Wyrok z dnia 2023-02-15 sygn. II SAB/Sz 286/22

Sygn. [...] II SAB/Sz 286/22 [pic] WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 lutego 2023 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Sokołowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Alicja Polańska Sędzia WSA Joanna Wojciechowska po rozpoznaniu w Wydziale II w trybie uproszczonym w dniu [...] lutego 2023 r. sprawy ze skargi M. W. na bezczynność Rektora Uniwersytetu/Politechniki/Akademii w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

M. W. (dalej: "Strona", "Skarżący") za pośrednictwem poczty elektronicznej w dniu 28 października 2022 r. wystąpił do Dziekana Wydziału

Prawa i Administracji Uniwersytetu [...] (w sprawie właściwym organem jest Rektor Uniwersytetu/Politechniki/Akademii w [...] – uwaga Sądu, zwanego dalej "Organem") o udostępnienie informacji publicznej poprzez wskazanie:

- 10 najwyższych średnich uzyskanych na kierunku prawo stacjonarne przez studentów niezależnie którego roku, w semestrze 2021 /2022;

- dokładnej podstawy prawnej stosowania kryterium PRK (Polskiej Ramy Kwalifikacji) jako podstawy dopuszczalności prowadzenia zajęć zdalnych dla kursantów lub studentów studiów podyplomowych w obecnym stanie prawnym panującym na uczelni (chodzi o to czy nierówne traktowanie członków społeczności akademickiej ma wystarczająco uzasadnione podstawy; czy odpłatność studiów może uzasadniać te różnicowanie) i wskazanie przy tym podstawę prawną do jednoczesnego, równolegle trwającego wykluczenia studentów studiów podstawowych z dostępu do usług związanych z dydaktyką w formie usług świadczonych na odległość jak np. konsultacje czy wgląd do prac zaliczeniowych,

a także zaliczenia);

- merytorycznych podstaw braku możliwości zmiany kierunku przez studentów studiów stacjonarnych takich jak administracja, prawo służb mundurowych i innych prowadzonych na wydziale, innych niż prawo stacjonarne na kierunek prawo w formie przeniesienia?

Strona wyjaśniła, że studenci studiów innych niż prawo również legitymują się dobrymi wynikami z matur. Wniosła zatem o uzasadnienie zupełnej niedopuszczalności, czyli nie stworzenia choćby wygórowanych warunków dot. możliwości zmiany kierunku studiów. Zapytała również czy Organ ma wiedzę o stosowaniu tego typu praktyk na innych wydziałach i zawnioskowała o wskazanie tych wydziałów prawa i administracji w Polsce.

Strona wskazała, że odwołując się w odpowiedzi do PRK prosi o wskazanie konkretnych przepisów, z których ma dany argument wynikać; w szczególności zakaz uznawania zajęć pomiędzy poziomami (zarządzenie nr 1/2022 prodziekana ds. studenckich z 3 października 2022 r.);

- wykaz ocen z przyporządkowaniem do numeru albumu z przedmiotu prawo postępowania cywilnego z podziałem na ocenę/oceny z ćwiczeń oraz ocenę/oceny z egzaminu, które zostały uzyskane w semestrze 2021/2022 (stworzenie tabelki). Zdaniem Strony oceny te mają ujawnić ew. zaniżanie stopnia lub nieprawidłowe podejście do weryfikacji wiedzy studentów przez prowadzących ćwiczenia, nieproporcjonalny poziom trudności i surowości oceniania w stosunku do egzaminu, co ma także znaczenie w kontekście płatności za studia;

- prac zaliczeniowych sprawdzanych przez D. K. we wszystkich terminach z zaliczeń podstawowych i dodatkowych z przedmiotu prawo postępowania cywilnego ćwiczenia w letnim semestrze 2021/2022 (zdaniem Strony równe traktowanie studentów musi podlegać jakieś sprawdzalności przez nich samych, wydanie dyplomu ze średnią jest dokumentem urzędowym, same prace zaliczeniowe również, niezależnie od statusu uczelni publiczna/niepubliczna), Strona zawnioskowała o utajnione nazwiska osób oraz o skany tych prac w formie elektronicznej;

- wykazu osób jakie są uprawnione do wydania decyzji lub rozstrzygnięcia w imieniu dziekana ds. studenckich, a także do przygotowania propozycji załatwienia sprawy studenta.

Jednocześnie Strona zawnioskowała o przesłanie informacji na adres e-mail, z którego wysłany został wniosek i wskazała, że odpowiedzi nie muszą być nadesłane w tej samej wiadomości i w tym samym czasie (szczególnie dotyczących średnich studentów).

Wniosek został zadekretowany przez Dziekana WPiA na pracownika Uniwersytetu [...] A. G.. W dniu 10 listopada 2022 r. przesłała ona wiadomość drogą e-mail do M. W., w oparciu o przepis art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2021 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 2176), dalej "u.d.i.p.", informując o przesunięciu do dnia 28 listopada 2022 r. terminu udzielenia odpowiedzi na wniosek z dnia 28 października 2022 r.

Następnie w dniu 28 listopada 2022 r. A. G. wysłała do strony maila z informacją o oczywistej omyłce pisarskiej, jaka pojawiła się w adresie mailowym w korespondencji wysłanej w dniu 10 listopada 2022 r. przepraszając za zaistniałą sytuację. W mailu z dnia 28 listopada 2022 r. zawarta była informacja, że procedowanie nad wnioskiem wymaga dalszego wydłużenia terminu do dnia 30 grudnia 2022 r.

W dniu 1 grudnia 2022 r., w związku z zapytaniem Strony drogą e-mail o stan sprawy, Organ przesłał odpowiedź pocztą elektroniczną do Strony na wniosek z dnia 28 października 2022 r.

Skarżący dnia 7 grudnia 2022 r. wniósł skargę na bezczynność organu. Wniósł w niej o orzeczenie, że Organ (podmiot posiadający informację publiczną) dopuścił się bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej oraz o rozstrzygnięcie czy nieudostępnienie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa a także wniósł o zobowiązanie Organu do udzielenia odpowiedzi na przedmiotowy wniosek.

Skarżący wniósł również o rozstrzygnięcie czy niezależnie od długości okresu bierności Organu czynniki takie jak pełnione funkcje, prestiż oraz zaufanie społeczne do Organu oraz fakt braku jakiejkolwiek reakcji mogą decydować o bezczynności w stopniu rażącym. Wniósł również o rozstrzygnięcie czy żądane informacje stanowią informacje publiczna podlegającą udostępnieniu.

W uzasadnieniu skargi Skarżący wskazał, że od dnia 28 października 2022 r., kiedy to drogą e-mail wniósł o udostępnienie informacji publicznej, nie skontaktowano się w tej sprawie z nim w żaden sposób, nie nadesłano odpowiedzi, pytań, potwierdzenia, odmowy choćby niesformalizowanej. Oczekiwał więc wydania decyzji odmownej, która w jego ocenie powinna się pojawić maksymalnie w terminie miesiąca od dnia złożenia wniosku, czyli do 28 listopada 2022 r. włącznie. Takiej decyzji nie otrzymał, a termin na udostępnienie informacji upłynął z dniem 14 listopada 2022 r.

Zdaniem Skarżącego naruszono konstytucyjne prawo do dostępu do informacji publicznej, sprecyzowane i potwierdzone w ustawie o dostępie do informacji publicznej oraz naruszono art. 1 u.d.i.p. poprzez jego niezastosowanie.

Następnie Skarżący wyjaśnił dlaczego jego zdaniem żądane przez niego informacje są informacjami publicznymi:

- najwyższych średnie oceny obrazują w jaki sposób wykonują swoje funkcje osoby świadczące publiczne usługi edukacyjne. Średnia ocen jako rezultat oceniania lub nauczania ma też wpływ na szereg innych świadczeń publicznych jak stypendium rektora, możliwość zmiany uczelni, możliwość otrzymania dodatkowych punktów w rekrutacji na studia doktoranckie. Ponadto skoro uczelnia podejmuje się świadczenia nauczania publicznego, ze środków publicznych to świadczenia takie pozostaje informacja publiczną, wraz z wykonywanymi czynnościami poszczególnych osób, którym zlecono te czynności - wykładowców (jak np. stosowane kryterium ocenne prac, które jest ściśle związane z procesem oceniania i średnią ocen i następstwami zależnymi od wysokości średniej), - stosowanie KRP (polskiej ram kwalifikacji) jako kryterium jednocześnie pozwalające prowadzić zajęcia zdalne dla kursantów i studiów podyplomowych, a niepozwalające przy tym korzystać (zdaniem organu) nawet z niektórych aspektach wprowadzać usług zdalnych dla studentów studiów stacjonarnych także stanowi informacje o sposobie funkcjonowania uczelni, - brak możliwości zmiany kierunku przez niektórych studentów – w ocenie Skarżącego skoro władze wydziału uchwalają akt wewnętrzny, z którego wynika że studenci I stopnia nie mogą przenieść się na studia jednolite magisterskie, to jeżeli podejmuje się tak mocnego ograniczenia prawa studenta do przenoszenia i uznawania punktów ECTS/zmiany kierunku, to muszą za tym stać jakieś merytoryczne podstawy. Skoro publiczna placówka świadcząca usługi edukacji wyższej ogranicza swobodę studiowania to informacją publiczną jest na jakiej podstawie merytorycznej i prawnej takie działania podejmuje, - wykaz z ocen z danego przedmiotu z danego roku akademickiego - ostateczne rezultaty nauki lub oceniania studentów danego roku są informacją publiczną. Świadczy to o jakości kształcenia. Jest podstawą do wielu wniosków, np. o niskim przygotowaniu studentów do egzaminu, o dysproporcjach pomiędzy ocenami z zaliczeń wstępnych i egzaminacyjnych itp. To wszystko jest informacją o tym w jaki sposób placówka wykonuje zadanie kształcenia przyszłych absolwentów/pracowników mających zasilić rynek w regionie.

- prace zaliczeniowe to pierwszy etap oceniania, z którego wyrasta ocena, średnia, i kolejne możliwości jakie daje owa średnia. Jest to podstawowy proces towarzyszący nauczaniu i zdobywaniu wiedzy - ocenianie pracy studenta. Jest to więc podstawowa funkcja do jakiej uczelnia została zobligowana w ramach świadczenia publicznej edukacji wyższej - nauczanie i ocenianie.

W związku ze złożoną skargą w dniu 8 grudnia 2022 r. A. G. napisała e-mail do Skarżącego z informacją o nieumyślnym popełnieniu błędu pisarskiego w adresie e-mail, jak i z przeprosinami za zaistniałą sytuację oraz z zapewnieniem, że wniosek z dnia 28 października 2022 r. był procedowany z przyjętymi na uczelni procedurami oraz z należytą starannością.

Skarżący w odpowiedzi na powyższe, w dniu 9 grudnia 2022 r. drogą e-mail poinformował, że w jego ocenie Organ nadal pozostaje w bezczynności zarówno o postaci niepodjętych działań, jak i taką, która stanowi nieudostępnienie informacji publicznej wskutek uznania Organu, że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej.

Po ponownej analizie przedmiotowego wniosku, Organ uznał, że informacjom, o których mowa w tiret 1 i tiret 6 ww. wniosku można przypisać walor informacji publicznej, którą Organ udostępnił Skarżącemu w dniu 15 grudnia 2022 r.

W odpowiedzi na wysłaną wiadomość mailową, Skarżący napisał w dniu 19 grudnia 2022 r., że w jego ocenie Organ nadal pozostaje w bezczynności.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi.

W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę organ wyjaśnił, że zarzuty podniesione przez skarżącego są nieuzasadnione z poniżej wskazanych przyczyn:

1) przesyłanie wiadomości e-mail na adres, w którym pojawiała oczywista omyłka pisarska nie polegała na umyślnym działaniu;

2) wnioskowane informacje nie stanowią informacji publicznej z wyłączeniem informacji, o których mowa w tiret 1 i 6 ww. wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje.

Skarga została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, na podstawie art. 120 i art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 r. poz. 329, zwanej dalej: "p.p.s.a.") Zgodnie z art. 119 pkt 4 p.p.s.a. sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2022 r. poz. 329, dalej p.p.s.a.), wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy. Należy również pamiętać, że sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest wyłącznie w granicach danej sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 u.p.p.s.a.).

Rozpoznając niniejszą sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu jest bezczynność organu w udzieleniu informacji publicznej, o którą skarżący wystąpił w dniu 28 października 2022 r.

Na wstępie należy zauważyć, że z bezczynnością organu mającego udzielić informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w terminach przewidzianych w art. 13 u.d.i.p. organ takiej czynności nie podejmie, względnie nie wyda decyzji odmawiającej udostępnienia żądanej informacji lub nie poinformuje strony o tym, że żądana informacja nie jest informacją publiczną. Udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w tym terminie, podmiot zobowiązany do jej udostępnienia powiadamia o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p.). Stosownie do treści art. 14 ust. 1 u.d.i.p. udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępniania informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Bezczynność podmiotu rozpoznającego wniosek o udostępnienie informacji publicznej występuje wówczas, gdy w ustawowym terminie podmiot ten nie rozpoznał złożonego wniosku, czyli nie udostępnił informacji, ani nie wydał decyzji odmownej bądź nie poinformował Strony że żądana informacja nie jest informacją publiczną.

Ponadto wskazać należy, że w przypadku skargi na bezczynność co do udostępnienia informacji publicznej obowiązkiem Sądu jest zbadanie, czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym u.d.i.p. Dopiero stwierdzenie, że podmiot, do którego zwrócił się skarżący, był zobowiązany do udzielenia informacji publicznej oraz że żądana przez skarżącego informacja miała charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p. pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić wskazanemu podmiotowi bezczynność.

Skarżący skargę na bezczynność skierował do Dziekana Wydziału Prawa i Administracji w [...]. Należy zauważyć, że żaden przepis prawa nie wskazuje Dziekana jako organu uczelni, ani też jako organu, który posiada kompetencje do rozpatrywania spraw w trybie udostępniania informacji publicznej.

W ocenie Sądu bezsporne jest to, że to to Rektor jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, ponieważ zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Uniwersytet [...] w [...] jest uczelnią publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2022 r., poz. 574 ze zm., dalej: "P.s.w.n". Zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 1 i 2 P.s.w.n. rektor kieruje działalnością uczelni i reprezentuje ją na zewnątrz. Władze publiczne zapewniają zaś uczelniom publicznym środki finansowe niezbędne do wykonywania ich zadań (art. 366 P.s.w.n.). Rektor Uniwersytetu/Politechniki/Akademii jest zatem podmiotem reprezentującym jednostkę realizującą zadania publiczne w zakresie oświaty i nauki, dysponuje też funduszami publicznymi, a tym samym jest podmiotem zobligowanym do udzielenia informacji, jakie są w jego posiadaniu, a mają charakter informacji publicznej (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.).

Pojęcie informacji publicznej zdefiniowane zostało w art. 1 ust. 1 u.d.i.p., zgodnie z którym informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. Jego doprecyzowaniem jest art. 6 ust. 1 u.d.i.p., który wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze publicznym. Udostępnieniu podlega więc informacja o podmiotach zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej i zasadach ich funkcjonowania (art. 6 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p.), a także informacja o danych publicznych, w tym m.in. treść i postać dokumentów urzędowych (art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p.). Podkreślenia wymaga, że przepis art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawiera jednak tylko przykładowy katalog spraw i dlatego dla prawidłowego ustalenia znaczenia tego pojęcia uwzględnić należy także zapisy Konstytucji RP, która w art. 61 ust. 1 ustala prawo obywatela do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a także o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, oraz innych osób i jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Na podstawie wskazanych przepisów przyjąć trzeba, i jest to stanowisko powszechnie prezentowane w orzecznictwie sądowym, że informacją publiczną jest każda informacja wytworzona przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym, jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego przez kogo zostały wytworzone. Za informację publiczną uznaje się m.in. treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, lecz wykonującego zadania publiczne bądź funkcje publiczne. Są nią zarówno dokumenty bezpośrednio przez te podmioty wytworzone, jak i te, których używają one przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet gdy nie pochodzą bezpośrednio od nich. W doktrynie wyrażany jest ponadto trafny pogląd, że informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów w jakikolwiek sposób dotyczących organu, bez względu na to, co jest ich przedmiotem. Przy czym pojęcie "dokumentu" trzeba rozumieć w szerokim tego słowa znaczeniu prawa do informacji publicznej. Na potrzeby konstytucyjnego prawa do informacji publicznej za "dokument" w ogólności uznaje się każdą informację o działalności władzy publicznej lub o sprawach publicznych.

W ocenie Sądu Organ prawidłowo uznał, że wnioskowane informacje nie stanowiły informacji publicznej.

Zdaniem Sądu Organ wyczerpująco i w sposób prawidłowy wyjaśnił, że wskazanie dokładnej podstawy prawnej stosowania kryterium Polskiej Ramy Kwalifikacji jest informacją o obowiązujących przepisach prawa a żądanie wyjaśnienia czy informowanie o treści przepisów prawa w konkretnej sprawie nie podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie Sądu Organ prawidłowo również nie uznał za informację publiczną zapytania dotyczącego kwestii określenia rozwiązań w ramach przeniesienia studenta w ramach uczelni. Zastosowanie przepisów u.d.i p. nie jest możliwe z uwagi na to, że uzasadnianie hipotetycznych sytuacji, wykracza poza sferę faktów znajdujących odzwierciedlenie w dokumentach urzędowych a także w uchwalonym regulaminie. Również w odniesieniu do żądania przez Skarżącego wskazania przepisów dot. m.in. zakazu uznawania zajęć między zajęciami uznał, że również i tu informacja o obowiązujących przepisach prawa oraz żądanie stosowania prawa w konkretnej sprawie nie podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie Sądu nie jest również informacją publiczną wykaz ocen z przyporządkowaniem do numeru albumu z przedmiotu prawo postępowania cywilnego z podziałem na oceny z ćwiczeń oraz oceny z egzaminu, które zostały uzyskane w semestrze 2021/2022. Żądana w tym zakresie informacja w tym zakresie ma charakter prywatny, nie zaś publiczny, gdyż dotyczy konkretnego studenta. Wykaz ocen wraz z przyporządkowanym do każdej oceny numerem albumu doprowadzi do identyfikacji ocen przyznawanych poszczególnych studentom, a zatem do ujawnienia informacji prywatnych, zawartych w dokumentach prywatnych (które nie noszą cech "publiczności"). Ponadto sposoby weryfikacji wiedzy przez prowadzących zajęcia dydaktyczne, jak i zasady wystawiania ocen nie mogą podlegać weryfikacji przez studentów ani też inne osoby, które nie mają odpowiedniej delegacji ustawowej czy przygotowania merytorycznego.

Również słusznie Organ przyjął, że treść konkretnych prac egzaminacyjnych nie stanowi informacji publicznej. Udostępnienie prac zaliczeniowych studentów, to udostępnienie dokumentów prywatnych osób, nie pełniących funkcji publicznych.

W przedstawionym stanie faktycznym, Sąd stwierdził, że wbrew zarzutom podniesionym w skardze, Organ nie pozostawał w bezczynności w rozpoznaniu wniosku z dnia 28 października 2022 r.

W ocenie Sądu stwierdzić należy, że dokonana przez Organ wykładnia pojęcia informacji publicznej (art. 1 ust. 1 u.d.i.p.) jest prawidłowa.

Należy również wskazać, że zgodnie z art. 67 ust. 1 P.s.w.n. w programie studiów określa się: 1) efekty uczenia się, o których mowa w ustawie z dnia 22 grudnia 2015 r. o Zintegrowanym Systemie Kwalifikacji (Dz. U. 2020 r. poz. 226; dalej: "Z.s.k."); 2) opis procesu prowadzącego do uzyskania efektów uczenia się; 3) liczbę punktów ECTS przypisanych do zajęć.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 Z.s.k., do którego odsyła art. 67 ust. 1 P.s.w.n. przez efekty uczenia się należy rozumieć wiedzę, umiejętności oraz kompetencje społeczne nabyte w procesie uczenia się. Co do zasady ustawodawca nie narzuca uczelniom konkretnych efektów uczenia się, jakie mają zostać zrealizowane na danym kierunku studiów. Ustala wyłącznie uniwersalne charakterystyki efektów uczenia się pierwszego i drugiego stopnia (art. 7 Z.s.k.), które muszą być uwzględnione przy tworzeniu programu studiów – art. 67 ust. 1 pkt 1 P.s.w.n. To do uczelni należy więc ostateczne skonkretyzowanie, w jaki sposób na danym kierunku studiów będą realizowane "uniwersalne efekty uczenia się". Ustalając efekty uczenia się na danym kierunku uczelnia uadekwatnia je do uniwersalnych charakterystyk, o których mowa w art. 7 Z.s.k. Realizacja tego zadania następuje poprzez określenie w programie studiów: 1) formy studiów, liczby semestrów i liczby punktów ECTS koniecznej do ukończenia studiów na danym poziomie; 2) tytułu zawodowego nadawanego absolwentom; 3) zajęć lub grupy zajęć, niezależnie od formy ich prowadzenia, wraz z przypisaniem do nich efektów uczenia się i treści programowych zapewniających uzyskanie tych efektów;4) łącznej liczbę godzin zajęć; 5) sposobów weryfikacji i oceny efektów uczenia się osiągniętych przez studenta w trakcie całego cyklu kształcenia; 6) łącznej liczby punktów ECTS, jaką student musi uzyskać w ramach zajęć prowadzonych z bezpośrednim udziałem nauczycieli akademickich lub innych osób prowadzących zajęcia; 7) liczby punktów ECTS, jaką student musi uzyskać w ramach zajęć z dziedziny nauk humanistycznych lub nauk społecznych, nie mniejszą niż 5 punktów ECTS - w przypadku kierunków studiów przyporządkowanych do dyscyplin w ramach dziedzin innych niż odpowiednio nauki humanistyczne lub nauki społeczne; 8) wymiaru, zasad i formy odbywania praktyk zawodowych oraz liczbę punktów ECTS, jaką student musi uzyskać w ramach tych praktyk - § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 27 września 2018 r. w sprawie studiów (Dz. U. 2021 r. poz. 661 ze zm.).

Treść powołanego § 3 ust. 1 rozporządzenia w sprawie studiów pozostawia więc uczelni znaczną autonomię w zakresie realizacji przyjętych prawnie uniwersalnych charakterystyk efektów uczenia się. To uczelnia decyduje o tym, jakie przedmioty,

w jakim wymiarze i w obrębie jakich treści programowych będę te efekty realizować. Decyduje również o tym, w jaki sposób dochodzi do weryfikacji i oceny osiągniętych przez studenta efektów uczenia się w trakcie całego cyklu kształcenia. Tym samym to do uczelni należy ustalenie formy i metody sprawdzenia efektów uczenia się studenta po zakończeniu cyklu nauki w danym semestrze (por. wyrok NSA z 21 lutego 2023 r., sygn. akt III OSK 7096/21).

W ocenie Sądu pytania będące przedmiotem wniosku Skarżącego z dnia 28 października 2022 r., mającego jego zdaniem na celu ustalenie czy uczelnia należycie wykonuje swoje zadania nie są informacją publiczną.

W rozpoznawanej sprawie Sąd uwzględnił fakt, że Organ w terminie określonym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. zareagował na wniosek skarżącego, tzn. wysłał drogą e-mail w dniu 10 listopada 2022 r. informację, że z uwagi na konieczność dokładnej analizy wniosku odpowiedź na przedmiotowy wniosek zostanie udzielona do dnia 28 listopada 2023 r. a następnie w dniu 28 listopada 2022 r. poinformowano Stronę również drogą e-mail, że przedmiotowa odpowiedź zostanie przesłana do dnia 30 grudnia 2022 r.

W niniejszej sprawie nie zachodzi bowiem przypadek oczywistego braku podejmowania przez organ jakichkolwiek czynności, czy lekceważenia wniosku Skarżącego i braku woli załatwienia sprawy.

Wprawdzie osoba wykonująca czynności związane z odpowiedzią na wniesiony przez skarżącego wniosek popełniła błąd wysyłając odpowiedzi na niewłaściwy adres e-mail, jednakże błąd ten nie stanowił przejawu lekceważenia obowiązków w zakresie udostępnienia informacji. Specyfika błędu sprawiła, że wykryto go dopiero po wniesieniu zapytania przez Skarżącego w dniu 1 grudnia 2022 r. i tego dnia przesłano mu odpowiedź na właściwy adres e-mail.

Podsumowując, należy stwierdzić, że organ w terminie 14 dni od otrzymania wniosku przez Skarżącego wypowiedział się co do jego treści, wskazując nowe terminy załatwienia sprawy a ostatecznie w dniu 1 grudnia 2022 r. udzielił mu odpowiedzi.

Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że brak jest podstaw do uznania, że organ dopuścił się w tej sprawie bezczynności a w sprawie nie doszło zatem do naruszenia wskazanych w skardze przepisów, w tym art. 13 ust. 1 u.d.i.p., t.j. do przekroczenia terminu na udzielenie informacji.

Nie jest również zasadne żądanie nałożenia na organ grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. Grzywna taka jest środkiem represyjno-dyscyplinującym i powinna być stosowana jako ostateczność w drastycznych przypadkach zwłoki organu i gdy istnieje obawa, że bez nałożenia tej sankcji organ sprawy nadal nie załatwi. Skoro w analizowanym stanie faktycznym organ nie pozostaje w bezczynności, to brak jest przesłanek do nałożenia grzywny na podstawie ww. przepisów prawa.

W tym stanie rzeczy, Sąd, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., skargę oddalił.