Wyrok z dnia 2021-10-07 sygn. III OSK 3900/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędziowie: sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz sędzia del. WSA Mariusz Kotulski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 7 października 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 sierpnia 2020 r. sygn. akt IV SAB/Wr 187/20 w sprawie ze skargi R. S. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2020 r., sygn. akt IV SAB/Wr 187/20 oddalił skargę R. S. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało podjęte na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy.

R. S. wnioskiem z dnia 31 stycznia 2020 r. (wpływ do organu 11 lutego 2020 r.) zwrócił się do Prezesa Sądu Rejonowego w [...] o udostępnienie informacji publicznej w postaci kopii wszystkich wyroków wraz z uzasadnieniami, wydanych w roku 2016, zarejestrowanych w repertorium C pod symbolem 056 i 056s. Żądane informacje mogą być zapisane na płycie CD/DVD.

Odpowiadając na ww. wniosek, Prezes Sądu Rejonowego w [...] pismem z dnia 25 lutego 2020 r. poinformował wnioskodawcę, że w Sądzie odnotowano w repertorium C pod symbolem 056 sześć spraw: I C 641/14, I C 846/14, I C 1141/14, I C 1410/14, I C 1650/14, I C 669/15, zakończonych w 2016 r. Ponadto poinformowano wnioskodawcę, że wszystkie sprawy wysłano celem publikacji i anonimizacji do Portalu Orzeczeń. Natomiast nie odnotowano w Sądzie spraw zarejestrowanych w repertorium C pod symbolem 056s.

Pismem z dnia 2 marca 2020 r. (otrzymanym przez wnioskodawcę w dniu 6 marca 2020 r.) poinformowano wnioskodawcę, że został rozwiązany problem techniczny i orzeczenia wraz z uzasadnieniami, po anonimizacji są dostępne w Portalu Orzeczeń.

W skardze do WSA we Wrocławiu na bezczynność organu w udostępnieniu informacji publicznej, R. S. wniósł o zobowiązanie Prezesa Sądu Rejonowego do udostępnienia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia 31 stycznia 2020 r., nałożenie na Prezesa SR grzywny w wysokości określonej przepisami oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Organ nie udostępnił bowiem informacji publicznej zgodnie z wnioskiem ani też nie podał powodów, dla których informacja nie mogła być udostępniona zgodnie z wnioskiem.

W odpowiedzi na skargę Prezes Sądu Rejonowego wniósł o jej oddalenie, ponieważ zachowane zostały terminy udzielenia informacji, a opublikowanie informacji publicznej w Portalu Orzeczeń (BIP) jest dopuszczalną formą udzielenia informacji.

W piśmie procesowym z dnia 18 sierpnia 2020 r. pełnomocnik skarżącego wniosła o zobowiązanie ww. organu do udostępnienia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia 31 stycznia 2020 r., stwierdzenie że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, nałożenie na Prezesa SR grzywny w wysokości określonej przepisami oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Pełnomocnik strony zwrócił uwagę, że przepisy nie wprowadzają zakazu udostępniania na wniosek informacji znajdujących się w BIP w szczególności, gdy wnioskodawca może z różnych przyczyn mieć utrudnione lub uniemożliwione korzystanie z Internetu. Organ zdawał sobie sprawę, ze skarżący przebywa w Zakładzie Karnym, a zatem nie ma możliwości korzystania z Internetu. Nadto organ nie wskazał dokładnie strony BIP, gdzie skarżący może znaleźć żądane informacje.

Powołanym na wstępie wyrokiem, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej jako "P.p.s.a.") uznał, że skarga jest bezzasadna.

W ocenie Sądu I instancji bezsporne jest, że informacja żądana przez skarżącego jest informacją publiczną i jest objęta zakresem przedmiotowym u.d.i.p. Dotyczy bowiem informacji o danych publicznych, tj. treści orzeczeń sądów powszechnych, o czym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4a u.d.i.p.

Następnie stwierdzono, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek dotyczy jedynie informacji niezamieszczonych w BIP oraz w centralnym repozytorium. Stosownie bowiem do art. 10 ust. 1 u.d.i.p. informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Oznacza to, ze adresat wniosku zwolniony jest z obowiązku udostępnienia informacji, jeżeli została ona ujawniona w BIP lub centralnym repozytorium. W tej sytuacji w przypadku złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, podmiot zobowiązany zawiadamia wnioskodawcę o braku możliwości zastosowania trybu wnioskowego w związku z ujawnieniem żądanej informacji w BIP. Podmiot zobowiązany nie ma więc obowiązku udostępniać informacji publicznej w formie i sposób wskazany we wniosku jedynie wówczas, gdy znajduje się ona w BIP, zaś zakres żądania sformułowanego we wniosku i zakres informacji znajdujący się w BIP pozwala na stwierdzenie, że są one identyczne. Dodać należy, że udostępnienie informacji publicznej w BIP zwalnia podmiot zobowiązany również z obowiązku potwierdzania na piśmie jej istnienia.

Dalej Sąd I instancji wyjaśnił, że z sytuacją zamieszczenia żądanej informacji w BIP mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie. W dniach 25 lutego 2020 r. i 2 marca 2020 r. poinformowano skarżącego, że żądana informacja została opublikowana w Portalu Orzeczeń, dostępnym dla zainteresowanych na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości. Oznacza to, że na dzień wniesienia skargi, tj. 23 marca 2020 r., organ nie pozostawał bezczynny.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego, że przepisy nie wprowadzają zakazu udostępniania na wniosek informacji znajdujących się w BIP, Sąd I instancji zauważył, że stosownie do art. 10 ust. 1 u.d.i.p. adresat wniosku nie jest zobowiązany do udostępniania informacji publicznej zamieszczonej już w BIP i dlatego też nie można organowi postawić zarzutu naruszenia przepisów u.d.i.p.

Odpowiadając na zarzut skarżącego, że może on z różnych przyczyn mieć utrudnione lub uniemożliwione korzystanie z Internetu (skarżący przebywa w Zakładzie Karnym) Sąd wyjaśnił, że skarżący nie zaznaczył jednak we wniosku o udostępnienie informacji publicznej, że przebywa w ZK, a żądanie udostępnienia informacji publicznej na płycie CD/DVD oznacza, że skarżący ma dostęp do sprzętu komputerowego. Ponadto ustawa stanowi o braku obowiązku udostępniania informacji publicznej zamieszczonej już w BIP bez względu na to, czy wnioskodawca ma swobodny dostęp do Internetu czy też nie.

Sąd uznał też, że informacja, iż orzeczenia zostały zamieszczone w Portalu Orzeczeń jest wystarczająca, skoro w Portalu Orzeczeń orzeczenia właściwego sądu można odnaleźć przez "Listę sądów" albo też korzystając z mapki kraju z podziałem na poszczególne apelacje.

Z rozstrzygnięciem tym skarżący nie zgodził się i wywiódł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zaskarżając ww. wyrok w części, tj. w zakresie pkt. I wskazanego wyżej wyroku

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. w oparciu o art. 174 pkt. 1 ppsa naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie, a to:

- pominięcie art. 14 ust. 1, ust. 2 oraz art. 16 ust. 1 u.d.i.p. mimo że w realiach przedmiotowej sprawy skarżący złożył wniosek o udostępnienie mu informacji publicznej w konkretnej formie (kserokopia, skany) oraz w określony sposób (doręczenie kopii pism lub nagranie dokumentów na płytę CD/DVD), a organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej nie udzielił mu jej w żądanej formie oraz w określony sposób, ani też nie wydał decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, a na etapie złożonego wniosku żądane informacje nie były umieszczone w Biuletynie Informacji Publicznej, co doprowadziło do oddalenia skargi w całości tj. niezasadnego uznania, że skarżący domagał się udzielenia informacji zamieszczonej w BIP;

- art. 10 ust. 1 u.d.i.p. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że żądane przez skarżącego informacje (dokumenty) w chwili złożenia wniosku były dostępne w Biuletynie Informacji Publicznej, podczas gdy dopiero złożenie wniosku spowodowało umieszczenie ich w Portalu Orzeczeń, co doprowadziło do błędnego przekonania, że w realiach przedmiotowej sprawy został wyłączony tryb wnioskowy udzielania informacji publicznej (tj. udzielenie informacji na wniosek strony) i organ w sposób prawidłowy udzielił informacji publicznej skarżącemu;

- art. 10 ust. 1 u.d.i.p. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że w realiach przedmiotowej sprawy wystarczającym dla uznania, że doszło do udzielenia informacji publicznej będzie odesłanie skarżącego do strony internetowej, mimo że skarżący odbywa karę pozbawienia wolności i nie ma możliwości nieskrępowanego dostępu do Internetu, co doprowadziło do nieuprawnionego oddalenia skargi;

- art. 10 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z § 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie Biuletynu Informacji Publicznej (Dz.U. z 2007 r., Nr 10, poz. 68) poprzez uznanie, że umieszczenie żądanych informacji po otrzymaniu wniosku o ich udostępnienie na Portalu Orzeczeń spełnia obowiązek udostępnienia informacji publicznej w Biuletynie Informacji Publicznej mimo że Portal nie spełnia kryteriów strony BIP jak również żądane przez skarżącego informacje nie były udostępnione na tej stronie w dniu złożenia przedmiotowego wniosku, co doprowadziło do nieuprawnionego oddalenia skargi;

2) w oparciu o art. 174 pkt. 2 ppsa naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 151 w zw. z art. 149 § 1, § 1a oraz § 2 ppsa w zw. z art. 13 ust. 1 w zw. z art. 14 ust. 1, ust. 2, art. 10 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 u.d.i.p. poprzez oddalenie skargi pomimo naruszenia przez organ terminów określonych w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. i nieudzielenia informacji skarżącemu w formie i w sposób przez niego wskazany, ani też nie wydanie w tym terminie decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej, co powinno doprowadzić do rozstrzygnięcia uwzględniającego skargę w całości.

Wobec powyższego wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w części tj. w zakresie pkt. I i ponowne rozpoznanie sprawy z uwagi na to, że podstawy skargi kasacyjnej są oczywiście usprawiedliwione; przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów pomocy prawnej w podwójnej wysokości, które nie zostały opłacone w całości ani w części.

W przypadku przekazania skargi kasacyjnej do Naczelnego Sadu Administracyjnego wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w części w jakiej skarga została oddalona w całości oraz rozpoznanie w oparciu o art. 188 ppsa przedmiotowej skargi; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części w jakiej skarga została oddalona w całości oraz przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania oraz przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w podwójnej wysokości

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania określone w art. 183 § 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje więc zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej.

Skoro w niniejszej sprawie pełnomocnik strony skarżącej kasacyjnie – na podstawie art. 176 § 2 p.p.s.a. – zrzekł się rozprawy, a strona przeciwna w ustawowym terminie nie zawnioskowała o jej przeprowadzenie, to rozpoznanie skargi kasacyjnej nastąpiło na posiedzeniu niejawnym, zgodnie z art. 182 § 2 i 3 p.p.s.a.

Złożona w niniejszej sprawie skarga kasacyjna nie zawierała usprawiedliwionych podstaw wobec czego podlegała oddaleniu.

Poprzedzając zajęcie stanowiska względem zarzutów odnoszących się do naruszenia wskazanych przepisów prawa należy zauważyć, iż sposób skonstruowania tych zarzutów wskazuje na liczne powtórzenia tych samych kwestii, i powielania ich w różnych konfiguracjach. Taka redakcja podstaw skargi kasacyjnej nakazywała zbiorczo odnieść się do zarzutów powtarzanych przez autora skargi kasacyjnej (ujmowania ich w różnych wariantach).

Stosownie do brzmienia wielokrotnie powoływanego w zarzutach przepisu art. 10 ust. 1 u.d.i.p., wskazać należy, że ustawodawca nie przewidział żadnej szczególnej formy udzielenia informacji publicznej, stąd jej udostępnienie realizowane jest w formie czynności materialno-technicznej. Podkreślenia wymaga, że stosownie do art. 10 ust. 1 u.d.i.p., udostępnieniu na wniosek podlega każda informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium. Oznacza to tym samym, że informacje udostępnione we wspomnianych publikatorach nie podlegają udostępnieniu na wniosek. W orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi wątpliwości, że wyroki sądowe z uzasadnieniami, jako wydane w sprawie przez sąd, w ramach jego działalności orzeczniczej opartej na przepisach prawa powszechnie obowiązującego, są danymi publicznymi, zatem podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2018 r. sygn. akt I OSK 784/16).

Zauważyć należy, że skarżący nie przeczy otrzymaniu informacji o które wystąpił, lecz bezczynność organu wiąże z faktem nie zrealizowania jego wniosku co do formy w jakiej oczekiwał udzielenia tej informacji. W tym miejscu zasadnym jest zwrócenie uwagi, że sam skarżący nie wskazał we wniosku w sposób jednoznaczny formy udostępnienia informacji podając, że "informacje mogą być zapisane na płycie CD/DVD".

Nadto zaakcentowania wymaga, że to Biuletyn Informacji Publicznej jest podstawowym źródłem zapoznania się z informacją publiczną i udostępnienie informacji w BIP wyłącza obowiązek ponownego jej udostępnienia na wniosek zainteresowanego, czy w innych przewidzianych w ustawie formach (np. wyłożenia, wywieszenia). Przepis art. 10 ust. 1 u.d.i.p. wprowadza tzw. negatywną klauzulę wnioskowego trybu udzielania informacji. Oznacza to, że adresat wniosku zwolniony jest z obowiązku udostępnienia informacji, jeżeli została ona ujawniona w BIP lub centralnym repozytorium. W przypadku złożenia wniosku podmiot zobowiązany zawiadamia wnioskodawcę o braku stosowania trybu wnioskowego w związku z ujawnieniem żądanej informacji w BIP (zob. G. Sibiga, Prawne formy działania podmiotów udostępniających informację publiczną na żądanie indywidualne, PPP 2007, nr 3, s. 18). Oznacza to, że podmiot zobowiązany nie ma obowiązku udostępniać informacji publicznej w formie i w sposób wskazany we wniosku jedynie wówczas, gdy znajduje się ona w BIP, zaś zakres żądania sformułowany we wniosku o jej udostępnienie i zakres informacji znajdujący się w BIP pozwala na stwierdzenie, że są one identyczne. Z taką sytuacją mamy do czynienia w analizowanym przypadku. Dodać należy, że udostępnienie informacji publicznej w BIP zwalnia również podmiot zobowiązany z obowiązku potwierdzania na piśmie jej istnienia. Natomiast w przypadku informacji udostępnionej w BIP na dysponencie tej informacji nie spoczywa obowiązek dokonywania wydruków z Biuletynu i przesyłania ich żądającemu informacji (podobnie wyrok NSA z 25 września 2008 r., I OSK 416/08, LEX nr 490132).

Rację należy zatem przyznać Sądowi I instancji, że w realiach tej sprawy nie można uznać, że organ pozostawał w bezczynności na dzień wniesienia skargi, tj. 23 marca 2020 r. W dniach 25 lutego 2020 r. i 2 marca 2020 r. skarżący został bowiem poinformowany, że żądana informacja została opublikowana w Portalu Orzeczeń, dostępnym dla zainteresowanych na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości.

Przede wszystkim jednak zaakcentowania wymaga, że Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu z urzędu, z racji rozpoznawanych spraw, znane jest, że skarżący od wielu lat z tego rodzaju wnioskami o udostępnienie informacji publicznej występuje masowo nie tylko do innych sądów powszechnych, ale także do innych organów, tj. jednostek prokuratury, urzędów miejskich oraz aresztów śledczych. Z dostępnej Sądowi II instancji bazy orzeczniczej sądów administracyjnych (CBOSA) wynika, że skarżący tego rodzaju wnioski, jak w niniejszej sprawie, systematycznie składa do sądów powszechnych w całej Polsce (por. przykładowo wyroki w sprawach: WSA w Łodzi sygn. akt: II SA/Łd 626/20, II SA/Łd 493/20, II SA/Łd 425/20; WSA w Opolu sygn. akt II SA/Op 297/20; WSA we Wrocławiu sygn. akt: IV SA/Wr 237/20, IV SA/Wr 358/20, IV SAB/Wr 221/20; WSA w Gdańsku sygn. akt: II SAB/Gd 53/20, II SAB/Gd 61/20; WSA w Bydgoszczy sygn. akt II SAB/Bd 35/20; WSA w Gliwicach sygn. akt III SAB/Gl 136/20; WSA w Poznaniu sygn. akt: IV SA/Po 462/20, IV SAB/Po 36/16; WSA w Rzeszowie sygn. akt: II SA/Rz 639/16, II SAB/Rz 41/20, II SAB/Rz 25/20). W uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wskazano, że skarżący w okresie od 18 czerwca 2020 r. do 30 października 2020 r., będąc pozbawionym wolności, przekazał do wysłania 4.306 listów urzędowych (4.306:19 tygodni = 226,6 przesyłek tygodniowo: 7 dni = 32,4 przesyłek dziennie) skierowanych do sądów w całej Polsce (zob. wyrok z WSA w Lublinie z 29 czerwca 2021 r., sygn. akt II SA/Lu 223/21).

W ocenie NSA, skala wykorzystywania przez skarżącego instytucji dostępu do informacji publicznej uzasadnia przekonanie, że wniosek skarżącego stanowił przejaw nadużywania prawa do informacji.

Nadużywanie publicznego prawa podmiotowego ma miejsce wówczas, gdy podejmuje się próbę korzystania z instytucji dostępu do informacji publicznej dla osiągnięcia celu innego aniżeli troska o dobro publiczne, jakim jest w szczególności prawo do przejrzystego państwa, jego struktur, przestrzegania prawa przez podmioty życia publicznego, jawności funkcjonowania administracji i innych organów (vide: J. Drachal, Prawo do informacji publicznej w świetle wykładni funkcjonalnej [w:] J. Góral, R. Hauser i J. Trzciński, Sądownictwo administracyjne gwarantem wolności i praw obywatelskich 1980-2005, Naczelny Sąd Administracyjny, W-wa, 2005 r., s. 146–147; wyrok NSA z dnia 16 października 2015 r., sygn. akt I OSK 1992/14; wyrok NSA z dnia 23 listopada 2016 r., sygn. akt I OSK 1601/15; wyrok NSA z dnia 14 lutego 2017 r., sygn. akt I OSK 2642/16).

Zasadniczo w doktrynie prawniczej oraz w orzecznictwie konstrukcja nadużycia prawa do informacji publicznej pojawia się w kontekście: 1. wykorzystania prawa do informacji w celu zakłócenia funkcjonowania organów administracji (do swoistego pieniactwa z wykorzystaniem prawa do informacji); 2. wykorzystania dla celów gospodarczych, zawodowych lub na potrzeby prowadzenia indywidualnych sporów prawnych; 3. wykorzystania dla szykanowania osób piastujących funkcje publiczne, do pozyskiwania informacji o tych osobach nie w celu społecznej kontroli, lecz dla prowadzenia sporów osobistych, zaspokojenia prywatnych animozji (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 stycznia 2020 r., sygn. akt II SAB/Kr 481/19).

Nadużycie prawa dostępu do informacji publicznej polega zatem na próbie korzystania z jego instytucji dla osiągnięcia celu innego aniżeli troska i dobro publiczne, jakim jest prawo do przejrzystego państwa, jego struktur, przestrzeganie prawa przez podmioty życia publicznego, jawność administracji i innych organów itp. Celem ustawy o dostępie do informacji publicznej nie jest bowiem zaspokajanie indywidualnych (prywatnych) potrzeb w postaci pozyskiwania informacji wprawdzie publicznych, lecz przeznaczonych dla celów innych niż wyżej wymienione. Takie informacje mogą być uzyskiwane na zasadach przyjętych dla danego rodzaju stosunków (por. wyrok NSA z dnia 23 listopada 2016 r., sygn. akt I OSK 1601/15).

Wprawdzie w ustawie o dostępie do informacji publicznej nie określono granic korzystania z prawa do informacji, a zatem brak jest jakichkolwiek ograniczeń zarówno co do liczby, jak i jakości żądanej informacji. Taki stan rzeczy powoduje jednak, że w praktyce bardzo często dochodzi do nadużywania prawa do informacji do realizacji celów, które nie wynikają z ustawy, ani tym bardziej z Konstytucji RP oraz celów, które są trudne do pogodzenia z założeniami całego systemu prawa, składającego się z leżących u jego fundamentów wartości i zasad aksjologicznych. Z taką sytuacją mamy do czynienia w okolicznościach niniejszej sprawy. W każdym indywidualnym przypadku zachowanie skarżącego wnoszącego o udzielenie informacji publicznej winno być zatem oceniane nie tylko w kontekście uprawnienia do uzyskania takiej informacji, ale w konkretnych sytuacjach należy również uwzględnić płynące wobec niego wartości, a przede wszystkim nadrzędne zasady.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w tym kontekście pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z dnia 30 sierpnia 2012 r., sygn. akt I OSK 799/12, zgodnie z którym zakres obowiązku informacyjnego państwa powinien być ukształtowany w taki sposób, aby zapewnić równowagę miedzy korzyściami wynikającymi z zapewnienia dostępu do informacji a szeroko rozumianymi kosztami, jakie muszą ponieść w celu jego realizacji podmioty zobowiązane. Nadużywanie prawa do informacji może bowiem ograniczać dostęp do niej innym podmiotom i zakłócać funkcjonowanie urzędu (zob. Nadużywane prawa do informacji publicznej – Uwagi De Lege Lata i De Lege Ferenda, Agnieszka Piskorz – Ryń, Kontrola Państwowa nr 6/2008).

Powyższe uprawnia do wniosku, że celem działania skarżącego nie jest jakakolwiek dbałość o interes publiczny, lecz wywołanie dolegliwości u adresata i utrudnienie funkcjonowania określonego organu, co stanowi o nadużyciu prawa do informacji publicznej.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł w wyroku o przyznaniu pełnomocnikowi skarżącej wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy (art. 250 § 1 ppsa), gdyż przepisy art. 209 i art. 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną należne od Skarbu Państwa przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258-261. Pełnomocnik skarżącej powinien złożyć do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu stosowny wniosek w tym przedmiocie.