Wyrok z dnia 2023-07-07 sygn. III OSK 538/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Zyglewska Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 października 2021 r., sygn. akt: II SA/Wa 1983/21 w sprawie ze skargi W.S. na decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia 30 marca 2021 r., nr BDG.0143.80.2021.KS w przedmiocie odmowy udostępnienie informacji publicznej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od W.S. na rzecz Dyrektora Generalnego Służby Więziennej kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia

7 października 2021 r., sygn. akt: II SA/Wa 1983/21 oddalił skargę W.S. (skarżący) na decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej (organ) z dnia 30 marca 2021 r., nr BDG.0143.80.2021.KS w przedmiocie odmowy udostępnienie informacji publicznej.

Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Wnioskiem z dnia 24 grudnia 2020 r. W.S. zwrócił się do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. o udostępnienie informacji publicznej w postaci "kopii odpowiedzi na skargi osadzonych dotyczących Zakładu Karnego w C., uznanych za zasadne i częściowo zasadne przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. z okresu od 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.".

Pismem z dnia 26 stycznia 2021 r. Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej

w B., po dokonaniu anonimizacji, udostępnił skarżącemu żądane dokumenty.

Dnia 15 lutego 2021 r. skarżący ponownie zwrócił się o udostępnienie informacji publicznej "w zakresie stosownie zanonimizowanych kopii odpowiedzi na skargi osadzonych dotyczących działalności zakładu Karnego w C., uznanych za zasadne i częściowo zasadne przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. z okresu od dnia 01.01.2017 r. do dnia 31.12.2017 r.,

w formie papierowej i przesłanie pocztą żądanej informacji". Skarżący wskazał, że organ w odpowiedzi na wniosek skarżącego z dnia 24 grudnia 2020 r.

o udostępnienie informacji dokonał nieprawidłowej anonimizacji przesłanych dokumentów, bowiem została ona dokonana w sposób niepozwalający na identyfikację nie tylko danych chronionych prawem, ale również pełnego zakresu informacji stanowiących informację publiczną. Skarżący poinformował również, że w przypadku, gdy organ dalej będzie uchylał się od udzielenia żądanych informacji złoży on skargę do sądu administracyjnego w przedmiocie bezczynności.

Decyzją z dnia 8 marca 2021 r., nr 1/2021 Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. odmówił skarżącemu udostępnienia informacji publicznej w zakresie udostępnienia kopii odpowiedzi na skargi osadzonych dotyczących Zakładu Karnego w C., które uznano za zasadne lub częściowo zasadne w 2017 r. "stosownie zanonimizowane". W uzasadnieniu decyzji wskazano, że z orzecznictwa wynika bezspornie, iż treść odpowiedzi na skargi osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Organ zwrócił jednak uwagę na treść art. 102 pkt 10 Kodeksu karnego wykonawczego, zgodnie z którym szczególnej ochronie przed zapoznaniem się przez osoby trzecie (np. innych osadzonych) podlega treść składanych przez skazanych wniosków, skarg i próśb, i wskazał, że analogicznie należy potraktować treść udzielonych przez organ odpowiedzi na wnioski, skargi i prośby. Skarżącemu zostały zatem udostępnione żądane informacje po dokonaniu niezbędnej anonimizacji.

Podniesiono, że nie jest możliwe udostępnienie żądanych dokumentów w sposób "mniej zanonimizowany" ze względu na treść art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na ochronę prywatności osoby fizycznej.

W związku z żądaniem skarżącego Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. uznał, że konieczne jest wydanie decyzji odmownej w zakresie wskazanym we wniosku z 15 lutego 2021 r. na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Dnia 15 marca 2021 r. skarżący złożył odwołanie od w/w decyzji. W treści odwołania skarżący stwierdził, że zaskarżona decyzja zawiera niezgodne ze stanem faktycznym informacje.

Decyzją z dnia 30 marca 2021 r., nr BDG.0143.80.2021.KS Dyrektor Generalny Służby Więziennej utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazano, że prawidłowo oceniono, iż żądane informacje mają walor informacji publicznej, jednakże ze względu na treść art. 5 ust. 2 ustawy

o dostępie do informacji publicznej oraz art. 110 pkt 10 (powinno być: art. 102 pkt 10) Kodeksu karnego wykonawczego konieczna była anonimizacja ich treści. W opinii organu proces anonimizacji został wykonany prawidłowo przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. poprzez usunięcie danych wrażliwych, pozwalających na identyfikacje wnoszącego skargę oraz danych odnoszących się do treści skargi, co do których w/w przepis Kodeksu karnego wykonawczego ustanawia obowiązek ochrony. Organ odmówił zatem udostępnienia żądanych informacji w formie "mniej zanonimizowanej".

Pismem datowanym na dzień 12 kwietnia 2021 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia 30 marca 2021 r., nr BDG.0143.80.2021.KS utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji, którą odmówiono skarżącemu udostępnienia informacji publicznej. W skardze przedstawiono stan faktyczny sprawy do dnia jej wniesienia. Stwierdzono, że Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. był obowiązany do udostępnienia informacji publicznej w zakresie wskazanym wnioskiem z 15 lutego 2021 r. bez zbędnej zwłoki, a tego nie uczynił.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Generalny Służby Więziennej wniósł o oddalenie skargi oraz rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym i wydanie orzeczenia na posiedzeniu niejawnym. W uzasadnieniu organ stwierdził, że skarżący w sposób nieuprawniony domaga się udostępnienia mu dokumentacji o zmienionym zakresie anonimizacji, nie wykazując przy tym szczególnej istotności tej informacji dla interesu publicznego, co jest przesłanką takiego udostępnienia. Dodatkowo wskazano, że celem ustawy o dostępie do informacji publicznej nie jest zaspokojenie indywidualnych potrzeb obywateli w zakresie dostępu do informacji publicznej, a troska o dobro publiczne. Inny sposób korzystania z prawa dostępu do informacji publicznej może stanowić nadużycie przysługujących praw. Uznanie skargi za uzasadnioną mogłoby doprowadzić do nadużycia prawa do dostępu do informacji publicznej niezależnie od faktu, iż naruszyłoby to prawo do prywatności osób wnoszących skargi poprzez naruszenie art. 110 pkt 10 (powinno być: art. 102 pkt 10) Kodeksu karnego wykonawczego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 października 2021 r., sygn. akt: II SA/Wa 1983/21 oddalił skargę. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, że prawo dostępu do informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego i podlega ograniczeniu na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie oznacza to bezwzględnego zakazu udostępnienia informacji zawierających w swej treści, tzw. dane wrażliwe, bowiem taka możliwość istnieje po usunięciu danych wrażliwych w drodze anonimizacji.

W niniejszej sprawie bezsporne było, że żądane informacje powinny być zanonimizowane przed udostępnieniem, natomiast problemem był zakres dokonanej anonimizacji. Sąd wskazał na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 czerwca 2021 r., sygn. akt III OSK 2160/21, zgodnie z którym anonimizacja powinna być przeprowadzona w taki sposób, aby wykluczyć możliwość identyfikacji osób fizycznych, również w sposób pośredni. W ocenie Sądu I instancji organ I instancji prawidłowo dokonał anonimizacji żądanych informacji zgodnie z wymogami wynikającymi z ustawy o dostępie do informacji publicznej, Kodeksu karnego wykonawczego oraz orzecznictwem sądów administracyjnych. Co więcej, zakres anonimizacji żądanych dokumentów w opinii Sądu pozwalał na zapoznanie się z treścią informacji publicznej, zatem skarga nie była zasadna.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł skarżący W.S. zaskarżając ten wyrok w całości, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania i zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, zrzekając się rozprawy oraz zarzucając na podstawie art. 174 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że możliwe jest udostępnienie informacji po wymazaniu tzw. danych wrażliwych, pomimo tego, iż niweczy to uzyskanie pożądanego przez stronę rezultatu w postaci uzyskania konkretnej informacji publicznej.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej ponownie podkreślono, że zanonimizowanie danych przedstawionych przez organ zasadniczo całościowo niweczy cel wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej. Skarżący kasacyjnie powołał się na wyrok WSA w Białymstoku z dnia 22 maja 2020 r.,

sygn. akt II SAB/Bk 81/20, w którym stwierdzono, że "anonimizacja określonych danych składających się na treść dokumentu jest uzasadniona, gdy czynność ta nie wykracza poza ograniczenia wynikającego z u.d.i.p. i jednocześnie nie pozbawia dokumentu waloru informacyjnego, jaki wynika ze złożonego wniosku".

Dyrektor Generalny Służby Więziennej pismem z 28 stycznia 2022 r. złożył odpowiedź na skargę kasacyjną, w której wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym według norm przepisanych. Organ podzielił stanowisko przedstawione w wyroku Sądu I instancji. Dodatkowo powołując się na orzecznictwo NSA organ wskazał, że zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu polega na wykazaniu, że rzeczywisty, ustalony w sposób wątpliwy stan faktyczny nie odpowiada stanowi hipotetycznemu wskazanemu w zastosowanym przepisie. Natomiast skarżący zarzucając wyrokowi naruszenie prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez jego niewłaściwe zastosowanie nie wykazał, że anonimizacja danych wrażliwych zniweczyła uzyskanie pożądanej przez stronę informacji publicznej. Z udostępnionych dokumentów wynikało, co legło u podstaw uznania danej skargi za uzasadnioną lub częściowo uzasadnioną, zatem informacja, której żądał skarżący, wprost wynikała z udostępnionych dokumentów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 182 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz.U. z 2023 r., poz. 259 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdy strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy,

a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy. Z kolei według art. 182 § 3 p.p.s.a. na posiedzeniu niejawnym Naczelny Sąd Administracyjny orzeka w składzie jednego sędziego, a w przypadkach, o których mowa w § 2, w składzie trzech sędziów. Ponieważ w rozpoznawanej sprawie strona skarżąca kasacyjnie złożyła stosowny wniosek, a strona przeciwna nie przedstawiła odmiennych wniosków procesowych, skarga kasacyjna została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 p.p.s.a.).

Granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy. Wniesiona w niniejszej sprawie skarga kasacyjna została oparta na zarzucie naruszenia prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie.

Skarżący kasacyjnie zarzuca orzeczeniu Sądu I instancji naruszenie art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2022 r., poz. 902 ze zm.) - dalej u.d.i.p., "poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż możliwe jest udostępnienie informacji po wymazaniu tzw. danych wrażliwych, pomimo tego, iż niweczy to uzyskanie pożądanego przez stronę rezultatu w postaci uzyskania konkretnej informacji publicznej".

Zarzut ten nie mógł być skuteczny.

Przypomnieć należy, że zarzutem podnoszonym w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej można kwestionować błędną wykładnię prawa materialnego lub jego niewłaściwe zastosowanie, przy tym zarzucając błędną wykładnię konkretnego przepisu prawa autor skargi kasacyjnej powinien uzasadnić, na czym polegało niewłaściwe zrozumienie treści tego przepisu przez Sąd I instancji, a także wskazać, jaka powinna być prawidłowa jego wykładnia, natomiast podnosząc zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego wykazać należy, że sąd stosując normę prawną popełnił błąd subsumcji, czyli że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada (lub nie odpowiada) stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. Skoro niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego oznacza błąd w zakresie subsumcji stanu faktycznego wobec treści stosowanej normy prawnej, to może być ono zarówno konsekwencją wcześniejszych błędnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego, jak i błędnej wykładni prawa materialnego, ale może mieć miejsce również wtedy, gdy prawidłowe są ustalenia i oceny w zakresie stanu faktycznego oraz wykładnia prawa materialnego, a wadliwość przejawia się wyłącznie w zestawieniu stanu faktycznego ze stanem prawnym sprawy. W rozpatrywanej skardze kasacyjnej nie podniesiono zarzutów w ramach drugiej podstawy kasacyjnej, a zatem nie zakwestionowano skutecznie ustaleń i ocen w zakresie stanu faktycznego. Nie podważono również wykładni prawa materialnego stosowanego w realiach niniejszej sprawy. Skarga kasacyjna nie zawiera zarzutu błędnej wykładni prawa materialnego. Omawiany zarzut dotyczy niewłaściwego zastosowania prawa materialnego i również w jego treści nie zakwestionowano prawidłowości wykładni wskazanych w nim przepisów,

a nawet gdyby tak odczytać omawiany zarzut, to zarzut błędnej wykładni byłby niezasadny, gdyż w żadnym miejscu uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd I instancji nie wyraził poglądu, zgodnie z którym "możliwe jest udostępnienie informacji po wymazaniu tzw. danych wrażliwych, pomimo tego, iż niweczy to uzyskanie pożądanego przez stronę rezultatu w postaci uzyskania konkretnej informacji publicznej".

Wobec powyższego, w realiach niniejszej sprawy omawiany zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego mógłby odnieść skutek jedynie w przypadku wykazania, że Sąd I instancji w przyjętym przez ten Sąd stanie faktycznym i prawnym sprawy dokonał ich wadliwego zestawienia, prowadzącego do wniosku, że dostęp do informacji publicznych, których żądał skarżący, został ograniczony ponad konieczną ochronę tzw. danych wrażliwych. Skoro jednak Sąd I instancji przyjął, na skutek dokonanej przez ten Sąd i niezakwestionowanej w skardze kasacyjnej wykładni przepisów u.d.i.p. oraz na skutek niezakwestionowanych w skardze kasacyjnej ustaleń i ocen w zakresie treści udostępnionych skarżącemu dokumentów (kopii skarg osób osadzonych), że dostęp do informacji publicznych, których żądał skarżący, nie został ograniczony ponad konieczną ochronę tzw. danych wrażliwych, to brak podstaw do stwierdzenia niewłaściwego zastosowania prawa materialnego poprzez przyjęcie, że "możliwe jest udostępnienie informacji po wymazaniu tzw. danych wrażliwych, pomimo tego,

iż niweczy to uzyskanie pożądanego przez stronę rezultatu w postaci uzyskania konkretnej informacji publicznej". Stanowisko Sądu I instancji w zakresie subsumcji przyjętego stanu faktycznego wobec treści stosowanej normy prawnej jest konsekwentne i prawidłowe, a zatem zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego w jego konstrukcji zaprezentowanej w skardze kasacyjnej nie mógł odnieść skutku.

W ramach uwag natury ogólniejszej należy podkreślić, że prawo dostępu do informacji publicznej jest niewątpliwie istotnym publicznym prawem podmiotowym w katalogu praw obywatelskich i politycznych, nie jest jednak prawem absolutnym. Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, a ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Oznacza to, że w przypadku kolizji praw konstytucyjnie i ustawowo chronionych (prawa do prywatności i prawa dostępu do informacji publicznej) niezbędne jest ich wyważenie, które nie może prowadzić do generalnego wyłączenia prawa do informacji publicznej w określonej kategorii spraw. W przypadku potrzeby zapewnienia ochrony prywatności osób fizycznych podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej winny, co do zasady, poprzestać na takim zanonimizowaniu danych wrażliwych, aby nie istniała obiektywna możliwość poznania ich po zapoznaniu się z informacją publiczną. Skoro tożsamość osoby fizycznej można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na jeden lub kilka specyficznych czynników określających cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne tej osoby, to odmowa ujawnienia owych czynników choćby poprzez ich anonimizację winna być najczęściej uznana za wystarczający sposób ochrony tożsamości, a przez to prywatności osoby fizycznej. Rzeczą podmiotu zobowiązanego do udostępniania informacji jest bowiem dokonanie takiej anonimizacji, która uniemożliwi identyfikację osób objętych żądaniem udostępnienia informacji publicznej (por. np. wyroki WSA w Poznaniu z dnia 5 czerwca 2013 r., sygn. akt: IV SA/Po 23/13 i WSA w Łodzi z dnia 25 września 2014 r., sygn. akt: II SA/Łd 699/14).

Dopiero w razie uznania i przekonującego wykazania, że istnieje potrzeba ochrony prywatności określonej osoby lub osób, a celu tego w dostateczny sposób nie spełni anonimizacja danych wrażliwych osób uczestniczących w takim postępowaniu, organ, do którego skierowano wniosek o udostępnienie informacji publicznej, winien - w oparciu o art. 16 u.d.i.p. - wydać decyzję administracyjną odmawiającą udostępnienia konkretnej informacji publicznej, powołując się na ograniczenia zawarte w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Ocena czy prawo do informacji publicznej danego rodzaju podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej winna być przy tym dokonana w sposób zindywidualizowany, odrębnie dla każdej z żądanych informacji, z wyraźnym wskazaniem, jakie konkretnie przesłanki przemawiają za odmową udzielenia konkretnej informacji (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 listopada 2015 r., sygn. akt: II SA/Łd 801/15).

W niniejszej sprawie organ w dniu 26 stycznia 2021 r. w odpowiedzi na wniosek skarżącego z dnia 24 grudnia 2020 r. udostępnił skarżącemu żądaną informację dokonując anonimizacji danych wrażliwych. Odnosząc się do treści wniosku organ uznał, że celem skarżącego jest zapoznanie się w sposób abstrakcyjny ze stanami faktycznymi i rozstrzygnięciami skarg osadzonych dotyczących Zakładu Karnego w C. Wskazano również na treść art. 102 pkt 10 Kodeksu karnego wykonawczego (Dz.U. 2023 poz. 127), w której sprecyzowano prawo do prywatności w odniesieniu do skazanych i składanych przez nich wniosków, skarg i próśb podlegających rozpatrzeniu i przedstawieniu "w nieobecności innych osób (...)". Dokonana anonimizacja pozwoliła w ocenie organu ukryć informacje podlegające ochronie ze względu na prywatność osoby fizycznej i jednocześnie nie doprowadziła do utraty waloru informacyjnego, co było podkreślane przez organ już w decyzji z dnia 8 marca 2021 r.

Pogląd ten podziela Naczelny Sąd Administracyjny. Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych anonimizacja danych zawartych w żądanych dokumentach, jako dopuszczalna bezdecyzyjna forma ograniczenia dostępu do części żądanych danych, jest wypełnieniem obowiązków wynikających z u.d.i.p. tylko w sytuacji, gdy czynność ta nie pozbawi dokumentów waloru informacyjnego, jaki wynika ze złożonego wniosku. Innymi słowy, nie może niweczyć rezultatu, do którego dążył wnioskodawca, przedkładając swój wniosek (wyrok NSA z dnia 3 marca 2020 r., sygn. akt: I OSK 165/19, LEX nr 2842136). Organ dokonując utajnienia danych pozwalających na identyfikację osoby fizycznej (bezpośrednią i pośrednią) powinien następnie rozważyć, czy pomimo częściowego wyłączenia dostępności informacji publicznej, utrzymała ona swój pierwotny charakter informacyjny. Jeżeli przedmiotowej kwestii nie da się zweryfikować pozytywnie, należy odmówić dostępu do informacji publicznej, jako całości. (wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2023 r., sygn. akt: III OSK 7620/21, LEX nr 3539086). Sąd I instancji właściwie ustalił, że anonimizacja dokumentów żądanych przez skarżącego zgodnie z wnioskiem z dnia 24 grudnia 2020 r. wykonana została w sposób prawidłowy – zakrywając dane pozwalające na bezpośrednią lub pośrednią identyfikację osoby fizycznej, która złożyła skargę dotyczącą działania Zakładu Karnego w C. oraz pozwalając na zapoznanie się z sednem informacji publicznej (czego dotyczyły skargi osadzonych, jak przebiegło ich rozpatrzenie, jaki był rezultat, jaki przepis stanowił podstawę rozstrzygnięcia). Nie sposób zatem zgodzić się z twierdzeniami skarżącego kasacyjnie, że wymazanie danych wrażliwych zniweczyło uzyskanie pożądanego przez stronę rezultatu w postaci uzyskania konkretnej informacji publicznej.

Odnosząc się do faktu, że skarżący żądał udostępnienia tych samych informacji w formie "mniej zanonimizowanej" wskazać trzeba, że tutaj również Sąd I instancji zasadnie przyjął, że decyzje organu I i II instancji odpowiadały prawu, mimo braku uzasadnienia takiego stanowiska w uzasadnieniu wyroku. Skoro informacja udostępniona skarżącemu na wniosek po anonimizacji posiadała walor informacyjny, co ustalono powyżej, to żądanie przez niego odtajnienia części "ukrytych" danych wrażliwych naruszałaby prywatność osoby fizycznej na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. Niezbędne zatem było wydanie decyzji odmownej wobec poszerzonego zakresu wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną, która nie miała usprawiedliwionych podstaw, oddalił w oparciu o art. 184 p.p.s.a.

O zwrocie kosztów orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.