Wyrok z dnia 2019-11-20 sygn. II AKa 234/19

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 234/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 2 kwietnia 2019 roku, sygn. akt V K 212/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ prokurator

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Nie dotyczy – Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1) apelacji obrońcy oskarżonego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Bezspornym jest to, że oskarżony działał w ramach obrony koniecznej. Nie kwestionuje tego ani obrońca, ani prokurator. K. K. (1) wdarł się do pokoju oskarżonego bez jego zgody i wbrew jego woli. Oskarżony K. G. odpierał bezpośredni, bezprawny zamach na swoją osobę.

2.  Zarzut obrońcy jest zasadny w części dotyczącej błędnego ustalenia przez Sąd pierwszej instancji działania oskarżonego w zamiarze bezpośrednim zabójstwa.

3.  O działaniu oskarżonego w zamiarze ewentualnym świadczą następujące okoliczności:

-

nieplanowanie zabójstwa;

-

strach przed pokrzywdzonym;

-

uprzednie, po kopnięciu w drzwi przez pokrzywdzonego, włączenie nagrywania w telefonie komórkowym przez oskarżonego;

-

zamknięcie drzwi do swojego pokoju na zasuwkę;

-

zaskoczenie wdarciem się K. K. (1) do zajmowanego lokalu oraz dynamiczny rozwój sytuacji;

-

działanie w obronie koniecznej;

-

natychmiastowe wezwanie pogotowia;

-

wybiegnięcie z domu celem umożliwienia wjazdu karetki.

Brak jest dowodów na poczynione przez Sąd ustalenie, że oskarżony zdawał sobie „doskonale ze skutku swego czynu i do niego dążył” (str. 25 uzasadnienia Sądu) – ustalenie dowolne;

Słusznie wskazuje obrońca, że nie można uznać, iż oskarżony przygotował nóż celem zabicia pokrzywdzonego, a nie w celu obrony. Nie można tego ustalić na podstawie dostępnego materiału dowodowego, jak również na podstawie samych okoliczności przedmiotowych zdarzenia. Ciąg zdarzeń z wieczora, w tym w szczególności tych z nocy, po kopnięciu w drzwi przez K. K. (1), działania podjęte przez oskarżonego w związku z obawą przed odwetem pokrzywdzonego za wcześniejsze zachowanie, zamknięcie drzwi, włączenie nagrywania nie świadczą o tym, że zamiarem oskarżonego było użycie noża w celu zabójstwa. Okoliczności związane z natychmiastowym udzieleniem pomocy pokrzywdzonemu nie można uznać za „spóźnioną refleksję dotyczącą popełnionego czynu”, jak to określił Sąd pierwszej instancji. Nie wynika to z żadnego dowodu, a natychmiastowe podjęcie działań mających na celu udzielenie pomocy pokrzywdzonemu przeczy tej tezie.

4.  Niezasadny jest zarzut błędnych ustaleń faktycznych, że w pokoju było na tyle jasno, że było widać kontury postaci i przedmiotów. Oskarżony K. G. w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnił „W pokoju było wtedy jasno, gdyż spałem z zapalonymi górnymi światłami, z jednym lub dwoma.” (k. 83v). W toku postępowania sądowego oskarżony na pytania swojego obrońcy stwierdził „światło było zgaszone w pokoju. Wcześniej do zdarzenia, do około godziny 3:00 było zapalone, potem było zgaszone. Światło zgasiłem około godziny 03:00–03:30, kiedy K. K. (1) pierwszy raz kopnął mi w drzwi tej nocy.” (k. 790). Dodatkowo oskarżony wyjaśnił „ja, tak naprawdę bez okularów nie widzę. Jeszcze przy tak słabym oświetleniu widziałem tylko kontur człowieka.” (k. 790). Ustalenie Sądu odnośnie stopnia oświetlenia pokoju jest prawidłowe i wynika z wyjaśnień oskarżonego, który stwierdził, że pomimo wady wzroku widział kontur człowieka.

5.  Niezasadny jest zarzut, że nie wzięto pod uwagę stanu wzroku oskarżonego, gdyż Sąd powoływał się na tę okoliczność. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, to jest temu, jak opisał zdarzenia poprzedzającego wieczoru , gdyż wyjaśniał on w sposób tożsamy z przesłuchanymi świadkami. Dano wiarę również okolicznościom samego czynu, które znajdowały potwierdzenie w protokole oględzin miejsca, zdjęć wykonanych na miejscu zdarzenia, czy też zabezpieczonego nagrania. Sąd prawidłowo nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego we fragmencie, w którym twierdził, że w pokoju było ciemno i nie widział, w jaką część ciała zadaje cios, słusznie podnosząc, iż oskarżony w tym zakresie zmieniał wyjaśnienia. Pokrzywdzony w momencie zadawania ciosu znajdował się w bezpośredniej bliskości oskarżonego, w związku z tym rację ma Sąd pierwszej instancji, że nawet przy znacznie ograniczonym przez jednooczność kącie widzenia, oskarżony widząc kontury człowieka, widział również tułów pokrzywdzonego, tym samym jego klatkę piersiową. Apelacja w tym zakresie nie dostarczyła argumentów na błędność powyższych ustaleń i jest czysto polemiczna.

6.  Sąd wziął dostatecznie pod uwagę to, że K. K. (1) wdarł się do jego pokoju, został przez niego uderzony. Bezspornym jest również to, że zdarzenie od momentu wtargnięcia pokrzywdzonego do pokoju zajmowanego przez oskarżonego do momentu zadania ciosu trwało chwilę, świadczą o tym nie tylko wyjaśnienia oskarżonego, ale także zabezpieczone nagranie. Niemniej jednak oskarżony broniąc się uderzył w najbliższą większą część ciała pochylającego się nad nim pokrzywdzonego wbijając nóż w klatkę piersiową. Zadając taki cios, o ile nie miał zamiaru zabójstwa K. K. (1), o tyle możliwość popełnienia tego czynu mógł przewidzieć. Brak jest dowodów na to, że oskarżony nie mógł przewidzieć, że użycie w taki sposób noża jest niezwykle groźne dla organizmu i może prowadzić do śmierci. Sposób funkcjonowania oskarżonego, opinia sądowo– psychiatryczna i psychologiczna nie wskazuje na jego deficyty poznawcze.

7.  Niezasadne jest twierdzenie obrońcy, że klatka piersiowa nie jest istotnym organem dla funkcji życiowych. Klatka piersiowa „sama w sobie” nie jest istotna dla funkcji życiowych organem, gdyż jest to określenie części tułowia znajdującą się między szyją i jamą brzuszną. Klatka piersiowa chroni jednak niezwykle istotne dla funkcji życiowych człowieka organy, głównie serce i płuca. Każda osoba uderzając nożem w klatkę piersiową powinna liczyć się, że może doprowadzić do zgonu.

Lp.

Zarzut

2.

2) apelacji obrońcy oskarżonego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Nie doszło do naruszenia zasady obiektywizmu. Sąd nie pominął dowodów mogących świadczyć o tym, że oskarżony nie przekroczył granicę obrony koniecznej. Dowody te zostały ocenione odmiennie, aniżeli czyni to obrońca. W przypadku, gdy skarżący stawiając zarzut naruszenia tego przepisu zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia Sądu poprzez wykazywanie dowolnej oceny dowodów nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i stwierdzenia, że za wiarygodne winny być uznane jedynie wybrane dowody, patrz korzystne dla oskarżonego, w tym jego wyjaśnienia. Taki sposób kwestionowania trafności skarżonego orzeczenia w kontekście przeprowadzonej oceny nie może być uznany za skuteczny. Obowiązkiem jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti, w tym zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Nie może być uznane za skuteczne i wystarczające samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się Sąd orzekający, li tylko dowodów przeciwnych. Konieczne jest wykazanie przez skarżącego, że te prezentowane dowody przeciwne, ocenione swobodnie, nie jednostronnie, czy też dowolnie, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności. Ocena materiału dowodowego jest zgodna z treścią art. 7 k.p.k., a obrońca nie przedstawił argumentów mogących ją zanegować.

2.  Zasadny jest zarzut w zakresie, w jakim wskazuje na błędne ustalenia, że oskarżony mógł obawiać się jedynie naruszenia nietykalności cielesnej. K. K. (1) wdarł się do jego pokoju, podbiegł do wybudzonego przez niego i leżącego na łóżku K. G. i uderzył oskarżonego w ramię. Sposób działania pokrzywdzonego, determinacja jaką się wykazał wskazuje, że oskarżony faktycznie mógł obawiać się o swoje zdrowie, nie tylko naruszenie nietykalność cielesnej.

3.  Niezasadna jest argumentacja obrońcy, która ma prowadzić do wniosku, że oskarżony nie przekroczył granic obrony koniecznej i to w sposób rażący. W tym zakresie prawidłowe są ustalenia Sądu pierwszej instancji. Świadczy o tym ugodzenie nożem w klatkę piersiową, miejsce w ciele człowieka, w którym znajdują się jedne z ważniejszych dla życia organów. Sposób odparcia ataku, jaki wybrał oskarżony niewątpliwe wynikał z licznych urazów nagromadzonych w psychice oskarżonego i negatywnego stosunku do K. K. (1). W tym zakresie Sąd meriti prawidłowo powołał się na opinię sądowo–psychologiczną, z której wynika, że oskarżony przesadnie reaguje na krytykę, długo nosi urazy i jest przewrażliwiony na punkcie swojej osoby (k. 489v–490). Jak wynika z materiału dowodowego oskarżony był postrzegany, jako osoba spokojna i bardzo pomocna, ale wówczas gdy nie był pod wpływem alkoholu. Jak wynika z zeznań świadka D. K. (1) „Pan K. jak jest trzeźwy to jest spokojny i bardzo pomocny. Natomiast gdy wypije alkohol to staje się agresywny, przypominają mu się różne rzeczy takie że ktoś jest mu coś winny i wtedy ma pretensje do tych osób” (k. 37v). Oskarżony tej nocy był pod znacznym wpływem alkoholu. Wieczorem sprowokował sytuację doprowadzającą do zaognienia konfliktu pomiędzy nim a K. K. (1). Gdy nastąpiła eskalacja konfliktu nie szukał innego rozwiązania sytuacji tylko dążył do konfrontacji. Jak wynika z opinii biegłych upicie oskarżonego w dniu zdarzenia mogło spowodować eskalację emocji, odhamowanie, zwiększenie pewności siebie. Wszystkie te okoliczności oceniane łącznie świadczą o tym, że o ile oskarżony nie miał zamiaru zabójstwa pokrzywdzonego, o tyle przekroczył w sposób rażący granice dopuszczalnej obrony koniecznej. Ustalenia Sądu pierwszej instancji w tym zakresie są prawidłowe i zasługują na pełna aprobatę, bez koniczności dodatkowego powielania zawartej w uzasadnieniu argumentacji. Obrońca przedstawiając swoją ocenę nie przedstawił takich argumentów, które zdołałyby zanegować ustalenie Sądu meriti.

Lp.

Zarzut

3.

3) ewentualny apelacji obrońcy oskarżonego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Rację ma obrońca oskarżonego uznając, że kara wymierzona K. G. jest rażąco współmiernie wysoka, aczkolwiek nie z powodów podanych przez skarżącą w tej części, ale wobec ustalenia działania oskarżonego w zamiarze ewentualnym, a nie bezpośrednim. Sąd zmienił orzeczenie w tym zakresie i wymierzył oskarżonemu karę 8 lat pozbawienia wolności.

2.  Niezasadna jest apelacja w zakresie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia w kwocie 50.000 zł. Kwota taka wydaje się z punktu widzenia zamożności społeczeństwa kwotą znaczną, niemniej jednak jest to kwota zadośćuczynienia przyznanego matce za śmierć syna. Biorąc pod uwagę tę okoliczność nie sposób uznać, że żądane i zasądzone zadośćuczynienie jest rażąco niewspółmierne wysokie. Oskarżony swoim postępowaniem w toku prowadzonego postępowania wyraził skruchę za popełniony przez siebie czyn i przeprosił za krzywdę, którą wyrządził. Niemniej jednak nie może być to okoliczność przeważająca za obniżeniem zasądzonej kwoty. Szacując wysokość zadośćuczynienia w tym przypadku, co słusznie uczynił Sąd pierwszej instancji, należało wziąć pod uwagę niewątpliwie nieodwracalność skutków czynu, ogromny stopień krzywdy matki pokrzywdzonego. Taka kwota, zdaniem Sądu Apelacyjnego w sposób prawidłowy rekompensuje ujemne doznania psychiczne, ból matki i utratę więzi rodzinnych.

Lp.

Zarzut

4.

apelacji prokuratora

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Niezasadna jest apelacja prokuratora i jego wniosek o wymierzenie oskarżonemu kary 15 lat pozbawienia wolności. Nie ma racji prokurator stwierdzając, że wymierzenie kary za zbrodnię zabójstwa w granicach dolnego ustawowego zagrożenia razi niewspółmiernością. W okolicznościach tego zdarzenia nie sposób nie zauważyć, że to K. K. (1) w nocy był osobą atakującą. Oskarżony był osobą atakowaną i działał w ramach obrony koniecznej. O ile przekroczenie jej granic miało charakter rażący, o tyle w dalszym ciągu jego działanie stanowiło obronę przed napastnikiem. Nie jest tak, że czyn ten cechował się pewnym stopniem zorganizowania. Podjęte przez oskarżonego działania, po kopnięciu w drzwi przez pokrzywdzonego, miały na celu obronę. Podkreślić należy, że zdarzenie to było dynamiczne, a jego skutki były zaskoczeniem. Materiał dowodowy nie wskazuje, że oskarżony przygotowywał się do zabójstwa pokrzywdzonego. Zamknięcie drzwi na zasuwkę miało uniemożliwić K. K. (1) wejście do pokoju. Włączenie przez oskarżonego nagrywania miało dokumentować przebieg zdarzenia, a nóż przygotowywał do obrony. Faktem jest, że oskarżony w toku rozprawy zmienił swoje wyjaśnienia, co do uderzenia nożem. Nie można jednak przyjąć, iż w ten sposób de facto negował własną winę. Oskarżony w toku rozprawy przyznał się finalnie do zadania ciosu nożem.

2.  Istnienie konfliktu pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym nie jest okolicznością sporną. Eskalacja konfliktu podsycana zachowaniem oskarżonego legła, miedzy innymi, u podstaw uznania rażącego przekroczenia granic obrony koniecznej. Żaden dowód nie wskazuje na to, by oskarżony poprzez swoje wcześniejsze zachowanie sprowokował sytuację by „móc dokonać zamachu na życie K. K. (1)”. Jak wynika z jego wyjaśnień, nóż schował pod poduszkę po tym, jak pokrzywdzony kopnął w jego drzwi. Sposób zachowania oskarżonego po spożyciu alkoholu jest okolicznością obciążającą, jednak nie w takim stopniu, w jakim przekonuje prokurator. Sąd meriti słusznie uzasadniając wymiar kary powołał się na orzeczenie składu siedmiu sędziów dnia 30 kwietnia 1974 roku sygnatura VI KRN 26/74, w którym to orzeczeniu Sąd Najwyższy stwierdził że „stopień społecznego niebezpieczeństwa przestępstwa popełnionego w razie przekroczenie granic obrony koniecznej jest znacznie mniejszy niż przestępstwa dokonanego nie w obronie koniecznej. (...) Przekroczenie granic obrony koniecznej jest okolicznością umniejszającą winę.”

1.

Wniosek

Obrońcy – o zmianę i uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego (niezasadność zarzutów apelacji w tym zakresie).

2.

Wniosek

Ewentualny obrońcy – o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw prawnych (art. 437 § 2 k.p.k.) do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

3.

Wniosek

Obrońcy – o zmianę wyroku poprzez znaczne złagodzenie orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności oraz znaczne zmniejszenie obowiązku zapłaty na rzecz D. K. (2) zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny co do zmiany wyroku i złagodzenia kary. Niezasadny w zakresie znacznego złagodzenia zasądzonego zadośćuczynienia – patrz powody opisane w punkcie 3.3.2 co do zarzutu ewentualnego obrońcy.

4.

Wniosek

Prokuratora – o zmianę orzeczonej kary i wymierzenie oskarżonemu kary 15 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadny, albowiem kara wnioskowana przez prokuratora nie uwzględnia w sposób prawidłowy okoliczności czynu i jest rażąco surowa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Brak

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Nie dotyczy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Punkt 1 wyroku – ustalenie działania w zamiarze ewentualnym

Zwięźle o powodach zmiany

Uznanie częściowej słuszności zarzutu obrońcy oskarżonego zawartego w punkcie 1) apelacji. Jak już było ocenione i przedstawione powyżej – vide punkt 3.1.3 – o działaniu oskarżonego w zamiarze ewentualnym świadczą następujące okoliczności:

-

nieplanowanie zabójstwa;

-

strach przed pokrzywdzonym;

-

uprzednie, po kopnięciu w drzwi przez pokrzywdzonego, włączenie nagrywania w telefonie komórkowym przez oskarżonego;

-

zamknięcie drzwi do swojego pokoju na zasuwkę;

-

zaskoczenie wdarciem się K. K. (1) do zajmowanego lokalu oraz dynamiczny rozwój sytuacji;

-

działanie w obronie koniecznej;

-

natychmiastowe wezwanie pogotowia;

-

wybiegnięcie z domu celem umożliwienia wjazdu karetki.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Zaliczenie oskarżonemu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 grudnia 2017 roku do dnia 20 listopada 2019 roku – podstawa prawna art. 63 § 1 k.k.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4.

Zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu – podstawa prawna art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.

5.

Zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. B. zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej w postępowaniu odwoławczym – podstawa prawna art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.

6.

Zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa – art. 624 § 1 k.p.k. uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową i orzeczenie długoletniej kary pozbawienia wolności .

7.  PODPISY

Marzanna A. Piekarska – Drążek

Dorota Tyrała Anna Kalbarczyk

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 1 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 1. wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana