Wyrok z dnia 2023-06-07 sygn. II SAB/Łd 30/23

Dnia 7 czerwca 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Grosińska-Grzymkowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Piotr Mikołajczyk Asesor WSA Beata Czyżewska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 czerwca 2023 roku sprawy ze skargi A. M. na bezczynność Prokuratora Regionalnego w Łodzi w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę. MR

II SAB/Łd 30/23

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 1 marca 2023 r. A.M. wystąpił do prokuratury Regionalnej w Łodzi o udostępnienie, na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1198) o dostępie do informacji publicznej, informacji w następującym zakresie: "udostępnienie odpisu aktu oskarżenia przeciwko mojej osobie". Wnioskodawca wniósł o przesłanie informacji przez ePUAP na adres: [...]. W uzasadnieniu wniosku jego autor wskazał, że "na podstawie orzeczenia WSA w Olsztynie sygn. akt II SAB/OI 57/21 oraz NSA Sygn. I OSK 2078/16 akt oskarżenia stanowi informację publiczną i może zostać udostępniony w trybie dostępu do informacji publicznej. Wnioskowana informacja znajduje się w Prokuraturze Rejonowej Łódź – [...] i w Sądzie Okręgowym w Ł. Prokurator Rejonowy Łódź-[...] E. M. oraz Prokurator Okręgowy M.S. bezprawnie zataili wnioskowaną informacje. Prokurator Regionalny zgodnie z art. 22 § 4 - Prawo o prokuraturze, jest przełożonym prokuratorów okręgowych i rejonowych. Wobec powyższego w każdej chwili może wejść w posiadanie wnioskowanej informacji. Na podstawie wyroku z dnia 10 marca 2017 r., sygn. akt: II SAB/Wa 104/16 o tym, który organ jest właściwy do udzielenia żądanej informacji decyduje sam wnioskodawca we wniosku. ‘Wskazanie we wniosku o udostępnienie informacji publicznej określonego adresata żądania powołuje, że tylko ten podmiot uprawniony jest do załatwienia sprawy zainicjowanej wnioskiem skarżącego, a w konsekwencji teoretycznie rzecz ujmując tylko ten podmiot może pozostawać w zwłoce. O tym, który organ jest właściwy do udzielenia żądanej informacji decyduje sam wnioskodawca we wniosku. Nie sposób doszukiwać się zatem bezczynności organu, do którego strona nie złożyła wniosku w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej... ‘. Podkreślić należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej, nie zezwala również na przekazanie wniosku, w trybie art. 65 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. W Prokuraturze Rejonowej Łódź-[...] został spisany akt oskarżenia bez materiału dowodowego przeciwko mojej osobie, a następnie przesłany do Sądu Okręgowego w Ł. Trudno sobie wyobrazić taką sytuacje w państwie prawa, że oskarżony nie wie, że jest oskarżony i toczy się przeciwko niemu proces karny. Organy odpowiedzialne za taki stan rzeczy za wszelka cenę próbują zataić wnioskowaną informację. WSA w Wyroku z dnia 22 sierpnia 2012 (sygn. akt II SAB/Lu 72/12) zauważył, że: ‘O rażącym charakterze bezczynności w udzieleniu informacji publicznej świadczy nie tylko okres oczekiwania na odpowiedź, ale również postawa pytanego organu przejawiająca lub nieprzejawiająca dobrej woli dla załatwienia wniosku."

W odpowiedzi na wniosek z dnia 1 marca 2023 r. o udzielenie informacji publicznej poprzez udostępnienie aktu oskarżenia sporządzonego w Prokuraturze Rejonowej Łódź - [...] w Łodzi Prokurator Regionalny w Łodzi pismem z dnia 7 marca 2023 r. poinformował, że Prokuratura Regionalna w Łodzi nie jest w posiadaniu takiego dokumentu ani nie posiada informacji o jego istnieniu. Organ wyjaśnił, że stosownie do treści art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 n o dostępie do informacji publicznej (t j. Dz.U. z 2022 r. poz. 902) podmiot określony w ust. 1 i 2 tego artykułu jest zobowiązany do udzielenia informacji, jeśli jest w jej posiadaniu, a ustawa ta nie nakłada na tenże podmiot obowiązku pozyskania dokumentu od innego podmiotu na wniosek osoby domagającej się udostępnienia dokumentu. Wskazana przez wnioskodawcę potencjalna możliwość wejścia w posiadanie dokumentu, wywiedziona z treści art. 22 § 4 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. - Prawo o prokuraturze (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 1247), nie posiada zastosowania w postępowaniu o udzielenie informacji publicznej.

Na podstawie art. 3 § 2 pkt 8, art.. 5O § 1, art. 52 § 2 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) A.M. wniósł skargę na bezczynność Prokuratury Regionalnej w Łodzi, zarzucając naruszenie art. 13 ust. 1, art. 13 ust. 2, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm). przez nieudzielenie informacji publicznej zgodnie z żądanym zakresem i wniósł o:

1) zobowiązanie Prokuratury Regionalnej w Łodzi, do udzielenia żądanej informacji publicznej w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt organowi;

2) na podstawie art. 6 ustawy o odpowiedzialności funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa (Dz. U z 2011 r. Nr 34, poz 173) w związku z art 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - o orzeczenie, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa;

3) wymierzenie organowi grzywny, na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.;

4) zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi A.M. przedstawił przebieg zdarzeń., wskazując, że dnia 1 marca 2023 r. złożył wniosek o udostępnienie odpisu aktu oskarżenia przeciwko jego osobie. W dniu 7 marca 2023 r. otrzymał informację, że Prokuratura Regionalna w Łodzi nie jest w posiadaniu takiego dokumentu ani nie posiada informacji o jego istnieniu. W piśmie wskazano, że potencjalna możliwość wejścia w posiadanie dokumentu wywiedziona z treści art. 22§ 4 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. - Prawo o prokuraturze, nie posiada zastosowania w postępowaniu o udzielenie informacji publicznej. Do dnia wysłania skargi organ nie udostępnił żądanej informacji ani też nie wydał decyzji odmownej zgodnie z art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej, czym naruszył 14- dniowy termin zapisany art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie skarżącego organ nie przejawia dobrej woli do załatwienia wniosku i próbuje bezprawnie zataić wnioskowaną informację. W Prokuraturze Rejonowej Łódź-[...] kilka lat temu został spisany akt oskarżenia przeciwko jego osobie bez materiału dowodowego, a następnie przesłany do Sądu Okręgowego w Ł. Sędzia zataił postępowanie przed skarżącym. Do chwili obecnej nie został poinformowany o tym fakcie. Organy odpowiedzialne za ten stan rzeczy od kilku lat próbują zataić wnioskowaną informację. Organy państwowe dopuściły się rażącego naruszenia prawa. Wobec zaistniałej sytuacji sprawa dotyczy funkcjonowania organów państwowych. Prawidłowe działanie organów państwowych, a przede wszystkim przestrzeganie prawa ma kluczowe znaczenie dla funkcjonowania państwa i obywateli. W powyższej sytuacji trudno uznać informację za indywidualną.

Za uzasadnione również należy uznać, zdaniem skarżącego, zobowiązanie do ukarania pracownika Prokuratury Regionalnej w Łodzi winnego niezałatwienia sprawy w terminie ma podstawie art. 38 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Prokurator Regionalny w Łodzi wniósł o jej oddalenie na zasadzie art. 151 p.p.s.a. Organ wyjaśnił, że skarga dotyczy postępowania 2006-4.Ip.8.2018, w toku którego rozpoznano wniosek z dnia 1 marca 2023 r. o udzielenie informacji publicznej poprzez udostępnienie aktu oskarżenia sporządzonego przeciwko A. M. w Prokuraturze Rejonowej Łódź - [...] w Łodzi. Prokuratura Regionalna w Łodzi nie dysponowała w dacie otrzymania wniosku i nie dysponuje obecnie takim aktem oskarżenia, a na podstawie zapisów w Systemie Informatycznym Prokuratury [...] ustalono, iż żadne z postępowań wskazanej prokuratury rejonowej, w których występował wnioskodawca, nie zostało zakończone skierowaniem aktu oskarżenia do sądu.

Skarga nie jest zasadna, bowiem nie został naruszony przepis art. 13 ust. 1 i 2 oraz art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Przepis art. 16 wskazanej ustawy określa formę, w jakiej odmawia się udzielenia żądanej informacji lub umarza postępowanie oraz reguluje tryb odwoławczy w tym zakresie. Z kolei przepis art. 13 tejże ustawy wskazuje termin udostępnienia informacji publicznej. Tylko ten ostatni przepis ma zastosowanie w niniejszej sprawie, ponieważ nie odmówiono udostępnienia informacji publicznej, a jedynie poinformowano wnioskodawcę, że Prokuratura Regionalna w Łodzi nie posiada wskazanego dokumentu, którego udostępnienia domagał się skarżący, ani informacji o jego istnieniu. Informując pisemnie wnioskodawcę o powyższych ustaleniach wykonano czynność materialno-techniczną, ponieważ w takim przypadku ustawa o dostępie do informacji publicznej nie przewiduje wydania przez organ decyzji administracyjnej.

Stosowną informację przesłano wnioskodawcy dnia 7 marca 2023 r., to jest siódmego dnia od wpływu wniosku o udostępnienie informacji publicznej, zatem działano bez zbędnej zwłoki i nie przekroczono terminu wskazanego w art. 13 ust. 1 u.d.i.p.

Mając na uwadze powyższe okoliczności w ocenie Prokuratora Regionalnego w Łodzi zasadne jest stwierdzenie, że nie doszło do bezczynności w udzieleniu A. M. odpowiedzi na wniosek z dnia 1 marca 2023 r.

Pismem z dnia 6 kwietnia 2023 r. A.M. "na podstawie art. 119 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2023 r., poz. 259)" wniósł o jawne przeprowadzenie rozprawy. Skarżący odwołując się do art. 45 Konstytucji RP wskazał, że za przeprowadzeniem rozprawy przemawia fakt, że organ manipuluje faktami i próbuje zataić wnioskowaną informację, a bezczynność organu ma dla niego następstwa prawne.

W wykonaniu zarządzenia Sędziego z dnia 24 kwietnia 2023 r. skarżący został poinformowany, że zgodnie z art. 119 pkt 4 p.p.s.a. sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym z urzędu, a rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym nie prowadzi do pominięcia strony skarżącej, bowiem podnoszone przez nią argumenty, podobnie jak argumenty skarżonego organu są rozważane w oparciu o akta sprawy oraz złożoną skargę, a sprawa po wnikliwiej analizie rozpoznawana jest przez sąd w składzie trzech sędziów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż skarga A.M. została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, stosownie do uprawnienia wynikającego z art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn: Dz.U. 2023 r. poz.259) – dalej: p.p.s.a. W myśl przywołanego przepisu sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Zgodnie z art. 120 p.p.s.a. w trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Wyjaśnić w tym miejscu należy, w odniesieniu do wniosku skarżącego o przeprowadzenie jawnej rozprawy, że rozpoznanie sprawy dotyczącej bezczynności na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym dopuszczalne jest na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a. Natomiast rozpoznanie sprawy przez sąd w składzie trzyosobowym stanowi gwarancję, że pomimo braku rozprawy, jej sprawa będzie wnikliwie zbadana (zob. uzasadnienie projektu ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Druk Sejmowy nr 1633 i 2539/VII Kadencja). Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 lipca 2021 r., I OSK 844/19 (CBOSA), możliwość rozpoznania sprawy dotyczącej bezczynności na posiedzeniu niejawnym nie narusza standardów konstytucyjnych. W doktrynie zwraca się uwagę, że rozpatrzenie jawne sprawy oznacza możliwość zarówno osób zainteresowanych, jak i wszystkich innych bezpośredniego śledzenia przebiegu "rozpatrywania" sprawy (publiczności procesu), a także informowania o nim w środkach społecznego przekazu, co obejmuje nie tylko publiczne fazy postępowania, lecz także fazy niepubliczne. Rozprawa oznacza pewną fazę rozpatrywania (rozpoznawania) przez sąd sprawy, poddanej jego orzeczeniu, jest więc pewnym elementem rozpatrywania. Z art. 45 Konstytucji nie wynika jednak obowiązek występowania tej fazy w każdym rodzaju postępowania sądowego. Zależy to od decyzji ustawodawcy. Zgodnie bowiem z art. 176 ust. 2 Konstytucji RP ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed sądami określają ustawy (zob. P. Sarnecki (w:) Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz do art. 45). Co również istotne, jak stwierdził NSA w wyroku z dnia 11 marca 2021 r., I OSK 4109/18, z treści art. 119 p.p.s.a. wynika, że rozpoznanie sprawy przez sąd administracyjny na posiedzeniu niejawnym nie jest uzależnione od woli skarżącego. Nawet więc złożenie przez skarżącego wniosku o rozpoznanie takiej sprawy na posiedzeniu jawnym nie pozbawia sądu ustawowego uprawnienia do rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r., poz. 2492) w związku z art. 3 § 1p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Przy czym jak wynika z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a.

Zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (§ 1a). Ponadto w myśl § 2 przywołanego przepisu sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6.

Przedmiotem rozpoznawanej skargi stała się bezczynność Prokuratora Regionalnego w Łodzi w sprawie udzielenia, na wniosek skarżącego z dnia 1 marca 2023 r., informacji publicznej dotyczącej udostępnienia odpisu aktu oskarżania sporządzonego przeciwko jego osobie przez Prokuraturę Rejonową Łódź-[...].

Przypomnienia zatem wymaga, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności, wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. (por. wyroki NSA z 25 września 2018 r., I OSK 1467/18; z 15 grudnia 2017 r., I FSK 1238/16; www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Bezczynność organu w udostępnieniu informacji publicznej ma zaś miejsce w sytuacji, gdy podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej posiadając żądaną informację, nie udostępnia jej i nie wydaje decyzji o odmowie udostępnienia, lub też informuje wnioskodawcę, że wnioskowana informacja nie jest informacją publiczną w sytuacji, gdy taką informację stanowi. Nie można natomiast zarzucić bezczynności adresatowi wniosku, jeżeli nie posiada on informacji wskazanej we wniosku. W takim przypadku podmiot publiczny powinien o tym fakcie powiadomić wnioskującego (por. wyroki NSA z 18 kwietnia 2012 r., I OSK 192/12; z 30 września 2015 r., I OSK 2093/14; www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Szczegółowe unormowania dotyczące dostępu do informacji publicznej regulują przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2022 r. poz. 902) - dalej: u.d.i.p. Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Przykładowy, otwarty katalog informacji publicznej został określony w art. 6 u.d.i.p. Prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, a wykonanie tego prawa nie wymaga wykazania interesu prawnego lub faktycznego (art. 2 ust. 1-2 u.d.i.p.). Ponadto, jak wynika z art. 5 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (ust. 1), jak również ze względu na prywatność osoby fizycznej lub przedsiębiorcy, przy czym ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji oraz w przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (ust. 2). Zgodnie z art. 10 ust. 1 u.d.i.p. informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek.

Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1-2 u.d.i.p.). Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Stosownie do art. 16 ust. 1 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. Do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że: 1) odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni; 2) uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji.

Z treści przepisów u.d.i.p. wynika zatem, że załatwienie wniosku o udzielenie informacji publicznej może przybrać postać: 1) czynności materialno-technicznej, jaką jest udzielenie informacji publicznej; 2) pisma informującego, że wezwany podmiot nie jest zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nią nie dysponuje albo nie jest podmiotem, od którego można jej żądać; 3) pisma informującego, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej; 4) pisma informującego, że istnieje odrębny tryb dostępu do żądanej informacji publicznej; 5) decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 16 ust. 1 u.d.i.p., w przypadku odmowy udzielenia informacji publicznej, względnie umorzenia postępowania o udostępnienie informacji (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.).

Podkreślenia wymaga również, że w przypadku złożenia skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej rzeczą sądu, w pierwszej kolejności jest ustalenie, czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym u.d.i.p. Zakres podmiotowy wyznacza wykonywanie zadań publicznych przez adresata wniosku (art. 4 ust. 1 u.d.i.p.), zaś zakres przedmiotowy obejmuje pojęcie "informacji publicznej" (art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p). Dopiero stwierdzenie, że podmiot do którego zwróciła się strona skarżąca był zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, oraz że żądana przez stronę informacja miała charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów powołanej ustawy, pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić danemu podmiotowi bezczynność.

W rozpoznawanej sprawie, w ocenie Sądu złożony przez A.M. w dniu 1 marca 2023 r. wniosek spełniał minimalne wymogi determinujące skuteczne wystąpienie z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, to jest: został przesłany pocztą elektroniczną, określał w sposób dokładny adresata wniosku – Prokuratora Regionalnego w Łodzi, który niewątpliwie jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, wymienionym w art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.; jak również obejmował jasne sformułowanie, co do przedmiotu wnioskowanej informacji, którą było żądanie udostępnienia aktu oskarżenia sporządzonego przeciwko osobie skarżącego.

Istotną dla rozpoznania niniejszej skargi pozostaje także ta okoliczność, czy akt oskarżenia posiada walor informacji publicznej, w rozumieniu przepisów u.d.i.p. W tym zakresie, odwołać należy się do stanowiska zaprezentowanego przez tut. Sąd w wyroku z dnia 11 maja 2023 r., II SAB/Łd 24/23 i wskazać, iż stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a i b u.d.i.p. udostępnieniu podlega w szczególności treść i postać dokumentów urzędowych, a w szczególności: treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, treść orzeczeń sądów powszechnych, Sądu Najwyższego, sądów administracyjnych, sądów wojskowych, Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu, a także stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego. Stosownie zaś do art. 6 ust. 2 u.d.i.p., dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Dalej podkreślenia wymaga, że akt oskarżenia spełnia konstytutywne elementy definicji dokumentu urzędowego, przez który zgodnie z art. 6 ust. 2 u.d.i.p. rozumie się treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Stosownie zaś do art. 115 § 13 pkt 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (tekst jedn.: Dz.U. z 2022 r. poz. 1138), prokurator jest funkcjonariuszem publicznym. Wobec powyższego przyjęcie, że akt oskarżenia stanowi dokument urzędowy pozwala na zakwalifikowanie go do informacji publicznej, gdyż zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p. informacją publiczną jest treść i postać dokumentów urzędowych. Akt oskarżenia spełnia zatem konstytutywne elementy przywołanej powyżej definicji dokumentu urzędowego, a tym samym jest informacją publiczną w rozumieniu u.d.i.p. Powyższemu stwierdzeniu, co istotne w realiach niniejszej sprawy, nie przeczy brzmienie art. 156 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (tekst jedn.: Dz.U. z 2022 r. poz. 1375) – dalej: k.p.k., który to przepis reguluje zasady udostępniania akt sprawy sądowej oraz akt postępowania przygotowawczego, sporządzania z nich odpisów, w tym wydawania kserokopii z dokumentów i uwierzytelnionych odpisów z akt sprawy. Tym samym przepis ten nie wypełnia normy kolizyjnej art. 1 ust. 2 u.d.i.p., co skutkowałoby pozbawieniem możliwości uznania aktu oskarżenia za informację publiczną. W orzecznictwie podkreśla się również, że o ile czynności prowadzone w ramach postępowania przygotowawczego oraz ich konkretne rezultaty w postaci wydawanych lub zatwierdzanych przez prokuratora rozstrzygnięć nie korzystają z zasady jawności i w ograniczonym tylko zakresie mogą być udostępnione opinii publicznej z uwagi konieczność zabezpieczenia niezakłóconego toku zbierania materiału dowodowego oraz na możliwość spowodowania zatarcia śladów lub dowodów przestępstwa ujawnieniem konkretnych informacji, to po sporządzeniu i przesłaniu aktu oskarżenia do sądu, ustawodawca przewidział znacznie większe możliwości dostępu publiczności do śledzenia toku postępowania sądowego. Regułą jest bowiem, że rozprawy są jawne (art. 355 k.p.k.), a przewód sądowy rozpoczyna się od zwięzłego przedstawienia przez oskarżyciela zarzutów oskarżenia (art. 385 § 1 k.p.k.), co z reguły sprowadza się do odczytania aktu oskarżenia. Jeżeli zatem jawność rozprawy nie została wyłączona przez sąd bądź z mocy prawa, treść aktu oskarżenia zostaje podana do publicznej wiadomości (por. wyrok NSA z 21 lutego 2018 r., I OSK 2078/16; www.cbois.nsa.gov.pl).

W tak zakreślonych ramach prawnych i faktycznych stwierdzić należy, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie ulega bowiem wątpliwości, iż w odpowiedzi na złożony przez skarżącego w dniu 1 marca 2023 r. wniosek, Prokurator Regionalny w Łodzi pismem z dnia 7 marca 2023 r., a więc w ustawowym terminie określonym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., poinformował skarżącego, że Prokuratura Regionalna w Łodzi nie jest w posiadaniu żądanego dokumentu ani nie posiada informacji o jego istnieniu. Powyższe w ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową skargę realizowało przewidzianą prawem formę załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Jak wynika z akt sprawy oraz odpowiedzi na skargę organ na podstawie zapisów w Systemie Informatycznym Prokuratury [...] ustalił, iż żadne z postępowań wskazanej przez skarżącego Prokuratury Rejonowej Łódź-[...] nie zostało zakończone skierowaniem przeciwko skarżącemu aktu oskarżenia do sądu (k. 3 akt adm.). Uprawnione jest zatem twierdzenie, że nie można podnosić zarzutu bezczynności polegającej na nieudostępnieniu dokumentu, który nie istnieje, skoro według ustaleń skarżonego organu nie został sporządzony.

Mając na uwadze powyższe zarzuty skargi należało uznać za nieuzasadnione, co obligowało Sąd do jej oddalenia.

Natomiast, co do zgłoszonego przez skarżącego żądania zobowiązania Prokuratora Regionalnego w Łodzi do ukarania pracownika winnego niezałatwienia wniosku skarżącego w terminie, w oparciu o przepis art. 38 k.p.a., wskazać należy, iż zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 1247) prokuratura wykonuje zadania w zakresie ścigania przestępstw oraz stoi na straży praworządności. Nie jest organem administracji publicznej zdefiniowanym w art. 5 § 2 pkt 2 k.p.a, jak i podmiotem, o którym mowa w art. 1 pkt 2 k.p.a, co oznacza, iż przepis art. 38 k.p.a. nie znajduje zastosowania. Ponadto, co istotne, przepisy p.p.s.a nie zawierają uprawnienia sądu administracyjnego do zobowiązania organów do nakładania kar na pracowników organów, których rozstrzygnięcia poddawane są kontroli sądowoadministracyjnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w wyroku.