem sądu. Tym samym dokonana przez Sąd Apelacyjny zmiana wyroku na korzyść oskarżonego K. F. (1) wiązać się musiała z dokonaniem tożsamej zmiany w stosunku do oskarżonego J. G., co do którego nie wniesiono środka odwoławczego.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

-----------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego K. F. (1) oraz na podstawie art. 435 k.p.k. również w stosunku do oskarżonego J. G. w ten sposób, że:

a) uchylono rozstrzygnięcia z punktu III i X o wymierzeniu kar łącznych;

b) odnośnie czynu zarzuconego oskarżonemu K. F. (1) w punkcie 2 aktu oskarżenia i przypisanego w punkcie I wyroku, popełnionego na szkodę P. R. przyjęto, że oskarżeni używali przemocy fizycznej i grozili użyciem noża i za podstawę skazania przyjmując art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a za podstawę wymiaru kary art. 14 §1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. wymierzoną mu za ten czyn karę obniżono do 3 (trzy) lat pozbawienia wolności;

c) odnośnie czynu zarzuconego oskarżonemu J. G. w punkcie 2 aktu oskarżenia i przypisanego w punkcie V wyroku, popełnionego na szkodę P. R. przyjęto, że oskarżeni używali przemocy fizycznej i grozili użyciem noża i za podstawę skazania przyjmując art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., a za podstawę wymiaru kary art. 14 §1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. wymierzoną mu za ten czyn karę obniżono do 2 (dwa) lat pozbawienia wolności;

Na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. połączono kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu K. F. (1) w niniejszym wyroku w punkcie II. b) oraz w punktach I (w części dotyczącej czynu zarzucanego w punkcie 1 aktu oskarżenia) i II zaskarżonego wyroku i wymierzono mu karę łączną 4 (cztery) lat i 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności;

Na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. połączono kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu J. G. w niniejszym wyroku w punkcie II. c) oraz w punktach V (w części dotyczącej czynu zarzucanego w punkcie 1 aktu oskarżenia), VI, VIII i IX zaskarżonego wyroku i wymierzono mu karę łączną 4 (cztery) lat i 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności;

Zwięźle o powodach zmiany.

Uchylenie w stosunku do K. F. (1) i J. G. rozstrzygnięcia o karach łącznych związane było ze zmianą kwalifikacji prawnej czynu popełnionego na szkodę P. R. i wymierzeniem nowych (niższych) kar jednostkowych za ten czyn. Wskutek powyższego zaistniała konieczność wymierzenia obu oskarżonym nowych kar łącznych i dokonania zaliczenia rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na podstawie art. 63 § 1 k.k. Obniżenie kar jednostkowych pozbawienia wolności było konsekwencją przyjęcia łagodniejszej kwalifikacji prawnej przypisanego im czynu zabronionego. Wysokość nowych kar jednostkowych uwzględnia wszystkie dyrektywy określone w art. 53 k.k. oraz okoliczności obciążające i łagodzące odnoszące się do obu oskarżonych, do których szeroko odniósł się Sąd I instancji w uzasadnieniu swojego orzeczenia, którą to argumentację Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własną. Orzeczone w stosunku do obu oskarżonych przez Sąd Apelacyjny kary łączne wymierzone zostały na zasadzie asperacji, bliższej zasadzie absorpcji. Sąd Apelacyjny podziela argumentację, że wymierzenie tych kar w niższej wysokości dorowadzić by mogło do nieuzasadnionej względami prewencji szczególnej i ogólnej absorpcji części kar.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.

Uchylono zaskarżony wyrok w stosunku do J. G. w części dotyczącej czynu z art. 229 § 3 k.k. zarzuconego mu w punkcie 4 aktu oskarżenia i przypisanego w punkcie VII wyroku i sprawę w tym zakresie przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy - Żoliborza w Warszawie.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Uwzględniono w tym zakresie apelację prokuratora, o czym szerzej w części w sekcji 3 Lp. 2 uzasadnienia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd rozpoznając sprawę, po przeprowadzeniu w niezbędnym zakresie postępowania dowodowego, ponownie rozważy w oparciu o kwantyfikatory oceny wymienione w art. 115 § 2 k.k. możliwość ewentualnego przyjęcia znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu J. G..

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

VI

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności zaliczono oskarżonym okresy tymczasowego aresztowania: a) K. F. (1) od dnia 25.04.2020 r. godz. 07.10 do dnia 23.03.2021 r. godz. 11.45, b) J. G. od dnia 25.04.2020 r. godz. 07.15 do dnia 23.03.2021 r. godz. 11.45;

Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

VII, VIII

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł., tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu K. F. (1) z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

PODPIS

Izabela Szumniak

Dorota Radlińska Piotr Maksymowicz

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. F. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Co do czynu z pkt I zaskarżonego wyroku oraz w zakresie orzeczenia o karze łącznej

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Co do czynu przypisanego oskarżonemu J. G. w pkt VII zaskarżonego wyroku.

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana