Wyrok z dnia 2024-01-05 sygn. VIII AKa 302/23

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VIII AKa 302/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Przemysław Filipkowski (spr.)

Sędziowie: SA – Dorota Radlińska

SO (del.) – Piotr Bojarczuk

Protokolant: – sekr. sąd. Klaudia Kulbicka

przy udziale prokuratora Krzysztofa Kalinowskiego

po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 r. sprawy :

1) R. Z. (1), urodz. (...) w R., syna W. i E.

oskarżonego z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.,

2) S. C. (1), urodz. (...) w T., syna A. i D.

oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. /x 2/, z art. 159 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.,

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 29 maja 2023 r. sygn. akt VIII K 57/23

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego R. Z. (1) i w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonego S. C. (1);

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. U. – Kancelaria Adwokacka w W. i adw. M. W. – Kancelaria Adwokacka w W. kwoty po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł każda brutto, w tym Vat, tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III. zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE
Formularz UK 2	Sygnatura akt	VIII AKa 302/23
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:			2
1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. VIII K 57/23 z dnia 29.05.2023 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
x na korzyść ☐ na niekorzyść		x w całości co do R. Z.
		x w części co do S. C.	☐	co do winy
			x	co do kary
			☐	co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
x	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
x	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione
Lp.		Oskarżony	Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi	Dowód	Numer karty
			Nie dotyczy
2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione
Lp.		Oskarżony	Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi	Dowód	Numer karty
			Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów
Lp. faktu z pkt 2.1.1	Dowód	Zwięźle o powodach uznania dowodu
	Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2	Dowód	Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu
	Nie dotyczy

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońcy osk. R. Z. (1) naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez błędne niezakwalifikowanie czynu z pkt I aktu oskarżenia jako uprzedniej czynności współkaranej, a w konsekwencji skazanie R. Z. za dwa odrębne przestępstwa, podczas gdy poprawna ocena dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych upoważniała do skazania oskarżonego w ramach czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia /przy zmienionym jego opisie/.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzut obrońcy został nieprawidłowo sformułowany, gdyż w istocie dotyczy kwestii materialnoprawnej tj. wzajemnego stosunku czynów przypisanych oskarżonemu, czyli obrazy prawa materialnego, a nie przepisów procesowych odnośnie formułowania wyroku. Regulacja art. 413 § 2 pkt 1 kpk dotycząca struktury wyroku stanowi, że wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie przypisanego czynu oraz jego kwalifikację prawną – warunki te zostały spełnione w treści wyroku Sądu Okręgowego zarówno w odniesieniu do przestępstwa przypisanego w pkt 1, jak i czynu przypisanego w pkt 2, co nie budzi wątpliwości. Nie można zgodzić się z obrońcą, że opis czynu zarzucanego w pkt II i przypisanego w pkt 2 sentencji wyroku nie jest właściwy w kontekście poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Zawarty jest w nim m.in. sposób działania sprawcy w ramach pobicia i wskazany został skutek w postaci narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu określonego w art. 156 § 1 kk /porównaj np. R. Stefański w Kodeks Postępowania Karnego Komentarz pod red. Z. Gostyńskiego, tom II 1998 r., tezy 12-13 do art. 413 kpk; K. Eichstaedt w Kodeks Postępowania Karnego Komentarz pod red. D. Świeckiego, tom I 2017 r., tezy 8-12 do art. 413 kpk/. Wobec tego chybiony jest zarzut obrazy przepisów postępowania w postaci art. 413 § 2 pkt 1 kpk. Natomiast nie budzi wątpliwości pogląd, że w przypadku przyjęcia konstrukcji czynu współkaranego sąd w wyroku skazującym, zgodnie z treścią art. 413 § 2 pkt 1 kpk, uzupełnia opis czynu będącego podstawą skazania i wymiaru kary o znamiona czynu współkaranego lub też przypisuje sprawcy czyn główny z zaznaczeniem, iż czyn ten obejmuje inny czyn potraktowany jako czyn uprzedni lub następczy. Nie może natomiast w odniesieniu do zarzucanego i przypisanego czynu współkaranego oskarżonego uniewinnić ani umorzyć w tym zakresie postępowania karnego /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 8.04.2022 r. sygn. III KK 35/21, OSNK 2022/5/20, Legalis/.

b/ Zauważyć należy, że ocena materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne nie są kwestionowane przez skarżących. Oskarżony R. Z. ostatecznie przyznał się w całości do popełnienia zarzucanych i przypisanych mu w pkt 1 i 2 sentencji wyroku czynów, przy czym zaprzeczył, aby miał wcześniej zatarg z pokrzywdzonym. Podobnie oskarżony S. C. (1) na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanych i przypisanych mu w pkt 6-9 wyroku czynów. Przebieg wydarzeń i sprawstwo oskarżonych wynika także z analizy zeznań pokrzywdzonych K. K. /k.59-60, 65-66/, P. M. (1) /k.69, 74-75/ i M. N. (1) /k.81/ oraz świadków A. B. /k.42v-43/, N. C. /k.141v/, A. T. /k.132v-133/, D. H. /k.55v, 510/, K. N. /k.46v-47/, jak też z nagrań monitoringu i pozostałych dowodów. Z tych dowodów i ustaleń faktycznych wypływa, że najpierw S. C. naruszył nietykalność cielesną K. K. i zaatakował P. M. uderzając go nożem w klatkę piersiową /czyny pkt III i 6, pkt V i 8/, a R. Z. naruszył nietykalność cielesną K. K. poprzez uderzenie go ręką w głowę /czyn pkt I i 1/. Po przerwie trwającej około 30 minut S. C. naruszył nietykalność cielesną M. N. /czyn pkt IV i 7/, a dalej obaj oskarżeni wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia K. K., przy czym S. C. zamachnął się nożem w kierunku K. K., powodując u niego zadrapanie lewego policzka /czyny pkt II i 2, VI i 9/.

c/ W tej sytuacji oskarżonemu R. Z. prawidłowo przypisano popełnienie 2 odrębnych przestępstw o charakterze chuligańskim – w pkt 1 z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk i w pkt 2 z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk. Brak jest jakichkolwiek podstaw do podważenia przyjętej kwalifikacji prawnej. Obrońca nie przedstawił argumentacji, która przemawiałaby za uznaniem pierwszego z w/w czynów za tzw. przestępstwo współkarane, co nakazywałoby skazanie sprawcy za 1 przestępstwo /obejmujące w rzeczywistości 2 czyny/ i wymierzenie mu 1 kary. Uznanie danego czynu za przestępstwo współkarane powinno wynikać z wzajemnego powiązania, zwartości, bliskiej relacji sytuacyjnej i różnicy stopnia społecznej szkodliwości obu czynów uzasadniających potraktowanie jednego z nich jako ściśle powiązanego i ubocznego w stosunku do czynu głównego – np. sprawca kradzieży nie odpowiada dodatkowo za następne przestępstwo paserstwa skradzionego przez siebie mienia, gdyż czynem głównym, podstawowym jest tu kradzież; sprawca nie odpowiada odrębnie za naruszenie miru domowego, jeśli jego celem jest popełnienie przestępstwa z użyciem przemocy np. rozboju /porównaj także A. Zoll w Kodeks Karny Część Ogólna, Komentarz Tom I 2016 r., tezy 22-40 do art. 11 kk; wyrok Sądu Najwyższego z 8.04.2022 r. sygn. III KK 35/21, OSNK 2022/5/20, Legalis/. Natomiast w niniejszym przypadku dwukrotnego stosowania siły fizycznej wobec tego samego pokrzywdzonego nie mamy do czynienia z czynem głównym i ubocznym, a z dwoma odrębnymi przestępstwami, które nie są ze sobą tak ściśle powiązane. Eskalacja przemocy ze strony oskarżonego nie oznacza celowości potraktowania pierwszego czynu jako współkaranego przez drugie przestępstwo.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy osk. S. C. (1) rażącej niewspółmierności kary, jako wymierzonej z pominięciem faktu nieutrudniania i nieprzedłużania postępowania przez oskarżonego, przebiegu przestępstwa – nie było zaplanowane, miało charakter impulsywny; faktu przyznania się oskarżonego od początku do popełnienia zarzucanego czynu; wyrażenia przez oskarżonego skruchy; braku ciężkich skutków zdrowotnych czynu u pokrzywdzonych. Orzeczenie warunkowego zawieszenia wykonania kary albo kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze spełniłoby w wystarczającym stopniu zarówno cele prewencji ogólnej, jak i szczególnej, zapobiegając powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

b/ Apelacja obrońcy nie zawiera argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru orzeczonych kar pozbawienia wolności względem S. C.. Nie budzi zastrzeżeń kwalifikacja prawna przypisanych w wyroku czynów: w pkt 6 z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, w pkt 7 i 8 z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk, w pkt 9 z art. 159 kk w zw. z art. 57a § 1 kk. Kary pozbawienia wolności w wysokości 4 lat i 6 miesięcy /pkt 6/, 5 miesięcy /pkt 7/, 3 miesięcy /pkt 8/, 2 lat /pkt 9/ są adekwatne do znacznej wagi i szkodliwości społecznej czynów z pkt 6 i 9, dużego stopnia winy sprawcy i rodzaju jego działań oraz powstałych skutków dla zdrowia pokrzywdzonych, jak też do stosunkowo mniejszej wagi i szkodliwości społecznej przestępstw z pkt 7 i 8 oraz niższego stopnia winy sprawcy. Kary te nie przekraczają stopnia winy sprawcy. Uwzględnia to przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności obciążające – niesprowokowane, agresywne i brutalne działanie bez istotnego powodu, względem bezbronnych pokrzywdzonych, publicznie i z rażącym lekceważeniem porządku publicznego, pod wpływem alkoholu, natężenie złej woli, zadawanie ciosów nożem 2 ofiarom, zaatakowanie przypadkowej kobiety, uprzednią karalność oskarżonego. Nadto Sąd Okręgowy miał świadomość okoliczności korzystnych dla sprawcy – jego przyznania się do popełnienia zarzucanych czynów, nieutrudniania przez niego postępowania karnego, impulsywnego niezaplanowanego działania, pozostania czynu z pkt 6 w formie usiłowania, co wypływa z treści uzasadnienia wyroku i przebiegu procesu. Nie ma jednak racji obrońca, że oskarżony wyraził rzeczywistą skruchę, skoro S. C. poza przyznaniem się do winy nie składał wyjaśnień i w głosie końcowym oświadczył tylko, że „żałuje całej sytuacji” /k.534/. Nadto rodzaj i skutek obrażeń powstałych u K. K. i P. M. nie przemawia na korzyść sprawcy, gdyż w przypadku większego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonych znalazłoby to odzwierciedlenie w surowszej kwalifikacji prawnej czynów. Zatem okoliczności podnoszone przez skarżącego nie przemawiają wystarczająco za złagodzeniem wymierzonych kar. Cele prewencji ogólnej i wychowawcze kary nie świadczą o potrzebie złagodzenia sankcji wobec brutalności i determinacji działania oskarżonego. Jednocześnie brak jest jakichkolwiek podstaw do warunkowego zawieszenia czy zmniejszenia wymierzonych kar jednostkowych. Natomiast karę łączną 6 lat pozbawienia wolności słusznie orzeczono na zasadzie asperacji, która jest obecnie najkorzystniejsza dla oskarżonego /art. 86 § 1 kk/. Zasadnie orzeczono o nawiązkach na mocy art. 57a § 2 kk.

c/ Reasumując, brak jest podstaw do uznania, że w krótszym okresie cele kary zostaną osiągnięte i że oskarżony zrozumie wymiar wyrządzonej krzywdy. Skarżący nie wykazał innych okoliczności, które należałoby uwzględnić przy wymiarze kar - nie są one nadmiernie surowe a ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt aspektów sprawy przekonuje, że tylko kara o charakterze bezwzględnym tak długiego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa. Brak jest jakichkolwiek podstaw do złagodzenia wymiaru sankcji karnej.

Wniosek

I/ Obrońca osk. R. Z. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez skazanie oskarżonego za czyn z pkt II aktu oskarżenia uzupełniony w opisie o uprzednie naruszenie nietykalności cielesnej K. K., a w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu złagodzonej kary pozbawienia wolności.

II/ Obrońca osk. S. C. (1) wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary w niższym wymiarze niż orzeczony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej w pkt 1-2 nie zasługują na uwzględnienie wnioski obrońców o zmianę zaskarżonego wyroku.

b/ Kary 3 miesięcy i 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z pkt 1 i 2, kara łączna roku pozbawienia wolności z pkt 3 oraz nawiązka z pkt 5 wymierzone oskarżonemu R. Z. nie noszą cech rażącej surowości. Skarżący nie wykazał nowych okoliczności, które należałoby uwzględnić przy wymiarze kar - nie są one nadmiernie surowe a ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt aspektów sprawy przekonuje, że tylko kara o charakterze bezwzględnym jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa. Nie jest konieczne złagodzenie wymiaru sankcji karnej.

c/ Brak jest jakichkolwiek podstaw do zmiany rozstrzygnięć co do zaliczenia tymczasowego aresztowania, dowodów rzeczowych i zwolnienia oskarżonych od kosztów sądowych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W pkt I utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego R. Z. oraz w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonego S. C..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 – tj. niepodważenie przez obrońców analizy ujawnionych okoliczności przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy, ocen prawnych i wysokości sankcji karnej zawartych w wyroku.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. U. i adw. M. W. kwoty po 1200 zł każda brutto, w tym Vat, tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym – w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, stosownie do rodzaju sprawy i potrzebnego nakładu pracy, przy uwzględnieniu treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20.12.2022 r. sygn. SK 78/21 i argumentów zawartych w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia. Wskazana kwota zawiera w sobie podatek od towarów i usług, gdyż w innym wypadku obrońca z urzędu byłby w lepszej sytuacji niż obrońca z wyboru. Wobec tego nie zastosowano przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03.10.2016 r. jako nieadekwatnych w obecnych warunkach.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku	Przytoczyć okoliczności
III.	Z uwagi na brak dochodów i złą sytuację majątkową oskarżonych oraz pozbawienie wolności, na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono ich od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Przemysław Filipkowski Dorota Radlińska Piotr Bojarczuk

1.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						1
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca osk. R. Z. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Punkty 1-5 wyroku
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
x na korzyść ☐ na niekorzyść		x w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
x	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
1.4. Wnioski
☐	Uchylenie			x		Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						2
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca osk. S. C. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Punkty 6-14 wyroku
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☐ na korzyść ☐ na niekorzyść		☐ w całości
		x w części	☐		co do winy
			x		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☐	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
x	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
1.4. Wnioski
☐	Uchylenie			x		Zmiana