Postanowienie z dnia 2022-07-13 sygn. II KK 323/22

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KK 323/22

POSTANOWIENIE

Dnia 13 lipca 2022 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jerzy Grubba

na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2022r.

sprawy T. S. skazanego za czyn z art. 202§3 k.k. i inne

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 22 lutego 2022r., sygn. akt XI Ka […], utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w L. z dnia 9 listopada 2021r., sygn. akt IX K […]

p o s t a n o w i ł:

1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,

2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym.

Pierwszy z zarzutów kasacji należy uznać za całkiem chybiony. Skarżący nie tylko nie wskazał konkretnego przepisu prawa, który miałby zostać naruszony przez Sąd Odwoławczy, ale także de facto nie wyjaśnił, na czym to uchybienie miałoby polegać. Sam fakt, że Sąd Odwoławczy nie podziela zastrzeżeń strony i nie widzi podstaw do uchylenia bądź zmiany orzeczenia Sądu I instancji, nie stanowi naruszenia prawa. Z kolei twierdzenie, że na Sądzie ciążyła taka powinność, winno nieść za sobą wskazanie źródła takiego obowiązku, a także zostać uzasadnione.

Również drugi zarzut kasacji nie jest trafiony. Orzeczenie Sądu Okręgowego ograniczało się do utrzymania w mocy wyroku Sądu I instancji. Sąd ten nie stosował prawa materialnego, a co za tym idzie, nie mógł go naruszyć. Niewątpliwie zatem zarzut ten skierowany jest do Sądu Rejonowego, nie Odwoławczego. Nawet czysto formalnie nie odnosi się on do wadliwego przeprowadzenia kontroli instancyjnej – nie sformułowano zarzutu obrazy art. 433§2 k.p.k.

W przedmiotowej sprawie nawet jednak postawienie takiego zarzutu byłoby nieskuteczne, bowiem brak jest w tej przestrzeni zarzutu apelacji, który odpowiadałby w swej treści temu kasacyjnemu. Co prawda obrońca wskazał w pkt 1 zwyczajnego środka odwoławczego na konsekwencje w postaci nieprawidłowego zastosowania prawa materialnego, będące skutkiem naruszenia art. 7 k.p.k., jednak zarzut ten jest niewłaściwie skonstruowany. Trzeba przypomnieć, że zarzut naruszenia prawa materialnego musi wskazywać na błąd w subsumpcji lub wykładni prawa. Zawsze zatem bazą dla niego będą niekwestionowane ustalenia faktyczne, których dokonano w wyniku prawidłowo przeprowadzonej oceny materiału dowodowego.

W ostatnim zarzucie kasacji (pkt III) obrońca skazanego zarzucił Sądowi Okręgowemu naruszenie art. 433§2 k.p.k., polegające na zaniechaniu rzetelnego rozważenia zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, a zwłaszcza zarzutu naruszenia prawa procesowego przejawiającego się w dowolnej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, tj. art. 7 k.p.k.

Analiza motywów pisemnych Sądu Odwoławczego nie potwierdza jednak powyższego zarzutu. Sąd rozważył wszystkie zarzuty kasacji i uczynił to w sposób pełny, w oparciu o zgromadzony i ujawniony w sprawie materiał dowodowy i w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania.

W przestrzeni zarzutu z pkt 1 apelacji, wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Okręgowy nie bez podstawy uznał, że skazany dopuścił się rozpowszechniania treści pornograficznych. Wszak Sąd ten, za Sądem I instancji, ustalenia te oparł na treści opinii biegłego z zakresu informatyki. I jak wprost wskazano na str. 5 uzasadnienia, ustalenia te dotyczyły wyłącznie plików ściągniętych za pomocą oprogramowania µTorrent. Wskazany program komputerowy jest o tyle specyficzny, że podczas pobierania pliku, automatycznie udostępnia go innym użytkownikom tego programu. W tej sytuacji nie można uznać, jak sugeruje obrona, że takie działanie nie stanowi rozpowszechniania w rozumieniu art. 202§3 k.k. Pliki takie trafiają bowiem do szerokiego grona osób, będących użytkownikami programu […], które zainteresowane są treściami pornograficznymi z udziałem małoletnich, a w tym przypadku także związanych z posługiwaniem się zwierzęciem. Nawet więc, jeżeli grupa ta jest specyficzna i być może nie jest wyjątkowo liczna, nie można uznać, by był to niewielki i ściśle określony krąg osób, o którym mowa w przywoływanym w uzasadnieniu kasacji wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 1987r. (sygn. akt WR 28/87).

Należy dodatkowo zwrócić uwagę, że o ile skazany oświadczył, że pliki gromadzone na katalogu portalu […] były zabezpieczone hasłem (k. 597), o tyle w żadnym momencie postępowania nie stwierdził, by korzystając z programu […] wyłączył opcję udostępniania plików. Powyższe, w powiązaniu z twierdzeniem biegłego, że standardowo ustawienia takie są weryfikowane w toku przeprowadzanych przez niego badań, pozwala przyjąć, że funkcja ta była aktywna, jako że jest to normą w tego rodzaju oprogramowaniu.

Autor kasacji nie wykazał zatem, by Sąd Odwoławczy dopuścił się jakiegokolwiek uchybienia, tym bardziej zaś o charakterze rażącego naruszenia prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia.

Powyższe skutkowało uznaniem kasacji za bezzasadną w stopniu oczywistym.

Skazanego obciążono kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego, nie znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.