Wyrok z dnia 2020-11-23 sygn. II AKa 586/19

Przewodniczący

SSA Wiesław Kosowski (spr.)

Sędziowie

SSA Alicja Bochenek

SSA Marcin Ciepiela

Protokolant

Agnieszka Przewoźnik

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 586/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 7 marca 2019r., sygn.. akt V K 237/11.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrazy przepisów postępowania mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 4 k.p.k., art. 5 §2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 424 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności odnosząc się do zarzutu obrońcy obrazy prawa procesowego, a to przepisu art. 424 k.p.k., należy stwierdzić, że zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Aby zarzut obrazy przepisów postępowania oparty na podstawie z art. 438 pkt 2 k.p.k. mógł być uznany za zasadny, konieczne jest bowiem wykazanie możliwego wpływu na treść orzeczenia. Natomiast przepis art. 424 k.p.k. kwestionowany przez skarżącego, odnosi się do czynności dokonywanej przez sąd po wydaniu orzeczenia. Dlatego też nie sposób przyjąć, by czynność następcza – jaką jest uzasadnienie - mogła wpływać na to, co zostało orzeczone wcześniej. Szczególnie, że kontrola odwoławcza dokonywana przez Sąd odwoławczy służy weryfikacji słuszności orzeczenia, a nie jego uzasadnienia, przy czym kontroli tej dokonuje się poprzez badanie zgodności orzeczenia z materiałem dowodowym oraz badanie dochowania przez sąd istotnych wymogów proceduralnych. Na marginesie należy również zauważyć, iż stosownie do treści art. 455 a k.p.k. wyrok obecnie nie może zostać uchylony
z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

Nie zasługuje na aprobatę zarzut apelacji, wskazujący naruszenie przepisów, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Co do naruszenia art. 4 k.p.k. to wielokrotnie wskazywano tak w doktrynie, jak i w orzecznictwie, że naruszenie zasady procesowej, a przecież to właśnie zasada obiektywizmu wyrażona jest w art. 4 k.p.k., nie może stanowić podstawy apelacyjnej w sposób samodzielny. Skarżący nie wykazał natomiast na czym miałaby polegać naruszenie przez Sąd zasady obiektywizmu.

Nie sposób bowiem zgodzić się z twierdzeniami, iż doszło do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów w kontekście, na jaki wskazuje obrońca. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji prawidłowo ustalił istotne okoliczności sprawy, a w pisemnych motywach drobiazgowo i wyczerpująco przeanalizował zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonując trafnej jego oceny, która całkowicie mieści się w rygorach wynikających z art. 7 k.p.k. i jest oceną wszechstronną oraz bezstronną, nie narusza granic swobodnej oceny, jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Sąd meriti w uzasadnieniu swym szczegółowo wskazał przy tym, na jakich dowodach oparł w tej części swe ustalenia, a także, które dowody i z jakich przyczyn zakwestionował, a wywody przedstawione
w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, znajdują pełną aprobatę Sądu ad quem. Nietrafny jest przy tym również podniesiony w uzasadnieniu apelacji obrońcy zarzut dopuszczenia się przez Sąd I instancji obrazy przepisu art. 410 k.p.k., gdyż zasada wyrażona w art. 410 k.p.k., iż podstawę każdego orzeczenia, stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, nakłada na Sąd obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu tych okoliczności. Sąd nie może wydać orzeczenia jedynie na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Dopiero bowiem wszechstronna ocena wszystkich dowodów
i wynikających z nich okoliczności może doprowadzić do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Sąd odwoławczy w szczególności sprawdza, czy przekonanie Sądu I instancji wysnute zostało z wszechstronnej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej ( art. 410 k.p.k.) i czy przy ocenie dowodów uwzględnione zostały wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz czy rozumowanie Sądu I instancji jest rozumowaniem poprawnym pod względem logicznym, a więc czy nie zawiera sprzeczności, niekonsekwencji i dwuznaczności, a w razie nierozstrzygnięcia przez Sąd I instancji określonych kwestii z powodu nie dających się usunąć wątpliwości - czy istniały realne możliwości ich usunięcia i rozstrzygnięcia poprzez przeprowadzenie innych dowodów, prawidłową ocenę dowodów już przeprowadzonych, lub też w drodze logicznego rozumowania, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1979 r., sygn. I KR 140/79).

Tak właśnie uczynił w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy, co nie tylko umożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku, ale też upoważnia do stwierdzenia, iż został on wydany w oparciu o całokształt materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej,
a przedstawiona w uzasadnieniu orzeczenia ocena dowodów, ma wszechstronny charakter, prowadząc do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Skarżący wyrok obrońca nie wykazał zresztą w wystarczającym stopniu w swej apelacji, naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 410 k.p.k.

Należy bowiem w tym miejscu zdecydowanie podkreślić, że nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych. Do takiego naruszenia doszłoby tylko wtedy, gdyby Sąd I instancji wydając wyrok oparł się jedynie na części materiału dowodowego. Jednakże przepisu art. 410 k.p.k. nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli Sąd je rozważył i odrzucił na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. jako niewiarygodne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2013r. sygn. II KK 223.13).

Oparcie ustaleń o wskazania jednej osoby również jest w procesie w pełni dopuszczalne, nawet w sytuacji gdy mamy do czynienia z dowodem z pomówienia. Jednak trzeba z całą stanowczością podkreślić, że w przypadku T. H. z taką sytuacją nie mamy do czynienia. Oczywiście dowód z wyjaśnień P. C. był dowodem istotnym, ale nie jedynym. Mamy bowiem w sprawie również zeznania J. D., potwierdzone zapisami z terminarzy. Ponadto okoliczności zdarzeń opisywanych przez P. C. i J. D. znajdują po części potwierdzenie w zeznaniach innych osób, jak np. J. M. czy K. W.. Sąd meriti dokonał pełnej i prawidłowej (zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego) oceny tych dowodów i w pełni należy ją zaakceptować. Logicznie również uargumentował dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom T. H.. Doprowadziło to do w pełni prawidłowych ustaleń faktycznych.

Nie ma również racji obrońca zarzucając naruszenie art. 5 §2 k.p.k. Jak wielokrotnie podnoszono w orzecznictwie naruszenie reguły in dubio pro reo możliwe jest jedynie
w sytuacji, gdy po przeprowadzonym prawidłowo postępowaniu dowodowym i odpowiadającej standardom wynikającym z art. 7 k.p.k. ocenie materiału dowodowego, nadal istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które sąd rozstrzyga niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. Oznacza to, że w przypadkach, w których skarżący kwestionuje ocenę poszczególnych dowodów, nie może być mowy o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. Zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają bowiem charakter rozłączny. Ponadto dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale to jedynie, czy orzekający sąd po-wziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W niniejszej sprawie Sąd I instancji, jak wyżej wskazano, w pełni prawidłowo dokonał oceny zgromadzonych dowodów i nie pojawiły się żadne wątpliwości, które winny być ocenione zgodnie z dyspozycją art. 5 §2 k.p.k. Zresztą obrona w swej apelacji również nie wskazuje, jakie nie dające się usuną wątpliwości nie zostały uwzględnione na korzyść oskarżonego kwestionując tylko ocenę zgromadzonych dowodów.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów.

3.2.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i naruszenia art. 258 § k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie wypada przypomnieć, że - jak wynika z ukształtowanego orzecznictwa sądów - zarzut obrazy prawa materialnego jest uprawniony, gdy odwołujący nie kwestionuje treści ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I instancji albo kwestionując je, jednocześnie zajmuje stanowisko, że nawet w stosunku do faktów, które sąd ustalił, prawo materialne zastosowano wadliwie. Nie ma obrazy prawa materialnego, gdy wada orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych. Tylko niewłaściwa subsumcja niekwestionowanych ustaleń faktycznych pod konkretny przepis prawa materialnego (nadto inne postąpienia wbrew wymogom obligatoryjnym) daje podstawę do formułowania zarzutu obrazy prawa materialnego. Zarzut sformułowany w punkcie 2 apelacji należy de facto traktować, jako zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Jak bowiem w nim czytamy „mylnie uznano, że zebrane dowody i ustalone na ich podstawie okoliczności świadczą o popełnieniu przez T. H. czynu polegającego na działaniu w zorganizowanej grupie przestępczej”. Jak była mowa powyżej w pełni prawidłowo ocena zgromadzonego materiału dowodowego, w tym przede wszystkim zeznań i wyjaśnień J. D. i P. C.. W pełni właściwie zostało ustalone, że T. H. działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu kradzieży węgla i miału węglowego. Niewątpliwie bowiem mieliśmy w sprawie do czynienia z taką grupą z widocznym podziałem ról. Oskarżony dysponował składem, na który zwożony by węgiel przekazywał też pieniądze nie tylko na jego zakup, ale też opłacanie pracowników kopalni i strażników. Nie sposób twierdzić, że ustalenia Sądu meriti w tym zakresie obarczone są błędem. Błąd ustaleń faktycznych zachodzi bowiem, gdy treść dokonanych ocen i wniosków dokonanych przez sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut nie jest uzasadniony, gdy sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z ustaleniami sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu.

Nie ma też racji obrońca podnosząc, że przepisy art. 101 k.k. i art. 102 k.k. w brzmieniu z chwili popełnienia zarzucanych oskarżonemu czynów były korzystniejsze dla T. H., a czyn uległby przedawnieniu. Sąd pierwszej instancji przeprowadza w uzasadnieniu wyroku szczegółową analizę zmian dotyczących zagrożenia karnego przestępstwa z art. 258 §1 k.k. oraz przedawnienia karalności tego występku. Nie może być mowy o tym, że czyn przypisany T.H. uległ przedawnieniu.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów.

3.3.

Zarzut obrazy prawa materialnego, a to art. 278 §1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W tym przypadku również zarzut ten uznać należało za całkowicie chybiony. Znów, jak w przypadku zarzutu z punktu 2 apelacji skarżący popada w swego rodzaju sprzeczność przy jego formułowaniu. Wskazuje bowiem na naruszenie prawa materialnego w postaci art. 278 §1 k.k., ale naruszenie prawa materialnego ma polegać na nie udowodnieniu oskarżonemu zamiaru bezpośredniego. Sąd I instancji w pełni prawidłowo przyjął, iż T. H. w okresie od 2000 r. do sierpnia 2004 r. w K. i M., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej i czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, brał udział w dokonaniu kradzieży węgla i miału węglowego z terenu Kopalni (...) w K., w łącznej ilości co najmniej 17.799,87 ton o łącznej wartości co najmniej 2.097.030 zł, czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą w K.. Mieliśmy tu bowiem do czynienia z działaniem „wspólnie i w porozumieniu” sprawców, kradzieży. Oskarżony, jak ustalił to Sąd I instancji odgrywał w całym procederze bardzo istotną rolę. Był właścicielem składu węglowego, przekazywał zlecenia na odbiór węgla i miału, przekazywał pracownikom pieniądze na łapówki, przyjmował na swe składy kradziony towar i go sprzedawał. Miał pełną świadomość nie tylko tego, że pochodzi on z kradzieży, ale też poniekąd decydował, że kradzież takowa miała miejsce. Stąd też kwalifikacja prawna jego zachowań, jako przestępstwa z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. i art. 65§1 k.k., przyjęta przez Sąd I instancji zasługuje na pełną aprobatę.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów.

3.4.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten w części należało uznać za zasadny. Jak wynika z pisemnych motywów wyroku Sąd meriti przy wymiarze kar jednostkowych, wziął pod rozwagę wszystkie okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące nadając im właściwą wagę. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd meriti uwzględnił niekaralność sprawcy, to że pozostaje w stałym leczeniu w związku z nałogiem, ale też istotną rolę w dokonywanych przestępstwach oraz znaczne ilości skradzionego węgla. W tej sytuacji kary jednostkowe 1 roku pozbawienia wolności za czyn z art. 258 §1 k.k., i 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. i art. 65§1 k.k., należało uznać za kary współmierne i sprawiedliwe. Jednak przy wymiarze kary łącznej zasada asperacji winna zbliżać się do zasady absorpcji. Mamy bowiem do czynienia z czynami, które pozostają ze sobą w ścisłym związku i zostały popełnione w tym samym czasie. Dlatego też Sąd odwoławczy dokonał korekty orzeczenia w tym zakresie obniżając wymierzoną oskarżonemu w punkcie 3 karę łączną pozbawienia wolności do 2 lat i 8 miesięcy.

Wniosek

O zmianę i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w niższym wymiarze oraz z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasady w powodów wskazanych powyżej, przy czym chybiony w zakresie warunkowego zawieszenia wykonania kary, albowiem już sam jej wymiar stoi powyższemu na przeszkodzie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Przedmiotem utrzymania w mocy było rozstrzygnięcia z punktu 1 (poza korektą końcowego okresu działania oskarżonego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej), 2 i 4 wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania w mocy było nieuwzględnienie zarzutów apelacyjnych co opisano w pkt 3.1, 3.2 i 3.3, a sąd nie znalazł podstaw do uchylenia orzeczenia z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Przedmiotem zmiany było wskazanie, w punkcie 1 wyroku, że czyn miał miejsce od 2000r. do sierpnia 2004r., oraz w punkcie 3 obniżenie wymierzonej wobec T. H. kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat i 8 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana została dokona w celu prawidłowego sprecyzowania końcowej daty, do której oskarżony działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Wskazuje na to zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Przyjęcie przez Sąd I instancji, iż maiła to miejsce do 2004r. sugeruje, że miałby to być koniec 2004r. Pozostaje to w sprzeczności nawet z punktem 2 wyroku, gdzie przyjęto, że kradzieże były dokonywane do sierpnia 2004r., a przecież sprawca działa właśnie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Po tym okresie grupa przestała istnieć. Stąd też konieczność dokonania korekty.

Powody dokonania zmiany wyroku w zakresie punktu 3 są wynikiem częściowego uwzględnienia zarzutu apelacji w zakresie rażącej niewspółmierności kary, o czym była mowa w punkcie 3.4.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Mając na względzie sytuacją majątkową i materialną oskarżonego Sąd Apelacyjny, stosownie do treści art. 624 §1 k.p.k., zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Alicja Bochenek SSA Wiesław Kosowski SSA Marcin Ciepiela

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana